Wykaz zagadnień do zaliczenia Podstaw Pielęgniarstwa (rok 2005/2006)

1. Podaj definicję - pielęgniarstwo, pielęgnowanie, pielęgniarka.

• Pielęgniarstwo - zawód o charakterze opiekuńczym, którego działalność praktyczna oparta jest na wiedzy weryfikowanej praktyką i teorią; działalność praktyczna realizowana jest na rzecz osób, rodzin, określona jako dyscyplina naukowa.

• Pielęgnowanie - profesjonalna pomoc i towarzyszenie człowiekowi lub grupie ludzi w zdrowiu i chorobie, kształcenie u nich umiejętności do samodzielnej opieki.

• Pielęgniarka - osoba mająca wykształcenie pielęgniarskie po ukończeniu obowiązującego w Polsce programu szkoły pielęgniarskiej. Jest kompetentna do podejmowania decyzji dotyczących pielęgnowania. Samodzielna, niezależna w swoim zawodzie.

2. Wymień funkcje zawodowe pielęgniarki realizowane na rzecz podmiotu opieki. Omów zadania pielęgniarki wynikające z jednej z nich /wybranej/.

Funkcje zawodowe pielęgniarki:

• promowania zdrowia

• profilaktyczna

• wychowawcza

• terapeutyczna

• rehabilitacyjna

• opiekuńcza

3. Scharakteryzuj zadania pielęgniarki wynikające z pełnienia funkcji pośredniej.

• Kształcenia - to zadania związane z procesem kształcenia własnego oraz przedstawicieli zawodu na każdym poziomie a także doskonalenie zawodowe i specjalizacje.

To inwestowanie we własny rozwój zawodowy (np. udział w kursach, szkoleniach, kontynuowanie nauki na studiach wyższych, podyplomowych).

Współudział w procesie adaptacji nowych pracowników.

Współudział w tworzeniu planów i programów kształcenia i doskonalenia pielęgniarek.

• Zarządzania - to planowanie i organizowanie zespołów pielęgniarskich na potrzeby ważnych kategorii odbiorów i warunków, w jakich opieka jest realizowana.

Planowanie i organizowanie pracy własnej i zespołów pielęgniarskich.

Podejmowanie decyzji dotyczących służb pielęgniarskich.

Projektowanie działań, koordynowanie ich wykonania.

• Naukowo - badawcza - rozpoznawanie zapotrzebowania na rodzaj, zakres i charakter badań naukowych w pielęgniarstwie i dla pielęgniarstwa.

Ocenianie wyników badań pod kątem ich wykorzystania w praktyce.

Współpraca w zespołach prowadzących badania podstawowe i kliniczne.

Korzystanie z informacji naukowej.

4. Omów zadania pielęgniarki wynikające z funkcji opiekuńczej.

Funkcja opiekuńcza uwarunkowana jest brakiem sił u pacjenta, obejmuje gotowość pielęgniarki do niesienia pomocy i szacunek dla drugiego człowieka w każdej sytuacji i stanie. To pomaganie, towarzyszenie, asystowanie i wspieranie przy rozwiązywaniu problemów podopiecznego dotyczących zdrowia i życia.

Zadania:

• stwarzanie optymalnych warunków do podtrzymania funkcji życiowych;

• pomoc w wykonywaniu czynności życiowych gwarantujących komfort;

• rozpoznanie stanu zapotrzebowania na opiekę, jej rodzaj, zakres i charakter;

• pomoc w radzeniu sobie w rozwiązywaniu problemów związanych np. z hospitalizacją, leczeniem)

• pomoc w wejściu w rolę pacjenta różnych instytucji ochrony zdrowia i opiekuńczych

• ułatwianie wejścia do grup wsparcia

• ułatwianie dostępu do informacji o stanie zdrowia, planowanych działaniach opiekuńczych

5. Omów zadania pielęgniarki wynikające z funkcji wychowawczej.

Pielęgniarka występuje jako wychowawca, nauczyciel, musi posiadać wiedzę z pedagogiki, która pozwoli jej prowadzić pracę dydaktyczno - wychowawczą z pacjentem w różnym wieku.

Zadania:

• kształtowanie poczucia odpowiedzialności za własne zdrowie

• przygotowanie podopiecznego i jego najbliższych do współpracy

• przygotowanie podopiecznego do samoopieki

• przygotowanie osób do realizowania opieki nieprofesjonalnej

6. Omów zadania pielęgniarki wynikające z funkcji promującej zdrowie.

To proces i działania zorientowane na zdrowie, jego wzmacnianie, ukazywanie jako wartości, w którą należy inwestować i planować. Doradzanie ludziom jak wzmacniać i utrzymywać zdrowie.

Zadania:

• poznanie programów promocji zdrowia, włączanie się w ich realizację

Propagowanie zachowań zdrowotnych.

• współdziałanie z osobami, grupami osób i instytucjami pracującymi na rzecz wzmacniania zdrowia społeczeństwa

• tworzenie warunków do promowania zdrowia

• przygotowanie podopiecznego do zwiększenia kontroli nad stanem własnego zdrowia

• kształtowanie postaw prozdrowotnych

7. Omów zadania pielęgniarki wynikające z funkcji profilaktycznej.

Działania zapobiegające lub ograniczające ryzyko wystąpienia chorób i powikłań wynikających z warunków środowiskowych i preferowanego stylu życia.

Zadania:

• rozpoznanie stanu zagrożenia zdrowia indywidualnych osób, rodzin i grup społecznych

• planowanie i realizowanie działań profilaktycznych w oparciu o dokonane rozpoznanie

• planowanie i realizowanie działań zapobiegających lub ograniczających ryzyko wystąpienia powikłań w czasie stosowania metod diagnozowania, leczenia, rehabilitacji

8. Omów zadania pielęgniarki wynikające z funkcji rehabilitacyjnej.

Pomaganie pacjentowi w uzyskaniu niezależności i umiejętności radzenia sobie w zmienionej sytuacji życiowej, która powstała z przyczyn rozwojowych, choroby, urazu.

Zadania:

• pomaganie w zdobyciu naszych umiejętności lub wyćwiczeniu funkcji niezbędnych do poradzenia sobie w nowej sytuacji powstałej w wyniku choroby, urazu lub zastosowanej metody leczenia

• współpraca z rodziną pacjenta w zakresie usprawniania

• tworzenie atmosfery zachęcającej pacjenta do pokonywania trudności w okresie usprawniania

• pomoc w przygotowaniu środowiska domowego na przyjęcie osoby niepełnosprawnej

9. Omów zadania pielęgniarki wynikające z funkcji terapeutycznej.

Terapia to inaczej leczenie

Cele:

1. udzielanie pomocy przedlekarskiej w sytuacji zagrożenia zdrowia lub życia pacjenta

2. wykonywanie badań służących ocenie stanu pacjenta, zleconych w procesie diagnozowania

3. wykonywanie zabiegów ustalonych w planie terapii

Zadania:

1. Wykonywanie zadań i zabiegów w ramach pierwszej pomocy przedlekarskiej.

• przy utracie przytomności

• zatrzymywaniu krążenia

• przy braku oddechu

• w omdleniach

• krwawieniach

• w zachłyśnięciach

• przy zranieniu

• w odmrożeniu

Współudział w procesie diagnozowania pacjenta.

• wykonywanie i dokumentowanie pomiarów podstawowych czynności życiowych

- tętno

- ciśnienie tętnicze krwi

- oddech

- temperatura ciała

• pobieranie materiału do badań laboratoryjnych i wykonywanie niektórych z nich

- krew

- mocz

- kał

- plwocina

- treść żoładka i dwunastnicy

- wydzielina z nosa i gardła

• wykonywanie prób

- uczuleniowych

- wysiłkowych

• wykonywanie badań

- bilansowych (np. płynów)

- elektrokardiograficznych (EKG)

• wykonywanie pomiarów

- wzrostu

- masy ciała

- ostrości wzroku i słuchu

• pomoc lekarzowi w wykonywaniu badń

- nieinwazyjnych np. yrografia

- inwazyjnych np.: rektoskopia, kolonkoskopia, nakłucie mostka, nakłucie lędźwiowe

3. Wykonywanie zabiegów zleconych w planie terapii

• leczenie farmakologiczne, podawanie leków, wykonywanie zabiegów

- przez przewód pokarmowy (doustnie, doodbytniczo)

- przez układ oddechowy (inhalacje)

- przez błony śluzowe

- przez skórę

- dodatkowo (różne wstrzykniecia i wlewy dożylne)

• leczenie dietetyczne

• leczenie zabiegowe

- przygotowanie pacjenta

- przygotowanie i obsługa aparatury i sprzętu

Wykonywanie i zmiana opatrunków

10. Omów fazy w relacji pielęgniarka - pacjent.

1. Faza orientacji wstępnej.

2. Faza identyfikacji (wzajemnego poznania się)

3. Faza aktywnej interwencji (aktywnej interakcji)

4. Faza zakończenia

Ad.1

• zebranie informacji o pacjencie

• przygotowanie dobrych warunków otoczenia przed rozmową (zapewnienie wygody, prywatności i spokoju)

• przewidzieć dogodny czas i długośc trwania rozmowy a także możliwości rozmowy z rodziną

• przychylne nastawienie pielęgniarki do pacjenta

• przygotowanie pielęgniarki do tego, że pacjent może się różnie zachowywać, nie zawsze miło

Ad.2

Wzajemne poznanie się i aktywne kształtowanie relacji terapeutycznej, rozpoczyna się z chwilą pierwszego zetknięcia z pacjentem.

Pielęgniarka powinna poznać pacjenta:

• kim jest

• jakie działania będzie podejmowała w stosunku do niego

• w jakim celu

• kiedy i jak długo będzie to trwać

Rozmowa powinna koncentrować się:

• wokół problemów pacjenta i ich określenia

• wyjaśniania i okazania zrozumienia

Trzeba pamiętać, ze każdy człowiek potrzebuje czasu na przełamanie barier obcości, na początku rozmowy można podjąć temat obojętny (skąd pacjent pochodzi, jaką ma prace, co skłoniło go do zgłoszenia się do szpitala).

Ze wstępnego kontaktu z pielęgniarką pacjent powinien wynieść:

• lepsza orientację o swojej sytuacji zdrowotnej

• przeświadczenie, ze pielęgniarka jest osobą na która można liczyć

Ad.3

Pielęgniarka rozwija partnerską współ[racę z pacjentem:

• obserwacja jego zachowań i reakcji emocjonalnych

• wygląd

• weryfikowanie spostrzeżeń

• korygowanie zmieniających się potrzeb

• dostosowanie interwencji pielęgniarskich do stanu zdrowia pacjenta

• gromadzenie przekazywanych przez niego informacji

Ad.4

• usamodzielnienie się pacjenta

• zaakceptowanie rozstania z pielęgniarką (pacjent musi wiedzieć kiedy współpraca z pielęgniarką zostanie zakończona)

• ocena całego okresu współpracy i jej efektów

• uzyskanie przez pacjenta dodatkowych informacji przydatnych do dalszego radzenia sobie ze sprawami swojego zdrowia

11. Kształtowanie terapeutycznej relacji pielęgniarka - pacjent jest osiągane za pośrednictwem komunikowania terapeutycznego. Omów stosowane techniki mające znaczenie w komunikowaniu.

Komunikowanie jest to jedna z podstawowych potrzeb człowieka.

Cele komunikowania się:

• przenoszenie informacji

• kształtowanie reakcji międzyludzkich

Rodzaje komunikowania:

1. Werbalne (słowa).

2. Niewerbalne

• dźwięki (śmiech, płacz)

• wyraz twarzy i spojrzenia

• dotyk

• sposób ubierania się

Techniki stosowane w komunikowaniu terapeutycznym:

• Zapewnienie warunków zewnętrznych i wewnętrznych.

• zapewnienie prywatności

• zamknięcie drzwi, wyłączenie radia, telewizora

• pacjent powinien być ułożony wygodnie

• niewielka odległość między pielęgniarką a pacjentem (ok. 1 m)

• mobilizacja wewnętrzna pielęgniarki do koncentracji na pacjencie

• Aktywne słuchanie

Usłyszenie i zapamiętanie co pacjent mówi i jakie temu nadaje znaczenie (przekaz niewerbalny). Pielęgniarka powinna poinformować pacjenta o tym co zapamiętała oraz jak zrozumiała to co jej przekazał.

• Potwierdzenie słowne i pozasłowne

Pielęgniarka potwierdza że go słucha, szanuje, akceptuje, że jest gotowa mu pomóc:

• dobieranie właściwych słów

• wyraz twarzy (uśmiech)

• utrzymanie kontaktu wzrokowego

• pochylenie głowy

• miękki to głosu

• pomrukiwanie

• kiwanie głową

• dotknięcie ręki pacjenta

• Wyjaśnianie i uzgadnianie znaczeń

Gdy pacjent przekazał pielęgniarce informacje która jest nie zrozumiała, niepełna lub wieloznaczna zadaje ona pytanie z prośbą o wyjaśnienie.

Przykłady:

1. Czy mógłby pan powtórzyć?

2. Nie dosłyszałam pana ostatnich słów.

3. Proszę powiedzieć co pan przez to rozumie.

• Właściwe zadanie pytań

• Pytania otwarte - dają możliwość pacjentowi swobodnej wypowiedzi np.:

Co może mi pan powiedziec o swoich dolegliwościach?

Ograniczenia pytań otwartych:

- ciężki stan pacjenta

- jego możliwości intelektualne i emocjonalne

- ograniczenia czasowe

• Pytania zamknięte - wymagają bardzo krótkich odpowiedzi np.:

Jak się pani nazywa?

Gdzie boli? - proszę pokazać.

Nie sprzyjają wytwarzaniu ciepłego klimatu ale zbierają konkretne informacje w krótkim czasie.

• Pytania zogniskowane np.: Czy mógłby mi pan powiedziec coś więcej:

Jak ten ból przebiega?

O swojej rodzinie?

O warunkach mieszkaniowych?

6. Milczenie

Milczenie trwające 5 - 10 sekund przez pielęgniarkę pozwalają pacjentowi odpocząć, znaleźć W odpowiedzi właściwe słowo, przemyśleć wypowiedzi.

7. Podsumowanie

W czasie dłuższych rozmów podsumowanie nie tylko na zakończenie ale także w trakcie rozmowy z pacjentem. Służy ono do utrwalenia w pamięci informacji, uzupełnienia braków, sprostowania wypowiedzi przez pacjenta.

8. Uzywanie zwrotu „ja” - zwrócenie uwagi na mówienie w sowim imieniu, unikanie formy „my” np.:

Ja myślę …

Chciałabym …

9. Refleksja i dzieleniu uczuć

Refleksja polega na zatrzymaniu się na przezywanym przez pacjenta uczuciu i okazania mu tego. Pacjent jest wtedy przekonany, ze pielęgniarka nie jest obojętna wobec jego przeżyć. Okazanie współczucia słowem, gestem, tonem głosu.

10. Właściwe reagowanie na przejawy agresji ze strony pacjenta

Właściwe postępowanie to zachowanie spokoju i nie reagowanie własna agresją. Można również skomentować zachowanie pacjenta np.:

Wydaje mi się, że jest pan w złym nastroju, czy coś pana gnębi?

W komunikowaniu się 35% znaczenia mają słowa, a 65% sygnały pozawerbalne: wyraz twarzy, ton głosu, spojrzenia, dotyk!

12. Omów założenia opieki holistycznej.

1. Opiekować należy się ludźmi dobrze funkcjonującymi, a leczyć tych którzy są chorzy.

2. Holistyczne podejście do osoby oznacza rozumienie i traktowanie ludzi w kontekście ich krewnych, rodziny i ich społeczności.

3. Każdy odpowiedzialny jest za stan swego zdrowia. Ważne jest przygotowanie każdego do samodzielności i odpowiedzialności za własne zdrowie.

4. Istotnym elementem opieki jest pomaganie człowiekowi w zrozumieniu siebie i radzenie sobie z własnymi problemami.

5. Ważnym aspektem opieki są działania promujące zdrowie i działania profilaktyczne.

6. Opieka może okazać się nieskuteczna, jeśli będzie dotyczyć tylko jednego wycinkowego problemu.

7. Opieka powinna być organizowana przez jednozawodowy albo wielozawodowy zespół opiekuńczy.

8. Ważna jest relacja między dawcą a biorca ( w szczególności kontakt fizyczny czyli dotyk).

9. Należy dostosować sposób leczenia do indywidualnych potrzeb każdego pacjenta.

10. Podejście holistyczne uwzględnia wszystkie metody mobilizujące wewnętrzne siły i zdolność organizmu do samoleczenia.

11. Ważna jest świadomość i wiedza profesjonalistów, że podopieczny może korzystać z metod i technik medycyny niekonwencjonalnej.

12. W planowaniu opieki należy wziąć pod uwagę opiekę profesjonalną, nieprofesjonalną i samoopiekę.

13. Medycyna holistyczna kładzie szczególny nacisk na przygotowanie ludzi do samoopieki.

14. Pojęcie „dobra opieka” - polega na min. Stwarzaniu warunków do narodzin, chorowania i umierania.

15. Opieka w myśl założeń holizmu to pomaganie człowiekowi we wszystkich obszarach jego życia.

13. Wymień i omów zasady etyki zawodowej pielęgniarki/arza.

• Zasada autonomii: wymaga od pielęgniarki poszanowania praw pacjenta, samostanowienia, niezależności i wolności.

• Zasada dobroci: wymaga, aby pielęgniarki czyniły dobro w celu zapewnienia korzyści innym. Oznacza to uwzględnienie podstawowych ludzkich potrzeb przetrwania, bezpieczeństwa, przynależności. Spojrzenie na człowieka pod kątem biologicznym , psychologicznym i społecznym.

• Zasada sprawiedliwości: domaga się, aby pielęgniarki traktowały jednakowo każdego podopiecznego, niezależnie od rasy, płci, stanu cywilnego, pozycji społecznych, ekonomicznych itd.

• Zasada poufności: nakazuje, aby pielęgniarka zachowywała w ścisłej tajemnicy informacje, które uzyskały w wyniku realizacji procesu pielęgnowania.

• Zasada prawdomówności: obowiązek mówienia prawdy i nie wprowadzenia pacjenta w błąd. (Uwzględniamy zasadę „nieuszkodzenia” jeśli ujawnienie całej prawdy mogłoby spowodować szkody dla jego stanu fizycznego i psychicznego.

• Zasada odpowiedzialności: ponoszenie odpowiedzialności moralnej, a także i prawnej podejmowanych działań wobec pacjentów i wobec zawodu.

14. Podaj definicję potrzeb i podział potrzeb.

„Potrzeba” - oznacza taki brak, który występuje w człowieku i który musi być uzupełniany, aby mógł on żyć i osiągać dobrostan oraz wraz wyższy poziom realizacji swoich możliwości rozwojowych.

1. Potrzeby biologiczne

Związane ze strukturami organizmu ludzkiego SA trwałe i powszechne. Ich realizacja jest niezbędna do utrzymania życia:

• stałej wymiany gazowej (oddychania)

• stałej ilości płynów w organizmie

• odżywiania

• ruchu

• wydalania

• wypoczynku i snu

• utrzymywania stałej ciepłoty ciała

• czystości i prokreacji

1. Psychiczne

Związane z funkcją mózgu. Są bardziej zróżnicowane i zależne od osobowości człowieka.

