Uniwersytet Warszawski

Wydział Prawa i Administracji

Przemysław Birus

Nr albumu: 234678

Gospodarowanie zasobami częstotliwości na gruncie Prawa telekomunikacyjnego i Kodeksu postępowania administracyjnego

Praca magisterska

na kierunku prawo

Praca wykonana pod kierunkiem

dr hab. prof. UW Aleksandry Feliksy Wiktorowskiej

Instytut Nauk Prawno- Administracyjnych WPiA UW

Warszawa, wrzesień 2010

Oświadczenie kierującego pracą

Oświadczam, że niniejsza praca została przygotowana pod moim kierunkiem i stwierdzam, że spełnia ona warunki do przedstawienia jej w postępowaniu o nadanie tytułu zawodowego.

Data Podpis kierującego pracą

Oświadczenie autora (autorów) pracy

Świadom odpowiedzialności prawnej oświadczam, że niniejsza praca dyplomowa została napisana przez mnie samodzielnie i nie zawiera treści uzyskanych w sposób niezgodny z obowiązującymi przepisami.

Oświadczam również, że przedstawiona praca nie była wcześniej przedmiotem procedur związanych z uzyskaniem tytułu zawodowego w wyższej uczelni.

Oświadczam ponadto, że niniejsza wersja pracy jest identyczna z załączoną wersją elektroniczną.

Data Podpis autora (autorów) pracy

Streszczenie

Praca dotyczy trzech podstawowych aspektów gospodarowania częstotliwościami: rezerwacji częstotliwości, pozwoleń radiowych oraz uprawnień do obsługi urządzeń radiotelekomunikacyjnych. Pierwsza części pracy służy wyjaśnieniu potrzeby reglamentowania dostępu do częstotliwości oraz zawiera ogólne informacje o głównym polskim organie regulacyjnym- Prezesie UKE. Kolejne rozdziały opisują kolejno, trzy wcześniej wskazane kwestie. Zaś ostatnia część pracy dotyczy prawa międzynarodowego, oraz związanych z nim planowanych zmian dotychczasowej polityki częstotliwościowej.

Słowa kluczowe

częstotliwość, konkurs, operator, pozwolenie, przetarg, rezerwacja, telekomunikacja, UKE,

Dziedzina pracy (kody wg programu Socrates-Erasmus)

10000 (Prawo)

Klasyfikacja tematyczna

Tytuł pracy w języku angielskim

Management of frequency resources on the basis of Telecommunications Law and Code of Administrative Procedure.

Wykaz skrótów

art. ………………..	artykuł
BEREC …………..	Body of European Regulators of Electronic Communications
BIP ………….........	Biuletyn Informacji Publicznej
CCE ………………	Electronic Communications Committee
CEPT……………...	European Conference of Postal and Telecommunications Administrations
częst. ……………..	częstotliwość
DA ………………..	Dyrektywa autoryzacyjna 2002/20/WE
DK ………………..	Dyrektywa o konkurencji 2002/77/WE
dł. ………………...	długość
DR ………………..	Dyrektywa ramowa 2002/21/WE
DSC……………….	Digital Selective Calling
DSB-AM …………	double sideband amplitude modulation
Dz.U. ……………..	Dziennik Ustaw
Dz.Urz. …………...	Dziennik Urzędowy Wspólnot Europejskich
e.r.p. ……………...	Effective Radiated Power
EFTA……………..	European Free Trade Association
ETSI ……………...	European Telecommunications Standards Institute
GHz ………………	gigaherc
GMDSS ………….	Global Maritime Distress and Safety System
Hz ………………..	herc
IARU …………….	International Amateur Radio Union
ITU …………........	International Telecommunication Union
kHZ ………………	kiloherc
km ………………..	kilometr
Kpa ………….........	Kodeks postępowania administracyjnego
KRRiT ……………	Krajowa Rada Radiofonii i Telewizji
lit. ………………...	litera
m …………………	metr
MHz ……………...	megaherc
mW ………………	miliwat
n. …………………	następny
np. ………………..	na przykład
nr …………………	numer
NSA ……………...	Naczelny Sąd Administracyjny
p.p.s.a. ……………	Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi
pkt ………………..	punkt
PLL ………………	Phase Locked Loop
PMP ……………...	point to multipoint
PMR ……………...	private mobile radio
poz. ………….........	pozycja
późn. ……………...	późniejszy
Pt …………………	Prawo telekomunikacyjne
r. …………….........	rok
red. ……………….	redaktor
RSC ………………	Radio Spectrum Committee
s …………………..	sekunda
s. …………….........	strona
SI …………………	Système International d'Unités
SOLAS …………...	International Convention for the Safety of Life at Sea
SSB-AM …………	Single sideband amplitude modulation
UHF ……………...	Ultra high frequency
UKE ……………...	Urząd Komunikacji Elektronicznej
UOKiK …………...	Urząd Ochrony Konkurencji i Konsumentów
VHF ……………...	Very high frequency
W …………………	wat
zm. ………….........	zmiana

1. Zagadnienia wstępne

Posiadanie dostępu do informacji jest obecnie podstawowym warunkiem odniesienia sukcesu w prawie każdej dziedzinie działalności. Zapewnienie odpowiedniego systemu dystrybucji informacji uwarunkowane jest z kolei, istnieniem odpowiedniego systemu komunikacji.

Jednym z podstawowych sposobów komunikacji jest komunikacja radiowa, dlatego też istotnym problemem jest sposób wykorzystywania fal radiowych, tak aby jak najwięcej informacji mogło być przenoszonych tą właśnie drogą.

1. Charakter zasobów częstotliwości świadczący o konieczności regulacji sposobu ich wykorzystania

Częstotliwość określa liczbę cykli zjawiska okresowego występujących w jednostce czasu. W układzie SI jednostką częstotliwości jest herc (Hz). Częstotliwość 1 herca odpowiada występowaniu jednego zdarzenia (cyklu) w ciągu 1 sekundy. Najczęściej rozważa się częstotliwość w ruchu obrotowym, częstotliwość drgań, napięcia, fali.

Częstotliwość jest podstawową jednostką opisującą fale, czyli zaburzenia pól fizycznych (np. ośrodka sprężystego, pola elektromagnetycznego) rozchodzące się ze skończoną prędkością i przenoszące energię.

Szczególnym rodzajem fal są fale radiowe, czyli promieniowanie elektromagnetyczne o dł. 10^-4-10⁵ m (częst. 3 · 10¹²-3 · 10³ Hz):

1. długie (1-100 km);

2. średnie (100-1000 m);

3. krótkie (10-100 m);

4. ultrakrótkie (1-10 m) i

5. mikrofale (10^-4-1 m),

których źródłem są nadajniki radiowe i radioźródła.

Fale radiowe wykorzystywane są w wielu dziedzinach działalności człowieka, przede wszystkim jako środek komunikacji. Dzięki falom radiowym funkcjonują media elektroniczne, takie jak telewizja czy radio, sieci telefonii komórkowej, rozprowadzany jest Internet. Fale radiowe są także skutecznym środkiem komunikacji na odległość w sytuacjach zagrożenia bezpieczeństwa.

Jednocześnie obecny stan techniki pozwala na wykorzystywanie tylko stosunkowo niewielkiej części ogólnego zakresu fal.

Tak szerokie zastosowanie fal radiowych, powiązane z istnieniem technicznych ograniczeń w ich wykorzystaniu, sprawia, że konieczna staje się reglamentacja zasobów częstotliwości.

1. Prezes Urzędu Komunikacji Elektronicznej, jako organ regulacyjny w zakresie gospodarowania częstotliwościami

W celu usprawnienia gospodarowania zasobami częstotliwości powołane zostały krajowe organy regulacyjne.

W Polsce organem regulacyjnym w zakresie działalności pocztowej, telekomunikacyjnej i gospodarki częstotliwościowej oraz kontroli spełniania wymagań dotyczących kompatybilności elektromagnetycznej jest Prezes UKE.

Zakres zadań Prezesa UKE został określony w:

1. ustawie z dnia 29 grudnia 2005 r. o przekształceniach i zmianach w podziale zadań i kompetencji organów państwowych właściwych w sprawach łączności, radiofonii i telewizji (Dz.U. Nr 267, poz. 2258);

2. ustawie z dnia 16 lipca 2004 r. Prawo telekomunikacyjne (Dz.U. Nr 171, poz. 1800 z późn. zm.);

3. ustawie z dnia 12 czerwca 2003 r. Prawo pocztowe (Dz.U. z 2003 r. Nr 130, poz. 1188 z późn. zm.).

Ponadto ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. o systemie oceny zgodności (Dz.U. z 2002 r. Nr 166, poz. 1360 z późn. zm.) ustanowiła Prezesa UKE organem wyspecjalizowanym w zakresie kontroli wyrobów emitujących lub podatnych na emisję pola elektromagnetycznego, w tym aparatury i urządzeń telekomunikacyjnych wprowadzonych do obrotu handlowego.

Przepisy ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. Prawo telekomunikacyjne stanowią, że organy administracji łączności, czyli minister właściwy do spraw łączności (obecnie Minister Infrastruktury) i Prezes UKE prowadzą politykę regulacyjną, mając na celu w szczególności:

1. wspieranie konkurencji w zakresie dostarczania sieci telekomunikacyjnych, udogodnień towarzyszących lub świadczenia usług telekomunikacyjnych, w tym:

1. zapewnienie użytkownikom, także użytkownikom niepełnosprawnym, osiągania maksymalnych korzyści w zakresie cen oraz różnorodności i jakości usług,

2. zapobieganie zniekształcaniu lub ograniczaniu konkurencji,

3. efektywne inwestowanie w dziedzinie infrastruktury oraz promocję technologii innowacyjnych,

4. wspieranie skutecznego wykorzystania oraz zarządzania częstotliwościami i numeracją;

2. wspieranie rozwoju rynku wewnętrznego, w tym:

1. usuwanie istniejących barier rynkowych w zakresie działalności telekomunikacyjnej,

2. wspieranie tworzenia i rozwoju transeuropejskich sieci oraz interoperacyjności usług ogólnoeuropejskich,

3. zapewnienie równego traktowania przedsiębiorców telekomunikacyjnych,

4. współpracę z innymi organami regulacyjnymi państw członkowskich i Komisją Europejską, w celu spójnego wdrażania i stosowania przepisów;

3. promocję interesów obywateli Unii Europejskiej, w tym:

1. zapewnienie wszystkim obywatelom dostępu do usługi powszechnej,

2. zapewnienie ochrony konsumenta w ich relacjach z przedsiębiorcą telekomunikacyjnym, w szczególności ustanawiając proste i niedrogie procedury rozwiązywania sporów przed organem niezależnym od stron występujących w danym sporze,

3. przyczynianie się do zapewnienia wysokiego poziomu ochrony danych osobowych,

4. udostępnianie informacji dotyczących ustanawiania cen i warunków użytkowania publicznie dostępnych usług telekomunikacyjnych,

5. identyfikację potrzeb określonych grup społecznych, w szczególności użytkowników niepełnosprawnych,

6. zapewnienie integralności i bezpieczeństwa publicznej sieci telekomunikacyjnej;

4. realizację polityki w zakresie promowania różnorodności kulturowej i językowej, jak również pluralizmu mediów;

5. zagwarantowanie neutralności technologicznej przyjmowanych norm prawnych.

Do zakresu działania Prezesa UKE należy w szczególności:

1. wykonywanie, przewidzianych ustawą Prawo telekomunikacyjne i przepisami wydanymi na jej podstawie, zadań z zakresu regulacji i kontroli rynków usług telekomunikacyjnych, gospodarki w zakresie zasobów częstotliwości, zasobów orbitalnych i zasobów numeracji oraz kontroli spełniania wymagań dotyczących kompatybilności elektromagnetycznej;

2. wykonywanie zadań z zakresu regulacji działalności pocztowej, określonych w ustawie z dnia 12 czerwca 2003 r. - Prawo pocztowe (Dz.U. Nr 130, poz. 1188 z późn. zm.);

3. opracowywanie wskazanych przez ministra właściwego do spraw łączności projektów aktów prawnych w zakresie łączności;

4. analiza i ocena funkcjonowania rynków usług telekomunikacyjnych i pocztowych;

5. podejmowanie interwencji w sprawach dotyczących funkcjonowania rynku usług telekomunikacyjnych i pocztowych oraz rynku aparatury, w tym rynku urządzeń telekomunikacyjnych, z własnej inicjatywy lub wniesionych przez zainteresowane podmioty, w szczególności użytkowników i przedsiębiorców telekomunikacyjnych, w tym podejmowanie decyzji w tych sprawach w zakresie określonym w Pt;

6. rozstrzyganie sporów między przedsiębiorcami telekomunikacyjnymi, w zakresie właściwości Prezesa UKE;

7. rozstrzyganie w sprawach uprawnień zawodowych w dziedzinie telekomunikacji;

8. tworzenie warunków dla rozwoju krajowych służb radiokomunikacyjnych przez zapewnianie Rzeczypospolitej Polskiej niezbędnych przydziałów częstotliwości oraz dostępu do zasobów orbitalnych;

9. wykonywanie obowiązków na rzecz obronności, bezpieczeństwa państwa i porządku publicznego;

10. prowadzenie rejestrów w zakresie ujętym w Pt;

11. koordynacja rezerwacji częstotliwości w zakresach częstotliwości przeznaczonych dla podmiotów, o których mowa w art. 4 Pt, w szczególności w zakresach częstotliwości przez nich zwalnianych lub dla nich nowo udostępnianych albo współwykorzystywanych z innymi użytkownikami;

12. inicjowanie oraz wspieranie badań naukowych i prac badawczo-rozwojowych w zakresie łączności;

13. współpraca z krajowymi i międzynarodowymi organizacjami telekomunikacyjnymi i pocztowymi oraz właściwymi organami innych państw, w zakresie jego właściwości;

14. współpraca z Prezesem UOKiK w sprawach dotyczących przestrzegania praw podmiotów korzystających z usług pocztowych i telekomunikacyjnych, przeciwdziałania praktykom ograniczającym konkurencję oraz antykonkurencyjnym koncentracjom operatorów pocztowych, przedsiębiorców telekomunikacyjnych i ich związków;

15. współpraca z KRRiT w zakresie określonym w Pt i przepisami odrębnymi (ustawa o radiofonii i telewizji);

16. wykonywanie zadań w sprawach międzynarodowej i wspólnotowej polityki telekomunikacyjnej z upoważnienia ministra właściwego do spraw łączności;

17. współpraca z Komisją Europejską i instytucjami wspólnotowymi oraz organami regulacyjnymi innych państw członkowskich;

18. przedstawianie Komisji Europejskiej i organom regulacyjnym innych państw informacji z zakresu telekomunikacji, w tym wykonywanie obowiązków notyfikacyjnych, obejmujących przekazywanie treści postanowienia określającego rynek właściwy oraz występowanie na nim skutecznej konkurencji, oraz informacje o przedsiębiorcach telekomunikacyjnych, którzy zostali uznani za posiadających znaczącą pozycję rynkową, świadczących usługę powszechną i realizujących połączenia sieci telekomunikacyjnych oraz nałożonych na nich obowiązkach;

19. przeprowadzanie konsultacji środowiskowych z zainteresowanymi podmiotami, w szczególności z operatorami, dostawcami usług, użytkownikami, konsumentami oraz producentami, w sprawach związanych z zasięgiem, dostępnością oraz jakością usług telekomunikacyjnych;

20. przedstawianie Komisji Europejskiej informacji z zakresu poczty, w tym danych dotyczących operatora świadczącego powszechne usługi pocztowe, informacji o sposobie udostępniania korzystającym z powszechnych usług pocztowych szczegółowych i aktualnych informacji dotyczących charakteru oferowanych usług, warunków dostępu, cen i wskaźników terminowości doręczeń, informacji o systemie rachunku kosztów stosowanym przez operatora świadczącego powszechne usługi pocztowe, a na żądanie Komisji Europejskiej - informacji o przyjętych wskaźnikach terminowości doręczeń dla powszechnych usług pocztowych w obrocie krajowym.

1. Plany zagospodarowania częstotliwości

Jednym z podstawowych instrumentów kształtowania sposobu wykorzystywania częstotliwości, są plany zagospodarowania częstotliwości.

Wyjaśnienie funkcji i treści planów zagospodarowania częstotliwości znaleźć można w jednym z orzeczeń NSA. Według tego orzeczenia są one instrumentem realizacji polityki państwa w zakresie gospodarki częstotliwościami a także radiofonii i telewizji, jak również zapewniają spełnienie wymagań dotyczących kompatybilności elektromagnetycznej, obronności i bezpieczeństwa państwa oraz bezpieczeństwa i porządku publicznego. Ponadto plany uwzględniają uzgodnienia dokonane w ramach Unii Europejskiej oraz potrzebę efektywnego wykorzystania częstotliwości, a także założenia polityki wydawania uprawnień wymagających rezerwacji częstotliwości.

Plany zagospodarowania częstotliwości nie są aktami prawa powszechnie obowiązującego, ponieważ nie spełniają wymagań zawartych w art. 87 i 92 Konstytucji. Nie są to także akty wewnętrzne, w rozumieniu art. 93 Konstytucji, gdyż skutki planu zagospodarowania częstotliwości nie zamykają się w ramach organizacyjnych administracji rządowej. W szczególności, postanowienia planu są brane pod uwagę przy podejmowaniu rozstrzygnięć dotyczących rezerwacji częstotliwości oraz pozwoleń radiowych, można je zatem zaliczyć do swoistych aktów administracyjnych zwanych aktami planowania.