3. Potrzeby społeczne

Wpływają z faktu zależności człowieka od innych ludzi i są powiązane rola i miejscem jednostki w społeczeństwie.

Potrzeby psycho - społeczne:

• działania

• współżycia z ludźmi

• samostanowienia o sobie i odpowiedzialności za siebie

• bezpieczeństwa

• intelektualne

• uczuciowe

• kulturalne

• estetyczne

• szacunku i poszanowania godności osobistej

• odprężenia psychicznego

• pozytywnego nastawienia do życia

15. Wymień potrzeby biologiczne i scharakteryzuj wybraną.

Potrzeby biologiczne:

oddychanie

woda

pożywienie

odpoczynek

wydalanie

niepoznawanie bólu

Oddychanie:

Tlen jest niezbędny do procesów przemiany materii (wytwarzanie energii i ciepła). Tlen przedostając się do krwiobiegu, doprowadzony jest do komórek organizmu. Jeśli jakaś przeszkoda utrudni bądź uniemożliwi dostarczenie tlenu, brak ten daje o sobie znać w sposób gwałtowny. Tlen musi być dostarczony gdyż w przeciwnym razie w ciągu kliku minut człowiek zginie.

16. Podaj listę potrzeb psychospołecznych i omów wybrana.

Potrzeby psychospołeczne:

współżycia

samoistnienia

odpowiedzialności

uczuciowa

szacunku

poszanowania

godności

Szacunku:

Człowiek oczekuje poważania go, dzięki temu umacnia poczucie własnej wartości. Brak zaspokojenia powoduje poczucie lęku, bardzo przykrego niepokoju i poczucia zagrożenia.

17. Omów potrzeby według A. Masłowa.




Rys. Potrzeby wg. A. Maslowa

Potrzeby fizjologiczne (biologiczne):

Oddychanie, woda, pożywienie, odpoczynek, wydalanie, niepoznawanie bólu. Ich zaspokojenie warunkuje utrzymanie życia.

Potrzeba bezpieczeństwa: (fizycznego i psychicznego)

Poczucie bezpieczeństwa lub jego brak może być różnie uwarunkowane. Może występować w związku ze środowiskiem w którym przebywa np. przed porażeniem prądem, pożarem, pobiciem. Może wiązać się ze stanem zdrowia i lekiem przed: cierpieniem, kalectwem, chorobą, śmiercią. Zagrożenia mogą być rzeczywiste lub wyimaginowane np. zagrożenie w ciemności.

Potrzeba przynależności i miłości:

Człowiek potrzebuje być z innymi ludźmi, potrzebuje ich akceptacji, uznania, przejawów życzliwości i serdeczności. Zaspokojenie tej potrzeby w największym stopniu zalezy od ludzi najbliższych, ponieważ od nich najbardziej oczekuje wsparcia.

Potrzeba szacunku:

Człowiek oczekuje poważania, dzięki temu wzmacnia poczucie własnej wartości. Brak zaspokojenia powoduje poczucie lęku, bardzo przykrego niepokoju i poczucia zagrożenia.

Potrzeba samorealizacji:

Zaspokojenie powoduje, że człowiek potrafi zajmować stanowisko w różnych sprawach, zmierzać do jakiegoś celu, jego życie jest bogate. Bardzo mało ludzi osiąga tą potrzebę.

18. Przedstaw uwarunkowania zdrowia.

1. Dziedziczne i wrodzone (biologiczne i fizyczne)

2. Środowiskowe i kulturowe

3. Aktywność własną

„Dziedziczne” - z pewnymi właściwościami człowiek się rodzi. Dziedziczymy te, które przekazywane są z pokolenia na pokolenie, za pośrednictwem genów.

„Wrodzone” - te, które powstały w czasie życia płodowego w łonie matki. Człowiek rodzi się z mniej lub bardziej korzystnymi … albo wadami, a nawet upośledzeniami.

„Środowiskowe” - pochodzące ze środowiska naturalnego, społecznego, kulturowego.

Naturalnego - uwarunkowaniami naturalnymi, znaczącymi dla zdrowia człowieka, zajmuje się wiele nauk w tym ekologia. Koncentruje się na ochronie środowiska naturalnego w związku z jego zanieczyszczeniami i skażeniami, które powodują wiele chorób np. alergie, nowotwory.

Społecznego - wpływ innych ludzi na nasze zdrowie. Największy wpływ wywierają członkowie najbliższej rodziny. W tych społecznościach dokonywane jest przekazywanie i przejmowanie kulturowych wzorów zachowań zdrowotnych zarówno korzystnych jaki i niekorzystnych dla zdrowia.

Ekonomiczne - w różnych warunkach środowiskowych rodzą się i żyją ludzie, właśnie z przyczyn ekonomicznych. Wiele zagrożeń zdrowia, chorób i przyczyn skracających ludzkie życie na swoje uwarunkowania ekonomiczne.

„Aktywność własna” - wyrażana stylem życia. Styl życia korzystny dla zdrowia cechuje się zdobywaniem wiedzy o tym co wpływa pozytywnie na zdrowie, a czego należy unikać. Unikać: palenia papierosów, zażywanie narkotyków, nadmierne stosowanie alkoholu.

19. Omów zadania Światowej Organizacji zdrowia.

ochrona zdrowia

zwalczanie epidemii chorób zakaźnych

ustalanie norm dotyczących składu lekarstw i jakości żywotności

zapewnienie opieki medycznej

zmniejszenie śmiertelności

uświadamianie np. jak ważna jest higiena i jej wpływ na organizm ludziki itp.

20. Podaj definicję procesu pielęgnowania. Wymień etapy procesu pielęgnowania.

Proces pielęgnowania - praca pielęgnowania. Dynamiczna, uniwersalna metoda pracy pielęgniarskiej ukierunkowany na biologiczne, psychiczne, społeczne i duchowe potrzeby chorego i jego środowisk.

I Etap:

Rozpoznanie stanu podmiotu opieki.

Rozpoczyna się zebraniem danych o pacjencie, które będą podstawą do sformułowania diagnozy wyznaczającej charakter przyszłej pracy.

II Etap:

Planowanie pielęgnowania:

Ustalamy jaka opieka będzie świadczona pacjentowi. Decydujemy co? jak? w jaki sposób? i przez kogo? powinno być zrobione.

III Etap:

Realizowanie planu pielęgnowania:

Wprowadzenie do praktyki to co było wcześniej zaplanowane.

IV Etap:

Ocenienie wyników pielęgnowania:

Wynik porównania stanu rozpoznanego w etapie I z uzyskanymi dzięki podjęciu celowych i planowych działań.

21. Podaj warunki, które należy spełnić aby realizować proces pielęgnowania.

22. Omów fazy I etapu procesu pielęgnowania.

1 faza - gromadzenie danych

Dane o pacjencie:

• zdobywanie i systematyczne uzupełnienie

• rzutują na dalszy przebieg działań

• jakość nie ilość zgromadzonych danych

Zakres i charakter gromadzonych danych:

• informacje o pacjencie jako indywidualnej osobie

• obejmują informacje dotyczące poszczególnych układów narządów i zmysłów a także przyzwyczajenia , upodobania, nałogi

Strefa biologiczna - informacje o stanie podstawowych układów

Układ krążenia:

• tętno

• stan skóry

• obrzęki (tak/nie)

• inne

Układ oddechowy:

• liczba oddechów na minutę

• kaszel (jaki?)

• zaleganie wydzieliny

• duszności (tak/nie)

• inne

Układ nerwowy:

• stan świadomości (np. senność)

• kontakt (dobry/ograniczony)

Stan zmysłów:

• wzrok (dobry/ okulary)

• słuch (jaki?)

• węch (jaki?)

• smak (jaki?)

Ból:

• umiejscowienie

• charakter

• natężenie

Układ moczowo - płciowy:

• menstruacje

• przebyte choroby

• poronienia

• dolegliwości

Układ pokarmowy:

• sposób odżywiania

• apetyt

• waga

• stan jamy ustnej

Układ kostno - stawowy:

• aktywność ruchowa

• czy konieczna jest pomoc

Skóra:

• stan skóry (czy jest czysta?)

• jakiej pielęgnacji wymaga

• samodzielność w utrzymywaniu czystości

Strefa psychiczna:

• możliwości umysłowe

• orientacja co do swojej osoby, otoczenia

• sposób reagowania pacjenta w danej sytuacji zdrowotnej i opiekuńczej

Strefa społeczna:

• sytuacja rodzinna i zawodowa

• kto się opiekuje

• rodzaj wykonywanej pracy

• stosunek do pracy

• przyzwyczajenia

• rodzina, osoby bliskie pacjentowi

2 faza - analizowanie danych

Analiza zgromadzonych danych , wychwytywanie informacji istotnych dla opieki w celu postawienia diagnozy pielęgniarskiej .

3 faza- stawianie diagnozy pielęgniarskiej

- wyciąganie prawidłowych wnioskow z uprzednio zgromadzonych danych

- ustalanie czy stan pacjenta wymaga profesjonalnej opieki czy wystarczy nieprofesjonalna opieka

Diagnoza pielęgniarska:

Wnioski z danych o podopiecznym wykazują stan biopsychospoleczny czy wymaga czy nie pielęgnowania z uwzględnieniem genezy i prognozy stanu .

23. Scharakteryzuj metody gromadzenia danych niezbędnych do oceny stanu biopsychospołecznego podopiecznego.

Źródła danych:

• pacjent i jego środowisko

• rodzina i osoby bliskie

Metody pozyskiwania informacji:

• wywiad pielęgniarski (ukierunkowana rozmowa z pacjentem)

• obserwacja

• analiza dokumentacji

• wykonywanie określonych pomiarów

• notowanie danych (jawne/ ukryte)

Obserwacja:

• uzupełnienie informacji o pacjencie

• potwierdzenie tego co jest już udowodnione

• sprawdzenie rzetelności informacji uzyskanych a pochodzących np. z wywiadu pielęgniarskiego

Wykonywanie określonych pomiarów:

• dostarczenie danych do ilościowego opisu pewnej cechy występującej u danego pacjenta

• co mierzymy; np. RR, tętno, temperaturę, wzrost, wagę, sprawność, aktywność

24. Omów poszczególne etapy procesu pielęgnowania.

1 faza - gromadzenie danych

Dane o pacjencie:

• zdobywanie i systematyczne uzupełnienie

• rzutują na dalszy przebieg działań

• jakość nie ilość zgromadzonych danych

Zakres i charakter gromadzonych danych:

• informacje o pacjencie jako indywidualnej osobie

• obejmują informacje dotyczące poszczególnych układów narządów i zmysłów a także przyzwyczajenia , upodobania, nałogi

Strefa biologiczna - informacje o stanie podstawowych układów

Układ krążenia:

• tętno

• stan skóry

• obrzęki (tak/nie)

• inne

Układ oddechowy:

• liczba oddechów na minutę

• kaszel (jaki?)

• zaleganie wydzieliny

• duszności (tak/nie)

• inne

Układ nerwowy:

• stan świadomości (np. senność)

• kontakt (dobry/ograniczony)

Stan zmysłów:

• wzrok (dobry/ okulary)

• słuch (jaki?)

• węch (jaki?)

• smak (jaki?)

Ból:

• umiejscowienie

• charakter

• natężenie

Układ moczowo - półciowy:

• menstruacje

• przebyte choroby

• poronienia

• dolegliwości

Układ pokarmowy:

• sposób odżywiania

• apetyt

• waga

• stan jamy ustnej

Układ kostno - stawowy:

• aktywność ruchowa

• czy konieczna jest pomoc

Skóra:

• stan skóry (czy jest czysta?)

• jakiej pielęgnacji wymaga

• samodzielność w utrzymywaniu czystości

Strefa psychiczna:

• możliwości umysłowe

• orientacja co do swojej osoby, otoczenia

• sposób reagowania pacjenta w danej sytuacji zdrowotnej i opiekuńczej

Strefa społeczna:

• sytuacja rodzinna i zawodowa

• kto się opiekuje

• rodzaj wykonywanej pracy

• stosunek do pracy

• przyzwyczajenia

• rodzina, osoby bliskie pacjentowi

2 faza - analizowanie danych

Analiza zgromadzonych danych , wychwytywanie informacji istotnych dla opieki w celu postawienia diagnozy pielęgniarskiej .

3 faza- stawianie diagnozy pielęgniarskiej

- wyciąganie prawidłowych wnioskow z uprzednio zgromadzonych danych

- ustalanie czy stan pacjenta wymaga profesjonalnej opieki czy wystarczy nieprofesjonalna opieka

Diagnoza pielęgniarska:

Wnioski z danych o podopiecznym wykazują stan biopsychospoleczny czy wymaga czy nie pielęgnowania z uwzględnieniem genezy i prognozy stanu .

II etap - planowanie

1 faza- ustalenie celu opieki

Cele ustalone dla potrzeb opieki powinny być :

- jasne i jednoznacznie określone

- realne w stosunku do pacjenta i Środowiska

- zawsze uwzględniające element czasu

- uwzględniające miejsce , środki , zasoby w jakich opieka ma być świadczona

2 faza- dobieranie działań i sprzętu do działań

3 faza- formułowanie planu opieki pielęgniarskiej

Planowanie opieki to:

- opracowanie indywidualnego planu pozwalającego na rozwiązywanie rozpoznanych problemów pacjenta i jego środowiska

- ustalenie kolejności zadań

Plan powinien być:

- oparty na podstawach naukowych

- specyfistyczny do celu i zindywidualizowany

- konkretny

- znany pacjentowi

- innowacyjny

- bezpieczny

- możliwy do oceny

III etap- realizowanie

1 faza- wykonywanie działań

2 faza - podjecie działań

IV etap- ocenianie

1 faza - analizowanie wynikow

25. Omów model pielęgnowania F. Nightingale.

Model pielęgnowania wg F . Nightingale :

Pacjent jako całość pod względem :

- biologicznym

- psychicznym

- społecznym

- duchowym

Wymiar biologiczny ;

- człowiek ma wpływ na środowisko , aby nie powodował zaburzeń w funkcjonowaniu jego organizmu

- znajduje się w centrum opieki pielęgniarskiej najczęściej jako pojedyncza osoba

- jako osoba korzysta z opieki pielęgniarskiej w czasie zdrowia i choroby

- mimo biernej roli posiada zdolność do przezywania procesu zdrowienia kreowanego przez czynniki środowiska zewnętrznego

Wymiar psychiczny :

- postrzeganie własnej osoby emocjonalne i intelektualne co może być modyfikowane przez ciągła zmianę środowiska

Wymiar społeczny :

- pacjent nie może być izolowany od innych

Wymiar duchowy :

- najważniejszy w stosunku do pozostałych

ZDROWIE- to nie tylko brak choroby , ale również zdolność do racjonalnego wykorzystania sil , którymi człowiek może dysponować w celu własnego rozwoju i bycia szczęśliwym

Środowisko tworzone jest przez :

- otoczenie

- czynniki interpersonalne

Należy wprowadzić zmiany w środowisku w zakresie :

- prawidłowości w odżywianiu

- wilgotności i ruchu powietrza

- czystości otoczenia

Kanony pielęgniarstwa :

- dbanie o czystość powietrza który oddycha chory

- stworzenia pacjentowi możliwości patrzenia przez okno

- zapewnienie wypoczynku

- zapewnienie różnorodnych bodźców

- dbanie o higienę własną i pacjenta

- likwidowanie niepokoju i innych przykrych dolegliwości

- zachowanie apetytu pacjenta

- komunikowanie( pocieszanie dobra komunikacja)

- obserwacja pacjenta jako podstawowy sposób gromadzenia informacji

- organizowanie opieki nad pacjentem

- pielęgniarkę powinna cechować : prawdomówność , punktualność , zaufanie, cierpliwość, spostrzegawczość, pracowitość, zdyscyplinowanie, roztropność

- zapewnianie odpowiednich warunkow w miejscu przebywania człowieka

PIELEGNIARSTWO- sztuka i nauka :

- stworzenie odpowiednich warunkow środowiskowych po to aby ułatwić przebieg procesu zdrowienia pacjenta przy jak najmniejszym wysiłku z jego strony

- służba Bogu przez niesienie ulgi człowiekowi

26. Omów model pielęgnowania V. Henderson.

Model pielęgnowania wg V. Henderson :

Osoba- traktowana jest jako całość funkcjonująca poprzez zaspokojenie 14 potrzeb uniwersalnych, których stosowanie w praktyce praktyce pozwala na wskazanie realnego zapotrzebowania na opiekę . Najistotniejsze jest wyposażenie pacjenta w wiedze i umiejętności dbania i dążenia do zdrowia .

Asystowanie i zaspokajanie potrzeb

Potrzeby :

- zapewnienie dopływu Świerzego powietrza

- zapewnienie pożywienia odpowiedniego dla struktury anatomiczno - fizjologicznej , wieku , stanu zdrowia, rodzaju wykonywanej pracy

- dostarczenie płynów o odpowiedniej jakości i ilości

- usuwanie produktow przemiany materii

- ruchu i utrzymania prawidłowej postawy ciała

- snu i odpoczynku

- odpowiedniego ubioru

- utrzymania w normie odpowiedniej temp ciała

- utrzymanie czystości ciała

- unikanie niebezpieczeństw otoczenia

- komunikowanie się z innymi ludźmi w celu wyrażania uczuć , obaw

- oddawanie się praktykom religijnym , stosowanie do wymownej wiary

- celowej pracy

- uczenia się , odkrywania, przejawiania zainteresowan

Warunki zaspokajania potrzeb :

- właściwości biologiczne: wiek , masa ciała , sprawność motoryczna ( na funkcjonowanie narządów zmysłów )

- właściwości psychiczne : temperament , stan emocjonalny , nastrój , możliwości intelektualne

- właściwości społeczno - kulturowe : obecność rodziny , samotność

- zaburzenia w stanie zdrowia : zaburzenia gospodarki wodnej , elektrolitowej , niedotlenienia , uszkodzenia skory , bol

- stany szczególne: przedoperacyjny , pooperacyjny

ZDROWIE- zdolność do samodzielnego zaspokajania potrzeb w razie braku samodzielności pacjenta wspomaganie go przez pielęgnowanie w procesie powracania do zdrowia

Na poziom zdrowia wpływa :

- aktywność własna \

- wiek

- możliwości fizyczne i intelektualne

- stan emocjonalny

- temperament

- uwarunkowania kulturowe

Na zaspokajanie potrzeb człowieka , efektowność zycia i rozwój organizmu wpływa środowisko .

Elementami środowiska sa :

- osoby z kręgu rodziny

- relacje zachodzące miedzy pacjentem a rodzina

- warunki socjalno - bytowe

FUNKCJA PIELEGNIARKI- asystowanie choremu lub pomaganie w podejmowaniu tych wszystkich aktywności , które maja znaczenie dla zachowania zdrowia , powrotu do zdrowia albo dla zapewnienia spokojnej śmierci ,a które mógłby wykonać sam , gdyby miał ku temu potrzebna sile , wole albo wiedze .

Rola pielęgniarki powinna być :

- pełni role środka zastępczego ( zastępuje w tych czynnościach , do których pielęgnowanemu brakuje sil )

- pomocnikiem w wykonywaniu czynności samoobslugujacych oraz w przyswajaniu wiedzy i umiejętności jakie sa potrzebne do opiekowania się własnym zdrowiem

- partnerem , który wspólnie z pacjentem ustala postępowanie pielęgniarskie

27. Omów model pielęgnowania D. Orem.

Model pielęgnowania wg D . Orem :

Osoba- człowiek jest zintegrowana wewnętrznie jednością zróżnicowana pod względem strukturalnym , funkcjonalnym jest zdolny do refleksji , samoświadomości umiejętności myślenia abstrakcyjnego , posługiwania się symbolem w komunikowaniu i zdolności do zadan celowych ( deficyt samoopieki - człowiek w ciągu zycia uczy się samoopieki )

ZDROWIE- to stan pełnego samopoczucia fizycznego , psychicznego i społecznego Utożsamianie także zdrowia ze stanem pełnej integracji oraz stanem pełnego rozwoju człowieka . Przejawia się ono w postaci szczęścia ,zadowolenia osignieciu sukcesu i rozwoju osobowości .

Środowisko człowieka i środowisko stanowią jedność , czynniki fizyczne , chemiczne i biologiczne ,społeczne wpływają na zapotrzebowanie na opiekę i zdolność człowieka do zapewnienia sobie opieki .

PIELEGNIARSTWO- jest służba społeczeństwu , gdyż oznacza troszczenie się o innych , jest sztuka wymagająca wiedzy i umiejętności stanowi także osobna dziedzinę wiedzy i dyscypline praktyczna .

Teoria określana jest jako teoria samoopieki , która obejmuje :

- teorie samoopieki

- teorie deficytu samoopieki

- teorie systemow pielęgnowania

Podstawowym założeniem jest stwierdzenie ze każdy człowiek posiada naturalna skłonność do zapewnienia sobie opieki oraz opiekowania osobami od niego zależnymi .

SAMOOPIEKA- to wyuczona aktywność, która człowiek podejmuje i kontynuuje w celu utrzymania zycia , zdrowia i dobrego samopoczucia .

Zdolność do samoopieki i zapotrzebowanie na opiekę zależy od :

- wieku

- pluci

- stylu życia

- etapu rozwojowego

- stanu zdrowia

- środowiska

- kultury

- sytuacji rodzinnej

- dostępności do źródeł pomocy

1. Samoopieka zapewniana jest przez realizowanie określonych potrzeb:

a) uniwersalnych

- zapewnienie wystarczającej ilości powietrze

- płynów

- prawidłowego odżywiania

- wydalania

- utrzymywanie równowagi między aktywnością a wypoczynkiem

- utrzymywanie równowagi między samotnością a interpelacjami społecznymi

- zapobieganiu sytuacjom zagrażającej życiu, zdrowiu i dobremu samopoczuciu

- dążenie do własnego rozwoju w harmonii indywidualnymi, aktualnymi, potencjalnymi możliwościami

- specyficzne potrzeby występujące w sytuacjach niekorzystnych do rozwoju jednostki

- świadomość następstw stanów patologicznych i ich wpływ na rozwój człowieka

- postrzeganie zaleceń związanych z leczeniem, rehabilitacją

- świadomość i konieczność

- akceptacja faktu zalezności od innych

- uczenie się życia z następstwami choroby, konieczność zmiany stylu życia

b) rozwojowe

- uniwersalne związane z utrzymaniem zycia i zdrowia, prawidłowego rozwoju w poszczególnych etapach rozwoju

c) zaburzenia stanu zdrowia (dewiacja)

- poszukiwanie pomocy medycznej, zabezpieczenie

2. Deficyt samoopieki odnosi się do sytuacji kiedy człowiek wymaga asystowania w samoopiece .

Występuje w sytuacjach :

- ograniczenia lub niezdolności do zaspokojenia potrzeby w zakresie samoopieki

- zwiększonego zapotrzebowania na samoopieke

Przy wystąpieniu deficytu pielęgniarka asystuje pacjentowi stosując rożne metody :

- działania za i dla pacjenta

- kierowanie , doradzanie

- udzielania wskazówek

- udzielania wsparcia

- stwarzanie środowiska sprzyjającego rozwojowi człowieka

- uczenie się

3. Teoria systemow pielęgnowania D. Orem wyróżnia trzy systemy pielęgnowania :

- system całkowicie kompensacyjny ( z dużym deficytem w samoopiece )

- system częściowo kompensacyjny ( tylko częściowo wykonuje pielęgniarka a resztę sam pacjent )

- system wspierajaco - edukacyjny ( gdy pacjent może się sam soba opiekować ale nie ma do tego wiedzy )

\

28. Omów model pielęgnowania N. Roper.

Nancy Roper opracowała te zasady które sa w modelu D. Orem wiec to ten sam model tylko trzeba ta informacje podkreślić .

29. Podaj rolę pielęgniarki przy przyjęciu chorego do szpitala i oddziału.

30. Omów okresy pobytu chorego w szpitalu.

31. Omów zaspakajanie potrzeby oddychania u chorego.

Układ krążenia, krwiotwórczy, oddechowy powodują zaburzenia wymiany gazowej, może dojść do wysycenia krwi tlenem.

Wentylację płuc mogą pogarszać: urazy klatki piersiowej, operacje płuc, osłabienie mięśni, oddech, przebywanie w pomieszczeniach zamkniętych.

Elementy niezbędne do potrzeb oddychania:

• zapewnienie odpowiedniego mikroklimatu

• wietrzenie

• nawilżanie powietrza, utrzymywanie odpowiedniej temperatury

zapewnienie prawidłowego ułożenia pacjenta

pozycja Wollera

ułożenie wysokie z pochyleniem do przodu

ułożenie wysokie z opuszczeniem nóg

półwysokie na plecach lub boku

stosować ćwiczenia oddechowe (głębokie wydechy dają pełne rozprężenie płuc), stosowanie drenażu

32. Omów zaspakajanie potrzeby ruchu u chorego.

Brak ruchu powoduje:

opadowe zapalenie płuc

odleżyny

spadek napięcia mięśniowego

przykurcze

powikłania zakrzepowo - zatorowe

depresja, apatia

Pielęgniarka usprawnia pacjenta w czasie wykonywania zabiegów pielęgnacyjnych np. przy kąpieli.

Są 3 okresy uruchamiania!

wykonywanie ćwiczeń biernych, np. zginania kończyn pacjenta przez pielęgniarkę

pacjent wykonuje sam ćwiczenia, cwiczenia czynne z oporem, izometryczne, oddechowe

przygotowanie chorego do przyjęcia pozycji pionowej i pierwszego wstania z łóżka

33. Omów zaspakajanie potrzeby odżywiania u chorego.

Całkowite zapotrzebowanie to:

60% węglowodany

30% tłuszcze

10% białko

Odżywianie chorego:

enteralna (drogą przewodu pokarmowego)

parenteralna (dożylna, pozajelitowa)

doustnie

Odżywianie pacjenta w szpitalu jest rodzajem leczenia. Pielęgniarka ustala diety w żywieniu ludzi chorych na podstawie obowiązujących w tym zakresie wytycznych.

Ustalana dla pacjenta dieta opiera się na zapotrzebowaniu na substancje odżywcze wynikającym z rozpoznanego stanu fizycznego i stanu odżywienia.

34. Omów zaspakajanie potrzeby czystości u chorego hospitalizowanego.

Przy wykonywaniu czynności higienicznych należy trzymać się zasad:

zapewnienia czystości głowy, włosów,

jamy ustnej

higiena protez zębowych

toaleta ciała i kąpiel

pielęgnacja paznokci

Przez mycie całego ciała zapewniamy czystość, wygodę estetyczny wygląd, wspieramy dobre samopoczucie chorego, poprawiamy funkcje skóry: usuwamy bród, kształtujemy nawyki higieniczne, zapobiegamy powikłaniom (odleżynom, odparzeniom).

Stosujemy: natryski lub kąpiel (w wannie lub w łóżku).

35. Omów zaspakajanie potrzeby snu i wypoczynku u chorego.

Przyczyny zmęczenia chorego:

atmosfera lęku - cierpienia

wyczerpanie zabiegami, badaniami

zmienione warunki odpoczynku

Odpoczynek - zwiększa odporność organizmu, dodaje sił

oglądanie TV

czysta bielizna, prześcielone łóżko

zapewnieni wygodniej pozycji

wywietrzenie pokoju

zapalenie światła

ciche rozmowy

w nocy obserwowanie pacjenta

dodatkowe okrycie

36. Omów zaspakajanie potrzeby wydalania u chorego.

W warunkach szpitalnych, niezależnie od zmian chorobowych, spotykamy się często z zaburzeniami wydalania. Pacjent leży stale albo prawie stale w łóżku, brak mu ruchu pobudzającego pracę jelit, zmienił sposób żywienia, godziny posiłków i snu. Organizm jest wytrącony z równowagi przez zmianę środowiska i zmianę organizacji dnia. U obłożnie chorych pogarsza jeszcze sytuację konieczność wydalania kału i moczu w pozycji leżącej oraz uczucie skrępowania wobec pozostałych chorych i osoby, którą są zmuszone prosić o basen.

Duże znacznie dla chorego ma stworzenie mu odpowiedniej atmosfery, niwelującej zahamowania psychiczne wynikające ze skrępowania chorego. Pielęgniarka powinna otoczyć łóżko chorego parawanem albo odizolować je od reszty Sali zasłonami; basen albo kaczkę powinna podać zaraz, na każde żądanie chorego. Przy podawaniu i odbieraniu basenów powinna być zawsze taktowna. Ważne jest, aby baseny i kaczki były utrzymane w idealnej czystości i nie budziły u chorych obrzydzenia.

Jeżeli stan chorego na to pozwala, można go podtrzymać w pozycji siedzącej albo przewieźć go za zgodą lekarza, na wózku do toalety i pomóc w przejściu do ubikacji. Chory powinien, zgodnie ze zleceniem lekarza, wykorzystać w pełni możliwość poruszania się.

Jeżeli do trzech dni nie nastąpi samoistne wypróżnienie, na zlecenie lekarza wykonuje się lewatywę oczyszczającą. Ma ona tę dobrą stronę, że wypróżnienie następuję zaraz, mniej męczy chorego aniżeli środek przeczyszczający i działa tylko na jelito grube. Środków przeczyszczających lepiej jest unikać, ponieważ z biegiem czasu organizm przyzwyczaja się do nich i nie wywołują już pożądanej reakcji.

37. Omów zaspakajanie potrzeby termoregulacji u chorego.

Człowiek zdrowy względnie łatwo reguluje swoją temperaturę, natomiast choremu, u którego mechanizm regulacji ciepła jest często zachwiany, należy w tym pomóc. Czynniki patologiczne mogą spowodować u niego dużą zwyżkę temperatury ciała albo wywołać gwałtowne uczucie zimna do dreszczy włącznie. Nasza pomoc chociaż ograniczona, ale udzielona w granicach możliwości odgrywa dużą rolę w poprawie samopoczucia chorego.

Pielęgniarka powinna kontrolować i regulować stopień nagrzania Sali chorych. Zimą, przy otwieraniu okien, okrywa pacjentów dodatkowym kocem i osłania im głowy. Szczególnie powinna zwrócić uwagę na tych chorych, którzy leżą najbliżej okien; ich łóżka, w razie potrzeby, w czasie wietrzenia może osłonić parawanem.

W porze letniej, przy silnym nasłonecznieniu Sali, okna należy zasłonić zasłonami, ponieważ pokoje nagrzewają się wtedy nadmiernie i pacjenci, zwłaszcza z wysoką gorączką, czują się źle. Jeżeli chory skarży się na gorąco, należy go lżej okryć, zdjąć dodatkowy koc, a w czasie dużych upałów wyjąć koc z powleczenia i przykryć chorego samą poszwa.

W upały należy zaobserwować, w jaką bieliznę jest ubrany chory. Dobrze jest wtedy nosić piżamę lub koszulę z trykotu bawełnianego, który jest przewiewny i wchłania pot. Nie należy natomiast wkładać bielizny z tworzyw sztucznych, które nie są przewiewne, utrudniają parowanie potu, co prowadzi do zaburzeń regulacji ciała.

Chorego skarżącego się na uczucie zimna lub dreszcze należy okryć dodatkowo i dobrze otulić. Można podać do ogrzania gorący termofor lub poduszkę elektryczną i jeżeli nie ma przeciwwskazań - gorący napój do picie.

Choremu spoconemu należy zmienić bieliznę osobistą i pościelową, wytrzeć go i natrzeć spirytusem. Chory nie może leżeć w mokrej bieliźnie, szczególnie płóciennej, ponieważ wilgotna jest doskonałym przewodnikiem ciepła i dzieła na organizm bardzo oziębiająco. Chory pocący się powinien być ubierany w bieliznę luźno tkaną, jak trykot, bawełna, wełna. Zmianę bielizny należy zrobić szybko, nie odkrywając przy tym chorego.

38. Omów zaspakajanie potrzeby bezpieczeństwa u chorego.

Wiele przyczyn składa się na zachwianie u człowieka chorego poczucia bezpieczeństwa tak w znaczeniu fizycznym, jak psychicznym. Zaspokojenie tej potrzeby jest niezbędnym warunkiem powrotu do zdrowia. Chory osłabiony, z zaburzeniami równowagi lęka się upadku u nowej komplikacji, Najczęściej na podstawie objawów chorobowych. jakie u siebie spostrzega, przewiduje najgorszą prognozę dla swojego zdrowia i życia. Zmienia się psychika człowieka chorego, staje się bardzo wrażliwy i wyczulony na zachowanie swego otocznia, tłumacząc sobie wszelkie jego postawy na swoją niekorzyść. Okazywane wzmożone zainteresowanie najbliższych swoją osobą przyjmuje jako wykładnik złego stanu swego zdrowia, zaś brak zainteresowania tłumaczy tym, że staje się In już niepotrzebny.

W warunkach szpitalnych ilość czynników burzących poczucie bezpieczeństwa może się znacznie powiększyć. Chory nie zna szpitala - nie zna ludzi, wśród których musi przebywać w pełnej od nich zależności, boi się zabiegów, boi się bólu i śmierci.

Duży niepokój może wzbudzić u chorego stawianie mu sugerujących pytań, nieprzemyślane przekazywanie informacji o stanie zdrowia, nieudolne ukrywanie właściwego rozpoznania, niepotrzebne gadulstwo salowych. Czasami chory jest obecny przy przekazywaniu studentom wiadomości o swojej chorobie, może źle interpretować nie znane sobie określenia, albo rozumieć je nazbyt dobrze. Są to czynniki jatrogenne, czyli bodźce pochodzące ze środowiska terapeutycznego, działające ujemnie na chorego.

Często dołącza się do tego troska o swój los po wyjściu ze szpitala.

Sytuację może bardzo pogorszyć zaobserwowanie lekceważenia swoich obowiązków przez fachowy personel, zapominanie lub niepunktualne wykonywanie zleceń, pomyłki w podawaniu leków, tajemnicze rozmowy w obecności chorego itp. W takich warunkach chory nie ma zaufania do nowego środowiska u nie czuję się bezpieczny.

Od momentu przyjęcia chorego di szpitala pielęgniarka powinna traktować go jako kogoś bardzo sobie bliskiego. Okazanie zainteresowania pacjentem, życzliwe słowo, dodanie otuchy, udzielanie przemyślanych i jasnych odpowiedzi na pytania, wprowadzanie w nowe środowisko - są pierwszymi elementami tworzenie zaufania do szpitala. Zaufanie to utrwala rzetelna i solidna praca całego zespołu pielęgniarskiego, dobra organizacja pracy, reagowanie na potrzeby chorego, punktualne wykonywanie zabiegów, dobra współpraca między lekarzami, pielęgniarkami i pozostałym personelem, każdorazowe objaśnianie choremu, co czeka go w najbliższych dniach oraz unikanie zaskoczeń nagłymi decyzjami dotyczącymi jego osoby. Pacjent obserwując pracę całego personelu misi wiedzieć, że każdy chory potrzebujący pomocy ma ją zapewnioną natychmiast.

Zaufanie do personelu, wiara w dobór najlepszych metod i skuteczność leczenia, wiara w po moc w zorganizowaniu życia po wyjściu ze szpitala (załatwienie sanatorium, renty, ułatwienie kontynuowania leczenia w placówce pozastacjonarnej) s ą podstawowymi warunkami zaspokojenia u chorego potrzeby poczucia bezpieczeństwa.

39. Omów zaspakajanie potrzeby poszanowania godności osobistej.

Człowiek w każdej sytuacji wymaga poszanowania swej godności osobistej. W warunkach szpitalnych, przy braku zrozumienia sytuacji chorego ze strony personelu, może zaistnieć dużo momentów, w których pacjent czuję się dotknięty w swej godności człowieka.

Pielęgniarka w każdej pracy przy chorym powinna pamiętać, że ma on prawo do korzystania z jej pomocy, że wszystkie czynności powinny być wykonywane chętnie, delikatnie, bez okazywania przymusu, niechęci czy nawet wstrętu. Próśb chorego nie wolno jej lekceważyć; jeżeli są możliwe do wykonania - należy je wykonać, jeżeli ze względu na dobro chorego nie mogą być zrealizowane - trzeba wytłumaczyć to choremu.

Sprawdzenie czystości chorego powinno być przeprowadzone subtelnie, najlepiej przy wykonywaniu innych czynności. Ze względu na często bardzo nieprzyjemne dla chorego badania, połączone z obnażaniem, z krępującą pozycją - należy uprzedzić o nich chorego, przygotować psychicznie, zapewnić w czasie tych badań jak najdalej idącą intymność.

Zawsze trzeba odnoście się do chorego taktownie i z szacunkiem, z pełnym zrozumieniem często ciężkiej dla niego sytuacji.

40. Podaj definicję odleżyny i omów mechanizm powstania odleżyn.

Odleżyny (łac. decubitis) to miejscowa martwica tkanek przylegających do wypukłych części układu kostnego. Powstaje w wyniku miejscowego niedokrwienia, spowodowanego zbyt długim uciskiem na naczynia tętnicze i żylne.

Mechanizm powstawania odleżyn: Ryzyko powstawania odleżyn dotyczy głównie osób przebywających zbyt długo w pozycji leżącej lub siedzącej. Ciało osoby siedzącej lub leżącej wywiera ucisk na podłoże (materac, poduszkę). Ucisk zatrzymuje przepływ krwi w skórze. W związku z zaburzoną przemianą materii, dochodzi do zatrzymania toksyn. Niedotlenione, a na dodatek przepełnione niewydalonymi toksynami komórki obumierają.

Powtarzające się okresy ucisku stają się przyczyną zmian zapalnych w tkankach, prowadząc w efekcie do martwicy i wytworzenia odleżyn.

U zdrowego człowieka ucisk powoduje uczucie niewygody poprzez czuciowe zakończenia nerwowe, co prowadzi do podświadomej zmiany pozycji ciała, usuwającej ucisk. Po urazie rdzenia ( z towarzyszącymi mu porażeniami) pacjent nie doświadcza niewygody, zatem brak jest czynnika ostrzegawczego.