2. Rezerwacja częstotliwości, pozwolenie radiowe oraz świadectwo operatora urządzeń radiowych jako główne narzędzia kształtowania warunków dla efektywnego wykorzystania częstotliwości

Dla stwarzania warunków do jak najefektywniejszego wykorzystywania częstotliwości, oprócz planów, konieczne jest odpowiednie dysponowanie częstotliwościami poprzez przydzielanie określonych pasm podmiotom gwarantującym jak najlepsze ich wykorzystanie, stanowienie wymogów technicznych, jakie muszą być spełnione przez urządzenia radiowe, oraz stanowienie przepisów dotyczących kwalifikacji koniecznych do obsługi rządzeń radiowych. Te trzy aspekty kształtowania sposobu wykorzystywania częstotliwości odzwierciedlone są odpowiednio w przepisach o rezerwacjach częstotliwości, pozwoleniach radiowych, oraz świadectwach operatora urządzeń radiowych. Tych właśnie narzędzi dotyczy niniejsza praca, przyjmując jednocześnie istnienie, innych nieopisanych w niej aspektów gospodarowania częstotliwościami, takich jak problem konkurencyjności na rynkach telekomunikacyjnych oraz problem dostępu do środków komunikacji, a w szczególności tzw. usługi powszechnej.

2. Rezerwacja częstotliwości

Rezerwacje częstotliwości są decyzjami administracyjnymi przydzielającymi odpowiednie części widma częstotliwości radiowych do wykorzystania, przez określony podmiot, w celu prowadzenia działalności telekomunikacyjnej. Są podstawowym instrumentem stosowanym przez państwo w celu reglamentacji działalności gospodarczej w sferze telekomunikacji.

1. Dokonywanie rezerwacji częstotliwości

Przydzielanie częstotliwości, w celu ich odpowiedniego użytkowania, musi następować w drodze specjalnej procedury. Procedura ta musi gwarantować, takie rozdysponowanie częstotliwości, aby działalność prowadzona z ich użyciem nie powodowała zakłóceń innych częstotliwości, oraz aby jak najwydajniej korzystać z dostępnych części widma.

1. Przesłanki dokonania rezerwacji częstotliwości

Przesłanki, po których spełnieniu Prezes UKE powinien dokonać rezerwacji częstotliwości mają dwojaki: przedmiotowy i podmiotowy charakter. Przesłanki te wymienione są w art. 114 ust. 3 Pt. Dokładne wskazanie przesłanek ma na celu ograniczenie uznania administracyjnego, a przez to umożliwienie podmiotom starającym się o rezerwację roszczenia wobec organu o przydział wnioskowanych częstotliwości.

Pierwszą przesłanką konieczną do spełnienia przy dokonywaniu rezerwacji częstotliwości jest dostępność częstotliwości. Dostępność częstotliwości nie należy rozumieć wyłącznie jako nie zajmowanie wnioskowanego pasma częstotliwości przez inny podmiot, ale także należy badać czy częstotliwości wymienione we wniosku mogą być wykorzystywane przez wnioskodawcę. Prezes UKE zobowiązany jest wziąć pod uwagę, czy częstotliwości przeznaczone są do wykorzystywania w służbie cywilnej, oraz sprawdzić w Krajowej Tablicy Przeznaczeń Częstotliwości czy częstotliwości, których dotyczy wniosek, mogą być wykorzystane w celach związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej.

Należy także zbadać czy częstotliwości przeznaczone są dla wnioskowanej służby radiokomunikacyjnej, oraz czy plan zagospodarowania częstotliwości przewiduje ich wykorzystanie zgodnie z wnioskiem.

Kolejnym wymogiem, niezbędnym do dokonania rezerwacji częstotliwości, jest zapewnienie ochrony przed zaburzeniami elekromagnetycznymi. Spełnienie tego wymogu wiąże się z pojęciem kompatybilności elektromagnetycznej, rozumianej jako „zgodność urządzeń oraz systemów elektrycznych i elektronicznych, wyrażająca się w tym, że mogą one działać w środowisku telekomunikacyjnym efektywnie i bez zakłócania innych urządzeń”.

Następną przesłanką konieczną do udzielenia rezerwacji częstotliwości jest sprawdzenie czy wnioskowane częstotliwości zostały międzynarodowo uzgodnione w zakresie i formie określonej w międzynarodowych przepisach radiokomunikacyjnych lub umowach międzynarodowych, których Rzeczpospolita Polska jest stroną. Częstotliwości znajdujące się w Krajowej Tablicy Przeznaczeń Częstotliwości są częstotliwościami uzgodnionymi.

Częstotliwości powinny być także zgodne z uzgodnionymi przeznaczeniami częstotliwości w ramach Unii Europejskiej. Zagadnienia dotyczące harmonizacji częstotliwości zostały określone w decyzji 676/2002/WE o porządku regulacyjnym w sprawie polityki widma radiowego we Wspólnocie.

Przed ostatnią przesłanką wymienioną w art. 114 ust. 3 Pt jest brak kolizji z udzielonymi rezerwacjami częstotliwości. Przesłankę tę można rozumieć jako wskazanie, iż częstotliwości raz udzielone nie mogą być udzielone innemu podmiotowi w okresie ważności decyzji rezerwacyjnej, lub jako wskazanie, iż niemożliwe jest dokonanie rezerwacji częstotliwości w taki sposób, aby ograniczała ona technicznie korzystanie z częstotliwości wcześniej zarezerwowanych.

Ostatnim, siódmym, wymogiem dokonania rezerwacji jest niedopuszczenie do nieefektywnego wykorzystania częstotliwości. Przesłanka ta konieczna jest, ze względu na to, iż częstotliwości są dobrem niezwykle rzadkim, o czym wspomniano w rozdziale 1 niniejszej pracy. Ocena spełnienia tej przesłanki należy do Prezesa UKE i oparta jest na doświadczeniu organu administracji.

2. Terminy wydania decyzji rezerwacyjnej

W art. 114 Pt został także ustalony maksymalny termin wydania decyzji rezerwacyjnej. Termin ten wynosi 6 tygodni od dnia złożenia wniosku przez podmiot ubiegający się o rezerwacje częstotliwości. Termin ten ma charakter instrukcyjny. Uchybienie mu nie powoduje umorzenia wygaśnięcia lub innych form zakończenia postępowania, jednakże po jego upływie stronie przysługuje skarga na bezczynność organu.

Termin 6 tygodni nie ma jednakże zastosowania, gdy wymagane są przetarg, konkurs lub zakończenie uzgodnień międzynarodowych.

3. Dokonywanie rezerwacji częstotliwości na rzecz kilku użytkowników

Przepisy Pt dopuszczają dokonywanie rezerwacji częstotliwości na rzecz kilku użytkowników. Umożliwia to realizację przedsięwzięć wymagających porozumienia przedsiębiorców telekomunikacyjnych (np. spółka cywilna).

W trakcie dokonywania rezerwacji częstotliwości na rzecz kilku użytkowników oceniany jest oddzielnie każdy z wnioskodawców. Niespełnienie warunków koniecznych do udzielenia rezerwacji przez jednego z wnioskodawców skutkuje brakiem możliwości przydzielenia częstotliwości temu podmiotowi.

2. Elementy decyzji rezerwacyjnej

Elementy decyzji rezerwacyjnej wymienione zostały w art. 115 Pt. Budowa tego artykułu wskazuje, iż w ust. 1 wymienione zostały elementy obligatoryjne, zaś w ust. 2 elementy fakultatywne.

1. Elementy obligatoryjne decyzji rezerwacyjnej

Pierwszym wymienionym w art. 115 ust. 1 Pt elementem obligatoryjnym decyzji rezerwacyjnej jest określenie uprawnionego podmiotu, na rzecz którego dokonano rezerwacji częstotliwości, oraz jego siedziby i adresu. Podmiotem tym będzie wnioskodawca. Jak stwierdził NSA „Przepis art. 107 § 1 Kpa przewiduje, że decyzja administracyjna powinna zawierać oznaczenie strony. Na oznaczenie to składa się imię i nazwisko, a w odniesieniu do osób prawnych - nazwa i siedziba. W razie potrzeby podać można także datę i miejsce urodzenia osoby fizycznej oraz imiona jej rodziców, czy - jak w sprawach dotyczących statusu uchodźcy - obywatelstwo. Informacja o narodowości nie jest elementem oznaczenia strony w decyzji administracyjnej”.

Drugim składnikiem decyzji rezerwacyjnej jest określenie zasobu częstotliwości lub pozycji orbitalnych objętych rezerwacją. Element ten określa zakres częstotliwości, do wykorzystania których uprawniony jest wnioskodawca w ramach wydanej decyzji (np. 2500 - 2570 MHz). Przedmiot rezerwacji częstotliwości może być określony przez podanie częstotliwości, zakresu częstotliwości, kanału lub kanałów częstotliwości.

Trzecim elementem koniecznym decyzji rezerwacyjnej jest wyznaczenie obszaru, zgodnie z administracyjnym podziałem kraju, na którym mogą być wykorzystywane częstotliwości. Obszarem takim może być całe terytorium kraju, lub jego część, odpowiadające planom zagospodarowania częstotliwości.

Kolejnym elementem koniecznym decyzji rezerwacyjnej jest wskazanie rodzajów służby radiokomunikacyjnej, sieci telekomunikacyjnej lub usługi telekomunikacyjnej, w której częstotliwości objęte rezerwacją mogą być wykorzystywane. Ten element decyzji rezerwacyjnej ma zapewnić efektywność użytkowania częstotliwości poprzez wskazanie celu jej wykorzystywania.

Niezbędnym elementem decyzji rezerwacyjnej jest także termin rozpoczęcia wykorzystywania częstotliwości. Który wyznacza moment, w którym wnioskodawca może rozpocząć korzystanie z częstotliwości.

Kolejnym elementem obligatoryjnym rezerwacji częstotliwości jest wskazanie warunków do wydania pozwolenia radiowego.

Siódmym elementem obligatoryjnym decyzji rezerwacyjnej wymienionym w art. 115 ust. 1 Pt jest informacja o możliwości i warunkach przenoszenia z inicjatywy dysponującego częstotliwością uprawnień do tej częstotliwości, z zachowaniem warunków ustawowych. Tylko organ regulacyjny może zadecydować o możliwości przenoszenia uprawnień do częstotliwości. Co więcej, organ regulacyjny określa wymagania jakie podmiot posiadający rezerwację częstotliwości musi spełniać, aby mógł przenieść uprawnienia wynikające z decyzji rezerwacyjnej. Przykładami takich warunków są: obowiązek zawiadomienia o przejściu praw na rzecz osoby trzeciej, oraz wyznaczenie terminu tego zawiadomienia, uzależnienie przejścia uprawnień od zgody organu, konieczność wykorzystywania częstotliwości przez podmiot na rzecz, którego przeniesiono uprawnienie w tym samym celu, jaki wskazany był w rezerwacji. Należy zauważyć, iż wprowadzenie powyższych warunków następuje w drodze decyzji administracyjnej co implikuje, że skuteczne są one tylko wobec strony uprawnionej na mocy decyzji i nie mają wpływu na skuteczność czynności prawnej przenoszącej uprawnienia. Oczywiście podmiot przenoszący uprawnienia nie może przekazać więcej uprawnień niż otrzymał w decyzji rezerwacyjnej, czyli np. nie może zawrzeć umowy na okres dłuższy niż na jaki częstotliwość została udzielona.

Przedostatnim obligatoryjnym elementem decyzji rezerwacyjnej jest okres wykorzystywania częstotliwości. Termin ten określa ramy czasowe ważności decyzji. Po jego upływie decyzje wygasają, a przez to wygasają uprawnienia do korzystania z częstotliwości.

Ostatnim elementem obligatoryjnym decyzji rezerwacyjnej są zobowiązania podmiotu podjęte w ramach przetargu, albo konkursu, o ile zostały podjęte. Charakter tychże zobowiązań przybliżony zostanie w części dotyczącej przetargu oraz konkursu.

2. Elementy fakultatywne decyzji rezerwacyjnej

W ust. 2 art. 115 Pt wymienione są natomiast elementy fakultatywne decyzji rezerwacyjnej. Elementy te mogą, lecz nie muszą znaleźć się w treści decyzji. Elementami tymi są: warunki wykorzystywania częstotliwości, o których mowa w art. 146 Pt, wymagania dotyczące zapobiegania szkodliwym zaburzeniom elektromagnetycznym, obowiązki ochronne w zakresie promieniowania elektromagnetycznego oraz ustalenia będące wynikiem przetargu albo konkursu.

3. Elementy decyzji rezerwacyjnej, a elementy decyzji administracyjnej z art. 107 Kpa

Decyzja rezerwacyjna jak każda decyzja administracyjna powinna zawierać elementy wymienione w art. 107 § 1 Kpa, czyli: oznaczenie organu administracji publicznej, datę wydania, oznaczenie strony lub stron, powołanie podstawy prawnej, rozstrzygnięcie, uzasadnienie faktyczne i prawne, pouczenie, czy i w jakim trybie służy od niej odwołanie, podpis z podaniem imienia i nazwiska oraz stanowiska służbowego osoby upoważnionej do wydania decyzji lub, jeżeli decyzja wydana została w formie dokumentu elektronicznego, powinna być opatrzona bezpiecznym podpisem elektronicznym weryfikowanym za pomocą ważnego kwalifikowanego certyfikatu. Decyzja, w stosunku do której może być wniesione powództwo do sądu powszechnego lub skarga do sądu administracyjnego, powinna zawierać ponadto pouczenie o dopuszczalności wniesienia powództwa lub skargi. Ponadto art. 107 §2 Kpa stanowi, że przepisy szczególne mogą określać także inne składniki, które powinna zawierać decyzja, takimi składnikami są elementy z art. 115 Pt.

Trudno jest wytłumaczyć, dlaczego ustawodawca sformułował tak elementy obligatoryjne decyzji rezerwacyjnej, iż w art. 115 Pt wymienił niektóre elementy decyzji z art. 107 § 1 Kpa, pomijając inne. Bardziej przejrzyste wydaje się albo stworzenie katalogu elementów obligatoryjnych na podstawie art. 107 § 1 Kpa albo odesłanie do katalogu z art. 107 § 1 Kpa oraz dodanie elementów charakterystycznych dla decyzji rezerwacyjnej.

3. Postępowanie w przypadku braku dostatecznych zasobów częstotliwości

Bardzo często o wykorzystanie danego zakresu częstotliwości ubiega się więcej niż jeden podmiot. Sytuacje takie muszą być rozwiązywane, tak aby zmaksymalizować korzyści płynące z przydzielenia częstotliwości. Najczęściej do osiągnięcia tego celu konieczny jest wybór jednego z podmiotów konkurujących o dostęp do częstotliwości. Właśnie w takim wypadku konieczne jest zastosowanie przepisów dotyczących braku dostatecznych zasobów częstotliwości.

1. Brak dostatecznych zasobów częstotliwości

Brak dostatecznych zasobów częstotliwości jest główną przesłanką dokonania przetargu lub konkursu. Zasoby częstotliwości nie są dostateczne, gdy z danej częstotliwości nie mogą korzystać wszystkie zainteresowane jej użytkowaniem podmioty. Sytuacja taka zachodzi także, gdy dana częstotliwość nie jest dostępna z powodu przyznania jej do wyłącznego korzystania innemu podmiotowi na mocy ostatecznej decyzji administracyjnej. Aby częstotliwości stały się znowu dostępne konieczne jest wyeliminowanie z obrotu wcześniejszej decyzji rezerwacyjnej.

W pozostałych przypadkach, to znaczy gdy nie została wydana wcześniejsza decyzja rezerwacyjna lub została ona usunięta z obiegu, przewidziana jest specjalna procedura sprawdzająca dostępność częstotliwości.

Procedura ta rozpoczyna się wraz ze złożeniem pierwszego wniosku w sprawie rezerwacji danej częstotliwości. Zgodnie z art. 116 ust. 3 nie jest wymagane złożenie wniosku o rezerwację częstotliwości. Po wpłynięciu pierwszego wniosku Prezes UKE ogłasza na stronie BIP UKE dostępność tych częstotliwości i wyznacza 14 dni na zgłoszenie zainteresowania ich rezerwacją. Jeżeli zainteresowanie tymi częstotliwościami będzie większe niż możliwości ich wykorzystania, Prezes UKE stwierdza brak dostatecznych zasobów częstotliwości. Sytuacja ta zaś powoduje konieczność przeprowadzenia przetargu lub konkursu.

2. Przetarg

Stwierdzenie braku dostatecznych zasobów częstotliwości skutkuje koniecznością podjęcia rozstrzygnięcia, któremu podmiotowi udzielić rezerwacji częstotliwości. Służy temu specjalnie skonstruowane postępowanie- przetarg.

1. Postępowanie przetargowe jako postępowanie funkcjonalnie sprzężone z postępowaniem rezerwacyjnym

Na gruncie pierwotnego brzmienia art. 116 Pt powstały wątpliwości co do charakteru postępowania przetargowego w stosunku do postępowania w sprawie rezerwacji częstotliwości. W doktrynie oraz w orzecznictwie prezentowane były sprzeczne stanowiska w tej sprawie. Niemożliwe było ustalenie czy postępowanie przetargowe jest częścią postępowania rezerwacyjnego, czy też jest oddzielnym postępowaniem. Z sytuacji takiej wynikały wątpliwości związane ze stosowaniem przepisów Kpa, składaniem wniosków o rezerwacje częstotliwości oprócz ofert, załatwianiem odmownie wniosków o rezerwacje częstotliwości złożonych przed przetargiem, oraz treści i adresatów decyzji wydanych po zakończeniu przetargów.

Problemy powyższe zostały rozwiązane poprzez nowelizację Pt z 2007 roku. Zmiany wprowadzone wyżej wymienioną ustawą jednoznacznie przesądziły o odrębności postępowania przetargowego i jego wpływie na postępowanie w sprawie rezerwacji częstotliwości, poprzez wprowadzenie do art. 116 Pt ust. 6 stwierdzającego wprost odrębność postępowania przetargowego i jednoznacznie rozstrzygającego o niestosowaniu do tego postępowania przepisów Kpa.

2. Ogłoszenie przetargu

Tryb ogłoszenia przetargu na mocy art. 120 Pt został określony w drodze Rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 17 lipca 2009 r. w sprawie przetargu oraz konkursu na rezerwację częstotliwości lub zasobów orbitalnych zwanego dalej „rozporządzeniem w sprawie przetargu”.