41. Omów czynniki zewnętrzne i wewnętrzne usposabiające do powstawania odleżyn.

Czynniki wewnętrzne towarzyszące powstawaniu odleżyn:

1. Zaburzenia ze strony układu nerwowego:

udar mózgu i uszkodzenia rdzenia kręgowego objawiające się hemi-, para-, tetraparezą, stwardnienie rozsiane, stwardnienie boczne zanikowe (SLA), demencja starcza, zła kondycja umysłowa, osłabienie percepcji czuciowej, zaburzenia snu, ciężkie depresje.

2. Zaburzenia w funkcjonowaniu układu krążenia:

anemia, niskie ciśnienie rozkurczowe krwi, choroby serca, uszkodzenie naczyń obwodowych ( cukrzyca, miażdżyca), mniejsza elastyczność naczyń krwionośnych.

3. Choroby układu oddechowego:

przewlekłe stany zapalne oskrzeli i płuc, astma, rozedma, gruźlica, mniejsza elastyczność żeber, słabsza wydolność mięśni oddechowych.

4. Zaburzenia przyswajania składników pokarmowych:

niewłaściwa waga ciała (niedowaga, nadwaga), zaburzania przemiany materii, odwodnienie, niedobór białka, niedobór witaminy (A, B12, C, G), marko-, i mikroelementów (Fe, Zn).

5. Immobilność - czasowa lub trwała niezdolność chorego do samodzielnego poruszania się. Ograniczenie zakresu ruchu i siły. Długotrwałe przebywania w pozycji leżącej lub siedzącej.

6. Zły stan skóry:

jej wysuszanie oraz procesy zachodzące ze starzeniem się: zwiększona podatność na uszkodzenia wynikające ze zmniejszenia ilości tkanki podskórnej, obniżenia elastyczności i wrażliwości na bodźce bólowe. Maceracja skóry - nadmierna wilgotność wynikająca Np. z nadmiernego pocenia się. Podwyższona ciepłota ciała.

7. Podeszły wiek niski poziom umysłowy:

osoby z wiekiem podeszłym często mają trudności z wyrażaniem swoich potrzeb, mogą nie być świadome swego położenia. W takiej sytuacji odpowiedzialność za ich stan muszą przejąć opiekunowie.

8. Czynniki psychiczne:

poczucie własnej wartości, zadowolenie z życia i odpowiedzialność za pielęgnacje własnego ciała.

Czynniki zewnętrzne towarzyszące powstawaniu odleżyn:

1. Nieodpowiednia temperatura i wilgotność otoczenia (wpływa na wychłodzenie lub przegrzanie skóry, wilgotność wzmaga pocenia się)

2. Ubranie, pościel (najlepiej, gdy wykonane są z materiałów miękkich, suchych i niepomarszczonych. Nie wolno ich krochmalić)

3. Zaopatrzenie ortopedyczne (źle dobrany sprzęt bardzo szybko przyczynia się do powstawania odleżyn)

4. Środki opatrunkowe (muszą uwzględniać proces wilgotnego leczenia rany)

5. Leki (przeciwbólowe, uspokajające, psychotropowe i sterydy wpływają na ograniczenie reakcji pacjenta)

6. Infekcje (zwłaszcza zakaźne)

7. Czynniki socjalne, złe warunki ekonomiczne,

8. Poziom opieki (nieprawidłowe ułożenie, brak środków pomocniczych w leżeniu i układaniu oraz zaniedbania pielęgnacyjne mogą być przyczyną powstawania odleżyn w ciągu jednej nocy)

9. Nikotyzm (bardzo ogranicza odporność tkankową)

10. Zabiegi operacyjne (powodują powstawanie odleżyn pooperacyjnych)

42. Scharakteryzuj miejsca powstawania odleżyn.

Najbardziej zagrożone powstawaniem odleżyn są miejsca, które podczas leżenia lub siedzenia podlegają działaniu jednostajnego ucisku. U osób leżących na plecach to przede wszystkim okolice: kości krzyżowej, ogonowej, łopatek, łokci, pięt, potylicy i uszu. U osób siedzących to głównie okolice: kości kulszowej, krzyżowej i ogonowej. Aby nie powstał nadmierny ucisk należy układać pacjenta w pozycjach zapewniających największe odciążenie ciśnieniowe.

43. Podaj podział odleżyn.

STOPIEŃ I

Blednące zaczerwienienie. Ucisk lekki palcem powoduje zblednięcie skóry wskazuje to, że mikrokrążenie nie jest jeszcze uszkodzone.

STOPIEŃ II

Nie blednące zaczerwienienie. Powstaje rumień, jest to wynik uszkodzenia mikrokrążenia przebiegający z zapaleniem i obrzękiem. Może pojawić się uszkodzenie naskórka, pęcherze. W wyniku czego powstaje ból.

STOPIEŃ III

Uszkodzenie pełnej grubości skóry. Brzegi rany są dobrze odgraniczone, występuje obrzęk tkanki podskórnej i stan zapalny brzegów owrzodzenia. Dno rany wypełnione jest czerwoną ziarniną lub żółtymi masami rozpalających się tkanek.

STOPIEŃ IV

Uszkodzenie obejmuje również tkankę podskórną. Martwica tkanki tłuszczowej spowodowana jest zapaleniem i zakrzepicą małych naczyń.

STOPIEŃ V

Zaawansowana martwica powięzi i mięśni. Zniszczenie może obejmować stawy i kości. Powstałe jamy mogą łączyć się ze sobą. Rana wypełniona jest czarno -brązową masą rozpadających się tkanek.

44. Na czym polega zapobieganie odleżynom?

MUSIMY ZWRÓCIĆ SZCZEGÓLNĄ UWAGĘ NA AKTYWNOŚĆ RUCHOWĄ PACJENTA:

-zmiana pozycji co 2godziny

-pacjenci siedzący powinni co 20minut odciążyć miejsce ucisku

BY ZAPOBIEGAĆ POWSTAWANIU ODLEŻYN NALEŻY PAMIĘTAĆ O ZABIEGACH POBUDZAJĄCYCH KRĄŻENIE:

-stosować zabiegi poprawiające ukrwienie skóry: masaż i oklepywanie, nacieranie spirytusem salicylowym, wcieranie kremu propolisowego oraz dbanie o dostęp powietrza do tychże miejsc,

ZMNIEJSZENIE UCISKU:

-stosowanie udogodnień w celu zmniejszenia tarcia między ciałem pacjenta a podłożem

-pościel miękka, dobrze zasłane łóżka, naciągnięte prześcieradło

-materace przeciwodleżynowe

OBSERWACJA I PIELĘGNACJA SKÓRY CHOREGO:

-zachowanie higieny

-dokładne osuszanie

-unikanie zanieczyszczenia skóry kałem, moczem

-nawilżanie skóry

-unikanie nadmiaru talku, zasypek, które mogą się grudkować

PRWAIDŁOWE ODŻYWIANIE:

-dieta wysokobiałkowa

-dieta wysokokaloryczna

-dostarczanie płynów

45. Omów znane skale służące do oceny stopnia zagrożenia odleżynami.

Działanie pielęgniarskie są realizowane, gdy pacjent otrzymuje liczbę punktów mieszczących się w odpowiedniej skali:

NORTON- 14pkt lub mniej

DOUGLAS- 18pkt lub mniej

BRADENA- 12pkt lub mniej

WATERLOW- powyżej 10pkt - ryzyko

Powyżej 15pkt - wysokie ryzyko

SKALA NORTON- ocenia stan fizykalny, stan świadomości, aktywność, stopień samodzielności przy zmianie pozycji i czynność zwieraczy odbytu i cewki moczowej (jest najprostsza i stosowana najczęściej)

SKALA DOUGLAS- oceniająca stan odżywienia, aktywność, czynność zwieraczy odbytu i cewki moczowej, ból, stan skóry i stan świadomości.

Odejmujemy po 2pkt przy:

-sterydoterapia

-cukrzyca

-duszność

-chemioterapia

SKALA WATERLOW- uwzględniająca budowę ciała, stan skóry, płeć i wiek, trzymanie moczu i kału, ruchliwość pacjenta, łaknienie, odżywianie komórkowe, choroby neurologiczne i inne, urazy i zabiegi chirurgiczne oraz przyjmowane leki.

SKALA BRADENA- oceniająca percepcje czuciową, wilgotność skóry, aktywność pacjenta, zdolność poruszania się, odżywianie, narażenie na tarcie (rzadko używana).

46. Omów rodzaje udogodnień stosowanych w profilaktyce odleżyn.

A. MATERACE PRZECIWOLDEŻYNOWE:

1)MATERACE STATYCZNE- rozkładają ciężar ciała na dużą powierzchnię i zapobiegają miejscowemu uciskowi.

-materace z kulkami styropianu

-materace z gąbki poliuretonowej

-materace wodne

-materace pneumatyczne stałociśnieniowe

-materace żelowe

2)MATERACE DYNAMICZNE ZMIENNOCIŚNIENIOWE- pneumatyczna pompa odtłacza powietrze do komór materaca i co pewien czas przetłacza je pomiędzy poszczególnymi komorami.

B. Używanie krążków i wałków pokrytych flanelą lub skórą baranią (zawierają lanolinę łagodzącą podrażnienia), które można pod kontrolą podkładać choremu.

C. Kliny, ochraniacze na stopy, podpórki na łokcie i pięty, poduszki, nadmuchiwane opaski, opatrunki odciążające od ucisku

47. Scharakteryzuj tętno.

TĘTNO- to wyczuwalne uderzenia fali krwi o ścianę tętnic wywołanych przez prace serca.

48. Scharakteryzuj oddech i wymień rodzaje oddechów patologicznych.

ODDECH-czynność, w czasie której organizm ludzki wciąga do płuc 16 razy na minutę średnio ok. 500 ml powietrza i tyle samo powietrza wydala (oddychanie). Składa się ona z dwu faz: wdechu i wydechu. Wdech jest aktem czynnym, a wydech aktem biernym (jeżeli nie ma większego zapotrzebowania na tlen).

ODDECH BIOTA- to określenie stosowane do określenia zupełnie niemiarowego trybu oddechowego. Okresy bezdechów są przerywane zupełnie bezładnym rytmem oddechowym, poszczególne oddechy różnią się częstością i głębokością. Występuje w schorzeniach i urazach OUN powodujących uszkodzenie ośrodka oddechowego. Jest objawem poważnym i źle rokującym.

ODDECH CHEYNE'A- STOKESA- to patologiczny tor oddychania, polegające na występowaniu bezdechów trwających kilkanaście sekund, po których pojawia się oddech, który jest coraz szybszy i głębszy, następnie po osiągnięciu maksimum - ulega stopniowemu zwolnieniu i spłyceniu, aż do kolejnego epizodu bezdechu. Jest związany z niewydolnością ośrodka oddechowego w mózgu.

ODDECH KUSSMAULA- szybkie, głębokie oddechy wywołane stałym drażnieniem ośrodka oddechowego (w rdzeniu przedłużonym) przez kwaśne produkty przemiany materii, występujące typowo w kwasicy metabolicznej, np. w śpiączce cukrzycowej.

49. Scharakteryzuj ciśnienie tętnicze krwi.

CIŚNIENIE TĘTNICZE KRWI- jest siłą, jaką przepływający strumień krwi wywiera na ścianę naczyń krwionośnych. Ciśnienie to jest różne w tętnicach, żyłach i naczyniach włosowatych. Ciśnienie krwi w tętnicach nie jest stałe co do wartości, lecz zmienia się w zależności od skurczu i rozkurczu serca, dlatego też wyróżniamy ciśnienie skurczowe i rozkurczowe.

50. Omów temperaturę.

Temperatura jest to wielkość fizyczna odczytywana na skali termometru.

Wartość temperatury w stopniach Celsjusza:

• Temp. subnormalna <36

• Normalna 36,0-37,0

• Stan podgorączkowy 37,1-38,0

• Gorączka umiarkowana 38,1-39,0

• Gorączka wysoka >39

Pomiaru temperatury dokonuje się przy użyciu termometru metodami:

1. Zewnętrznymi (określają temp. powłok ciała)

• po pachą

• w pachwinie

2. Wewnętrznymi (określają temp. wewnątrz ustrojową)

• w odbycie (wyższa o 0,5 °C niż pod pachą)

• w ustach (wyższa o 0,3 °C niż pod pachą)

• w przewodzie słuchowym (zależy od wieku)

Wskazania do pomiaru:

• u każdego chorego

• objawy subiektywne i obiektywne gorączki

• zabieg operacyjny

• po środkach przeciw gorączkowych

Błędy przy pomiarze:

• nieprzestrzeganie czasu

• złe przygotowanie termometru

• złe ułożenie termometru

• nałożenie za dużo wazeliny na termometr doodbytniczy

• wykonanie pomiaru w jamie ustnej po posiłku u po wypiciu płynów

Temp. ciała zależy od wieku(z wiekiem coraz niższa), pory dnia.

Przed pomiarem temp. należy poinformować pacjenta o:

• Przebiegu i sposobie pomiaru

• Czasie trwania pomiaru

• Ułożeniu w wygodnej pozycji pacjenta

• Odpowiednich do metody czynnościach

Należy także przestrzegać zaleceń producenta termometru.

Termometrem rtęciowym mierzymy temp.:

• Pod pachą 10min.

• W odbycie ok.3min.

• W ustach ok.5min.

• W przewodzie słuchowym kilka sekund

Należy pamiętać o myciu i dezynfekowaniu termometru po każdym użyciu!

51. Omów drogi podawania leków.

• Przez przewód pokarmowy:

• Przez usta(per os)

• Przez odbytnicę(per rectum)

• Przez układ oddechowy

• Przez skórę

• Przez błony śluzowe

• Przez wstrzyknięcia (droga dotkankowa)

52. Omów podawanie leków przez układ pokarmowy.

1. Przez usta podaje się leki w postaci: tabletek, drażetek, kapsułek, pigułek, kropli, roztworów, zawiesin, proszków, opłatków, granulek, syropów.

2. Przez odbytnicę podaje się leki w postaci: czopków, wlewek leczniczych, wlewów kroplowych. Leki podawane tą drogą działają szybciej i silniej niż doustne.

• Czopki do odbytnicy zakłada pielęgniarka lub pacjent. Należy poinformować pacjenta aby przez pewien czas wstrzymał się od wypróżnienia.

• Wlewka lecznicza: zlecony przez lekarza lek należy rozpuścić w 50 do 150 ml o temp. 38°C i podać za pomocą strzykawki Janety powoli przez cienką, gumową kankę do odbytnicy.

• Wlew kroplowy: czas jego trwania nie może przekraczać 2 godzin, a szybkość wlewu wynosi 30-60 kropli/minutę. Po zabiegu pacjent musi leżeć spokojnie i nie może wyzwalać parcia.

Na zmniejszenie wchłaniania leków wpływ mają: spożycie leków w trakcie posiłku bogato węglowodanowego, picie kawy lub herbaty tuż przed lub po zażyciu preparatów żelaza, popijanie sokami cytrusowymi antybiotyków, spożywanie olestry przy witaminach. Spożywanie skrobi kukurydzianej i oleju kokosowego przy lekach przeciwpadaczkowych.

53. Omów podawanie leków przez układ oddechowy.

1. Przez układ oddechowy podaje się leki przez wziewanie czyli inhalację, podawane leki mogą być pod postacią:

• Gazu np. tlenu stosowane w duszności, w chorobach serca, krwi, stanach zapalnych płuc, zatruciach, po zabiegach operacyjnych, w ostrych stanach zagrożenia życia.

Tlen można podawać: bezpośrednio z butli przez cewnik do nosa 2 do 4 litrów/minutę; bezpośrednio z butli przez kaniulę nosową tzw. Wąsy nosowe 4 do 5 litrów/minutę; bezpośrednio z butli przez maskę prostą 5 do 6 litrów/minutę; z butli przez maskę z workiem z częściowym oddechem zwrotnym 6 do 8 litrów/minutę(bez oddechu zwrotnego 10 do 15 litrów/minutę); przez układ Reesa do 25 litrów/minutę; poda namiotem tlenowym 10 do 12 litrów/minutę; z centralnej tlenowni przez sieć przewodów do pokojów pacjentów.

Pamiętaj: chronić pacjenta przed niebezpieczeństwem związanym z podawaniem tlenu, w czasie podawania tlenu nie używaj otwartego ognia, nie pracuj w odzieży wełnianej, nie dotykaj butli tłustymi rękami, ustaw butlę w odległości co najmniej 1m. Od grzejników, chronić oczy pacjenta, stosować przerwy po 15 do 30 min podawania tlenu, tlen powinien być nawilżany i ogrzewany, tlen powinien być podawany w stężeniu 28-33% w mieszaninie z powietrzem, nie należy używać butli jeśli ciśnienie wynosi 0,5 atm., używając cewnika do podawania tlenu wprowadza się go do nosa na głębokość od koniuszka nosa do płatka usznego (10-12cm).

• Gazu np. podtlenku azotu i tlenu stosowanego do wywołania znieczulenia ogólnego

• Pary wodnej z lekiem przy stanach zapalnych gardła, zatok przynosowych, krtani, tchawicy, oskrzeli, pęcherzyków płucnych.

• Aerozolu, będącego zawiesiną cząstek w powietrzu, który jest wytwarzany przez wdech chorego z dozowników proszkowych.

• Leku rozpuszczonego lub zawieszonego w sprężonym gazie nośnikowym np. freonie.

Inhalacje

Cel stosowania: nawilżenie błony śluzowej, rozszerzenie oskrzeli, zmniejszenia stanu zapalnego(gardła krtani tchawicy oskrzeli, pęcherzyków płucnych), upłynnienie wydzieliny z dróg oddechowych.

Niebezpieczeństwa stosowania inhalacji: zakażenie układu oddechowego przez drobnoustroje znajdujące się w sprzęcie, obkurczenie oskrzeli, wysuszenie, przegrzanie błony śluzowej.

Inhalacje wykonuje się za pomocą: inhalatorów pod ciśnieniem(ciśnieniowego skalowanego inhalatora dawkującego z lub bez spejsera, inhalatorów pobudzanych wdechem), inhalatorów proszkowych(inh. rezerwuarowe, kapsułkowe, zawierające wiele dawek np. Dysk), inhalatorów elektrycznych.

Pamiętaj: w czasie inh. wdech powinien być wykonywany ustami, części jednorazowe powinny być wyrzucane po użyciu, nie stosować inhalacji bezpośrednio przed lub po posiłkiem, 30 min. po zabiegu nie należy palić tytoniu, należy zabezpieczyć odzież i włosy chorego.

54. Omów podawanie leków przez skórę.

Podawanie leków przez skórę obejmuje stosowanie: zasypek, mazideł, maści, kremów, roztworów, płynnego pudru, kąpieli leczniczych, zabiegów przeciwzapalnych-zimno suche, zimno wilgotne, ciepło suche ciepło wilgotne, stosowanie środków chemicznych, stawianie baniek.

Przed każdym zabiegiem należy oczyścić i osuszyć ognisko chorobowe i skórę zdrową w najbliższym otoczeniu!

Zasypki: osłaniają i osuszają skórę, wchłaniają pot i łój. Stosuje się w stanach zapalnych bez wysięku. Po zasypaniu nie bandażuje miejsca chorobowego.

Mazidła: przed użyciem wstrząsnąć by powstała emulsja. Są stosowane w celu złagodzenia stanu zapalnego oraz w zmywaniu i oczyszczaniu niektórych zmian chorobowych przed opatrunkiem.

Maści, kremy i pasty stosuje się przez namaszczanie(równomierne rozsmarowanie maści lub kremu na ogniska chorobowe zgodnie z kierunkiem wzrostu włosów; nakłada się gazę i bandażuje), wcieranie(wciera się ruchami półkolistymi uciskając nie za mocno skóry; po wtarciu można zasypać pudrem i zabandażować), płatowy opatrunek maściowy(nałożenie na ognisko chorobowe kilku warstw gazy z nałożoną maścią i umocnienie bandażem), opatrunek szczelny(ognisko chorobowe smaruje się maścią na grubość około 0,5mm i pokrywa cienką folią, następnie gazą i mocuje bandażem).

Roztwory mają zastosowanie w postaci: okładów, przymoczek, wcierek, smarowań.

Płynny puder działa osłaniająco, chłodząco, osuszająco. Nie stosuje się go w miejscach owłosionych. Po rozsmarowaniu papka powinna wysychać 4 do 6 min.

Kąpiele lecznicze ogólne wykonywane w wannie wypełnionej do połowy wodą o temp 35,6 do 37,8°C wymieszaną z lekiem.

Kąpiele lecznicze częściowe np. rąk, nóg; czas około 30 min.

Zimno suche

Stosowanie: w pachwinach, pod pachami, na szyi, na brzuchu, powoduje zwężenie powierzchniowych naczyń krwionośnych i tym samym zmniejszony przepływ krwi i tamowanie krwawienia, obniża temp. hamuje rozwój stanu zapalnego, działa przeciwbólowo, przeciw obrzękowo.

Zimno suche uzyskujemy poprzez worek z lodem lub kompresy żelowe.

Zimno wilgotne występuje w postaci okładów chłodzących, wysychających, nacierania lodem i kąpieli ochładzających.

Okład(kompres) chłodzący stosuje się w ostrych stanach zapalnych, w stłuczeniach mięsni, ścięgien, stawów zaraz po urazie. Płótno lub gazę zanurzone w zimnej wodzie i wyciśnięte przykłada się na miejsce leczone i zmienia co 2 do 3 minuty przez około godzinę.

Okład wysychający stosuje się w stanach zapalnych żołądka, pęcherzyka żółciowego i wyrostka robaczkowego. Płótno lub gazę zanurzone w zimnej wodzie i wyciśnięte przykłada na miejsce leczone i pokrywa warstwą suchą. Zmienia się po około 2 do 3 godzin.

Pamiętaj: przy stosowaniu zimna należy obserwować skórę kierunku ew. zmian patologicznych.

Ciepło suche(termofory, poduszki elektryczne, ciepłe kompresy żelowe). Stosuje się je przy chorobach reumatycznych bólach mięśniowych, do ogrzania pacjenta i przyspieszenia gojenia się ran.

Ciepło wilgotne(okłady rozgrzewające pod ceratką i ciepłe kąpiele).

Okłady rozgrzewające stosuje się w stanach zapalnych żył, przy zrostach po wstrzyknięciach, zakrzepowym zapaleniu żył, przy czyrakach, zastrzałach, ropowicach, anginach, stanach zapalnych ucha środkowego, w zapaleniu płuc i oskrzeli, jeśli temp. ciała nie przekracza 38°C. Okład rozgrzewający składa się z warstw: wilgotnej, ceratki i suchej. Okład umocować i zmieniać co 8godz.

Pamiętaj: ciepła nie można stosować w ostrym okresie zapalenia, przy krwotokach.])-w nawiasie bo za dużo opisałam to zimno i ciepło gdyż opis jest w innych punktach.

Bańki stawia się z przodu i z tylu klatki piersiowej, szeregami w odległości ok. 1cm.

Nie wolno stawiać: na kręgosłupie, obojczyku, mostku, brodawkach piersiowych, okolicach koniuszka serca, żołądka, nerek, dużych naczyń krwionośnych, u kobiet ciężarnych, u osób z zapaleniem skóry, z kruchością naczyń krwionośnych, niedokrwistością, długotrwałą wyniszczającą chorobą, nowotworami i gruźlicą.

Banki pozostawia się na ok.20min., u dzieci 10min. Po zdjęciu pacjent pozostaje w łóżku ok. dwa dni.

55. Omów podawanie leków przez błony śluzowe.

Przez błony śluzowe podaje się leki:

• Do worka spojówkowego postaci kropli, maści i płukań

• Do nosa w postaci -//- -//- -//-

• Do pochwy w postaci globulek, płukań oraz tabletek, kremów i galaretek

Oko

Leki przed podaniem do oka powinny mieć temp. pokojową. Pacjent powinien być w wygodnej dla niego pozycji, leżącej lub siedzącej z odchyloną głową.

Po założeniu maści pacjent powinien przymknąć powieki na kilka min.

Przy podawaniu kropli nie można dotykać kroplomierzem rzęs, gałki ocznej itd., nie należy trzymać go prostopadle do oka lecz stycznie w odległości 1cm.

Przy płukaniu należy rozchylić powieki palcami, polewać oko zleconym płynem o temp. ok. 35°C za pomocą udynki, gruszki gumowej lub strzykawki.

Nos

Przed zabiegiem należy oczyścić nos i ułożyć pacjenta tak jak przy oku. Kropli nie należy wciągać.

Pochwa

Przed wprowadzeniem leku pacjentka powinna oddać mocz, a po wprowadzeniu go pozostać w pozycji leżącej. Płukanie pochwy może być wykonane w pozycji: siedzącej na muszli klozetowej, w łóżku na basenie, na stole ginekologicznym. Do płukania używa się kanki pochwowej oraz ok. 1 litra zleconego płynu antyseptycznego o temp. ok. 42°C.

Należy poinformować o zabrudzeniu bielizny przez lek. Zapewnić intymność!

56. Omów zasady wykonywania zastrzyków.

Ogólne zasady: przestrzeganie aseptyki i antyseptyki, dobranie odpowiedniej igły do rodzaju iniekcji oraz stanu pacjenta(czy jest gruby czy chudy), odpowiedniej strzykawki. Wybranie odpowiedniego miejsca wkłucia. Odpowiednie ułożenie pacjenta i przygotowanie go psychicznie(poinformowanie o przebiegu zabiegu). Usuwanie odpadów do odpowiednich pojemników.

Wstrzyknięcia śródskórne

Miejsce: Okolice wewnętrznej powierzchni przedramienia w linii kciuka o cienkim naskórku, pozbawioną zmian zapalnych i ropnych bez zarysów żył podskórnych, znamion, blizn, miejsce skąpo owłosione.

Leki w ilości 0,1ml wprowadza się ruchem świdrującym pod kątem 10-15° w stosunku do powierzchni skóry, na głębokość 0,5-1 mm tuż pod naskórek. W miejscu wstrzyknięcia musi pojawić się białawy bąbel.

Wstrzyknięcia te wykonuje się strzykawką o pojemności 1ml z podziałką 1:100.

Wskazania: test tuberkulinowy, próba uczuleniowa na penicylinę, szczepienie szczepionką BCG, podanie surowicy metodą odczulającą.

Przy iniekcjach śródskórnych nie wykonuje się ruchu aspirującego tłokiem strzykawki, nie wolno masować miejsca po wstrzyknięciu oraz przykładać jałowego gazika.

Wstrzyknięcia podskórne

Miejsce: każde miejsce obfite w luźna tkankę podskórną, pozbawione większych naczyń krwionośnych, znamion, blizn, nacieków, po poprzednich wstrzyknięciach. Są to okolice: skóra brzucha-oddalona o 2 cm od pępka, połowa zewnętrznej powierzchni uda, połowa zewnętrznej powierzchni ramienia, pod łopatką.

Wstrzyknięcie podskórne polega na wprowadzeniu ¾ długości igły na głębokość nie mniejszą niż 0,75 do 1cm pod kątem 45-60°, po uprzednim ujęciu skóry w fałd o grubości około 3 cm. Maksymalnie tą drogą można podać 2ml leku w postaci roztworu wodnego. Nie podaje się leków w postaci zawiesiny, leków drażniących tkanki.

Przy iniekcji podskórnej należy wykonać ruch aspirujący. Po zastrzyku należy poinformować pacjenta o konieczności uciśnięcia miejsca.

Wskazania: podanie insuliny, heparyny, szczepionek, surowicy, leków przeciwbólowych.

Do wstrzyknięć podskórnych zalicza się wstrzyknięcia typów strzykawką i igłą oraz specyficzne do podawania insuliny np. penami.

Wstrzyknięcia domięśniowe wykonuje się w: mięsień o dużej masie(m. Pośladkowy średni lub wielki, m. czworogłowy uda i naramienny) w bezpiecznej odległości od dużych pni nerwowych i naczyniowych, pod kątem 90°, napinając skórę. Igłę wbija się na ¾ jej długości, aspirując i podając powoli do 5ml leku. W razie pojawienia się krwi podczas aspiracji należy zmienić miejsce wkłucia. Jeśli podaję się 2 leki należy je przygotować w oddzielnych strzykawkach i pamiętać o zmianie kierunku igły podczas podawania drugiego leku, oraz o tym, że max. Można podać łącznie 10ml.

Okolice m. Pośladkowego średniego można wyznaczyć metodami: metoda brzuszno-pośladkowa; okolice m. Pośladkowego większego wyznacza się metodą kwadratów; okolica uda-zew. część uda; okolica ramienia-zew. strona ramienia 2 do 3 palców poniżej wyrostka barkowego wypadków.

Wstrzyknięcia dożylne: najczęściej wykorzystuje się łatwo dostępne, położone obwodowo żyły podskórne grzbietu ręki, przedramienia, okolicy zgięcia łokciowego, u niemowląt żyły głowy.

Leków nie podaje się bezpośrednio z igły i strzykawki lecz przy pomocy venflonu lub igłą typu motylek(zakładany podobnie jak venflon i wyjmowany od razu po podaniu leku).

Założenie krótkiego cewnika dożylnego typu venflon: ułożyć wygodnie rękę pacjenta, dobrać rozmiar cewnika, założyć rękawiczki, założyć opaskę uciskową na około 90s. Poprosić pacjenta o otwieranie i zamykanie dłoni, wybrać żyłę zdezynfekować skórę zgodnie z kierunkiem biegu krwi, przekłuć skórę pod kątem 45°, a później pod kątem 30°. Jeśli cewnik tkwi w żyle i krew ukaże się w tylnej osłonce zdjąć opaskę uciskową. Wsuwając plastikową część kaniuli jednocześnie wysuwamy stalowy mandryn. Całkowicie usunąć mandryn, umocować venflon plastrem oraz przepłukać go 5 do 10 ml solą fizjologiczną po czym zabezpieczyć korkiem luer-lock.

Pamiętaj o: dokonywaniu zmiany opatrunku, przestrzeganiu maksymalnego przepływu płynu przez kaniulę, bezzwłocznego usunięcia cewnika w przypadku niedrożności lub zakażenia miejsca ukłucia, wymianie venflonu co 3 dni bądź co 24 godziny, płukaniu go solą fizjologiczna po każdym podaniu leku, utrzymanie stałej jałowości, zapisaniu daty założeni venflonu.

57. Podaj zasady postępowania aseptycznego.

ZASADY POSTEPOWANIA ASEPTYCZNEGO:

1. Posługiwanie się jałowymi narzędziami i jałowym materiałem opatrunkowym.

2. Pensety lub inne narzędzia wraz ze słojem w którym są przechowywane, wyjaławiać trzykrotnie w ciągu doby.

3. Wszystkie narzędzia przygotowane do zabiegów aseptycznych- po 24godzinach należy wyjałowić ponownie.

4. Miejsce zabiegu przemywać środkiem antyseptycznym.

5. Uważać by jałowym narzędziem nie dotykać przedmiotu znajdującego się poza polem działania w przypadku zakażenia sprzęt wymienić.

6. Po zakończeniu zabiegu sprzęt umieścić w płynie dezynfekcyjnym, a zużyty materiał opatrunkowy włożyć do foliowego worka i przeznaczyć do spalenia.

7. Sprzęt należy dezynfekować zgodnie z aktualnie obowiązującą instrukcją stosowania środków dezynfekcyjnych.

8. Po wyjęciu materiału z jałowej puszki Schimmelbuscha lub narzędzi ze stelizatora, puszkę lub stelizator należy jak najszybciej zamknąć.

9. Puszki i stelizatory z jałowymi narzędziami i materiałem zaopatrzyć w datę wyjaławiania ograniczyć do minimum częstość otwierania, sprzętu w nich zawartego nie przesuwać, nie dokładać, nie przekładać.

10. Stosować uniwersalne środki ostrożności w zapobieganiu przenoszeniu HIV zalecane przez WHO.

58. Omów niebezpieczeństwa przy wykonywaniu wstrzyknięć.

- zakucie się igłą

• złamanie igły

• zakażenie igły a następnie pacjenta

• wkłucie się w naczynie krwionośne (nie dotyczy wkuć dożylnych)

• uszkodzenie nerwu (błędnego)

59. Omów rodzaje wykonywanych wstrzyknięć. Wskaż różnicę.

Wstrzyknięcia śródskórne

-w celach diagnostycznych (próby śródskórne)

- stężenie leku izotoniczne

-ilość leku 0,1 ml

-postać leku wodna

-miejsce podania to wew. Powierzchnia przedramienia, część boczna przedramienia w linii kciuka, okolica stawu biodrowego

-rodzaj igieł 0,45x16; 0,5x25

- pod kątem 15 stopni

- nie dezynfekujemy!

Wstrzyknięcia podskórne

• stężenie leku izotoniczne

• ilość leku 0,2 ml

• postać leku wodna

• miejsce podawania leku to środkowa zewnętrzna część ramienia, środkowa zew. Część uda, okolica pępka, okolica międzyłopatkowa

• rozmiar igieł 0,5x25; 0,6x30; 0,7x30

• pod kątem 45 stopni

Wstrzyknięcia domięśniowe

• stężenie leku izotoniczne

• ilość leku do 10 ml

• postać leku: wodna, oleista, zawiesista

• miejsce podania: górna zewnętrzna część pośladka ,środkowa zew część uda, górna część ramienia

• rozmiar igieł 0,7x40; 0,8x40; 0,9x40

• pod kątem 90 stopni

Wstrzyknięcia dożylne

• stężenie leku izotoniczne i hipertoniczne

• ilość leku do 60ml

• postać leku wodna

• miejsce podania: żyły zgięcia łokciowego, żyły przedramienia, żyły grzbietowe dłoni i stóp, żyły głowy u dzieci

• rozmiar igieł: 0,5x25; 0,6x30; 0,7x30; 0,8x40; 0,9x40; wenflony

• w światło żyły

60. Przedstaw problemy pielęgnacyjne chorego z gorączką i zaplanuj ich rozwiązanie.

• zaburzenia czynności serca ( podniecenie, bezsenność, apatia)

• zaburzenia w krążeniu i oddychaniu ( przyspieszenie oddychania, czynności serca, podwyższone lub obniżone ciśnienie krwi)

• zaburzenia trawienia i wydalania moczu (wzmożone wydzielanie śliny, zwolnienie perystaltyki jelit, upośledzenie trawienia, brak łaknienia, zaparcia i wzdęcia)

• zaburzenia przemiany materii (wzrasta przemiana materii, zostają spalone zapasy ustroju czyli węglowodany, tłuszcze i białka, zwyrodnienie i rozpad komórek.

Wysoka gorączka - zapewnienie bezpieczeństwa, obniżenie temperatury, pozostanie w łóżku w przypadku zawrotów głowy, zapisywanie wyników temperatury, tętna, oddechów na karcie co 2h jeśli temperatura wzrasta co 1h, stosowanie środków przeciw gorączkowych (woreczek z lodem, żele, okłady chłodzące)

Pocenie się- utrzymanie ciała w czystości, zapobieganie odparzeniom

• wykonywanie toalety ciała

• zmiana bielizny pościelowej i osobistej

• zapewnienie bielizny luźnej naturalnych surowców

• oddzielanie warstw skóry przylegającej do siebie

Uczucie zimna, dreszcze- ogrzanie

• dodatkowe okrycie

• termofor, poduszka elektryczna

• podanie ciepłych napojów

Suchość warg, błon śluzowych, jamy ustnej, pragnienie- nawilżenie, zaspokojenie pragnienia

• podawanie płynów do picia

• toaleta jamy ustnej co 2h

• smarowanie warg wazelina

Brak apetytu- poprawa łaknienia

• toaleta jamy ustnej przed posiłkiem

• podawać posiłek w małych ilościach, płyny, zupy

Ból głowy- zmniejszenie lub zlikwidowanie

• okład na ciało

• zapewnienie spokoju

Obawa o swoje zdrowie- zmniejszenie niepokoju

• kontakt z rodziną

• rozmowa z pacjentem

61. Wymień objawy patologiczne ze strony układu oddechowego.

• oddech zwolniony lub przyspieszony

• nadmierna lub zmniejszona wentylacja płuc

• bezdech

• duszności wdechowe lub wydechowe

• oddychanie wysiłkowe

• szmery podczas oddychania

62. Wymień objawy patologiczne ze strony układu krążenia.

• zaburzenia pracy serca

• nadciśnienie

• duszność

• obrzęki

• wysięki do jamy ciała

• ból wieńcowy, zawałowy czynnościowy

• ból kończyn

63. Wymień objawy patologiczne ze strony układu pokarmowego.

- pieczenie (zgaga)

• ból w nadbrzuszu lub za mostkiem

• wrażenie szybkiego napełnienia

• nudności, wymioty

• utrata łaknienia

• suchość w jamie ustnej

• zaparcia

• wzdęcia

• biegunki

64. Wymień objawy patologiczne ze strony układu moczowego.

Mocznica przewlekła - Chorzy skarżą się na ogólne osłabienie, uczucie stałego zmęczenia i zaburzenia snu (senność w dzień, bezsenność w nocy), trudności z koncentracją uwagi, apatię i obojętność nawet wobec najbliższych. Skóra jest szarożółta, sucha i złuszczona. Nierzadko stwierdza się uogólnione obrzęki. Temperatura ciała jest obniżona, a odporność ustroju na infekcje wybitnie upośledzona, dlatego nawet ciężkie zakażenia mogą przebiegać jedynie ze stanami podgorączkowymi. Bardzo wcześnie pojawiają się objawy ze strony przewodu pokarmowego (brak łaknienia, nudności, wymioty, biegunki i krwawienia, niekiedy ciężkie krwotoki) oraz układu oddechowego (zapalenia płuc i opłucnej, obrzęki płuc). Nadciśnienie tętnicze i uszkodzenie mięśnia serca przez toksyny mocznicowe mogą prowadzić do ciężkiej niewydolności krążenia oraz zaburzeń rytmu serca bezpośrednio zagrażających życiu. Niedokrwistość znacznego stopnia zaburzenia krzepnięcia krwi oraz "trudne do zniesienia" bardzo silne bóle wielowarstwowe uzupełniają szeroki wachlarz objawów klinicznych obserwowanych u chorych w okresie mocznicy przewlekłej.