Przetarg ogłasza Prezes UKE nie później niż w terminie 21 dni od dnia ogłoszenia wyników postępowania konsultacyjnego w tej sprawie. Przetarg rozpoczyna się w dniu opublikowania ogłoszenia o przetargu w prasie codziennej o zasięgu ogólnokrajowym. Z dniem tym Prezes UKE udostępnia w siedzibie UKE dokumentację przetargową.

W ogłoszeniu o przetargu określa się przedmiot i zakres przetargu, podając w szczególności: częstotliwości lub zasoby orbitalne oraz rodzaj służby radiokomunikacyjnej, sieci, lub usługi telekomunikacyjnej, w której będą one wykorzystywane; obszar, na którym częstotliwości lub zasoby orbitale będą wykorzystywane; okres rezerwacji częstotliwości lub zasobów częstotliwości; warunki uczestnictwa w przetargu, podając w szczególności: sposób nabycia oraz wysokość opłaty za dokumentację przetargową, miejsce i formę złożenia oferty, termin złożenia oferty, który nie może być krótszy niż 45 dni od dnia opublikowania ogłoszenia o przetargu, wysokość wadium oraz sposób i termin jego wniesienia; kryteria oceny oferty oraz czy w ramach przetargu będzie przeprowadzona aukcja.

3. Dokumentacja przetargowa

Dokumentacji przetargowej dotyczą art. 118 ust. 3, 4, 6 i 7 Pt, a także rozporządzenie w sprawie przetargu. Przepisy te są szczególnie istotne z punktu widzenia potencjalnego uczestnika przetargu, ponieważ w powiązaniu z przepisami o treści ogłoszenia przetargu obligują Prezesa UKE do przedstawienia najistotniejszych warunków korzystania z częstotliwości objętych przetargiem przed jego rozpoczęciem, co jest decydujące dla podjęcia decyzji o przystąpieniu do przetargu.

Dokumentacja przetargowa może określać warunki prowadzenia działalności telekomunikacyjnej wymagającej wykorzystania częstotliwości objętych przetargiem. W doktrynie uważa się, że warunki te wskazane są w art. 115 Pt jako elementy treści decyzji rezerwacyjnej. Treść warunków wskazanych w dokumentacji przetargowej wiąże Prezesa UKE, gdyż decyzja o uczestnictwie w przetargu jest podejmowana na podstawie całokształtu warunków związanych z wykorzystaniem częstotliwości.

Koniecznymi elementami treści dokumentacji przetargowej są warunki uczestnictwa w przetargu, wymagania jakim powinna odpowiadać oferta, a także kryteria oceny ofert. Określone muszą być również części oferty uczestnika przetargu, które będą stanowiły zobowiązania, o których mowa w art. 115 ust.1 pkt 9 Pt. Szczegółowy opis dokumentacji przetargowej znajduje się w rozdziale 3 rozporządzenia w sprawie przetargu. Według tego rozporządzenia dokumentacja zwiera:

1. warunki uczestnictwa w przetargu, a w szczególności: nabycia dokumentacji przetargowej, złożenia oferty w miejscu, formie oraz terminie określonych w ogłoszeniu o przetargu oraz zachowania zgodności oferty z wymaganiami określonymi w pkt 2, wniesienia wadium na rachunek bankowy w sposób oraz w wysokości i terminie określonych w ogłoszeniu o przetargu, podania numeru rachunku bankowego, na który następuje zwrot wadium, podania adresu właściwego do doręczeń;

2. wymagania, jakim powinna odpowiadać oferta, w szczególności dotyczące: opisu sposobu przygotowania oferty, określenia przedmiotu oferty zgodnie z ogłoszeniem, określenia zawartości oferty poprzez wskazanie informacji i dokumentów niezbędnych do oceny oferty;

3. w zakresie kryteriów oceny: listę i szczegółowy opis kryteriów oceny ofert, określenie maksymalnej liczby punktów, jaką może uzyskać oferta w zakresie każdego z kryteriów oceny ofert, opis sposobu oceny ofert w zakresie każdego z kryteriów oceny ofert, informacje o minimum kwalifikacyjnym, a w przypadku przetargu, w którym badanie ofert odbywa się w trzech etapach- dodatkowo informacje o minimum kwalifikacyjnym będącym warunkiem zakwalifikowania oferty do etapu III.

W przypadku przetargu, w ramach którego będzie przeprowadzona aukcja, dokumentacja przetargowa zawiera ponadto:

1. warunki uczestnictwa w aukcji, w szczególności dotyczące: miejsca przeprowadzenia aukcji, harmonogramu aukcji, sposobu reprezentacji uczestników przetargu w trakcie aukcji oraz sposobu postępowania z ofertą w przypadku niewłaściwej reprezentacji, procedur i środków bezpieczeństwa w celu zapewnienia prawidłowego przebiegu aukcji, w tym łączności dozwolonej w trakcie aukcji, kontroli dostępu do miejsca przebiegu aukcji oraz innych zabezpieczeń;

2. sposób przedstawiania przez uczestników przetargu wysokości deklarowanych w aukcji kwot;

3. informacje o wysokości minimalnej kwoty postąpienia ustalonej dla drugiej rundy aukcji;

4. procedurę i kryteria ustalenia minimalnej kwoty postąpienia przez komisję przetargową dla kolejnych rund aukcji oraz ogłaszania listy uczestników przetargu, którzy skorzystali z rund, w których mogli nie określać wysokości zadeklarowanej kwoty;

5. opis postępowania komisji przetargowej oraz uczestników przetargu w trakcie aukcji oraz sposób ogłaszania przez komisję przetargową minimalnej kwoty postąpienia oraz listy, o których mowa w pkt 4.

Dokumentacja jest odpłatna. Opłata nie może być większa niż koszty wykonania dokumentacji i jest pobierana przez UKE.

1. Ocena ofert w przetargu

Kryteria oceny przetargu wymienione są w art. 118a ust. 1 i 2 Pt. W ramach przetargu wyróżnia się dwa typy kryteriów, tj. kryterium najistotniejsze i pozostałe kryteria. Kryterium najistotniejszym jest kryterium wskazane przez Prezesa UKE spośród zachowania warunków konkurencji oraz wysokości kwoty zadeklarowanej przez podmiot ubiegający się o dokonanie rezerwacji częstotliwości. Prezes UKE dokonuje wyboru najistotniejszego kryterium oceny ofert w dokumentacji przetargowej z uwzględnieniem celów regulacyjnych i stanu konkurencji na rynku.

Szczegółowo przeprowadzenie przetargu opisane jest w rozporządzeniu w sprawie przetargu w rozdziale 4.

Do przeprowadzenia przetargu powoływana jest komisja przetargowa składająca się co najmniej z 5 członków, w tym z przewodniczącego i jego zastępcy wyznaczanych przez Prezesa UKE. Członkami komisji mogą zostać tylko pracownicy UKE posiadający niezbędną wiedzę. Po sporządzeniu listy oferentów, którzy złożyli oferty w terminie, każdy członek komisji zobowiązany jest do złożenia pisemnego oświadczenia, że:

1. nie pozostaje w związku małżeńskim albo w stosunku pokrewieństwa lub powinowactwa w linii prostej, pokrewieństwa lub powinowactwa w linii bocznej do drugiego stopnia oraz nie jest związany z tytułu przysposobienia, opieki lub kurateli z żadnym uczestnikiem przetargu, jego zastępcą prawnym, lub członkami władz osób prawnych ubiegających się o rezerwację częstotliwości lub zasobów orbitalnych;

2. przed upływem jednego roku od daty rozpoczęcia przetargu nie pozostawał w stosunku pracy lub zlecenia z żadnym uczestnikiem przetargu;

3. przed upływem jednego roku od daty rozpoczęcia przetargu nie był członkiem władz osób prawnych ubiegających się o rezerwację częstotliwości lub zasobów orbitalnych;

4. nie pozostaje z żadnym uczestnikiem przetargu jego zastępcą prawnym, lub członkami władz osób prawnych ubiegających się o rezerwacje częstotliwości lub zasobów orbitalnych w takim stosunku prawnym lub faktycznym, że może to budzić uzasadnione wątpliwości co do jego bezstronności.

Oświadczenie to odbierane jest przez przewodniczącego komisji i przekazywane Prezesowi UKE. Członek komisji zobligowany jest do niezwłocznego powiadomienia przewodniczącego komisji o każdej zmianie stanu przedstawionego w oświadczeniu, informacja ta jest także przekazywana Prezesowi UKE.

Członka komisji odwołuje Prezes UKE, gdy członek komisji nie złoży oświadczenia opisanego w poprzednim akapicie lub zmianie ulegnie stan objęty tym oświadczeniem lub z powodu długotrwałej choroby członka komisji uniemożliwiającej mu udział w pracach komisji. Ponadto mandat członka komisji wygasa w przypadku jego śmierci lub ustania stosunku pracy w UKE. Gdy w wyniku odwołania członka komisji lub wygaśnięcia jego mandatu komisja będzie mniejsza niż 5 osób, Prezes UKE wyznacza kolejnego członka komisji z zachowaniem tych samych przepisów co  do pierwotnych członków. Po uzyskaniu pisemnej informacji o ostatecznym ustaleniu składu komisja wznawia prace.

Komisja pracuje na posiedzeniach, odbywających się w terminie i miejscu wyznaczonym przez przewodniczącego komisji, w których biorą udział tylko jej członkowie. Jednakże, gdy w ramach przetargu przeprowadzana jest aukcja komisja obraduje zgodnie z harmonogramem aukcji oraz opisem postępowania w trakcie aukcji, a także poszerzony jest krąg uczestników obrad o przedstawicieli podmiotów biorących udział w przetargu i inne osoby upoważnione przez Prezesa UKE zgodnie z opisem postępowania w trakcie aukcji.

Poza posiedzeniami komisji jej członkowie mogą zapoznawać się ze złożonymi ofertami w wyznaczonym do tego celu przez przewodniczącego pomieszczeniu.

Z posiedzenia komisji sporządzany jest protokół, czynności tej dokonuje wyznaczony przez przewodniczącego członek komisji. Protokół z posiedzenia komisji zawiera w szczególności: datę i miejsce posiedzenia, listę uczestników posiedzenia oraz ustalenia komisji. Protokół podpisywany jest przez wszystkich obecnych na posiedzeniu członków komisji i ponadto co najmniej jeden członek komisji parafuje każda stronę protokołu oraz załączników do protokołu. Dokumentację z prac komisji obejmującą w szczególności: protokoły z posiedzeń komisji, uchwały komisji oraz informacje o pracach komisji sporządzane dla Prezesa UKE, do czasu zakończenia przetargu, przechowuje wyznaczony przez przewodniczącego członek komisji. Do czasu zakończenia przetargu dostęp do dokumentacji z prac komisji posiadają tylko Prezes UKE członkowie komisji, oraz upoważnieni przez Prezesa UKE pracownicy UKE.

Szczególną rolę w pracach komisji przetargowej odgrywa jej przewodniczący. Kieruje on pracami komisji. Do jego zadań należy: organizowanie prac komisji, reprezentowanie komisji przed Prezesem UKE, wyznaczanie terminów posiedzeń komisji i przewodniczenie tym posiedzeniom a także wyznaczanie poszczególnym członkom komisji zadań, w tym zlecenie przygotowania dokumentów przyjmowanych przez komisję.

Główne decyzje komisja podejmuje w formie uchwał. Uchwały komisji konieczne są w sprawach: zakończenia badania ofert w I, II lub III etapie, przyjęcia protokołu z przebiegu przetargu oraz w innych, na wniosek przewodniczącego lub członka komisji. Uchwały komisji przyjmowane są w głosowaniu jawnym, zwykłą większością głosów, w obecności co najmniej połowy składu komisji. W przypadku równej liczby głosów o wyniku głosowania decyduje głos przewodniczącego komisji.

Niezwłocznie po upływie terminu do składania ofert przewodniczący komisji zwołuje posiedzenie, podczas którego komisja otwiera oferty złożone w terminie, a następnie, z zachowaniem kolejności złożenia ofert, sporządza listę oferentów, którzy złożyli oferty w terminie. Lista ta jest niezwłocznie przekazywana Prezesowi UKE w celu ogłoszenia w BIP UKE. Oferty złożone po upływie terminu do ich złożenia przekazywane są Prezesowi UKE bez ich otwierania, a następnie zwracane są, także bez otwierania oferentowi.

Badanie ofert przeprowadza się w dwóch, a w przypadku przetargu, w ramach którego przeprowadzana jest aukcja- w trzech etapach.

Etap I obejmuje sprawdzenie:

1. nabycia dokumentacji przetargowej;

2. złożenia oferty w miejscu i formie określonych w ogłoszeniu;

3. zgodności złożonej oferty z wymaganiami formalnymi określonymi w dokumentacji;

4. wniesienia wadium w sposób oraz w wysokości i terminie określonych w ogłoszeniu o przetargu oraz w dokumentacji przetargowej.

Po zakończeniu badania ofert w etapie I, komisja podejmuje uchwałę, w której wskazuje oferty zakwalifikowane do etapu II oraz oferty niezakwalifikowane do etapu II, podając przyczyny ich niezakwalifikowania. Warunkiem zakwalifikowania oferty do etapu II przetargu jest spełnienie warunków i wymagań sprawdzanych w etapie I. Niezwłocznie po zakończeniu etapu I komisja przekazuje Prezesowi UOKiK po jednym egzemplarzu każdej z ofert zakwalifikowanych do etapu II w celu uzyskania opinii w sprawie zachowania warunków konkurencji wymaganej zgodnie z art. 118a ust. 4 Pt.

Etap II obejmuje szczegółową ocenę kryteriów wskazanych w dokumentacji przetargowej, określenie liczby punktów za spełnienie określonych kryteriów, opis sposobu oceny oferty w zakresie każdego z kryteriów, zbadanie osiągnięcia minimum kwalifikacyjnego, a także ocenę zobowiązań koniecznych do spełnienia przez podmiot, na rzecz którego zostanie dokonana rezerwacja częstotliwości lub zasobów orbitalnych. Ocenę oferty w etapie II stanowi suma punktów uzyskanych w tym etapie. Po zakończeniu etapu II komisja podejmuje uchwałę, w której wskazuje liczbę punktów uzyskanych przez poszczególne oferty, a w przypadku przetargu, w ramach którego przeprowadzana jest aukcja, również oferty zakwalifikowane i oferty niezakwalifikowane do etapu III, podając przyczyny ich niezakwalifikowania. Każda z ofert zakwalifikowanych do etapu III przystępuje do tego etapu z sumą punktów uzyskanych w etapie II.

Etap III obejmuje przeprowadzenie aukcji podzielonej na rundy. W pierwszej i kolejnych rundach aukcji każdy uczestnik przetargu określa wysokość zadeklarowanej kwoty, przy czym dla pierwszej rundy określa ją w ofercie. W każdej kolejnej rundzie aukcji wysokość zadeklarowanej kwoty musi być wyższa od poprzednio zadeklarowanej kwoty co najmniej o minimalną kwotę postąpienia, wskazaną w dokumentacji przetargowej. Od powyższych zasad przeprowadzania aukcji ustawodawca ustanowił dwa wyjątki. Pierwszy polega na umożliwieniu uczestnikom przetargu nie określanie wysokości zadeklarowanej kwoty przez określoną w dokumentacji przetargowej liczbę rund, począwszy od rundy drugiej. Wówczas, gdy uczestnik przetargu skorzysta z tego uprawnienia, do obliczenia wyników przetargu po danej rundzie komisja przyjmuje kwotę zadeklarowaną przez danego uczestnika przetargu w ostatniej rundzie, w której określił wysokość zadeklarowanej kwoty. Drugi wyjątek dotyczy uczestnika przetargu, którego oferta, zgodnie z wynikami rundy poprzedniej znajduje się na pozycji o numerze mniejszym lub równym liczbie rezerwacji częstotliwości stanowiących przedmiot przetargu. Uczestnik przetargu pozostający w takiej sytuacji nie ma obowiązku określenia wysokości zadeklarowanej kwoty. Także w tym przypadku komisja bierze pod uwagę ostatnio określoną przez ten podmiot kwotę.

Jeżeli uczestnik przetargu zadeklaruje kwotę niższą niż minimalna kwota postąpienia, określona odpowiednio dla kolejnej rundy, lub wcale nie określi kwoty zadeklarowanej, komisja uznaje, że uczestnik skorzystał z uprawnienia do niewskazywania zadeklarowanej kwoty. Po wykorzystaniu przez uczestnika przetargu określonej w dokumentacji przetargowej liczby rund aukcji bez określania wysokości zadeklarowanej kwoty nie przysługuje mu prawo dalszego deklarowania kwoty.

Po każdej rundzie aukcji komisja dokonuje oceny punktowej ofert, uwzględniając sumę punktów uzyskanych przez ofertę w etapie II i III, w sposób określony w dokumentacji przetargowej. Ocena punktowa ofert, minimalna kwota postąpienia oraz lista uczestników przetargu, którzy skorzystali z uprawnienia do niewskazywania wysokości kwoty zadeklarowanej, są ogłaszane przez komisję niezwłocznie po zakończeniu każdej rundy aukcji. Komisja może udzielać odpowiedzi na pytania uczestników przetargu dotyczące ogłoszonych informacji, po kolejnych rundach.

Etap III kończy się po zakończeniu trzeciej kolejnej rundy aukcji, po której nie nastąpiła względem dwóch rund poprzednich zmiana co najmniej o minimalną kwotę postąpienia kwoty zadeklarowanej przez uczestnika, którego oferta, zgodnie z ogłoszonymi wynikami rundy poprzedniej, znajduje się na pozycji o numerze mniejszym lub równym liczbie rezerwacji częstotliwości stanowiących przedmiot przetargu. Po zakończeniu etapu III komisja podejmuje uchwałę, w której wskazuje liczbę rund aukcji, zadeklarowane kwoty w każdej rundzie aukcji przez każdego uczestnika przetargu lub kwoty przyjęte przez komisję w związku z niewskazaniem przez podmiot kwoty w danej rundzie, a dla ostatniej rundy dodatkowo wynikające z nich oceny punktowe uzyskane przez poszczególne oferty.