Przewlekła niewydolność nerek - W okresie pierwszym: zdolność do zagęszczania moczu oraz chwiejne lub utrwalone nadciśnienie tętnicze. W okresie drugim: Chorzy skarżą się na wzmożone pragnienie, wielomocz i nocne oddawanie moczu. Zazwyczaj stwierdza się nadciśnienie tętnicze i niedokrwistość. Stężenie kreatyniny, mocznika i kwasu moczowego w surowicy krwi jest podwyższone. Okres trzeci: Objawy kliniczne ulegają wyraźnemu nasileniu, a stężenie kreatyniny i mocznika w surowicy krwi może kilkakrotnie przekroczyć normę.

Bakteriuria bezobjawowa - Brak objawów infekcji. Chory nie zgłasza więc żadnych dolegliwości, a wynik badania ogólnego moczu jest prawidłowy (w osadzie moczu nie stwierdza się zwiększonej liczby krwinek białych). Schorzenie to rozpoznaje się zazwyczaj wśród osób wytypowanych do badań epidemiologicznych

Zakażenia dolnego odcinka układu moczowego - Wśród objawów dominują bóle w okolicy łonowej, wzmożone parcie i częste oddawanie moczu. W badaniu ogólnym moczu stwierdza się zwiększoną liczbę krwinek białych i czerwonych (krwiomocz) oraz niewielkie ilości białka, w posiewie zaś obecność drobnoustrojów. Przebieg kliniczny ostrego zapalenia gruczołu krokowego charakteryzuje się silnymi bólami krocza, okolicy krzyżowej oraz gorączką, a czasem również dolegliwościami podczas oddawania moczu. Natomiast w zapaleniu przewlekłym objawy mogą być nieznaczne. Chorzy skarżą się na pobolewania i uczucie zwiększonego napięcia w okolicy krocza oraz okresowe trudności w oddawaniu moczu. Niekiedy z ujścia cewki moczowej wydobywa się mętna wydzielina.

65. Przedstaw cel opieki i zaplanuj działania pielęgnacyjne u pacjenta który ma obrzęki.

Cel opieki

Zapobieganie obrzękom, zmniejszenie obrzęku

Działania

Wygodne łóżko, sucha czysta bielizna, stosowanie udogodnień, ograniczenie płynów, dieta bogato białkowa, dieta z ograniczeniem chlorku sodu. Ważenie, mierzenie, bilans płynów!

66. Przedstaw cel opieki i zaplanuj działania pielęgnacyjne u pacjenta który ma duszność.

Cel opieki

Pogłębienie oddychania, zwiększenie ruchomości klatki piersiowej, właściwe wykorzystanie oddychania klatki piersiowej

Działania

Masaż klatki piersiowej- wpływa na pogłębienie czynności oddechowej usprawnia wymianę gazowej, zwiększa objętość klatki piersiowej.

Gimnastyka oddechowa- zwiększa ruchomość k.p., poprawienie mechaniki oddychania, ułatwienie odksztuszania, zapobieganie zapaleniu płuc. Ćwiczenia polegają głównie na skłonach tułowia w pozycji czołowej, strzałkowej, poprzecznej. Oddychanie przeponowe polega na używaniu przepony przez głęboką relaksację mięśni brzucha podczas wdechu.

Mechaniczne sposoby usprawniające oddychanie: ćwiczenia oddechowe z użyciem przyrządów(aparat Triflo), drenaż ułożeniowy, odksztuszanie, odsysanie, wysokie ułożenie.

Pomoc przy toalecie, przy ścieleniu łóżka, karmienie powoli, luźna bielizna, zapewnienie odpowied. klimatu. Wietrzenie sali pacjenta dostarczenie świeżego powietrza.

67. Przedstaw cel opieki i zaplanuj działania pielęgnacyjne u pacjenta który ma oligurię.

Cel opieki

Ocena dobowej ilości wydalanego moczu przez pacjenta, uzyskanie moczu do badań specjalistycznych. Ocena objętości płynów przyjętych i wydalonych.

Działania

Bilans płynów- polega na zapisywaniu ilości płynów dostarczonych do organizmu pacjenta i ilości płynów wydalonych. Obserwacja pacjenta czy nie występuje np. nadmierne pocenie się, biegunka, wymioty.

Odkręcanie kranu(efekt odgłosu płynącej wody), stosowanie ciepła suchego na okolicę pęcherza moczowego.

68. Przedstaw cel opieki i zaplanuj działania pielęgnacyjne u pacjenta który ma trudności z odkrztuszaniem wydzieliny.

Cel opieki

Ułatwić lepsze oddychanie, zmniejszyć ilość zalegającej wydzieliny

Działania

Oklepywanie- oklepywanie dłonią ułożoną w ,,łódkę” ułatwia odksztuśic, wykasłac zalegającą wydzielinę. W dłoni wytwarza się poduszka powietrzna przenoszona rytmicznie na klatkę piersiową, powodując drgania, wibracje tkanek płucnych a tym samym odrywanie się wydzieliny i jej przemieszczanie w oskrzelach. Wykonywanie inhalacji przed oklepywaniem ułatwia odksztuszanie wydzieliny.

Drenaż ułożeniowy- specjalne ułożenia stosowane w celu ułatwienia odpływu wydzieliny zalegającej głęboko w drobnych oskrzelikach i pęcherzykach płucnych.(pozycja Trendelenburga)

Pomoc przy toalecie, przy ścieleniu łóżka, karmienie powoli, pozycja wysoka lub pół wysoka, luźna bielizna, zapewnienie odpowied. klimatu. Wietrzenie sali pacjenta dostarczenie świeżego powietrza.

69. Przedstaw cel opieki i zaplanuj działania pielęgnacyjne u pacjenta który ma zaparcia.

Cel opieki

pobudzenie perystaltyki jelit co ułatwia wydalenie zalegającego stolca, oczyszczenie dolnego odcinka przewodu pokarmowego z mas kałowych.

Działania

Wlewka doodbytnicza przeczyszczająca- polega na rozmiękczaniu mas kałowych a następnie pobudzenie perystaltyki jelit przez drażnienie zakończeń nerwów czuciowych poprzez rozciąganie, różnicę temperatur między płynem a błoną śluzową.

Lewatywa- polega na rozmiękczaniu mas kałowych a następnie pobudzenie perystaltyki jelit przez drażnienie zakończeń nerwów czuciowych poprzez rozciąganie, różnicę temperatur między płynem a błoną śluzową jelita oraz skład płynu użytego do zabiegu( np. woda lub 0,9% roztwór NaCl)

Wlew doodbytniczy- tak jak w lewatywie

Częste podmywanie okolic intymnych, smarowanie okolic odbytu lub posypywanie posypkami, pudrami. Odpowiednia dieta(spożywanie owoców pestkowych, warzyw, buraków, kapusty, suszonych śliwek, pieczywo razowe, owsianki) gimnastyka, masowanie brzucha, zmiany pozycji ułożenia.

70. Przedstaw działania pielęgnacyjne u pacjenta z biegunką.

Działania

Dieta ubogoresztkowa( do 10g błonnika), spożywanie oczyszczonych produktów zbożowych, wykluczenie z diety surowych owoców, orzechów i warzyw bogatych w błonnik, ograniczenie gruboziarnistych kasz, owsianki, razowego pieczywa, wykluczenie z diety ostrych przypraw, kawy , mocnej herbaty i alkoholu, gotowanie potraw na parze, pieczenie w folii i duszenie. Pacjentom, którzy przebywają w łóżku, nie mogą samodzielnie poruszać się, podaje się baseny, nocniki. Po każdym opróżnieniu należy zrobić toaletę okolicy odbytu, gdyż odbyt jest największym siedliskiem bakterii.

71. Przedstaw odrębności biologiczne organizmu człowieka starego.

Starzenie się powoduje utratę równowagi wewnętrznej organizmu.

Tętno: ok. 60/min (u dorosłych 66-76/min, noworodki 130-140/min)

Kolor włosów: staje się siwy

Zęby: wypadają - sztuczna szczęka :D

Skóra: blada, wiotka, ze zmarszczkami, nie jest jędrna, wiele zmian naskórnych

Starzenie się powoduje utratę równowagi wewnętrznej organizmu :Mięśnie stopniowo i powoli zamieniają się w tkankę tłuszczową, kości ulegają osteoporozie

pogorszenie ostrości wzroku i słuchu

72. Przedstaw przemiany psychiczne organizmu człowieka starego.

Specyficzne dla starości zjawiska biopsychiczne to zmniejszenie elastyczności struktur poznawczych i adaptacji, możliwości kontaktowania się z otoczeniem, wzrost poczucia izolacji społecznej, a także nawarstwione kryzysy psychiczne - utrata partnera życiowego, syndrom opuszczonego gniazda, lęk przed przyszłością, negatywny bilans życia, otępienie umysłowe, Otępienie starcze.

Mogą wystąpić dziwactwa -

1. nieufność i podejrzliwość, 2. zbieracze, 3. hipohondryce- wyolbrzymianie choroby, 4. euforycy- stan radości pobudzenia, uśmiechnięci, 5. żyjący przeszłością- żyją tym co minęło.

73. Omów typy przystosowania się do wieku starczego według Bromleya.

Postawy wg. Bromley`a- 5 typów przystosowania się do starości:

1)konstruktywna - osoba krytyczna do samego siebie, ciesząca się z życia, dowcipna, która godzi się ze śmiercią i starością.

2)zależności - osoby bierne i zależne wobec innych, chętnie i szybko wycofują się z pracy zawodowej, dobrze się czują gdy są zależne od rodziny .

3)obronna - czuje lęk przed śmiercią, osoby lekko znerwicowane .

4)wrogości - tzw. "starzy gniewni" osoby kłótliwe, złośliwe. Nie godzą się ze śmiercią.

5)wrogości skierowanej w stosunku do siebie - osoby którym nie powidło się w życiu, których bilans życiowy jest ujemny.

74. Przedstaw zasady opieki nad osoba starsza.

na podstawie zasad opieki paliatywnej:

1) uznanie autonomi i godności pacjęta

2) ceni życie, uznając umieranie za naturalny element ludzkiego losu

3) nie przyspiesza, ani nie opóźnia bólu

4) obejmuje potrzeby fizyczne, psychiczne, duchowe i socjalne

5) tworzy system wsparcia umożliwiający choremu prowadzenie aktywnego i twórczego życia, aż do śmierci (na ile to możliwe)

6) pomaga rodzinie i danej osobie radzić sobie z następstwami wieku starczego

7) inne…

Opieka zdrowotna w formie wizyt w domu pacjenta jest realizowana przez: pielęgniarki rodzinne, które prowadzą pielęgnację zarówno w przypadku ostrych zachorowań, jak i schorzeń przewlekłych wymagających opieki długotrwałej (nad obłożnie i przewlekle chorym).

rozpoznawanie i ocena potrzeb zdrowotnych podopiecznych;

świadczenie usług w zakresie promocji zdrowia, edukacji zdrowotnej i działań zapobiegawczych;

samodzielna realizacja świadczeń pielęgnacyjnych;

współudział w realizacji świadczeń diagnostycznych, leczniczych i rehabilitacyjnych;

współpraca z samorządem lokalnym, pomocą społeczną, organizacjami pozarządowymi (np. stowarzyszeniami, organizacjami kościelnymi) i zakładami opieki zdrowotnej.

75. Omów skalę ADL.

ADL - Activity of Daily Living - Skala Podstawowych Czynności Życia Codzienneg - skala oceny Katz'a

• Za każdą twierdzącą odpowiedź badany otrzymuje 1 punkt.

• Za odpowiedź przeczącą - 0 punktów.

Czynności życia codziennego	Pacjent	TAK
Kąpanie się nie wymaga pomocy lub pomoc potrzebna tylko przy myciu jednej części ciała	nie wymaga pomocy lub pomoc potrzebna tylko przy myciu jednej części ciała	.
Ubieranie się ubiera się bez żadnej pomocy lub pomoc potrzeba tylko przy wiązaniu sznurówek	ubiera się bez żadnej pomocy lub pomoc potrzeba tylko przy wiązaniu sznurówek	.
Korzystanie z toalety idzie do toalety, korzysta z niej, poprawia ubranie i wraca z toalety bez pomocy (może używać laski, chodzika, w nocy basenu lub nocnika)	idzie do toalety, korzysta z niej, poprawia ubranie i wraca z toalety bez pomocy (może używać laski, chodzika, w nocy basenu lub nocnika)	.
Poruszanie się przemieszcza się z/do łóżka lub na krzesło bez pomocy (może używać laski lub chodzika)	przemieszcza się z/do łóżka lub na krzesło bez pomocy (może używać laski lub chodzika)	.
Kontrolowane wydalanie moczu i stolca całkowicie panuje nad zwieraczami	całkowicie panuje nad zwieraczami	.
Jedzenie spożywa posiłek bez pomocy (ewentualnie wymaga pomocy w krojeniu mięsa lub smarowaniu pieczywa masłem)	spożywa posiłek bez pomocy (ewentualnie wymaga pomocy w krojeniu mięsa lub smarowaniu pieczywa masłem)	.
RAZEM:	.	.

Wynik:

• 0-2 punkty - znaczne upośledzenie sprawności w zakresie ADL

• 3-4 punkty - umiarkowane upośledzenie sprawności w zakresie ADL

• 5-6 punktów - osoby sprawne w zakresie czynności życia codziennego

Przeczytać i samemu opisać to co masz przed nosem…

76. Przedstaw najczęstsze problemy pielęgnacyjne pacjentów geriatrycznych.

zaburzenia psychiczne: brak adaptacji a za tym lęk, nieufność, niechęć we współpracy, nie stosowanie się do poleceń, gorsze samopoczucie i przebieg choroby, dłuższy okres rekonwalescencji.

Zaburzenia biologiczne: dłuższy czas zrostu kości, wolniejszy powrót do zdrowia i dłuższa rehabilitacja, osłabienie organizmu i odleżyny, odparzenia, delikatne i łatwo pękające rzyły.

I inne…

77. Przedstaw problemy pielęgnacyjne u chorych z choroba nowotworową.

częste i silne bóle powodujące lęk przed utratą godności i przed śmiercią, obniżenie nastroju, wzmożenie drażliwości, prowadzi do rezygnacji, bezradności, stale zmęczenie, ryzyko odleżyn u pacjenta leżącego w końcowym stadium choroby - dodatkowy ból, brak sił na oddychanie, osłabiona perystaltyka jelit, zaniki mięśniowe, strach = ból fizyczny, psychiczny, duchowy i społeczny.

I inne…

78. Omów objawy uboczne chemioterapii.

Leki chemiczne działają cytotoksycznie nie tylko na komórki nowotworowe, ale również uszkadzają i hamują wzrost komórek prawidłowych.. Ponieważ wrażliwość poszczególnych chorych i tolerancja leków różnią się, objawy te nie występują u każdego chorego w jednakowym stopniu.
Objawy uboczne najczęściej dotyczą tkanek cechujących się szybkim wzrostem a więc występują: w szpiku kostnym, w śluzówce jamy ustnej i przewodu pokarmowego, skórze, mieszkach włosowych. Niektóre niepożądane skutki leczenia mogą wystąpić od razu po podaniu leków np. nudności i wymioty, inne po kilku tygodniach lub miesiącach.

Niektóre leki w trakcie leczenia chemicznego mogą wywołać niepłodność, bywa ona przejściowa lub trwała w zależności od podawanych leków

Powodować stan zapalny błony śluzowej jamy ustnej, czasem występowanie owrzodzeń. Pojawiają się po kilku dniach (5-10 dni) od podaniu leków i ustępują po 3-4 tygodniach. Zjawiska te mogą powodować dolegliwości bólowe utrudniające przyjmowanie pokarmów. rzestrzeganie niżej wymienionych zaleceń również może zapobiec lub znacznie zmniejszyć dolegliwości ze strony jamy ustnej. Zwalczanie zapalenia błony śluzowej polega przede wszystkim prawidłowym jej nawilżaniu i dbałości o higienę. Ważne jest również aby spożywane posiłki miały właściwą konsystencję i temperaturę.
Pomocne mogą też być poniższe zalecenia:

dbaj o utrzymanie wilgotności w jamie ustnej, przez częste jej płukanie i nawilżanie

do płukania i nawilżania stosuj preparaty naturalne, unikaj gotowych płynów, ponieważ mogą zawierać składniki drażniące np. alkohol -

jeśli to konieczne poproś lekarz o przepisanie preparatu zastępującego ślinę

używaj miękkiej szczotki do zębów a w okresie zaostrzenia objawów wacików nasączonych roztworem sody oczyszczonej

unikaj alkoholu, tytoniu, ostrych przypraw, czosnku, cebuli, octu i słonych, kwaśnych i gorących potraw

Leki cytostatyczne przyczyniają się do pogorszenia węchu, smaku i apetytu. Rodzaj tych zmian zależy w dużej mierze od indywidualnych cech organizmu. Zazwyczaj zmiany te dotyczą potraw słodkich i kwaśnych. Niekiedy chorzy odczuwają ciągły metaliczny smak w ustach. Wszystkie te zmiany nie trwają długo, ponieważ jednak mogą wpływać na rodzaj i sposób odżywiania, dobrze jest podjąć działania zmniejszające te odczucia:

kilka razy dziennie płukać usta i myć zęby po każdym posiłku

jeśli pokarmy i napoje wydają się gorzkie, dodawać do nich miodu, słodziku lub słodkich owoców

jeżeli mięsa drób i ryby smakują gorzko podawać je przyprawion sosami, winem, sokiem z ananasa, włoskim lub sojowym

Nudności i wymioty są okresowymi skutkami ubocznymi chemioterapii, mogą pojawić się podczas podawania leku, w ciągu kilkunastu minut lub kilku godzin od jego podania, a u niektórych osób następnego dnia lub jeszcze później. Duży wpływ na nasilenie tych dolegliwości mają czynniki psychologiczne, o czym może świadczyć występowanie tych dolegliwości jeszcze przed podaniem leku. Dlatego ważne jest aby podjąć działania zmierzające do zmniejszenia napięcia emocjonalnego przed kolejnym kursem chemioterapii. Dobrze jest też unikać sytuacji ściśle wiążących się z nudnościami.

Utrata włosów pojawia się podczas leczenia niektórymi cytostatykami. Włosy mogą ulec przerzedzeniu lub całkowitemu wypadnięciu. Może to wystąpić stopniowo lub nagle i dotyczyć wszystkich włosów całego ciała. W przeszłości aby zmniejszyć utratę włosów na głowie stosowano opaski uciskowe lub ochładzanie skóry głowy lodem, podczas podawania leku. Obecnie nie stosuje się tych metod, ponieważ dawały one powikłania. Utrata włosów jest zawsze dużym przeżyciem zwłaszcza dla kobiet. Właściwe przygotowanie i wiedza mogą tu bardzo pomóc. Ważne jest aby pacjentka wiedziała, że utrata włosów jest czasowa. Po zakończeniu leczenia włosy odrosną, często bardziej gęste, zwykle ciemniejsze, może zmienić się ich struktura - są grubsze i kręcone. Przed zastosowaniem leków mogących powodować wypadanie włosów warto krótko je obciąć. Ważne jest aby pielęgnować włosy delikatnymi środkami, ostrożnie je czesać, nie używać suszarek do włosów, lokówek oraz innych urządzeń do ich układania. Przy wystąpieniu uczucia wysychania i swędzenia skóry głowy można wcierać niewielkie ilości kremów nawilżających. Dobrze jest też zaopatrzyć się w perukę,

W czasie leczenia chemicznego skóra może ulegać wysychaniu, niewielkim odbarwieniom lub przebarwieniom, następuje większa niż zwykle wrażliwość na promienie słoneczne. O pojawieniu się wysypki lub innych zmian skórnych trzeba niezwłocznie zawiadomić lekarza. Aby poprawić nawilżenie skóry wskazane jest stosowanie kremów czy balsamów nawilżających. Nie ma przeciwskazań aby odbarwienia czy przebarwienia maskować makijażem. Ze względu na nadwrażliwość na promieniowanie słoneczne, w czasie chemioterapii w zasadzie nie należy się opalać, a w razie konieczności nawet krótkiego przebywania na słońcu stosować kremy z filtrem UV. Leki chemiczne mogą również wpływać na paznokcie, obserwuje się zwolnienie ich wzrostu, zmianę lub deformację. Zmiany te są czasowe i ustępują po zakończeniu leczenia.