Niezwłocznie po zakończeniu etapu II albo etapu II komisja sporządza protokół z przebiegu przetargu oraz przekazuje go Prezesowi UKE wraz z ofertami oraz dokumentacją z prac komisji. Protokół z przebiegu przetargu zawiera w szczególności:

1. oznaczenie czasu i miejsca przeprowadzenia etapów oceny ofert;

2. imiona i nazwiska członków komisji, ze wskazaniem czynności, w których brali udział;

3. listę ofert zwróconych bez otwierania;

4. listę ofert poddanych badaniu w etapie I;

5. listę ofert zakwalifikowanych oraz niezakwalifikowanych do oceny w etapie II, z podaniem przyczyn ich niezakwalifikowania;

6. listę ofert zakwalifikowanych oraz niezakwalifikowanych do etapu III, z podaniem przyczyn ich niezakwalifikowania- w przypadku przetargu, w którym przeprowadzona była aukcja;

7. listę ofert, które nie uzyskały minimum kwalifikacyjnego- w przypadku przetargu, w którym nie była przeprowadzona aukcja;

8. szczegółowe uzasadnienie rozstrzygnięć i ocen dokonywanych w czasie przetargu;

9. liczbę punktów, jaką uzyskała każda oferta, w zakresie spełnienia poszczególnych kryteriów etapu II oceny ofert;

10. ocenę punktową, jaką uzyskała każda z ofert w III etapie- w przypadku przetargu, w którym przeprowadzona była aukcja;

11. kolejność ofert wraz z ich oceną punktową;

12. podpisy wszystkich członków komisji, a w przypadku braku podpisu- wzmiankę o przyczynie jego braku.

Komisja kończy prace z dniem przyjęcia protokołu przez Prezesa UKE.

1. Ogłoszenie wyników przetargu

Wyniki przetargu ogłasza się w siedzibie UKE oraz na stronie BIP UKE, w formie ogłoszenia, niezwłocznie po otrzymaniu przez Prezesa UKE protokołu z przebiegu przetargu.

Ogłoszenie to zawiera w szczególności:

1. oznaczenie terminu, miejsca i przedmiotu przetargu;

2. listę ofert zakwalifikowanych oraz niezakwalifikowanych do oceny w etapie II;

3. listę ofert zakwalifikowanych oraz niezakwalifikowanych do oceny w etapie III- w przypadku przetargu, w którym przeprowadzona była aukcja;

4. kolejność ofert wraz z ich oceną punktową.

Ogłoszenie kończy przetarg. NSA w postanowieniu z 13 listopada 2007 r. orzekł, iż ogłoszenie wyników przetargu „nie stanowi aktu lub czynności, o których mowa w art. 3 § 2 pkt 4 p.p.s.a. Nie ma ono bowiem przymiotu samodzielnego orzeczenia, oderwanego od właściwego postępowania administracyjnego, a jedynie poprzedza wydanie przez organ decyzji administracyjnej”, nie podlega więc kontroli działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne.

1. Kontrola rozstrzygnięć podejmowanych w przetargu

Prezes UKE z urzędu lub na wniosek uczestnika przetargu złożony w terminie 21 dni od ogłoszenia wyników przetargu w drodze decyzji unieważnia przetarg, jeżeli zostały rażąco naruszone przepisy prawa lub interesy uczestników przetargu. Rozpatrując, jakie naruszenie prawa jest rażące należy odnieść się do orzecznictwa i wypowiedzi doktryny dotyczących art. 156 § 1 pkt 2 Kpa.

W celu unieważnienia przetargu konieczne jest rozpoczęcie nowego postępowania administracyjnego odrębnego od postępowania przetargowego, kończącego się wydaniem decyzji administracyjnej.

Decyzja dotycząca unieważnienia przetargu może być zaskarżona poprzez złożenie wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy przez Prezesa UKE, a po wyczerpaniu tego trybu poprzez złożenie skargi do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie.

Unieważnienie przetargu stanowi podstawę wznowienia postępowania w sprawie rezerwacji częstotliwości dokonanej po przeprowadzeniu tego przetargu.

2. Pozostawienie przetargu bez rozstrzygnięcia

Prezes UKE pozostawia przetarg bez rozstrzygnięcia, jeżeli żaden z uczestników nie spełnił warunków uczestnictwa bądź nie osiągną minimum kwalifikacyjnego, jeżeli zostało określone lub jeżeli nikt nie przystąpił do przetargu w wyznaczonym w dokumentacji terminie.

3. Wadium

Art. 119 ust. 1 Pt stanowi, iż w ogłoszeniu o przetargu określa się wysokość wadium. Pt nie zawiera definicji wadium należy więc założyć, że wadium należy rozumieć tak jak zdefiniowane jest ono w kodeksie cywilnym^{·, czyli} jako określona suma wypłacana organizatorowi przetargu przez przystępującego do pod rygorem niedopuszczenia do przetargu. Uczestnik przetargu wnosi wadium na rachunek bankowy UKE podany w ogłoszeniu o przetargu.

Wysokość wadium nie może być niższa niż 5% jednorazowej opłaty za dokonanie rezerwacji częstotliwości, w kwocie zadeklarowanej w tym postępowaniu, nie niższej niż 50% opłaty rocznej za prawo do dysponowania częstotliwością ustalonej zgodnie z warunkami podanymi w rezerwacji częstotliwości, i wyższa niż 20% tej opłaty, jednakże nie niższa niż 500 złotych.

Wadium może być zaliczone, zwrócone lub utracone. Wadium wniesione przez podmiot wyłoniony zaliczane jest na poczet opłaty za rezerwację częstotliwości. Wadium zostaje utracone, gdy oferta zostanie wycofana po upływie terminu na składanie ofert lub podmiot wyłoniony, w rozumieniu art. 118b ust. 1 i 2 Pt, zrezygnuje z uzyskania rezerwacji częstotliwości, w tym nie złoży wniosku o rezerwację częstotliwości w terminie 7 dni roboczych od dnia ogłoszenia wyników przetargu.

Jeżeli wadium zostało określone w dokumentacji i wniesione przez uczestnika przetargu, który spełnił warunki uczestnictwa oraz osiągnął minimum kwalifikacyjne, podlega zwrotowi w terminie 14 dni od dnia doręczenia decyzji o dokonaniu rezerwacji częstotliwości dla podmiotu wyłonionego. Także gdy wadium zostało wniesione przez uczestnika przetargu, który nie spełnił warunków uczestnictwa w przetargu lub nie osiągnął minimum kwalifikacyjnego, jeżeli zostało określone w dokumentacji, podlega zwrotowi w terminie 14 dni od dnia ogłoszenia wyników przetargu albo uznania go za nierozstrzygnięty.

Wadium zwracane jest wraz z odsetkami wynikającymi z umowy prowadzenia rachunku bankowego, na którym było ono przechowywane, pomniejszone o koszty prowadzenia rachunku oraz prowizji bankowej za przelew wadium.

1. Dokonanie rezerwacji częstotliwości na kolejny okres, na wniosek podmiotu, który w czasie wykorzystywania częstotliwości nie naruszył warunków użytkowania częstotliwości

Prezes UKE, na mocy art. 116 ust. 6 Pt, ma możliwość dokonania rezerwacji częstotliwości na kolejny okres na wniosek podmiotu, który w czasie wykorzystywania częstotliwości nie naruszył warunków wykorzystywania częstotliwości określonych w ustawie, przepisach wykonawczych i decyzji o rezerwacji częstotliwości z zastrzeżeniem art. 114 ust. 3 Pt. Przy udzielaniu rezerwacji częstotliwości w powyższym trybie nie przeprowadza się przetargu lub konkursu. Wniosek o dokonanie ponownej rezerwacji częstotliwości może być złożony nie wcześniej niż 12 miesięcy przed upływem okresu wykorzystywania częstotliwości i nie później niż 6 miesięcy przed upływem tego okresu. Jeżeli wniosek zostanie wniesiony wcześniej, Prezes UKE pozostawia go bez rozpoznania, natomiast gdy zostanie złożony później Prezes UKE nie może dokonać ponownej rezerwacji częstotliwości.

2. Zmiana podmiotu dysponującego rezerwacją częstotliwości na wniosek tegoż podmiotu

Zgodnie z art. 122 ust. 1 Pt Prezes UKE może, z wyłączeniem rezerwacji częstotliwości na cele rozpowszechniania programów radiofonicznych lub telewizyjnych, dokonać zmiany podmiotu dysponującego rezerwacją częstotliwości. Zgodnie z art. 122 ust. 2 Pt zmiana taka może dotyczyć także części zakresu częstotliwości lub pozycji orbitalnych objętych rezerwacją lub części obszaru, na którym mogą być wykorzystywane częstotliwości.

Zmiana uprawnień może nastąpić tylko na wniosek, przy czym wnioskodawca nie ma bezpośrednio roszczenia o dokonanie zmiany, gdyż ostateczna decyzja należy do Prezesa UKE.

Wniosek powinien określać: podmiot, który będzie dysponował rezerwacją w wyniku jej zmiany oraz pisemną zgodę na przejęcie uprawnień i obowiązków wynikających ze zmiany podmiotu dysponującego rezerwacją. Wniosek dotyczący zmiany części zakresu częstotliwości lub pozycji orbitalnych objętych rezerwacją lub części obszaru, na którym mogą być wykorzystywane częstotliwości powinien ponadto określać: zakres częstotliwości lub pozycji orbitalnych, z których będzie korzystał podmiot, dysponujący rezerwacją w wyniku jej zmiany; obszar, zgodnie z administracyjnym podziałem kraju, na którym będą mogły być wykorzystywane częstotliwości oraz propozycje podziału pozostałych uprawnień i obowiązków wynikających z rezerwacji, w tym zobowiązań podjętych w ramach przetargu, odpowiednio do zakresu częstotliwości lub pozycji orbitalnych objętych rezerwacją lub obszaru, na którym będą mogły być wykorzystywane częstotliwości.

W ust. 3 art. 122 Pt wskazane są natomiast trzy przesłanki odmowy zmiany podmiotu dysponującego rezerwacją częstotliwości.

Pierwsza przesłanka dotyczy wypełniania celów ustawy. Zmiana podmiotu dysponującego rezerwacją częstotliwości nie może spowodować utrudnień lub uniemożliwić spełniania celów ustawy wymienionych w art. 1 ust. 2 Pt.

Druga przesłanka dotyczy wątpliwości czy podmiot, który będzie dysponował rezerwacją w wyniku jej zmiany, wywiąże się z obowiązków wynikających z rezerwacji częstotliwości, w tym ze zobowiązań przetargowych.

Trzecia przesłanka dotyczy nieodpowiedniego podziału uprawnień oraz obowiązków wynikających z rezerwacji częstotliwości w stosunku do zakresu częstotliwości lub pozycji orbitalnych objętych rezerwacją lub obszaru, na którym mają być wykorzystywane częstotliwości przez podmiot, który będzie dysponował rezerwacją w wyniku jej zmiany.

Nie ulegają zmianie inne, poza wskazanymi w Pt, elementy decyzji rezerwacyjnej.

Przepisów o zmianie podmiotu dysponującego rezerwacją częstotliwości nie stosuje się do:

1. komórek organizacyjnych i jednostek organizacyjnych podległych Ministrowi Obrony Narodowej lub przez niego nadzorowanych oraz organów i jednostek organizacyjnych nadzorowanych lub podległych ministrowi właściwemu do spraw wewnętrznych- dla własnych potrzeb;

2. organów i jednostek organizacyjnych podległych ministrowi właściwemu do spraw wewnętrznych - w odniesieniu do sieci telekomunikacyjnej eksploatowanej przez te organy i jednostki dla potrzeb Kancelarii Prezydenta, Kancelarii Sejmu, Kancelarii Senatu i administracji rządowej;

3. jednostek sił zbrojnych obcych państw oraz jednostek organizacyjnych innych zagranicznych organów państwowych, przebywających czasowo na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie umów, których Rzeczpospolita Polska jest stroną - na czas pobytu;

4. jednostek organizacyjnych Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu i Centralnego Biura Antykorupcyjnego - dla własnych potrzeb;

5. jednostek organizacyjnych podległych ministrowi właściwemu do spraw zagranicznych- dla własnych potrzeb;

6. przedstawicielstw dyplomatycznych, urzędów konsularnych, zagranicznych misji specjalnych oraz przedstawicielstw organizacji międzynarodowych, korzystających z przywilejów i immunitetów na podstawie ustaw, umów i zwyczajów międzynarodowych, mających swe siedziby na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej - wyłącznie w zakresie związanym z działalnością dyplomatyczną tych podmiotów;

7. jednostek organizacyjnych Służby Więziennej - dla własnych potrzeb;

8. komórek organizacyjnych przeprowadzających czynności wywiadu skarbowego, które wchodzą w skład jednostek organizacyjnych kontroli skarbowej nadzorowanych lub podległych ministrowi właściwemu do spraw finansów publicznych- dla własnych potrzeb.

1. Zmiana lub cofnięcie rezerwacji częstotliwości z urzędu, w drodze decyzji Prezesa Urzędu Komunikacji Elektronicznej

Rezerwacja częstotliwości może zostać zmieniona lub cofnięta, w drodze decyzji Prezesa UKE, w przypadku:

1. stwierdzenia, że używanie urządzenia radiowego zgodnie z rezerwacją powoduje szkodliwe zaburzenia elektromagnetyczne;

2. zmiany w Krajowej Tablicy Przeznaczeń Częstotliwości przeznaczenia częstotliwości objętych rezerwacją częstotliwości;

3. wystąpienia okoliczności prowadzących do zagrożenia obronności, bezpieczeństwa państwa lub bezpieczeństwa i porządku publicznego;

4. nierozpoczęcia wykorzystywania częstotliwości objętych rezerwacją w terminie 6 miesięcy od terminu, o którym mowa w art. 115 ust. 1 pkt 5 Pt, z przyczyn leżących po stronie podmiotu dysponującego rezerwacją częstotliwości;

5. zaprzestania wykorzystywania częstotliwości przez co najmniej 6 miesięcy, z przyczyn leżących po stronie podmiotu dysponującego rezerwacją częstotliwości;

6. wystąpienia powtarzających się naruszeń warunków wykorzystania częstotliwości lub obowiązku wnoszenia opłat za częstotliwości;

7. niewywiązywania się z zobowiązań, o których mowa w art. 115 ust. 1 pkt 9 Pt, z przyczyn leżących po stronie podmiotu dysponującego rezerwacją częstotliwości;

8. częstotliwości objęte rezerwacją są wykorzystywane w sposób nieefektywny.

Niezależnie od powyższych przesłanek Prezes UKE może zmienić rezerwację w zakresie warunków wykorzystywania częstotliwości, o których mowa w art. 146 Pt, również jeżeli praca urządzenia radiowego jest zakłócana przez inne urządzenia lub sieci telekomunikacyjne.

1. Odmowa udzielenia rezerwacji częstotliwości

Odmowa udzielenia rezerwacji częstotliwości następuje, w przypadku gdy:

1. wnioskodawca nie jest w stanie wywiązać się z warunków związanych z wykorzystaniem częstotliwości lub zasobów orbitalnych;

2. występują okoliczności prowadzące do zagrożenia obronności, bezpieczeństwa państwa lub bezpieczeństwa i porządku publicznego;

3. powodowałoby to naruszenie umów międzynarodowych, których Rzeczpospolita Polska jest stroną;

4. zachodzi konieczność przeprowadzenia przetargu albo konkursu, a wniosek o rezerwację częstotliwości złożony został przed ogłoszeniem przetargu albo konkursu;

5. w przetargu albo konkursie podmiot nie został wyłoniony jako ten, dla którego zostanie dokonana rezerwacja częstotliwości.

1. Rezerwacja częstotliwości przeznaczonych do rozpowszechniania programów radiofonicznych lub telewizyjnych

Z uwagi na szczególna rolę radia i telewizji dla kształtowania postaw społecznych, regulacje dotyczące tych mediów odnoszą się nie tylko do kwestii technicznych związanych z efektywnym wykorzystaniem częstotliwości, ale dotyczą także treści, które są nimi przesyłane. Organem odpowiedzialnym za nadzór nad treściami przekazywanymi przez radio i telewizję jest KRRiT.

1. Konieczność działania w porozumieniu z Krajową Radą Radiofonii i Telewizji

Procedury dotyczące częstotliwości przeznaczonych do rozpowszechniania programów radiofonicznych i telewizyjnych wymagają w wielu kwestiach współdziałania Prezesa UKE z Przewodniczącym KRRiT.

Współdziałanie takie wymagane jest między innymi przy ustalaniu planów zagospodarowania częstotliwości przeznaczonych do rozpowszechniania programów radiowych i telewizyjnych oraz rezerwacjach tychże częstotliwości. Najwyraźniej o wyjątkowym traktowaniu częstotliwości przeznaczonych do rozpowszechniania programów radiowych i telewizyjnych świadczy ustanowienie konkursu, jako postępowania w sytuacji braku dostatecznych zasobów częstotliwości.

2. Konkurs

Konkurs jest postępowaniem spełniającym analogiczną do przetargu funkcję. Specyfika konkursu wypływa ze szczególnej roli radia i telewizji dla kształtowania postaw społecznych oraz związanych z tym kompetencji KRRiT.

1. Unormowania wspólne dla przetargu i konkursu

Większość unormowań dotyczących konkursu pokrywa się z tymi, które stosowane są przy przetargu, dlatego też w niniejszej pracy omówione zostaną tylko specyficzne dla konkursu regulacje, takie jak brak wadium oraz aukcji.

2. Unormowania specyficzne dla konkursu

Pierwszym elementem specyficznym dla konkursu jest umieszczenie w ogłoszeniu o konkursie informacji o przyporządkowaniu częstotliwości lub zasobów orbitalnych do poszczególnych multipleksów zgodnie z planem zagospodarowania częstotliwości, oraz brak określenia wadium.

Kolejne różnice między przetargiem i konkursem pojawiają się w przepisach dotyczących dokumentacji konkursowej. Oczywiście także w tym aspekcie nie pojawiają się wymagania dotyczące dokumentacji związane z wadium. Pojawiają się natomiast wymagania dotyczące określenia programów telewizyjnych lub radiofonicznych rozprowadzanych lub rozpowszechnianych w sygnale multipleksu za pomocą rezerwowanej częstotliwości, uporządkowania w sygnale multipleksu programów wraz z określeniem udziału każdego z tych programów w tym sygnale, oraz określenie minimalnego udziału programów w sygnale multipleksu oraz minimalnego procentowego udziału usług dodatkowych w sygnale multipleksu.

Komisja konkursowa działa na takich samych zasadach jak komisja przetargowa, oczywiście z pominięciem przepisów o aukcji i wadium.

3. Pozwolenia radiowe oraz świadectwo operatora urządzeń radiowych

Obok ściśle rozumianego gospodarowania częstotliwościami, za pośrednictwem rezerwacji częstotliwości, na uwagę zasługują także przepisy dotyczące urządzeń radiowych, oraz kwalifikacji koniecznych do ich obsługi. Obie te kwestie mają znaczący wpływ na wykorzystywanie zasobów częstotliwości. W pierwszych podrozdziałach niniejszego rozdziału omówione zostaną przepisy dotyczące urządzeń radiowych niewymagających pozwolenia radiowego w dalszej kolejności przedstawiona zostanie istota i treść pozwolenia radiowego, po czym omówione zostaną pozwolenia radiowe dla służby radiokomunikacyjnej amatorskiej, a na końcu przybliżone zostaną regulacje dotyczące świadectw operatora urządzeń radiowych.

1. Urządzenia, których użytkowanie nie wymaga pozwolenia radiowego

Zgodnie z art. 144 ust. 1 Pt używanie urządzenia radiowego wymaga posiadania pozwolenia radiowego. Jednakże ustawodawca wyłączył niektóre z tych urządzeń z obowiązku posiadania pozwolenia w celu ich użytkowania. Katalog tych urządzeń zamieszony został w art. 144 Pt.

Nie wymaga pozwolenia używanie wszystkich urządzeń radiowych przeznaczonych wyłącznie do odbioru, a także niektórych urządzeń nadawczych i nadawczo- odbiorczych. Katalog urządzeń nadawczych i nadawczo- odbiorczych, których używanie nie wymaga posiadania pozwolenia radiowego zamieszczony został w art. 144 ust. 2 Pt. Według tego katalogu urządzeniami tymi są urządzenia:

1. używane dla potrzeb zagranicznej radiokomunikacji lotniczej lub morskiej i żeglugi śródlądowej, zgodnie z międzynarodowymi przepisami radiokomunikacyjnymi, jeżeli urządzenie zostało dopuszczone do używania przez właściwy organ krajowy lub zagraniczny;

2. używane w służbie radiokomunikacyjnej amatorskiej, zgodnie z międzynarodowymi przepisami radiokomunikacyjnymi na okres nieprzekraczający 90 dni;

3. końcowe, wykorzystujące międzynarodowo uzgodnione zakresy częstotliwości:

1. dołączane do zakończenia sieci telekomunikacyjnej operatora publicznego,

2. służące do utrzymywania łączności z przebywającym krótkookresowo na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub znajdującym się na nim w tranzycie, zagranicznym pojazdem, statkiem morskim lub statkiem żeglugi śródlądowej albo statkiem powietrznym, przytwierdzone w sposób trwały do tego pojazdu lub statku,

3. niewymagające rezerwacji częstotliwości.

Ponadto ust. 3 art. 144 Pt upoważnia ministra właściwego do spraw łączności do rozszerzenia zakresu urządzeń radiowych nadawczych lub nadawczo odbiorczych, które mogą być używane bez pozwolenia, kierując się zasadą zwiększenia liczby rodzajów takich urządzeń. Kierując się tym upoważnieniem minister właściwy do spraw łączności wydał 3 lipca 2007 r. rozporządzenie w sprawie urządzeń radiowych nadawczych lub nadawczo odbiorczych, które mogą być używane bez pozwolenia. Katalog urządzeń znajdujący się w tym rozporządzeniu zawiera urządzenia:

1. końcowe dołączane do zakończeń sieci telekomunikacyjnych inne niż urządzenia, o których mowa w art. 144 ust. 2 pkt 3 Pt;

2. będące zakończeniami sieci telekomunikacyjnej w systemie typu punkt — wiele punktów (PMP);

3. z interfejsem umożliwiającym połączenie, współpracę i wymianę informacji drogą radiową między stacją bazową a telekomunikacyjnym urządzeniem końcowym, pracujące w ruchomej lub stacjonarnej publicznej sieci telekomunikacyjnej;

4. typu PMR 446, przeznaczone do używania wyłącznie w zakresie częstotliwości 446,0—446,1 MHz w ośmiu kanałach radiowych z odstępem 12,5 kHz, gdzie najniższa częstotliwość fali nośnej wynosi 446,00625 MHz, z zastępczą mocą promieniowaną nadajnika w odniesieniu do dipola półfalowego, zwaną dalej „e.r.p.”, nieprzekraczającą 500 mW, wyposażone tylko w antenę zintegrowaną, spełniające wymagania określone w normach przenoszących normę ETSI EN 300 296;

5. cyfrowe noszone typu PMR 446, przeznaczone do używania wyłącznie w zakresie częstotliwości 446,1—446,2 MHz, w kanałach radiowych z odstępem 6,25 kHz lub 12,5 kHz, z mocą nadajnika nieprzekraczającą 500 mW e.r.p., wyposażone tylko w antenę zintegrowaną, z wymuszonym ograniczeniem czasu nadawania do 180 s, spełniające wymagania określone w normie przenoszącej normę ETSI EN 300 113, normę ETSI EN 301 166 lub w równoważnych specyfikacjach technicznych;

6. przeznaczone do używania wyłącznie w zakresie częstotliwości 26,96-27,41 MHz:

1. typu PR27, spełniające wymagania określone w normach przenoszących normę ETSI EN 300 135,

2. z emisją dwuwstęgową sygnału zmodulowanego amplitudowo, zwaną dalej „DSB-AM”, lub emisją jednowstęgową sygnału zmodulowanego amplitudowo, zwaną dalej „SSB-AM”, spełniające wymagania określone w normach przenoszących normę ETSI EN 300 433, przy czym dopuszczalna moc wyjściowa nadajnika dla DSB-AM wynosi do 4 W, a dla SSB-AM do 12 W szczytowej mocy obwiedni;

7. bliskiego zasięgu, których rodzaje określa załącznik nr 1 do rozporządzenia;

8. naziemne stacje satelitarne, których rodzaje określa załącznik nr 2 do rozporządzenia;

9. przeznaczone do używania w systemach typu punkt- punkt w służbie stałej, przeznaczone do transmisji sygnałów cyfrowych oraz analogowych sygnałów wizyjnych, dla których zakresy częstotliwości i parametry techniczne określa załącznik nr 3 do rozporządzenia;

10. samochodowe radary bliskiego zasięgu, których rodzaje określa załącznik nr 4 do rozporządzenia.

1. Istota i treść pozwolenia radiowego

Oprócz rezerwacji częstotliwości, dającej wskazanemu w niej podmiotowi prawo wykorzystywania częstotliwości, konieczne jest wydanie aktu indywidualnego określającego konkretny sposób wykorzystania częstotliwości, aktem takim jest pozwolenie radiowe.

1. Elementy pozwolenia radiowego

Pozwolenie radiowe musi zawierać wiele elementów, aby skutecznie spełniać swoją rolę. Katalog informacji, które muszą znaleźć się w treści pozwolenia radiowego można odnaleźć w ust. 1 art. 145 Pt. Według tego przepisu pozwolenie radiowe określa:

1. uprawniony podmiot oraz jego siedzibę i adres;

2. rodzaj, wyróżnik typu oraz nazwę producenta urządzeń radiowych, których dotyczy pozwolenie;

3. warunki wykorzystywania częstotliwości;

4. warunki używania urządzenia, w szczególności rodzaj służby radiokomunikacyjnej lub sieci telekomunikacyjnej, w której urządzenie może być wykorzystywane;

5. okres ważności;

6. termin rozpoczęcia wykorzystania częstotliwości;

7. zobowiązania, jakie podmiot, któremu przydzielono prawo wykorzystania częstotliwości, przyjął na siebie podczas przetargu albo konkursu.

Ponadto w pozwoleniu radiowym można określić warunki używania urządzenia i obowiązki użytkownika w sytuacjach szczególnych zagrożeń. Pozwolenie radiowe może zawierać przydział sygnałów identyfikacyjnych lub znaków wywoławczych i uprawnia do ich wykorzystywania.

1. Warunki wykorzystywania częstotliwości

Najważniejszym elementem pozwolenia radiowego są warunki wykorzystywania częstotliwości. Warunki wykorzystywania częstotliwości powinny określać w szczególności:

1. dla urządzenia radiowego naziemnego lub rezerwacji częstotliwości w celu świadczenia usług telekomunikacyjnych za pomocą takich urządzeń:

1. częstotliwość lub częstotliwości graniczne kanałów lub zakresów częstotliwości albo numery kanałów,

2. lokalizację urządzenia albo obszar jego przemieszczania,

3. moc promieniowaną lub moc wyjściową,

4. polaryzację, wysokość zawieszenia i charakterystykę promieniowania anteny nadawczej,

5. rodzaj sygnału i parametry techniczne jego nadawania;

2. dla naziemnej stacji satelitarnej lub rezerwacji częstotliwości dla świadczenia usług telekomunikacyjnych za pomocą nadawczo-odbiorczego urządzenia radiowego umieszczonego na sztucznym satelicie Ziemi:

1. nazwę wykorzystywanego satelity i jego położenie,

2. odpowiednio, lokalizację naziemnej stacji satelitarnej lub obszar jej przemieszczania,

3. częstotliwość lub częstotliwości skrajne zakresów częstotliwości lub kanałów częstotliwości albo numery kanałów, wykorzystywane do transmisji sygnałów w kierunkach: kosmos- Ziemia i Ziemia- kosmos,

4. rodzaj sygnału i parametry techniczne jego nadawania.

Warunki wykorzystywania częstotliwości mogą określać także datę rozpoczęcia wykorzystywania częstotliwości.

1. Przesłanki wydania pozwolenia radiowego

Przesłanki wydania pozwolenia radiowego wskazane są w art. 148 Pt. Wydanie pozwolenia radiowego uzależnione jest od spełnienia przez podmiot starający się o pozwolenie wymagań określonych ustawą, oraz od istnienia sytuacji, w której:

1. nie zachodzą okoliczności, o których mowa w art. 123 ust. 7 pkt 1-3 Pt;

2. częstotliwości objęte wnioskiem:

1. są dostępne,

2. zostały przeznaczone w Krajowej Tablicy Przeznaczeń Częstotliwości dla wnioskowanej służby radiokomunikacyjnej oraz plan zagospodarowania częstotliwości przewiduje ich zagospodarowanie zgodnie z wnioskiem,

3. mogą być chronione przed zaburzeniami elektromagnetycznymi w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 13 kwietnia 2007 r. o kompatybilności elektromagnetycznej,

4. zostały międzynarodowo uzgodnione w zakresie i formie określonej w międzynarodowych przepisach radiokomunikacyjnych lub umowach, których Rzeczpospolita jest stroną;

3. wnioskodawca przedłoży:

1. potwierdzenie spełniania przez urządzenie zasadniczych wymagań,

2. wymagane świadectwo operatora radiowego, w przypadku osoby fizycznej,

3. zaświadczenie, o ile je posiada,

4. rezerwację częstotliwości, jeżeli została dokonana.

Odstępstwa od powyższych wymagań dotyczą służby radiokomunikacyjnej amatorskiej i opisane są w poświęconym tej służbie fragmencie 3.5 niniejszej pracy.

1. Przesłanki cofnięcia lub zmiany pozwolenia radiowego

Do cofnięcia lub zmiany pozwolenia radiowego stosuje się odpowiednio art. 122 i art. 123 Pt, omówione w rozdziale dotyczącym rezerwacji częstotliwości.

Ponadto Prezes UKE może cofnąć pozwolenie radiowe lub zmienić warunki wykorzystywania częstotliwości w przypadku:

1. stwierdzenia, że używanie urządzenia radiowego zgodnie z pozwoleniem zakłóca pracę innych urządzeń lub sieci telekomunikacyjnych;

2. zmiany w Krajowej Tablicy Przeznaczeń Częstotliwości przeznaczenia częstotliwości objętych pozwoleniem;

3. nierozpoczęcia wykorzystywania częstotliwości objętych pozwoleniem w terminie 12 miesięcy od dnia wydania pozwolenia lub dnia rozpoczęcia ich wykorzystywania wskazanego w pozwoleniu.

Warunki wykorzystywania częstotliwości mogą być także zmienione, gdy częstotliwości objęte pozwoleniem są wykorzystywane w stopniu niewielkim lub w sposób nieefektywny oraz gdy praca urządzenia radiowego jest zakłócana przez inne urządzenia lub sieci telekomunikacyjne.

Pozwolenie wygasa z mocy prawa w przypadku wygaśnięcia rezerwacji częstotliwości.

1. Pozwolenia radiowe dla służby radiokomunikacyjnej amatorskiej

Szczególnie uregulowany został status służby komunikacyjnej amatorskiej.

Urządzeń przeznaczonych do wyłącznego używania w tej służbie, niebędących przedmiotem oferty handlowej nie dotyczy obowiązek potwierdzenia spełniania przez urządzenie zasadniczych wymagań. Pozwolenia dla służby amatorskiej nie podlegają także ograniczeniu obowiązywania do 10 lat.

Szczegółowe unormowania dotyczące rodzajów pozwoleń, wymagań niezbędnych do uzyskania pozwolenia i okresu ważności pozwoleń znajdują się w rozporządzeniu Ministra Infrastruktury.

Rozporządzenie to wprowadza definicje legalne:

1. radiostacja amatorska- urządzenie radiowe nadawcze lub nadawczo- odbiorcze wraz z systemem antenowym używane w służbie radiokomunikacyjnej amatorskiej;

2. radiostacja amatorska bezobsługowa- automatyczna radiostacja amatorska;

3. świadectwo- odpowiedniej klasy świadectwo operatora urządzeń radiowych w służbie radiokomunikacyjnej amatorskiej wydane zgodnie z rozporządzeniem Ministra Infrastruktury z dnia 4 listopada 2008 r. w sprawie świadectw operatora urządzeń radiowych (Dz.U. Nr 206, poz. 1290);

4. świadectwo równoważne- świadectwo zgodne z zaleceniem CEPT T/R 61-02 wydane przez uprawniony do tego organ zagraniczny.

Odnośnie rodzajów pozwoleń ustalone zostały 3 kategorie pozwoleń oraz pozwolenie tymczasowe:

1. pozwolenie kategorii 1 — uprawniające do używania radiostacji amatorskich pracujących:

1. z maksymalną mocą wyjściową nadajnika 150 W,

2. z maksymalną mocą wyjściową nadajnika 500 W- we wszystkich zakresach częstotliwości przeznaczonych dla służby radiokomunikacyjnej amatorskiej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;

2. pozwolenie kategorii 3- uprawniające do używania radiostacji amatorskich pracujących z maksymalną mocą wyjściową nadajnika 50 W w zakresach częstotliwości 1810- 2000 kHz, 3500- 3800 kHz, 21000- 21450 kHz, 28000- 29700 kHz, 144- 146 MHz, 430- 440 MHz i 10- 10,5 GHz przeznaczonych dla służby radiokomunikacyjnej amatorskiej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;

3. pozwolenie kategorii 5- uprawniające do używania radiostacji amatorskich bezobsługowych pracujących:

1. z maksymalną mocą wyjściową nadajnika 50 W dla częstotliwości poniżej 30 MHz,

2. z maksymalną mocą wyjściową nadajnika 10 W dla częstotliwości powyżej 30 MHz- we wszystkich zakresach częstotliwości przeznaczonych dla służby radiokomunikacyjnej amatorskiej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;

4. pozwolenie tymczasowe- uprawniające do używania radiostacji amatorskich pracujących we wszystkich zakresach częstotliwości przeznaczonych dla służby radiokomunikacyjnej amatorskiej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, wydawane w celu przeprowadzenia eksperymentu technicznego, udziału w zawodach lub konkursach międzynarodowych, przy czym maksymalna moc wyjściowa nadajnika określana jest każdorazowo w pozwoleniu i nie może przekroczyć 1500 W.

W dalszej części rozporządzenia opisane są szczegółowe warunki uzyskania poszczególnych rodzajów pozwoleń radiowych w służbie amatorskiej.

1. Świadectwo operatora urządzeń radiowych

Obsługiwanie urządzenia radiowego nadawczego lub nadawczo-odbiorczego, używanego w radiokomunikacji lotniczej, morskiej i żeglugi śródlądowej oraz w służbie radiokomunikacyjnej amatorskiej, wymaga posiadania świadectwa operatora urządzeń radiowych.

Nie jest jednak wymagane posiadanie świadectwa operatora urządzeń radiowych przez osoby wykonujące obowiązki w zakresie zadań komórek organizacyjnych i jednostek organizacyjnych podległych Ministrowi Obrony Narodowej lub podmiotów przez niego nadzorowanych a także jednostki sił zbrojnych obcych państw oraz jednostki organizacyjne innych zagranicznych organów państwowych, przebywające czasowo na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie umów, których Rzeczpospolita Polska jest stroną- na czas pobytu.

Świadectwo operatora urządzeń radiowych wydaje Prezes UKE po pozytywnym zdaniu egzaminu oraz udokumentowaniu wymaganej praktyki. Egzaminy przeprowadza komisja powołana przez Prezesa UKE. Wydanie świadectwa operatora urządzeń radiowych jest odpłatne. Rodzaje i wzory świadectw operatora urządzeń radiowych, zakres wymogów egzaminacyjnych, zakres, tryb i okres niezbędnych szkoleń oraz praktyki, a także tryb przeprowadzania egzaminów, w tym poprawkowych, sposób powoływania komisji egzaminacyjnej, oraz wysokość opłat za przeprowadzenie egzaminu i wydanie świadectwa określone są w Rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z dnia 4 listopada 2008 r. w sprawie świadectw operatora urządzeń radiowych.