79. Zadania pielęgniarki zajmującej się pacjentem cierpiącym ból.

-indywidualne traktowanie pacjenta

• komunikowanie się z podopiecznym

• obecność przy pacjencie

• zapewnienie odprężenia

• ocenianie stanu pacjenta

• podwyższanie progu bólowego i wytrzymałości na ból

• wypełnienie czasu wolnego

• zapewnienie komfortu psychicznego, ciszy, spokoju

• zmniejszenie napięcia fizycznego

• zapewnienie ruchu

• eliminowanie bodźców zewnętrznych wywołujących ból

• sprawne, szybkie, delikatne wykonywanie zabiegów pielęgnacyjnych

• podanie leków przeciwbólowych

• zabiegi przeciwbólowe

- dokumentowanie działań

80. Na czym polega opieka psychologiczna nad pacjentem z chorobą nowotworową.

81. Omów skalę służąca do oceny stanu przytomności pacjenta.

Skala Glasgow jest używana w medycynie w celu oceny poziomu przytomności. Początkowo wprowadzono ją w celu umożliwienia szybkiej oceny stanu pacjentów po urazie głowy i wstępnego ustalenia rokowania. Obecnie jest powszechnie stosowana zarówno w medycynie ratunkowej, jak i do śledzenia zmian poziomu przytomności pacjentów w czasie leczenia.

Ocenie podlega:

Otwieranie oczu

• 4 punkty - spontaniczne

• 3 punkty - na polecenie

• 2 punkty - na bodźce bólowe

• 1 punkt - nie otwiera oczu

Kontakt słowny

• 5 punktów - odpowiedź logiczna, pacjent zorientowany co do miejsca, czasu i własnej osoby

• 4 punkty - odpowiedź splatana, pacjent zdezorientowany

• 3 punkty - odpowiedź nieadekwatna, nie na temat lub krzyk

• 2 punkty - niezrozumiałe dźwięki, pojękiwanie

• 1 punkt - bez reakcji

Reakcja ruchowa

• 6 punktów - spełnienie ruchowych poleceń słownych, migowych

• 5 punktów - ruchy celowe, pacjent lokalizuje bodziec bólowy

• 4 punkty - reakcja obronna na ból, wycofanie, próba usunięcia bodźca bólowego

• 3 punkty - patologiczna reakcja zgięciowa, odkorowanie (przywiedzenie ramion, zgięcie w stawach łokciowych i ręki, przeprost w stawach kończyn dolnych)

• 2 punkty - patologiczna reakcja wyprostna, odmóżdżenie (przywiedzenie i obrot ramion do wewnątrz, wyprost w stawach dolnych, odwrócenie stopy)

• 1 punkt - bez reakcji

Uwzględnia się najlepszą uzyskaną odpowiedź w każdej kategorii. Łącznie można uzyskać od 3 do 15 punktów, ale należy zaznaczyć z jakich składowych powstał wynik (np. GCS 12: 3/4 + 4/5 + 5/6).

Na podstawie skali Glasgow zaburzenia przytomności najczęściej dzieli się na:

• GCS 13-15 - łagodne

• GCS 9-12 - umiarkowane

• GCS 3-8 - głębokie, czyli śpiączka.

Należy uwzględnić sytuacje, w których ocena w skali Glasgow jest utrudniona. Do najczęstszych należą: intubacja dotchawicza - pacjent przytomny nie toleruje rurki intubacyjnej, a wynik GCS ≤ 8 stanowi wskazanie do intubacji; niedowład lub porażenie - pacjent nie porusza się z innego powodu. Skala Glasgow może być stosowana u dzieci, które już dobrze mówią, tj. od 4 roku życia. U mniejszych dzieci stosuje się Pediatryczną Skalę Glasgow.

82. Przedstaw rolę pielęgniarki przy wykonywaniu punkcji.

• Przygotowanie dokumentacji

• Przygotowanie sprzętu (środek znieczulający, dezynfekujący, zestaw punkcyjny, probówki, materiał opatrunkowy, naczynie na odpadki)

• Pomoc pacjentowi w przyjęciu pozycji (zależnie od miejsca nakłucia)

• Asystowanie lekarzowi: podanie gazików ze środkiem dezynfekującym, podanie środka do znieczulenia, podanie jałowych rękawiczek, podanie igły do nakłucia, pobieranie do probówek materiału)

• Obserwowanie pacjenta, kontrola parametrów zwłaszcza RR

• Zrobienie opatrunku

• Wysłanie oznaczonego materiału do badania i uporządkowanie sprzętu

83. Omów pobieranie moczu do badań diagnostycznych.

Najczęściej wykonywane badania moczu: ogólne moczu, bakteriologiczne, specjalistyczne, zbiórka moczu.

Badanie ogólne obejmuje ocenę właściwości fizykochemicznych: zabarwienie, stopień zmętniania, ciężar właściwy, odczyn pH, zaw. białka, zaw. glukozy.

Wskazania do badania ogólnego: okresowe badanie, przesiewowe, stany zapalne nerek i dróg moczowych, choroby krwi, ostre i przewlekłe zatrucia.

Przeciwwskazania : stany zapalne i ropnie okolicy ujścia cewki moczowej, u kobiet- miesiączka, upały, stany zapalne dróg oddechowych.

Badanie bakteriologiczne: cel: rozpoznanie infekcji bakteriologicznej ukł. moczowego, ustalenie stopnia oporności wyhodowanego szczepu bakteriologicznego na leki.

wskazania: podejrzenie lub istnienie zakażenia, kontrola po przebyciu ukł. moczowego, zapal. gruczołu moczowego.

Powikłania: zakażenie probówki krwia, zafałszowanie wyniku na skutek niedokładnego podmycia się pacjenta, fałszywie ujemny wynik na skutek oziębienia moczu.

Dobowa zbiórka moczu: cel: określenie dobowego bilansu płynów, ocena dobowego wydalania z moczem m.in. białka, glukozy, elektrolitów itd.

Wskazania: stany zapalne nerek, cukrzyca, zaburzenia metabolizmu.

Powikłania: zewnątrz pochodne zanieczyszczenie bakteriologiczne lub chemiczne, zafałszowanie wyniku badania.

Badanie specjalistyczne: określenie wydzielania elektrolitów, pomiar ilości wydalanych leków jak np. litu, sulfonamidów, wykrycie środków narkotycznych, wykrycie obecności toksyn- muchomora sromotnikowego, ocena wydalania innych substancji drobnocząsteczkowych np. aminokwasów.

Sposób wykonania: na badanie ogólne: nie przyjmowanie płynów przez 8-12h przed pobraniem moczu, mocz pobiera się z nocy po podmyciu z środkowego strumienie ok50ml. do pojemnika. Nie przyjmować leków i pokarmów zmieniających barwę moczu.

Na posiew: mocz oddać po nocy z środkowego strumienia po podmyciu, nie należy otwierać jałowego moczu do czasu oddania do badania,

84. Omów pobieranie kału do badań.

Cele : badanie ogólne (ocena konsystencji, zabarwienia, wyglądu), badanie bakteriologiczne, wirusologiczne, parazytologiczne

Wskazania: badanie okresowe na nosicielstwo bakterii chorobotwórczych, choroby zakaźne jelit, ostre i przewlekłe choroby, choroby pasożytnicze przewodu pokarmowego, choroby trzustki, zaburzenia wchłaniania pokarmu z jelit, choroby przebiegające z uszkodzeniem błony śluzowej przewodu pokarmowego.

Pobranie kału do badania na krew utajona :

Przygotowanie pacjenta: przez 3 dni przestrzegać diety bezmięsnej, wykluczyć warzywa zielone, banany, jagody, nie przyjmować leków zaw. żelazo, wit. C , kw. acetylosalicylowego, nie oddawać kału do badania podczas miesiączki, krwawienia z żylaków odbytu. Kał do badania oddajemy w pojemnikach przeznaczonych do tego badania razem ze skierowaniem.

85. Przedstaw cechy tętna, miejsc i sposób badania tętna.

Cechy:

• szybkość to ilość uderzeń na minutę

• napięcie to opór jakie stawiają naczynia na uderzającej fali krwi

• rytm czyli miarowość, wszystkie uderzenia mają jednakową siłę i przerwy między nimi są równe

Miejsce

• tętnica skroniowa

• szyjna

• pachowa

• ramienna

• udowa

• promieniowa

• łokciowa

• podkolanowa

• strzałkowa

• piszczelowa tylna

• grzbietowa stopy

Sposób

• nie kciukiem!

• Dwoma palcami

• Bez wiedzy pacjenta

• w spoczynku

86. Wymień zasady obowiązujące przy podawaniu leków doustnie.

• sprawdzić zlecenie i przepisać na karteczki

• higieniczne umycie rąk

• nie używamy leków bez oryginalnego opakowania

• rozłożenie do kieliszków zgodnie z dawką i pamiętać o zasadzie 3krotnego sprawdzenia leku, przygotowanie wody

• zabezpieczyć apteczkę

• upewnić się czy podajemy lek właściwemu pacjentowi

• pacjent lek połyka przy nas, gdy nie ma go w łóżku leków nie zostawiamy!

• Krople nalewamy przy pacjencie

• Informujemy że syropu nie popijamy

• Kieliszki do dezynfekcji

• Udokumentowanie

87. Podaj definicję aseptyki i antyseptyki.

Aseptyka- jest to postępowanie zapobiegające, niedopuszczające do zakażenia drobnoustrojami środowiska, sprzętu materiałów i pacjentów. Jest to posługiwanie się sprzętami wyjałowionymi- pozbawionymi bakterii, sporów, wirusów, grzybów.

Antyseptyka- jest to postępowanie zapobiegające zakażeniom przez niszczenie lub zahamowanie rozwoju drobnoustrojów za pomocą środków chemicznych.

88. Omów DZM i badanie moczu na posiew.

Dobowa zbiórka moczu-badanie polega na zbieraniu każdej porcji oddanego moczu przez pacjenta do miareczkowania naczynia prze 24h. Celem dobowej zbiórki moczu jest m.in. ocena dobowej ilości wydalanej przez pacjenta oraz uzyskanie moczu do badań specjalistycznych, np. określenia wydalania elektrolitów, końcowych produktów przemiany materii, np. jonów amonowych, kwasu moczowego.

Pobranie moczu na posiew-badanie bakteriologiczne moczu. Badanie polega na pobraniu próbki moczu do jałowego naczynia. W warunkach laboratoryjnych otrzymuje się hodowle bakterii pochodzących z badanego moczu, po dokończeniu ich identyfikacji można ustalić antybiogram(stopień oporności na leki przeciwbakeryjne-antybiotyki). Wskazaniem do badania bakteriologicznego moczu jest najczęściej podejrzenie zakażenia dróg moczowych.

89. Wymień zasady przy wykonywaniu czynności higienicznych.

.

-poznaj stan pacjenta

-wyjaśnij istotę zabiegu

-uzyskaj zgodę na wykonanie

-uzgodnij porę na wykonanie zabiegu

-ustal zakres wykonywanych czynności prze pacjenta i pielęgniarkę

-ustal z pacjentem kolejność i technikę wykonywanych czynności

-przygotuj miejsce wykonywania zabiegu

-przygotuj niezbędne przybory oraz wodę o właściwej temperaturze

-zadbaj o bezpieczeństwo i zgodę pacjenta

-umyj ręce przed i po zabiegu

-zapewnij intymność podczas wykonywania zabiegu

-obserwuj pacjenta

-wykonaj zabieg sprawnie, dokładnie, delikatnie, estetycznie

-zmywaj i spłukuj skórę chorego dokładnie

-nie oziębiaj nadmiernie pacjenta

-zmieniaj wodę, gdy jest brudna, zbyt namydlona, chłodna

-zmieniaj wodę przed obmyciem pacjenta

-myj części ciała pacjenta od części czyściejszych do brudniejszych-

-dokładnie osuszaj szczególnie okolice fałdów skórnych, gdzie spotykają się powierzchnie skóry oraz między palcami rąk i stóp

-u chorych leżących pamiętaj o natarciu i oklepaniu części ciała narażonych na odleżyny

-nakłaniaj chorego do samodzielności na ile to jest możliwe

-uporządkuj przybory i posprzątaj

90. Wymień objawy subiektywne i obiektywne gorączki. Podaj przyczyny gorączki.

Objawy subiektywne(odczuwane przez pacjenta):

-złe samopoczucie

-ból głowy, stawów, mięsni

-uczucie gorąca lub zimna

-wrażliwość na światło i hałasy

-pragnienie

-suchość w jamie ustnej

Objawy obiektywne(przedmiotowe, możliwe do sprawdzenia, zaobserwowania):

-podwyższona temperatura ciała

-różnica temperatur między tułowiem a kończynami(kończyny zimne)

-twarz blada lub zaczerwieniona(wypieki), ewentualnie pokryta potem

-przyśpieszone tętno(na każdy 1stopień od 10 do 20 uderzeń/min)

-zwiększona częstość oddechów i objętość wdechowa

-mocz zagęszczony

-opryszczka warg

-senność lub zaburzenia snu

-pobudzenie

-dreszcze

-suchość jamy ustnej

-błyszczące oczy

Przyczyny gorączki:

-infekcje

-stan zapalny

-leki

-zatrzymanie wody w organizmie

91. Omów zasady rozdawania i podawania leków.

Zasady podawania leków:

a)Przechowywanie leków:

-w oryginalnych opakowaniach

-w suchym miejscu

-w zamkniętych szafach

-w pomieszczeniach niedostępnych(dla osób nieupoważnionych)

-szczepionki, czopki w lodówkach

-narkotyk i trucizny podlegają ścisłej ewidencji

-leki przeciwnowotworowe w innym miejscu

b)Przygotowanie leku do podania:

-zgodnie z pisemnym zaleceniem lekarza

-przygotować niezbędny sprzęt

-przed przystąpieniem do zakładania leków umyć ręce

-należy trzykrotnie sprawdzić nazwę i dawkę leku

-należy znać lek(nazwę, dawkę, sposób i czystość podawania, termin ważności, postać i wygląd leku, odczyny polekowe)

-nie należy przechowywać, podawać leków przeterminowanych, o zmienionym wyglądzie

c)Podawanie leków:

-zlecone 3x dziennie 30 min po posiłku

-nasenne-godznę przed udaniem się spać

-przeczyszczające silnie działające- rano na czczo

-odpowiednia droga podania

-zakłada i podaje leki ta sama pielęgniarka

-obserwacja pacjenta podczas podawania

-poinformowanie pacjenta o objawach ubocznych leku

-nie zostawiać leku, gdy nie ma pacjenta

-Używany sprzęt np. kieliszki należy umyć, zdezynfekować i wysterylizować

-udokumentowanie podania leku

d)Reguła PIĘCIU W:

1)Właściwy lek.(oznakowanie, trwałość, zmiany)

2)Właściwa dawka.(przepisana ilość)

3)Właściwy czas.(godzina)

4)Właściwa postać leku.(np. tabletki, drażetki)

5)Właściwy pacjent.(kontrola danych osobowych)

92. Omów pobieranie plwociny do badań diagnostycznych.

93. Omów DZM i BW.

Dobowa zbiórka moczu.

Sposób uzyskiwania materiału do badań laboratoryjnych; na podstawie próbki moczu zebranego przez całą dobę można ocenić między innymi: dobowe wydalanie białka, wydalanie poszczególnych jonów (sodu, potasu, wapnia), stężenie hormonów i produktów ich rozpadu - badania te służą od celów diagnostycznych; aby prawidłowo zebrać mocz z całej doby należy pierwszego dnia oddać pierwszy poranny mocz do toalety, a następnie każdą kolejną porcję zbierać do pojemnika, drugiego dnia pierwszą poranną porcję moczu należy zebrać do pojemnika, następnie zmierzyć objętość moczu uzyskanego z całej doby, a do laboratorium odnieść około 50-100 ml.

BW - bilans wodny In. bilans płynów

94. Wymień cele, zasady i sposoby stosowania zimna.

Wpływ zimna na organizm człowieka:

-miejscowe obniżenie temperatury

-zwężenie naczyń krwionośnych

-działanie przeciwkrwotoczne

-zmniejszenie obrzęku

-zmniejszenie i zwolnienie przemiany materii

-zmniejszenie dopływu tlenu i substancji odżywczych do tkanek

-zmniejszenie bólu

-zwolnienie lub zahamowanie procesu zapalnego

Wskazanie do stosowania zimna:

-stłuczenie, skręcenie, zwichnięcie

-obrzęki pourazowe lub pooperacyjne

-krwiaki

-migreny, bóle głowy

-krwotoki z nosa

-krwotoki wewnętrzne

-wysoka gorączka

-poparzenia

-zapobieganie i leczenie zakrzepicy

-zapobieganie wysiękom, obrzękom, np. po ukłuciu przez owady

Przeciwwskazania:

-odmrożenia

-tętnicze zaburzenia dopływu krwi

Sposoby stosowania zimna:

-żel zimny

-okład zimny

-krioterapia

95. Wymień cele, zasady i sposoby stosowania ciepła.

Wpływ ciepła na organizm człowieka:

-rozszerzenie powierzchniowych naczyń krwionośnych i trochę głębiej położonych

-rozszerzenie naczyń chłonnych

-zwiększenie przepuszczalności naczyń włosowatych

-obniżenie ciśnienia tętniczego we krwi

-nieznaczny wzrost tętna

-ułatwienie przenikania leukocytów do przestrzeni okołonaczyniowej

-zmniejszenie napięcia mięśni

-pogłębienie oddechu

-wzmożone wydzielanie potu

-zmniejszenie bólu

-przyśpieszanie powstawania ropy(w stanach zapalnych)

Wskazania do stosowania ciepła:

-bóle mięśniowe

-przykurcze

-wzdęcia

-utrudnione gojenie się ran

-oziębienie

-choroby reumatyczne

-nerwobóle

-zapalenie ucha środkowego

Przeciwwskazania do stosowania ciepła:

-krwotoki

-ostre

stany zapalne grożące perforacją, np. ostre zapalnie wyrostka robaczkowego

-oparzenia

Sposobu stosowania ciepła:

CIEPŁO SUCHE:

-ogrzane powietrze

-ogrzany piasek

-poduszka elektryczna

-termofor

CIEPŁO WILGOTNE:

-okłady parafinowe

-ciepłe zawijania

-ciepłe kąpiele

ŚWIATŁOLECZNICTWO

96. Scharakteryzuj podstawowe parametry życiowe.

Oddychanie-jest procesem mającym na celu zaopatrywanie organizmu w tlen i odprowadzanie dwutlenku węgla będącego końcowym produktem przemiany materii.

Dokonując oceny procesu oddychania należy zwrócić uwagę na:

-częstość oddechów

-jakość oddechów

-rytm oddychania

dokładnie rejestrując wszelkie odchylenia od wartości prawidłowych.

Tętno-to rytmiczne podnoszenie i zapadanie ścian tętnicy, spowodowanym wypełnieniem się tętnicy krwią wyrzucaną z komór podczas skurczu i wzrostem ciśnienia skurczowego. Tętno zależne jest od: akcji serca, objętości krwi, ciśnienia krwi, jakości naczyń tętniczych i zastawek serca.

Ciśnienie krwi-powstaje dzięki pracy serca i dzięki niemu krew krąży w naczyniach krwionośnych.

Pomiar masy ciała i wzrostu-waga lekarska ze wzrostomierzem

Temperatura- wielkość fizyczna odczytywana na skali termometru.

97. Podaj definicję zakażeń szpitalnych i ich przyczyny.

Zakażenie szpitalne określa się jako zakażenie nabyte w szpitalu, które ujawniło się podczas hospitalizacji lub po wypisaniu ze szpitala i zostało udokumentowane prze epidemiologiczny czynnik chorobotwórczy pochodzący od innego chorego lub pracowników, albo przez endogenny czynnik mikrobiologiczny.

Epidemiologia zakażeń drobnoustrojami opisywana jest w postaci łańcucha epidemiologicznego. Jest to cykl następujących po sobie zdarzeń i procesów doprowadzających do zakażenia.

Zakażenia egzogenne(krzyżowe) występują wówczas, gdy czynnik zakaźny przeniesiony jest na pacjenta z innego chorego, osoby ze środowiska szpitalnego.

Zakażenia endogenne są spowodowane własną patologiczną lub oportunistyczną florą chorego.

Wśród przyczyn szerzenia się zakażeń można wymienić:

-nieprzestrzeganie przez personel podstawowych zasad higieny, w tym brak higieny rąk, ignorowanie zasad aseptyki

-niedostateczne wyposażenie szpitali w sprzęt diagnostyczny i zabiegowy

-brak systematycznego doskonalenia pielęgniarek w zakresie profilaktyki zakażeń wewnątrzszpitalnych

-zatrudnienie personelu pielęgniarskiego niezgodnie z potrzebami opieki pielęgniarskiej

-przestarzałe systemy archektoniczne, w nich przecinające się ciągi komunikacji i transportu

-tradycyjne metody utrzymywania higieny otoczenia pacjenta, zamiast stosowania wysoko specjalistycznego sprzętu czyszczącego i myjącego

-brak standardów i procedur postępowania pielęgniarskiego w szpitalach

-brak kryteriów jakości racy pielęgniarskiej

-brak systemu kontroli zakażeń w placówkach( od 1.01.2004r. zgodnie z Ustawą o chorobach zakaźnych i zakażeniach nakłada się obowiązek powołania zespołów kontroli zakażeń wewnątrzszpitalnych i utworzenie stanowiska pielęgniarki epidemiologicznej)

98. Podaj sposoby zapobiegania zakażeniom wirusami HIV, HBV, HCV.

Zaleca się, aby personel używał:

-rękawiczek nieprzekłuwalnych z zatopioną metalową nitką

-przyłbic(osłaniających oczy i usta)

-rękawiczek chirurgicznych

-masek

-fartuchów ochronnych

-okularów

99. Podaj sposoby zapobiegania zakażeniom szpitalnym w pracy pielęgniarki.

Zakażenie, infekcja (z łac. infectio) to obecność zarazków w organizmie. W celu wywołania choroby muszą one pokonać odporność organizmu. Jeżeli wrota zakażenia znajdują się w pobliżu miejsca występowania infekcji mówi się o zakażeniu miejscowym. Gdy czynniki chorobotwórcze wniknęły, co najmniej do paru narządów lub do krwi, mamy do czynienia z tak zwaną posocznicą, czyli zakażeniem uogólnionym.

Zakażenia szpitalne są tematem żywo interesującym liczne środowiska medyczne i niemedyczne. Zrozumienie problematyki łączącej się z tym zagadnieniem wymaga wiedzy z zakresu epidemiologii, chorób zakaźnych, mikrobiologii, finansów i administracji. Kontrola zakażeń szpitalnych jest uznawana przez współczesne szpitalnictwo za najważniejsze kryterium jakości pracy. W Polsce jest to niestety problem ciągle niedoceniony. Tak, więc nie jest to sprawa emocji, lecz rzetelnego przygotowania fachowego niezbędnej kadry profesjonalistów.

Postęp w zwalczaniu zakażeń szpitalnych następował i następuje powoli. Ma on miejsce poprzez edukację - a przyznać należy, że problematyka jest trudna i mało efektowna. Systematyczna edukacja pozwala osiągać odpowiednią wiedzę w tym zakresie, - aby osiągnąć sukces - wiedzę trzeba poprzeć właściwą praktyką i to popartą żelazną konsekwencją.

Czym są zakażenia szpitalne?

Jest to zespół różnych chorób, mających jedną wspólną cechę - specyficzne powiązanie ze środowiskiem szpitalnym. Ich obraz kliniczny jest różnorodny, przy czym ten sam zespół objawów czy choroba mogą być powodowane przez odmienne drobnoustroje, pochodzące z wielu zródeł i rozsiane różnymi drogami.

Zakażenia szpitalne to zakażenie, które nastąpiło w szpitalu, ujawniło się podczas hospitalizacji (minimum 48 godzin po przyjęciu) lub po wypisaniu pacjenta i zostało spowodowane przez udokumentowany epidemiologicznie czynnik chorobotwórczy pochodzący od innego chorego lub pracowników szpitala albo przez endogenny czynnik mikrobiologiczny.

Zakażenia szpitalne mogą występować stale z częstotliwością charakterystyczną dla oddziału (endemia) lub pojawić się gwałtownie jako ognisko zachorowań (epidemia).

ZAPOBIEGANIE ZAKAŻENIOM = DZIAŁANIE ZESPOŁOW

• lekarz epidemiolog

• pielęgniarka epidemiologiczna

• lekarz klinicysta

• mikrobiolog

• higienista

• farmakolog

• ekonomista

• zarządzający

100. Podaj miejscowe objawy zapalenia.

Zapalenie (inflammatio), czyli reakcja zapalna, to nieswoisty proces, w wyniku którego leukocyty mogą wydostać się z naczynia krwionośnego do miejsca, w którym wystąpiło uszkodzenie. Może ono być spowodowane czynnikami chemicznymi, fizycznymi, biologicznymi (patogeny) albo ogólnie egzo- i endogennymi. Celem zapalenia jest szybkie i selektywne zgromadzenie komórek zdolnych do usunięcia danego typu mikroorganizmu. Dodatkowym efektem, także niezwykle ważnym, jest zwiększenie przepuszczalności naczyń, dzięki czemu do zaatakowanej tkanki mogą przedostawać się różne białka, osocza, pełniące funkcje obronne, np. przeciwciała lub dopełniacz. Niezależnie od tego ścisłego znaczenia, nazwa zapalenie odnosi się również do zespołu objawów np. zaczerwienienie, ból, które towarzyszą wymienionym procesom.

Podstawowe etapy reakcji zapalnej

Każda reakcja zapalna zachodzi w kilku krokach, które w sensie ogólnym są takie same, zaś dzięki pewnym różnicom obserwowane efekty mogą być zupełnie odmienne. Te różnice dotyczą głównie zestawu białek, które na każdym z etapów odgrywają zasadniczą rolę. Mamy, bowiem do czynienia z określonymi rodzinami białek, których przedstawiciele mogą między sobą różnić się dosyć subtelnymi szczegółami, ale mającymi niebagatelny wpływ na całość. Ogólnie w przebiegu zapalenia można wyróżnić następujące etapy, przedstawione dalej w sposób bardziej szczegółowy:

• marginację, która zwykle nie bywa w ogóle wyodrębniana, jest bowiem zależna jedynie od fizycznych właściwości krwi

• toczenie się, które jest procesem zależnym od selektyn

• aktywację, w której główną rolę odgrywają cytokiny, zwłaszcza ich duża grupa zwana chemokinami

• ścisłą adhezję, zależną głównie od grupy białek noszących nazwę integryn

• diapedezę, czyli proces przechodzenia leukocytu przez barierę śródbłonka oraz tkankę do miejsca występowania antygenu.

Podział zapaleń

Regulacja zapalenia nie zawsze przebiega prawidłowo, czego konsekwencją jest możliwość powstania:

• zapalenia ostrego, które jest procesem prawidłowym i pozwala na usunięcie patogenu, przekrwienie i wysięk, trwa kilka dni

- zapalenia podostrego, którego obraz jest wysiękowy i wytwórczy, trwa kilkanaście dni

• zapalenia przewlekłego, które jest zjawiskiem polegającym na doborze złych mechanizmów efektorowych lub związane jest całkowicie z brakiem możliwości usunięcia patogenu. W tym przypadku mamy do czynienia z utrwaleniem wadliwych mechanizmów albo też z reakcją układu odpornościowego, która jest wręcz szkodliwa. Przykładem zapalenia przewlekłego może być alergia (a wskutek niej np. atopowe zapalenie skóry) lub gruźlica. Obraz wytwórczy, trwania kilka tygodni

Podział patomorfologiczny zapaleń

• uszkadzające

• wytwórcze

• wysiękowe

• krwotoczne

• nieżytowe

• ropne

• rzekomobłoniaste

• surowicze

• włóknikowe

• wrzodziejące

• zgorzelinowe

Objawy stanu zapalnego

• objawy miejscowe - wynikające bezpośrednio z przedstawionych powyżej procesów

• objawy uogólnione - rzutujące na cały organizm np. gorączka albo "łamanie w kościach" towarzyszące grypie

Objawy miejscowe

• Rubor czyli zaczerwienienie wynikające ze zwiększonego przepływu krwi w tym rejonie

• Tumor czyli obrzmienie będące skutkiem wycieku białek i komórek z naczyń do tkanki

• Dolor czyli ból powstający na skutek pobudzenia receptorów bólowych przez mediatory reakcji zapalnej i ucisk przez migrujące komórki układu odpornościowego

• Calor czyli ocieplenie będące również wynikiem zwiększonego przepływu krwi

• Functio laesio czyli utrata funkcji (częściowa lub całkowita) danego narządu

101. Podaj cele opieki paliatywnej.

Opieka paliatywna
Opieka paliatywna (wg WHO) jest aktywną, wszechstronną i całościową opieką nad pacjentami chorującymi na nieuleczalne, postępujące choroby w końcowym okresie życia. Otacza jak płaszczem (gr. Paliumm = płaszcz) nieuleczalnie chorych oraz ich udręczoną rodzinę. Celem jej jest poprawienie jakości życia chorych i ich rodzin. Obejmuje ona zwalczanie bólu trudnego do opanowania i innych objawów somatycznych, łagodzenie cierpień psychicznych, duchowych i socjalnych oraz wspomaga rodziny chorych tak w czasie trwania choroby, jak i w okresie osierocenia.
Opieka paliatywna jest specjalistycznym świadczeniem medycznym.

Stan terminalny
Jest to ostatni okres życia chorego (terminus - granica, kres), w którym badania diagnostyczne i leczenie przyczynowe często tracą na znaczeniu, z wyjątkiem sytuacji, w których nagłe pogorszenie stanu chorego może być wywołane przyczyną, której skorygowanie przyniesie istotne korzyści kliniczne.

Świadczenia zdrowotne w opiece paliatywnej świadczone są w zależności od potrzeb, przez wielodyscyplinarny zespół osób przygotowanych do opieki nad chorym umierającym.
Chorzy z chorobą nowotworową  stanowią 90%.

Cel opieki paliatywnej
- poprawa jakości życia chorych i ich rodzin przez usuwanie lub zmniejszanie dolegliwości (fizycznych i psychicznych).

- łagodzenie cierpień duchowych, przygotowanie chorego i jego rodziny do spokojnej śmierci

- pomoc rodzinom chorych w czasie trwania choroby i wsparcie po utracie najbliższej osoby

Zadania opieki paliatywnej:

• zwalczanie wszechogarniającego  bólu

• leczenie objawowe innych dolegliwości somatycznych

• pielęgnacja

• łagodzenie cierpień psychicznych i duchowych

• pomoc w rozwiązywaniu problemów społecznych

• wspieranie rodzin w czasie trwania choroby i osierocenia 

• edukacja zdrowotna osób objętych opieką, członków ich rodzin oraz pracowników

Warunki objęcia chorego opieką paliatywną:

• udokumentowane zakończenie leczenia przyczynowego

• rozpoznanie lekarskie terminalnej fazy choroby przez lekarza hospicjum,

• potrzeby  chorego

• zgoda pacjenta lub jego rodziny wyrażona na piśmie

102. Organizacje i stowarzyszenia zawodowe /MRP, PTP/.

PZP - Polskie Towarzystwo Pielęgniarskie jest Towarzystwem naukowym i posiada osobowość prawną.
Swoją działalność opiera na statucie.

Najwyższą władzą PTP jest Krajowy Zjazd Delegatów.

Zjazdy odbywają się co 4 lata. Ostatni odbył się w listopadzie 2005 roku w Łodzi. Towarzystwo powołuje oddziały terenowe, których jest 16.

Polskie Towarzystwo Pielęgniarskie realizuje zalecenia ICN w zakresie kształcenia, doskonalenia i uregulowań prawnych w zawodzie pielęgniarskim.

Celem Towarzystwa jest:

1. Popularyzowanie zdobyczy naukowych w zakresie pielęgniarstwa i nauk pokrewnych oraz kształtowanie postaw etycznych członków Towarzystwa.

2. Wspieranie zawodowego i naukowego rozwoju pielęgniarek i położnych.

3. Prowadzenie badań naukowych i wdrażanie ich wyników do praktyki pielęgniarskiej.

4. Współpraca i wymiana doświadczeń z instytucjami i organizacjami naukowymi w kraju i za granicą.

Polskie Towarzystwo Pielęgniarskie swoje cele realizuje przez:

• Opracowywanie własnych projektów kierunków rozwoju pielęgniarstwa oraz opinii, wniosków i postulatów w zakresie różnych dziedzin pielęgniarstwa.

• Współdziałanie z organami administracji państwowej, instytucjami oświatowymi, zakładami opieki zdrowotnej, terenowymi organami samorządowymi, organizacjami społecznymi i samorządami zawodowymi.

• Udział w tworzeniu i opiniowanie programów kształcenia zawodowego pielęgniarek i położnych.

• Prowadzenie działalności edukacyjnej i promującej zdrowie w społeczeństwie.

• Organizowanie kongresów naukowych, konferencji i warsztatów edukacyjnych, kursów, wykładów, odczytów.

• Organizowanie olimpiad, konkursów, wystaw, pokazów, sondaży.

• Redagowanie Biuletynu Informacyjnego 4 razy w roku, Zeszytów Naukowych 2 razy w roku oraz prowadzenie działalności wydawniczej.

• Gromadzenie i opracowywanie dokumentacji o zawodzie, działalności Towarzystwa, wybitnych pielęgniarkach i położnych.

• Popularyzowanie zawodu pielęgniarskiego i dbanie o jego prestiż.

Polskie Towarzystwo Pielęgniarskie jest członkiem:

• Międzynarodowej Rady Pielęgniarek - International Council of Nurses (ICN).

• Europejskiego Forum Narodowych Stowarzyszeń Pielęgniarek i Położnych i WHO European Forum of National Nursing and Midwifery Associations and WHO (EFNNMA).

• Europejskiego Forum Stowarzyszeń Pielęgniarskich przy UE - European Federation of Nurses Assotiation (EFN).

• Europejskiej Grupy Pielęgniarek Badaczy - Workgroup of European Nurse Research (WENR).

W kraju współpracuje z:

1. Ministerstwem Zdrowia, www.mz.gov.pl

2. Ministerstwem Edukacji Narodowej i Sportu, www.mein.gov.pl

3. Naczelną Radą Pielęgniarek i Położnych oraz izbami okręgowymi, www.izbapiel.org.pl

4. Uczelniami wyższymi, kształcącymi pielęgniarki i położne

5. Centrum Kształcenia Podyplomowego Pielęgniarek i Położnych, www.ckppip.edu.pl

6. Krajowym Ośrodkiem Wspierania Edukacji Zawodowej www.koweziu.edu.pl

7. Związkami Zawodowymi Pielęgniarek i Położnych

8. Zrzeszeniami specjalistycznymi pielęgniarek i położnych

9. Polskim Towarzystwem Lekarskim, www.ptl.org.pl

10. Izbami Lekarskimi

11. Polskim Towarzystwem Higienicznym

12. Redakcją "Magazynu Pielęgniarki i Położnej" www.czelej.com.pl

13. Redakcją "Pielęgniarki i Położnej"

Dzięki staraniom Polskiego Towarzystwa Pielęgniarskiego wprowadzono w Polsce kształcenie pielęgniarek i położnych na poziomie akademickim, doskonalenie zawodowe i specjalizacje zawodowe.

W PTP zrodziła się koncepcja założenia samorządu zawodowego pielęgniarek i położnych oraz propozycja ustawy o samorządzie. Istotnym jest udział przedstawicieli PTP w pracach nad:

• Ustawą o zawodzie pielęgniarki i położnej, wydanej 15 lipca 1996 roku.

• Wprowadzeniem zmian w systemie kształcenia pielęgniarek i położnych w systemie szkół pomaturalnych 2,5 i 3 letnich i licencjackich, uwzględniających europejską strategię kształcenia - wymagania Unii Europejskiej.

Polskie Towarzystwo Pielęgniarskie jest samorządną organizacją pielęgniarek i położnych kontynuującą działalność Polskiego Stowarzyszenia Pielęgniarek Zawodowych (PSPZ). Założycielki PSPZ wywodziły się spośród absolwentek pierwszych szkół pielęgniarstwa w Polsce.

MRP - Międzynarodowej Rady Pielęgniarek

Międzynarodowa Rada Pielęgniarek jest federacją 128 krajowych zrzeszeń pielęgniarskich, reprezentujących miliony pielęgniarek na świecie. Prowadzona przez pielęgniarki dla pielęgniarek, ICN (The International Council of Nurses) jest globalnym głosem pielęgniarstwa, który ma na celu zapewnienie jakości opieki oraz wpływ na globalną politykę w zakresie ochrony zdrowia.

Zajmuje się rozpowszechnianiem zdobyczy naukowych w zakresie pielęgniarstwa i nauk pokrewnych; kształtowanie postaw etycznych członków Towarzystwa; podnoszenie poziomu naukowego i zawodowego członków Towarzystwa; inspirowanie prac naukowo-badawczych i wdrażanie ich wyników do praktyki pielęgniarskiej; wymiana doświadczeń z instytucjami i organizacjami naukowymi w kraju i za granicą

1

---