1. Rodzaje i wzory świadectw operatora urządzeń radiowych

Rodzaje świadectw operatora urządzeń radiowych ustalone są dla poszczególnych służb radiokomunikacyjnych.

W służbie radiokomunikacyjnej lotniczej są to świadectwo operatora radiotelefonisty stacji lotniskowej oraz świadectwo ogólne operatora radiotelefonisty.

W służbie radiokomunikacyjnej morskiej żeglugi śródlądowej:

1. świadectwo radioelektronika pierwszej klasy;

2. świadectwo radioelektronika drugiej klasy;

3. świadectwo ogólne operatora;

4. świadectwo ograniczone operatora;

5. świadectwo operatora stacji nadbrzeżnej;

6. świadectwo operatora radiotelefonisty w służbie śródlądowej;

7. świadectwo operatora łączności dalekiego zasięgu;

8. świadectwo operatora łączności bliskiego zasięgu;

9. świadectwo operatora radiotelefonisty VHF;

W służbie radiokomunikacyjnej amatorskiej świadectwo klasy A operatora urządzeń radiowych oraz świadectwo klasy C operatora urządzeń radiowych.

Świadectwa radioelektronika pierwszej klasy, świadectwa radioelektronika drugiej klasy, świadectwa ogólne operatora oraz świadectwa ograniczone operatora wydawane są na okres 5 lat. Pozostałe świadectwa wydawane są na czas nieokreślony.

1. Niezbędne szkolenia i praktyki

Zakresy wymogów egzaminacyjnych znajdują się odpowiednio dla służby radiokomunikacyjnej lotniczej, morskiej i żeglugi lądowej oraz amatorskiej w załącznikach nr: 4, 5 i 6 Rozporządzenia Ministra Infrastruktury.

1. Zakres wymogów egzaminacyjnych oraz niezbędnych szkoleń w służbie radiokomunikacyjnej lotniczej

Osoba ubiegająca się o świadectwo operatora radiotelefonisty stacji lotniskowej lub świadectwo ogólne operatora radiotelefonisty powinna:

1. znać ogólną budowę i zasady działania urządzeń radiotelegraficznych stosowanych w służbie ruchomej lotniczej, oraz znać ogólne zasady wykorzystywania innych urządzeń najczęściej stosowanych w służbie radiokomunikacyjnej lotniczej;

2. znać podstawowe zasady radiotelefonii;

3. znać procedury łączności radiotelefonicznej zgodnie z międzynarodowymi przepisami obowiązującymi w telekomunikacji lotniczej;

4. szczegółowo znać regulaminy stosowane w radiokomunikacji lotniczej, a w szczególności dotyczące bezpieczeństwa życia ludzkiego.

Zakres szkoleń określa ust. 2 zał. nr 4. Do otrzymania świadectwa operatora stacji lotniskowej konieczne jest odbycie co najmniej 10 godzin ćwiczeń na symulatorach kontroli ruchu lotniczego lub przy obsłudze urządzeń radiotelegraficznych w stacji lotniskowej. Zaś do otrzymania świadectwa ogólnego operatora radiotelefonisty wymagane jest odbycie co najmniej 10 godzin ćwiczeń na symulatorach pokładowych urządzeń radiokomunikacyjnych lub przy obsłudze urządzeń radiotelefonicznych podczas lotu na statkach powietrznych.

Aby przystąpić do egzaminu o świadectwo operatora urządzeń radiowych w służbie radiokomunikacyjnej lotniczej należy ukończyć 15 lat, oraz, gdy nie ukończyło się 18 lat, otrzymać pisemną zgodę rodziców lub opiekunów prawnych.

1. Zakres wymogów egzaminacyjnych oraz niezbędnych szkoleń w służbie radiokomunikacyjnej morskiej i żeglugi śródlądowej

Osoba ubiegająca się o świadectwo radioelektronika pierwszej klasy powinna:

1. znać elektrotechnikę, elektronikę, teorię radiotechniki oraz informatyki;

2. posiadać teoretyczną wiedzę w zakresie wyposażenia radiokomunikacyjnego przewidzianego dla urządzeń GMDSS, włączając w to urządzenia wąskopasmowej telegrafii dalekopisowej, urządzenia radiotelefoniczne i cyfrowego selektywnego wywołania, ziemskie stacje okrętowe, radiopławy awaryjne, morskie systemy antenowe, wyposażenie radiowe jednostek ratunkowych oraz wszystkie urządzenia pomocnicze łącznie z zasilającymi, a także być ogólnie zaznajomiona z zasadami działania innych urządzeń najczęściej stosowanych w radionawigacji, ze szczególnym uwzględnieniem umiejętności utrzymania w stanie gotowości do pracy wszystkich urządzeń wymienionych powyżej;

3. wykazać się umiejętnościami związanymi z obsługą i bieżącą konserwacją wyposażenia wymienionego w pkt 2;

4. wykazać się szczegółową znajomość działania wszystkich podsystemów oraz urządzeń radiowych pracujących w systemie GMDSS;

5. posiadać umiejętności związane z nadawaniem i odbiorem za pomocą cyfrowego selektywnego wywołania, radiotelefonii oraz automatycznej radiotelegrafii;

6. wykazać się szczegółową znajomością przepisów dotyczących łączności radiowej, a w szczególności procedur radiokomunikacyjnych dotyczących bezpieczeństwa życia na morzu, procedur dotyczących opłat za łączność radiową oraz wymagań Konwencji SOLAS dotyczących wyposażenia radiowego i łączności radiowej;

7. biegle znać język angielski w mowie i piśmie.

Osoba ubiegająca się o świadectwo radioelektronika drugiej klasy (GMDSS) powinna wykazać się:

1. wiedzą w zakresie:

1. ogólnej znajomości podstaw: elektrotechniki, elektroniki, teorii radiotechniki oraz informatyki, w stopniu niezbędnym do spełnienia wymagań podanych w lit. b—d,

2. ogólnych informacji dotyczących radiokomunikacyjnego wyposażenia w systemie GMDSS, włączając w to urządzenia wąskopasmowej telegrafii dalekopisowej, urządzenia radiotelefoniczne i cyfrowego selektywnego wywołania, ziemskie stacje okrętowe, radiopławy awaryjne, morskie systemy antenowe, wyposażenie radiowe jednostek ratunkowych oraz wszystkie urządzenia pomocnicze łącznie z zasilającymi, a także ogólnej znajomości innego wyposażenia najczęściej stosowanego w radionawigacji, ze szczególnym uwzględnieniem umiejętności utrzymania w stanie gotowości eksploatacyjnej wszystkich urządzeń wymienionych powyżej,

3. szczegółowej znajomości działania wszystkich podsystemów i urządzeń radiowych pracujących w systemie GMDSS,

4. szczegółowej znajomości przepisów dotyczących łączności radiowej, a w szczególności procedur radiokomunikacyjnych dotyczących bezpieczeństwa życia na morzu, procedur dotyczących opłat za łączność radiową oraz wymagań Konwencji SOLAS dotyczących wyposażenia radiowego i łączności radiowej,

5. dobrej znajomości języka angielskiego w mowie i piśmie;

2. umiejętnościami praktycznymi nabytymi podczas szkolenia w zakresie wykonywania napraw wyposażenia wymienionego w ust. 2 pkt 1 lit. b załącznika nr 5 oraz nadawania i odbioru za pomocą cyfrowego selektywnego wywołania, radiotelefonii i automatycznej radiotelegrafii, obejmującego 64 godziny ćwiczeń praktycznych warsztatowych oraz ćwiczeń na urządzeniach rzeczywistych lub symulatorach urządzeń radiokomunikacyjnych.

Osoba ubiegająca się o świadectwo ogólne operatora (GMDSS) powinna wykazać się:

1. wiedzą teoretyczną w zakresie:

1. szczegółowej znajomości działania wszystkich podsystemów oraz urządzeń radiowych pracujących w systemie GMDSS,

2. szczegółowej znajomości przepisów dotyczących łączności radiowej, a w szczególności procedur radiokomunikacyjnych dotyczących bezpieczeństwa życia na morzu, procedur dotyczących opłat za łączność radiową oraz wymagań Konwencji SOLAS dotyczących wyposażenia radiowego i łączności radiowej,

3. znajomości języka angielskiego w mowie i piśmie w stopniu umożliwiającym komunikowanie się;

2. umiejętnościami praktycznymi nabytymi podczas szkolenia w obsłudze wszystkich urządzeń radiowych pracujących w systemie GMDSS, obejmującego 44 godziny ćwiczeń praktycznych na urządzeniach rzeczywistych lub symulatorach urządzeń radiokomunikacyjnych.

Osoba ubiegająca się o świadectwo ograniczone operatora (GMDSS) powinna wykazać się:

1. wiedzą teoretyczną w zakresie:

1. znajomości działania podsystemów i urządzeń radiowych systemu GMDSS, wymaganych dla statków pływających wyłącznie na obszarze morza A1,

2. znajomości przepisów dotyczących łączności radiotelefonicznej, a w szczególności procedur radiokomunikacyjnych dotyczących bezpieczeństwa życia na morzu,

3. elementarnej znajomości języka angielskiego w mowie i piśmie;

2. umiejętnościami praktycznymi dotyczącymi obsługi urządzeń radiowych podsystemów GMDSS wymaganych dla statków pływających na obszarze morza A1, nabytymi w ramach 36 godzin ćwiczeń praktycznych na urządzeniach rzeczywistych lub symulatorach urządzeń radiokomunikacyjnych.

Osoba ubiegająca się o świadectwo operatora stacji nadbrzeżnej powinna wykazać się:

1. szczegółową znajomością działania wszystkich podsystemów oraz urządzeń;

2. szczegółową znajomością przepisów dotyczących łączności radiowej w relacji brzeg — statek i statek — brzeg, a w szczególności procedur radiokomunikacyjnych dotyczących bezpieczeństwa życia na morzu oraz organizacji łączności w akcjach poszukiwawczych i ratowniczych;

3. znajomością języka angielskiego w mowie i piśmie w stopniu umożliwiającym komunikowanie się.

Osoba ubiegająca się o świadectwo operatora radiotelefonisty w służbie śródlądowej powinna wykazać się:

1. ogólną znajomością działania i umiejętnością obsługi urządzeń cyfrowego selektywnego wywołania oraz urządzeń radiotelefonicznych pracujących w zakresie VHF i UHF, przeznaczonych do wypełniania zadań określonych w żegludze śródlądowej;

2. znajomością przepisów dotyczących łączności radiotelefonicznej w zakresie VHF i UHF;

3. elementarną znajomością standardowych zwrotów w języku angielskim stosowanych w łączności radiotelefonicznej w żegludze śródlądowej.

Osoba ubiegająca się o świadectwo operatora łączności dalekiego zasięgu powinna wykazać się:

1. ogólną znajomością działania i obsługi podsystemów i urządzeń radiowych pracujących w systemie GMDSS;

2. znajomością przepisów dotyczących łączności radiotelefonicznej, a w szczególności procedur radiokomunikacyjnych dotyczących bezpieczeństwa życia na morzu;

3. elementarną znajomością języka angielskiego w zakresie standardowych morskich zwrotów radiokomunikacyjnych.

Osoba ubiegająca się o świadectwo operatora łączności bliskiego zasięgu powinna wykazać się:

1. ogólną znajomością działania i umiejętnością obsługi podsystemów i urządzeń radiowych podsystemów GMDSS stosowanych na obszarze morza A1;

2. znajomością przepisów dotyczących łączności radiotelefonicznej w zakresie VHF, a w szczególności procedur radiokomunikacyjnych dotyczących bezpieczeństwa życia na morzu;

3. elementarną znajomością standardowych zwrotów w języku angielskim stosowanych w łączności radiotelefonicznej w zakresie VHF.

Osoba ubiegająca się o świadectwo operatora radiotelefonisty VHF powinna wykazać się:

1. ogólną znajomością działania i umiejętnością obsługi urządzeń radiotelefonicznych pracujących w zakresie VHF, przeznaczonych do wypełniania zadań określonych dla służby radiokomunikacyjnej morskiej i żeglugi śródlądowej;

2. znajomością przepisów dotyczących łączności radiotelefonicznej w zakresie VHF.

Osoba ponownie ubiegająca się o świadectwo operatora urządzeń radiowych powinna wykazać się wiedzą w zakresie określonym:

1. w ust. 3 pkt 1 lit. B załącznika nr 5 oraz umiejętnościami praktycznej obsługi urządzeń radiowych stosowanych w systemie GMDSS — w przypadku ubiegania się o świadectwo, o którym mowa w § 4 ust. 1 pkt 1—3 rozporządzenia;

2. w ust. 4 pkt 1 lit. b załącznika nr 5 oraz umiejętnościami praktycznej obsługi urządzeń radiowych stosowanych w systemie GMDSS na obszarze morza A1 — w przypadku ubiegania się o świadectwo, o którym mowa w § 4 ust. 1 pkt 4 rozporządzenia.

1. Zakres wymogów egzaminacyjnych oraz niezbędnych szkoleń w służbie amatorskiej

Osoba ubiegająca się o świadectwo klasy A operatora urządzeń radiowych powinna wykazać się:

1. wiedzą techniczną z zakresu radioelektroniki w zakresie:

1. podstaw elektrotechniki, podstaw radiotechniki i promieniowania elektromagnetycznego: przewodnictwo elektryczne, źródła elektryczności, pole elektryczne, magnetyczne i elektromagnetyczne, sygnały sinusoidalne, niesinusoidalne i zmodulowane, moc i energia,

2. budowy i zastosowania elementów elektronicznych, takich jak: rezystory, kondensatory, cewki, transformatory, diody, tranzystory, układy scalone,

3. układów elektronicznych, takich jak: łączenie elementów obwodów, filtry, zasilacze, wzmacniacze, demodulatory, generatory, pętla synchronizacji fazowej (PLL),

4. techniki odbioru radiowego, w tym: rodzaju odbiorników, ich schematów blokowych, budowy, działania poszczególnych stopni, podstawowych parametrów odbiorników,

5. techniki nadawania, w tym: rodzajów nadajników, ich schematów blokowych, budowy i działania poszczególnych stopni, podstawowych parametrów nadajników,

6. rodzajów i charakterystyk anten oraz rodzajów linii zasilających,

7. propagacji fal radiowych,

8. miernictwa radioelektronicznego, w szczególności pomiarów oraz budowy przyrządów pomiarowych: napięć i prądów stałych, przemiennych małej i wysokiej częstotliwości, częstotliwości, rezystancji, indukcyjności i pojemności, mocy, głębokości modulacji, dopasowania linii przesyłowych,

9. zakłóceń radioelektrycznych, w tym: źródeł zakłóceń, przyczyn zakłóceń w sprzęcie elektronicznym, urządzeń przeciwzakłóceniowych,

10. podstawowych wymogów kompatybilności elektromagnetycznej urządzeń radiowych;

2. wiedzą z zakresu bezpieczeństwa pracy przy urządzeniach elektrycznych i nadawczych dotyczącą:

1. przepływu prądu elektrycznego przez ciało człowieka,

2. porażeń i ochrony przeciwporażeniowej,

3. udzielania pierwszej pomocy,

4. wpływu pola elektromagnetycznego na organizm ludzki,

5. ochrony środowiska naturalnego przed promieniowaniem elektromagnetycznym,

6. ochrony odgromowej,

7. przepisów przeciwpożarowych przy pracy z urządzeniami elektrycznymi;

3. znajomością przepisów i procedur operatorskich, krajowych i międzynarodowych, w tym:

1. międzynarodowego alfabetu fonetycznego,

2. kodu Q,

3. skrótów operatorskich,

4. sposobów porozumienia się w przypadku niebezpieczeństwa i klęsk żywiołowych,

5. znaków wywoławczych stosowanych w służbie radiokomunikacyjnej amatorskiej,

6. zakresów częstotliwości stosowanych w służbie radiokomunikacyjnej amatorskiej —krajowych i Międzynarodowego Związku Radioamatorów (IARU);

4. znajomością międzynarodowych i krajowych przepisów stosowanych w służbie radiokomunikacyjnej amatorskiej i satelitarnej służbie radiokomunikacyjnej amatorskiej.

4. Przepisy międzynarodowe i europejskie

Gospodarowanie zasobami częstotliwości musi uwzględniać również uwarunkowania międzynarodowe. Efektywne wykorzystywanie częstotliwości na obszarach przygranicznych wymaga porozumienia między krajami sąsiadującymi ze sobą w sprawie takiego podziału widma, żeby urządzenia radiowe po oby stronach granicy państwowej nie zakłócały się. Z tego powodu konieczne było uregulowanie podstawowych zasad gospodarowania częstotliwościami na szczeblu międzynarodowym.

1. Rozwój międzynarodowych i wspólnotowych regulacji dotyczących gospodarowania częstotliwościami

Szczególne miejsce wśród przepisów międzynarodowych dotyczących gospodarowania częstotliwościami, odgrywają przepisy wspólnotowe. Na tych właśnie regulacjach w szczególności skupi się ta część pracy.

1. Gospodarowanie zasobami częstotliwości na szczeblu międzynarodowym

Polityka Unii Europejskiej w zakresie częstotliwości radiowych wpleciona jest w szerszy, międzynarodowy, system zarządzania częstotliwościami. Głównymi organizacjami międzynarodowymi zajmującymi się częstotliwościami są Międzynarodowy Związek Telekomunikacyjny (ITU) oraz Europejska Konferencja Administracji Pocztowych i Telekomunikacyjnych (CEPT), a w jej ramach Komitet Łączności Elektronicznej (CCE). Natomiast standaryzacją urządzeń i usług radiokomunikacyjnych zajmuje się Europejski Instytut Norm Telekomunikacyjnych (ETSI).

Zadania ITU wskazane są w Konstytucji ITU, której art. 1 ust. 2 stanowi, że Związek będzie „przeznaczał pasma częstotliwości widma radiowego, rezerwował częstotliwości i rejestrował przydziały częstotliwości (…) w sposób pozwalający na uniknięcie szkodliwych zakłóceń między stacjami radiokomunikacyjnymi różnych krajów”.

Rozstrzygnięcia ITU w zakresie zagospodarowania częstotliwości zawarte są w Regulaminie Radiowym tworzonym w ramach Światowych Konferencji Radiokomunikacyjnych. Postanowienia Regulaminu Radiowego wiążą państwa członkowskie ITU.

Związek zajmuje się także opracowaniem Tablicy Przeznaczeń Częstotliwości, która pełni analogiczną funkcję do krajowej Tablicy Częstotliwości. Przeznaczenia częstotliwości w ramach ITU określane są dla trzech regionów. Region 1 tworzą Europa, wraz z Europejska częścią Rosji oraz Afryka. Przeznaczenia częstotliwości dla poszczególnych regionów mogą znacząco się różnić. Różnić się mogą także przeznaczenia zakresów częstotliwości w poszczególnych państwach tego samego regionu, jednakże muszą być one zawarte w Tablicy Przeznaczeń Częstotliwości dla tego regionu.

Poza tym ustalenia pojawiające się w Tablicy Przeznaczeń Częstotliwości tworzonej przez ITU mają dość ogólny charakter, co sprawia, że państwa członkowskie ITU mają stosunkowo znaczną swobodę określania sposobu wykorzystywania częstotliwości.

Na sposób wykorzystywania częstotliwości w Europie znaczący wpływ ma także CEPT. CEPT nie ma podstaw traktatowych, co powoduje, że wykonanie ustaleń podjętych w ramach CEPT nie jest obligatoryjne.

CEPT zajmuje się strategicznym planowaniem wykorzystania częstotliwości, harmonizacją przeznaczeń oraz koordynacją przydziałów częstotliwości i ich warunków. Powyższe zadania konferencja CEPT wypełnia między innymi poprzez tworzenie i coroczne aktualizowanie Europejskiej Tablicy Przeznaczeń Częstotliwości. Dokument ten, chociaż nie jest wiążący dla państw członkowskich CEPT, sugeruje jak powinny wyglądać przeznaczenia częstotliwości w poszczególnych Krajowych Tablicach Częstotliwości, aby wykorzystanie widma radiowego było jak najefektywniejsze, oraz jakie decyzje powinny być podejmowane przez państwa członkowskie CEPT w zakresie polityki gospodarowania częstotliwościami.

2. Potrzeba koordynacji gospodarowania zasobami częstotliwości na szczeblu Unii Europejskiej

Przedstawione w niniejszej pracy, przepisy dotyczące gospodarowania częstotliwościami ukształtowały się przede wszystkim pod wpływem regulacji przyjętych na szczeblu Unii Europejskiej. Dlatego też koniecznym wydaje się, aby przedstawione zostały także mechanizmy kształtowania obecnie obowiązujących przepisów wspólnotowych dotyczących częstotliwości, oraz ich wpływu na przepisy krajowe. Przepisy wspólnotowe dotyczące zasobów częstotliwości mają zasadniczo dwa cele. Pierwszy z nich, który pojawił się wcześniej, to cel zliberalizowania rynku usług telekomunikacyjnych, drugi dotyczy harmonizacji wykorzystania zasobów częstotliwości w jak najbardziej efektywny sposób.

3. Zielona księga polityki w zakresie widma częstotliwości radiowych w kontekście polityk Wspólnoty Europejskiej w zakresie telekomunikacji, radiodyfuzji, transportu i działalności badawczo rozwojowej

Pierwszym dokumentem przedstawiającym zarys obecnie obowiązujących regulacji wspólnotowych dotyczących zasobów częstotliwości była opublikowana przez Komisję Europejską w 1998 roku Zielona księga polityki w zakresie widma częstotliwości radiowych w kontekście polityk Wspólnoty Europejskiej w zakresie telekomunikacji, radiodyfuzji, transportu i działalności badawczo rozwojowej.

Początek zielonej księgi poświęcony był ekonomicznemu i politycznemu znaczeniu zasobów częstotliwości. Podkreślano w nim wagę oraz rzadkość dobra, jakim są częstotliwości. Przedstawiono w nim trzy główne powody modernizacji wspólnotowych regulacji dotyczących wykorzystywania częstotliwości radiowych.

Pierwszy z argumentów dotyczył wpływu zapewnienia dostępności do odpowiednio zabezpieczonych przed zakłóceniami częstotliwości radiowych na sukces bardzo wielu ważnych sektorów gospodarki.

Drugi argument dotyczył konieczności uzgodnienia zasad wykorzystywania częstotliwości z wieloma horyzontalnymi politykami wspólnotowymi, zachowując jednocześnie standardy jednolitego rynku.

Trzecim powodem wskazanym w zielonej księdze była konieczność uwzględnienia w regulacjach unijnych przepisów dotyczących zasad i zobowiązań związanych z komercyjnym obrotem częstotliwościami na poziomie międzynarodowym.

W dalszych częściach zielonej księgi przedstawione zostały cele Wspólnoty Europejskiej związane z dostępnością zasobów częstotliwości. Najważniejszymi z nich były: umożliwienie rozwoju nowych usług radiowych spełniających wymagania konsumentów i jednostek rządowych, zapewnienie rozwoju rynku wewnętrznego oraz konkurencji w zakresie sprzętu i usług radiokomunikacyjnych ze szczególnym uwzględnieniem rozwoju i funkcjonowania systemów pan europejskich i globalnych, ułatwienie wykonywania zadań publicznych w zakresie bezpieczeństwa, kultury oraz polityki społecznej, zabezpieczenie interesów Wspólnoty w trakcie wielostronnych i dwustronnych negocjacji dotyczących częstotliwości radiowych oraz wspomaganie technologicznej innowacyjności i konkurencyjności.

Następnie Komisja wymieniła kluczowe kwestie dla sposobu zabezpieczenia dostępności spektrum radiowego. Były to: zapewnienie dostępności częstotliwości dla pan europejskich systemów radiowych, usług i sprzętu, zapewnienie równowagi między interesami komercyjnymi i publicznymi w zakresie wykorzystania częstotliwości, podkreślenie ekonomicznej wartości zasobów częstotliwości jako dobra ograniczonego, zapewnienie prawnej pewności dotyczącej dostępności i wykorzystywania częstotliwości radiowych, zapewnienie otwartych, transparentnych, obiektywnych i nie dyskryminacyjnych procedur dostarczania usług i sprzętu radiowego, zapewnienie wydajnego używania częstotliwości radiowych, zapewnienie aby regulacje dotyczące zasobu częstotliwości pobudzały konkurencje i innowacyjność technologiczną oraz zapewnienie spójności polityk gospodarowania częstotliwościami i standaryzacyjnej.

4. Akty prawa wspólnotowego kształtujące politykę częstotliwościową

Gospodarka częstotliwościami na szczeblu Wspólnoty Europejskiej uregulowana jest w wielu różnorodnych aktach prawa wtórnego.

Ogólne ramy regulacyjne w sprawach częstotliwości zawiera Decyzja NR 616/2002/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 marca 2002 r. w sprawie ram regulacyjnych dotyczących polityki spektrum radiowego we Wspólnocie Europejskiej (decyzja o spektrum radiowym).

Decyzja określa ogólne zasady prowadzenia polityki gospodarowania częstotliwościami. Wskazuje konieczność harmonizacji warunków dostępności i efektywnego korzystania ze spektrum radiowego dla ustanowienia wspólnego rynku w obszarach: łączność elektroniczna, transport oraz badania i rozwój. Decyzja wskazuje także, iż konieczne jest takie kształtowanie polityki wykorzystania zasobów częstotliwości, aby przyczyniała się ona do wolności wypowiedzi, w tym wolności opinii i wolności otrzymywania i upowszechniania informacji i poglądów niezależnie od granic, a także wolności i pluralizmu mediów. Decyzja ta umieszcza także politykę częstotliwościową w szerszym, międzynarodowym kontekście, stanowiąc, iż ograny WE odpowiedzialne za kształtowanie polityki częstotliwościowej powinny uwzględniać w należyty sposób prace ITU i CEPT.

Decyzja powołuje także Komitet ds. Widma Radiowego (RSC). RSC zajmuje się technicznymi kwestiami związanymi z rozwojem polityki częstotliwościowej. Zajmuje się również zapewnieniem dokładności i szybkości przekazywania informacji o wykorzystaniu częstotliwości. RSC pomaga także Komisji Europejskiej w zakresie współpracy z CEPT, polegającej na przekazywaniu poszczególnych zadań Komisji w zakresie harmonizacji przydziału częstotliwości radiowych i dostępności informacji, poprzez ocenę wyników pracy CEPT, nadawaniu im charakteru obligatoryjnego dla państw członkowskich oraz stosowania technicznych środków implementacyjnych wykraczających poza uprawnienia CEPT.

Art. 5 decyzji nakłada na państwa członkowskie obowiązki dotyczące publikowania informacji o prawach, warunkach, procedurach opłatach i taryfach dotyczących korzystania ze spektrum radiowego, z kolei art. 6 dotyczy stosunków z państwami trzecimi oraz organizacjami międzynarodowymi, zaś art. 8 dotyczy ochrony tajemnicy handlowej.

Natomiast szczegółowe przepisy dotyczące polityki wykorzystywania częstotliwości w łączności elektronicznej znajdują się w kilku dyrektywach z 2002 roku tworzących tak zwany pakiet telekomunikacyjny.

Pierwszą z tych dyrektyw jest Dyrektywa ramowa (DR).

DR zawiera przepisy dotyczące usytuowania gospodarki częstotliwościowej w ramach ogólnych celów i zasad działalności regulacyjnej, ogólnych zasad ustalania przeznaczeń częstotliwości, dokonywania przydziałów częstotliwości oraz warunków transferu uprawnień do wykorzystywania częstotliwości.

DR mówi także o tym, że dokonywanie przydziałów częstotliwości powinno następować w oparciu o obiektywne niedyskryminacyjne i przejrzyste kryteria. Ponadto DR w punkcie 19 preambuły wskazuje na szczególne znaczenie pozaekonomicznych interesów związanych z przeznaczeniami i przydziałami częstotliwości. Dla zakresów częstotliwości wyjątkowo znaczących ze względów ekonomicznych zaleca się specjalne, konkursowe procedury przydziału.

Dodatkowe wymogi związane z przejrzystością, proporcjonalnością i niedyskryminacyjnością kryteriów przydziału częstotliwości zawiera art. 4 Dyrektywy o konkurencji (DK). Na mocy tego art. niedopuszczalne jest ustanawianie praw wyłącznych i specjalnych do częstotliwości służących świadczeniu usług telekomunikacyjnych. Przepis ten ma na celu zapobieżenie blokadom lub istotnym ograniczeniom możliwości rozwoju konkurencji na rynkach usług telekomunikacyjnych. Zakazem tym nieobjęte są procedury przydzielania częstotliwości nadawcom rozumianym jako dostawca treści, a nie operator sieci.

Kolejną dyrektywą dotyczącą gospodarowania częstotliwościami jest Dyrektywa Autoryzacyjna (DA). DA zawiera przepisy dotyczące szczegółowych zasad nabywania uprawnień do wykorzystywania częstotliwości, warunków i opłat związanych z tymi uprawnieniami.

Uprawnienia do wykorzystywania zasobów częstotliwości mogą, ale nie muszą być ustanawiane w drodze wydawania aktów indywidualnych. Stosowanie uprawnień indywidualnych dopuszczalne jest jedynie w sytuacji niedoboru częstotliwości oraz konieczności ich efektywnego wykorzystania. Kwestia ta doprecyzowana jest w art. 5 ust. 1 DA. Przepis ten stanowi: ”O ile to jest możliwe a w szczególności, gdy ryzyko szkodliwych interferencji jest znikome, Państwa Członkowskie nie będą uzależniać użytkowania częstotliwości radiowych od przyznania indywidualnego prawa użytkowania, ale będą określać warunki użytkowania takich częstotliwości radiowych w ogólnym zezwoleniu”.

Jednakże zazwyczaj istnieje konieczność stosowania indywidualnych uprawnień do częstotliwości.

Dalsze regulacje dotyczące nadawania uprawnień do częstotliwości znajdują się także w art. 6-8 DA.

Uprawnienia takie mogą być udzielane jedynie na wniosek zainteresowanego podmiotu. Każde przedsiębiorstwo, które udostępnia lub użytkuje sieć lub dostarcza usługę telekomunikacyjną musi mieć zagwarantowane prawo do złożenia wniosku.

DA zawiera także unormowania dotyczące szybkości postępowania w sprawie wydania decyzji przydzielającej częstotliwości. Decyzja taka powinna być podjęta niezwłocznie po złożeniu wniosku. Ponadto podjęcie decyzji w sprawie częstotliwości, których przeznaczenie ustalono w krajowym planie zagospodarowania powinno nastąpić w terminie nie dłuższym niż 6 tygodni. Termin ten ma zastosowanie, także gdy nie skonkretyzowano sposobu wykorzystywania częstotliwości w innych dokumentach. Termin 6 tygodni nie ma natomiast zastosowania, gdy umowy międzynarodowe stanowią inne terminy, lub gdy przyjęte zobowiązania prawno międzynarodowe uniemożliwiają dotrzymanie tego terminu.

Państwa członkowskie mogą sprawdzić zdolność wnioskodawcy do spełnienia warunków wykorzystania częstotliwości.

Decyzje przydziałowe powinny być, niezwłocznie po podjęciu, podawane do wiadomości publicznej np. poprzez zamieszczenie na stronie internetowej organu regulacyjnego.

Z uwagi na systematyczny wzrost ilości warunków dotyczących wykorzystywania przydzielonych częstotliwości, nakładanych przez państwa członkowskie, postanowiono do DA dołączyć załącznik będący maksymalną listą wymogów, które mogą być związane z prawami użytkowania częstotliwości radiowych.

Załącznik ten w Części B zawiera następującą listę wymogów:

1. wskazanie usługi lub rodzaju sieci lub technologii, dla których prawo użytkowania danej częstotliwości zostało przyznane, w tym, w razie potrzeby, wyłączne prawo użytkowania częstotliwości dla nadawania specyficznych treści lub specyficznych programów audiowizualnych;

2. skuteczne wykorzystanie częstotliwości zgodnie z postanowieniami DR w tym, w razie potrzeby, wymogi dotyczące pokrycia;

3. techniczne i operacyjne wymogi niezbędne dla uniknięcia szkodliwych zakłóceń oraz ograniczenia wystawienia ogółu ludności na działanie pola elektromagnetycznego, jeżeli wymogi takie odbiegają od tych określonych w ogólnym zezwoleniu;

4. maksymalny czas trwania zgodnie z art. 5 DA i zmianami zawartymi w krajowej tabeli przeznaczeń częstotliwości;

5. przekazanie praw na wniosek uprawnionego, a warunki takiego przekazania zgodne z postanowieniami DR;

6. opłaty za użytkowanie zgodnie z artykułem 13 DA;

7. wszelkie zobowiązania, jakie przedsiębiorstwo, któremu przydzielono prawo użytkowania, przyjęło na siebie podczas procedury selekcji konkurencyjnej lub porównawczej;

8. obowiązki wynikające z odpowiednich umów międzynarodowych, dotyczących użytkowania częstotliwości.

Uprawnienia indywidualne, których liczba musi być ograniczona z racji niedoboru częstotliwości, nadawane są na specjalnych zasadach. Szczegółowy sposób podejmowania decyzji o ograniczeniu ilości udzielanych uprawnień oraz tryb ich przyznawania także uregulowane są w DA.

W ust. 1 art. 7 DA wymienione są stepujące powinności państw członkowskich związane z ograniczaniem liczby przydziałów praw użytkowania częstotliwości:

1. rozważenie potrzeby zwiększenia korzyści dla użytkowników oraz rozwoju konkurencji;

2. zapewnienie wszystkim zainteresowanym stronom, w tym użytkownikom i konsumentom, możliwości wypowiedzenia się w kwestii jakichkolwiek ograniczeń;

3. ogłoszenie każdej decyzji dotyczącej ograniczeń w przyznawaniu praw użytkowania, wraz z uzasadnieniem;

4. regularne monitorowanie konieczności stosowania ograniczeń, także na wniosek zainteresowanych podmiotów.

Jeżeli chodzi o samą procedurę wyboru podmiotów uprawnionych, DA pozostawia państwom członkowskim dość znaczną swobodę.

Dopuszczalnych jest wiele potencjalnych metod przydziału ograniczonych zasobów częstotliwości- konkurs administracyjny, aukcja, przydział w kolejności zgłoszeń oraz losowanie. Procedury te muszą, zgodnie z art. 5 ust. 4 DA oraz art. 7 ust. 4 DA, być selekcjami konkurencyjnymi lub porównawczymi.

Można przyjąć, że procedury konkurencyjne to takie, w których wybór podmiotu, któremu zostanie udzielone prawo użytkowania częstotliwości zależny jest od maksymalizacji określonej wcześniej wartości, np. opłaty za udzielenie uprawnienia. Procedura ta zakłada możliwość modyfikacji wniosków w trakcie postępowania, aby umożliwić bezpośrednią rywalizację wnioskodawców.

Zaś w trakcie procedury porównawczej z góry ustalone są kryteria i ich znaczenie w procesie wyboru wniosku spełniającego kryteria w jak największym stopniu. Sytuacja taka uniemożliwia modyfikacje wniosku w trakcie postępowania.

Wybór, którą z dwóch wyżej opisanych metod postępowania stosować, należy do Państwa Członkowskiego.

Oczywiście, gdy zachodzi konieczność stosowania procedury konkurencyjnej lub porównawczej nie stosuje się przepisu o 6 tygodniowym terminie wydania decyzji rozstrzygającej o przydziale częstotliwości. Okres 6 tygodni może być przedłużony o czas niezbędny do wypełnienia wymogów związanych z wyborem podmiotu uprawnionego, lecz nie dłużej niż o 8 miesięcy.

Jeżeli zaś chodzi o częstotliwości przeznaczone do rozpowszechniania programów radiowych i telewizyjnych, państwa członkowskie mogą stosować odmienne procedury wyboru nadawcy, ponieważ wykorzystanie tychże częstotliwości ma szczególny wpływ na interes publiczny.

Kolejną kwestią poruszaną w przepisach prawa europejskiego, jest możliwość przenoszenia uprawnień do częstotliwości.

DR w art. 9 ust. 3 daje możliwość ustanowienia przepisów umożliwiających przedsiębiorstwom przekazanie praw do użytkowania częstotliwości innym przedsiębiorstwom.

O ile państwa członkowskie nie mają obowiązku stanowienia przepisów umożliwiających przenoszenie uprawnień do częstotliwości, to jeżeli te przepisy zostaną ustanowione to muszą one spełniać wymagania zawarte w ust. 4 art. 9 DR. Przepis ten nakłada obowiązek informowania organu regulacyjnego przez przedsiębiorstwo, o zamiarze przekazania praw do użytkowania częstotliwości, oraz wymóg aby to przekazanie odbywało się zgodnie z procedurami określonymi przez krajowy organ regulacyjny, wymagana jest także jawność takiego przekazania.

Krajowe organy regulacyjne mają natomiast obowiązek sprawdzenia czy przeniesienie praw do częstotliwości nie zaburzy konkurencji na rynku. Ponadto jeżeli użytkowanie częstotliwości radiowych zostało zharmonizowane na szczeblu wspólnotowym, przekazanie praw nie powinno pociągać za sobą zmiany sposobu użytkowania danej częstotliwości radiowej.

Przepisy prawa wspólnotowego poruszają, także kwestie związane z opłatami za wykorzystanie częstotliwości. Opłaty z tytułu posiadania prawa do użytkowania częstotliwości powinny przede wszystkim dopowiadać ogólnym celom i zasadom regulacyjnym określonym w art. 8 DR, oraz przyczyniać się do optymalizacji wykorzystania częstotliwości.

Opłaty za prawo do wykorzystywania częstotliwości mogą być okresowe, jednorazowe, lub w systemie mieszanym. Opłata jednorazowa związana jest z procedurami konkurencyjnymi i porównawczymi.

Przepisy europejskie nie ograniczają sposobu wydawania środków z opłat.

1. Potrzeba zmian przepisów dotyczących gospodarowania zasobami częstotliwości ze względu na dynamiczny rozwój usług telekomunikacyjnych

Obecnie obowiązujące regulacje dotyczące gospodarowania częstotliwościami powstały, na szczeblu Unii Europejskiej w 2002 r. Jednakże, ze względu na szybkość rozwoju sektora telekomunikacyjnego, konieczny okazał się przegląd dotychczas obowiązujących przepisów, tak aby ciągle jak najlepiej służyły one konsumentom i przedsiębiorcom.

W związku z powyższym, w listopadzie 2009 r. powstały akty prawa wspólnotowego reformujące dotychczasową politykę telekomunikacyjną.

Nowe przepisy muszą być przetransponowane do prawodawstwa krajowego do maja 2011 r..

Planowane reformy mają na celu lepsze umożliwienie dostarczania paneuropejskich usług telekomunikacyjnych.

W tym celu powołany został Organ Europejskich Regulatorów Łączności Elektronicznej (BEREC), który zacieśni, umocni i sprawi bardziej efektywnymi, dotychczas luźne kontakty między krajowymi organami regulacyjnymi w zakresie telekomunikacji. Decyzje BEREC podejmowane są przez Radę Organów Regulacyjnych w skład, której wchodzą szefowie 27 krajowych organów regulacyjnych państw Unii Europejskiej, większością głosów. Tak podjęte decyzje, muszą być jeszcze zatwierdzone przez rządy. W Radzie Organów Regulacyjnych uczestniczą, jako obserwatorzy: Komisja Europejska, kraje EFTA, Turcja, Chorwacja oraz Była Jugosłowiańska Republika Macedonii.

Podsumowanie

Celem niniejszej pracy było przybliżenie polskich regulacji prawnych dotyczących gospodarowania zasobami częstotliwości.

Na początku pracy przedstawione zostały informacje o charakterze zasobów częstotliwości, o zadaniach i kompetencjach Prezesa UKE, a także o planach zagospodarowania częstotliwości. Informacje o charakterze zasobów częstotliwości mają za zadanie unaocznić czytelnikowi potrzebę uporządkowanego wykorzystywania częstotliwości. Wymienienie kompetencji Prezesa UKE, zaś ma na celu przedstawienie wieloaspektowości regulacji prawnych dotyczących telekomunikacji, oraz wskazać umiejscowienie w tych regulacjach przepisów o gospodarowaniu częstotliwościami. Natomiast przedstawienie ogólnych informacji o planach zagospodarowania częstotliwości miało na celu wprowadzić czytelnika do kolejnych części pracy poprzez wykazanie wagi przepisów dotyczących gospodarowania częstotliwościami dla gospodarczej polityki państwa.

Druga część pracy skupiła się na najważniejszym mechanizmie gospodarowania częstotliwościami, czyli rezerwacjach częstotliwości.

Przedstawiono w niej ogólne informacje na temat kształtu i charakteru decyzji rezerwacyjnej.

Jeżeli zaś chodzi o procedurę jej podejmowania rozdział 2 skupia się przede wszystkim na przetargu. Przetarg jest bowiem bardzo często występującym postępowaniem związanym z rezerwacją częstotliwości w stosunku do ogólnej liczby udzielanych rezerwacji.

Rozdział 3 dotyczy pozwolenia radiowego, jako aktu umożliwiającego korzystanie z urządzeń radiowych oraz świadectw operatorów radiokomunikacyjnych jako dokumentów poświadczających uprawnienia do obsługi urządzeń radiowych.

Opis pozwoleń radiowych rozpoczyna się od wskazania urządzeń, których użytkowanie niezwiązane jest z koniecznością posiadania pozwolenia radiowego. Po takim wstępie przedstawione są przepisy dotyczące istoty i treści pozwolenia radiowego. Następnie wskazane są przesłani wydania, zmiany i cofnięcia pozwolenia radiowego. Na zakończenie zaś części pracy poświeconej pozwoleniu radiowemu opisane są pozwolenia dla służby amatorskiej.

Ostania część rozdziału 3 dotyczy świadectw operatora urządzeń radiokomunikacyjnych. Wskazane są w nim rodzaje świadectw operatorskich w zależności od służb radiokomunikacyjnych, których dotyczą. Opisane w części tej są także wymogi konieczne do spełnienia w celu uzyskania poszczególnych świadectw operatora.

Rozdział 4, natomiast skupia się na międzynarodowych, a w szczególności europejskich przepisach dotyczących gospodarowania częstotliwościami.

Przedstawione w nim są podstawowe informacje o organizacjach międzynarodowych zajmujących się gospodarowaniem częstotliwości, założenia reformy polityki częstotliwościowej Wspólnoty Europejskiej z 2002 r., oraz akty prawa wspólnotowego dotyczące tego zreformowanego porządku. Na zakończenie tego rozdziału zarysowana została kolejna reforma europejskiej polityki częstotliwościowej, której implementacja do krajowych systemów prawnych następuje w chwili obecnej.

Wykaz literatury

Książki i artykuły

Cave M., Doyle Ch., Webb W., Essentials of Modern Spectrum Management, Cambridge 2007.

Dalkiewicz A., Kompatybilność elektromagnetyczna, „Twoja komórka” 1999, nr 1.

Druk Sejmowy z 20 września 2006, nr 1016, Komisyjny projekt ustawy o zmianie ustawy - Prawo telekomunikacyjne.

Europejska Tablica Przeznaczeń Częstotliwości i Wykorzystania Zakresów 9 kHz- 3000 GHz, (Lizbona 02- Dublin 03- Kusadasi 04- Kopenhaga 05-Nicea 07- Baku 08- Kijów 09).

Galewska E., Implementacja dyrektyw telekomunikacyjnych, Warszawa 2007.

Jasiński P., Yarrow G., Konkurencja a regulacja w telekomunikacji, Warszawa 1995.

Koenig Ch., Neumann A., The European Regulatory Framework for the Administration of Scare and Finite Resources, w: Koenig CH., Bartosch A., Braun J. D. (red.), EC Competition and Telecommunications Law, Haga- Londyn- Nowy Jork, 2002.

Krasuski A., Prawo telekomunikacyjne. Komentarz, Warszawa 2010.

Piątek S., Prawo telekomunikacyjne Wspólnoty Europejskiej, Warszawa 2003.

Piątek S., Prawo telekomunikacyjne. Komentarz, Warszawa 2005.

Piątek S., Prawo telekomunikacyjne. Suplement. Komentarz, Warszawa 2006.

Piątek S., Regulacja rynków telekomunikacyjnych, Warszawa 2007.

Piontek E., Łączność. Wybrane zagadnienia funkcjonowania Jednolitego Rynku, Warszawa 1998.

Rogalski M., Zmiany w Prawie telekomunikacyjnym, Warszawa 2006.

Wierzbowski M. (red), Postępowanie administracyjne- ogólne, podatkowe, egzekucyjne i przed sądami administracyjnymi, Warszawa 2010.

Założenia do projektu ustawy o wdrożeniu naziemnej telewizji cyfrowej, przyjęte przez Radę Ministrów decyzją z dnia 4 czerwca 2010.

Zimmermann J., Prawo administracyjne, Kraków 2005.

Akty prawne

Decyzja nr 676/2002/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 marca 2002 r. w sprawie ram regulacyjnych dotyczących polityki spektrum radiowego we Wspólnocie Europejskiej (decyzja o spektrum radiowym), Dz.Urz. 2002 L 108/1.

Dyrektywa 2002/20/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 marca 2002 r. w sprawie zezwoleń na udostępnianie sieci i usług łączności elektronicznej, Dz.Urz. 2002 L 108/21.

Dyrektywa 2002/21/WE parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 marca 2002 r. w sprawie wspólnych ram regulacyjnych sieci i usług łączności elektronicznej, Dz.Urz. 2002 L 108/33.

Dyrektywa Komisji 2002/77/WE z dnia 16 września 2002 r. w sprawie konkurencji na rynkach sieci i usług łączności elektronicznej, Dz.Urz. 2002 L 249.

Green paper on radio spectrum policy in the context of European Community policies such as telecommunications, broadcasting, transport, and R&D, COM (1998) 596.

Konstytucja i Konwencja Międzynarodowego Związku Telekomunikacyjnego, sporządzone w Genewie dnia 22 grudnia 1992 r., Dz.U. 1998 Nr 35 poz. 196.

Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r., Dz.U. 1997 Nr 78 poz. 483 z późn. zm.

Rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 17 lipca 2009 r. w sprawie przetargu oraz konkursu na rezerwację częstotliwości lub zasobów orbitalnych, Dz.U. 2009 Nr 118 poz. 990.

Rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 4 listopada 2008 r. w sprawie świadectw operatora urządzeń radiowych, Dz. U. 2008 Nr 206 poz. 1290.

Rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 5 grudnia 2008 r. w sprawie pozwoleń dla służby radiokomunikacyjnej amatorskiej, Dz. U. 2008 Nr 223 poz. 1472.

Rozporządzenie Ministra Transportu z dnia 3 lipca 2007 r. w sprawie urządzeń radiowych nadawczych lub nadawczo- odbiorczych, które mogą być używane bez pozwolenia radiowego, Dz. U. 2007 Nr 138 poz. 972.

Ustawa z dnia 12 czerwca 2003 r. Prawo pocztowe, Dz.U. z 2003 r. Nr 130, poz. 1188 z późn. zm.

Ustawa z dnia 12 stycznia 2007 r. o zmianie ustawy- Prawo telekomunikacyjne. Dz. U. 2007 Nr 23 poz. 137.

Ustawa z dnia 13 kwietnia 2007 r. o kompatybilności elektromagnetycznej, Dz.U. 2007 Nr 82 poz. 556 z późn. zm.

Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego, Dz.U. 1960 Nr 30 poz. 168 z późn. zm.

Ustawa z dnia 16 lipca 2004 r. Prawo telekomunikacyjne, Dz.U. 2004 Nr 171 poz. 1800 z późn. zm.

Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny, Dz.U. 1964 Nr 16 poz. 93 z późn. zm.

Ustawa z dnia 24 lipca 1998 r. o wprowadzeniu zasadniczego trójstopniowego podziału terytorialnego państwa, Dz.U. 1998 Nr 96 poz. 603.

Ustawa z dnia 29 grudnia 2005 r. o przekształceniach i zmianach w podziale zadań i kompetencji organów państwowych właściwych w sprawach łączności, radiofonii i telewizji, Dz.U. Nr 267, poz. 2258.

Ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. o systemie oceny zgodności, (Dz.U. z 2002 r. Nr 166, poz. 1360 z późn. zm.

Ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Dz.U. 2002 Nr 153 poz. 1270 z późn. zm.

Orzecznictwo

Postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z 13 listopada 2007 r., II GSK 209/07.

Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 6 grudnia 2000 r., V SA 1568/00.

Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 25 maja 2006 r., II GSK 43/06.

Źródła internetowe

http://ec.europa.eu/information_society/policy/ecomm/

http://encyklopedia.pwn.pl/

http://pl.wikipedia.org

http://www.uke.gov.pl/

http://pl.wikipedia.org/wiki/Cz%C4%99stotliwo%C5%9B%C4%87 2010-08-29

http://encyklopedia.pwn.pl/haslo.php?id=3899715 2010-08-29

http://encyklopedia.pwn.pl/haslo.php?id=3965483 2010-08-29

http://www.uke.gov.pl/uke/index.jsp?place=Lead24&news_cat_id=360&news_id=448&layout=9&page=text, 2010-12-01

Ibidem.

Ibidem.

Ibidem.

Art. 4 Pt wymienia podmioty zwolnione z obowiązku posiadania pozwoleń radiowych.

Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 25 maja 2006 r., II GSK 43/06

Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r., Dz.U. 1997 Nr 78 poz. 483

J. Zimmermann, Prawo administracyjne, Kraków 2005, s. 86 i n.

A. Krasuski, Prawo telekomunikacyjne. Komentarz, Warszawa 2010, s. 447.

Ibidem.

Ibidem, s. 447-448.

A. Dalkiewicz, Kompatybilność Elektromagnetyczna, Twoja Komórka, nr 1, 1999, s. 8 i n.

A. Krasuski, Prawo telekomunikacyjne…, s. 448.

O przepisach europejskich i międzynarodowych więcej w rozdziale 4 niniejszej pracy.

A. Krasuski, Prawo telekomunikacyjne…, s. 449.

Ibidem.

Ibidem.

Ibidem, s. 450.

Ibidem.

Wyrok NSA z 6 grudnia 2000, V SA 1568/00.

S. Piątek, Prawo telekomunikacyjne. Komentarz, Warszawa 2005, s.649.

Według Ustawa z dnia 24 lipca 1998 r. o wprowadzeniu zasadniczego trójstopniowego podziału terytorialnego państwa. Dz. U. 1998 Nr 96 poz. 603.

A. Krasuski, Prawo telekomunikacyjne…, s. 458-459.

Ibidem.

Kwestie związane z pozwoleniem radiowym opisane zostaną w rozdziale 3, tam też opisane będą warunki wydania pozwolenia radiowego.

A. Krasuski, Prawo telekomunikacyjne…, s. 459-460.

Patrz części 2.3.2 i 2.8.2 niniejszej pracy.

Więcej o nich w części 3.2.2 niniejszej pracy.

Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego, Dz.U. 1960 Nr 30 poz. 168.

A. Krasuski, Prawo telekomunikacyjne…, s. 457.

Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 23 stycznia 2008 r., II GSK 339/07.

Komisyjny projekt ustawy o zmianie ustawy - Prawo telekomunikacyjne, Druk Sejmowy nr 1016, 2006, s. 10 i n.

Ustawa z dnia 12 stycznia 2007 r. o zmianie ustawy- Prawo telekomunikacyjne. Dz. U. 2007 Nr 23 poz. 137.

Rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 17 lipca 2009 r. w sprawie przetargu oraz konkursu na rezerwację częstotliwości lub zasobów orbitalnych, Dz. U. 2009 Nr 118 poz. 990.

Ibidem.

Ibidem.

S. Piątek, Prawo telekomunikacyjne. Komentarz, Warszawa 2005, s. 674.

Ibidem, s. 675.

Rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 17 lipca 2009 r. w sprawie przetargu oraz konkursu na rezerwację częstotliwości lub zasobów orbitalnych, Dz. U. 2009 Nr 118 poz. 990.

Ibidem.

A. Krasuski, Prawo telekomunikacyjne. Komentarz, Warszawa 2010, s. 470-471.

Rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 17 lipca 2009 r. w sprawie przetargu oraz konkursu na rezerwację częstotliwości lub zasobów orbitalnych, Dz. U. 2009 Nr 118 poz. 990.

Ibidem.

Ibidem.

Ibidem.

Ibidem.

Ibidem.

Ibidem.

O etapach prac komisji w dalszej części niniejszego rozdziału.

Rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 17 lipca 2009 r. w sprawie przetargu oraz konkursu na rezerwację częstotliwości lub zasobów orbitalnych, Dz. U. 2009 Nr 118 poz. 990.

Ibidem.

Ibidem.

Ibidem.

Ibidem.

Ibidem.

Ibidem.

Ibidem.

Ibidem.

Ibidem.

Ibidem.

Ibidem.

Postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 13 listopada 2007 r., II GSK 209/07.

A. Krasuski, Prawo telekomunikacyjne..., s. 475.

Art. 70⁴ Ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. -  Kodeks cywilny, Dz. U. 1964 Nr 16 poz. 93.

A. Krasuski, Prawo telekomunikacyjne…, s. 488.

Katalog z art. 4 Pt.

Art. 123 ust. 1 i 2 Pt.

Art. 146 zostanie omówiony w rozdziale dotyczącym pozwolenia radiowego.

Art. 123 ust. 6 Pt.

Przewiduje sie wprowadzenie zmiany do przepisu art. 2 ustawy Prawo telekomunikacyjne poprzez dodanie do zawartego w tym przepisie słowniczka ustawowego pojęcia multipleksu, które będzie oznaczało zespolony strumień danych cyfrowych, przesyłanych w kanale lub bloku częstotliwościowym, wykorzystywanych w służbie radiodyfuzji, składający sie z dwóch lub więcej strumieni utworzonych z kodowania programów radiofonicznych, telewizyjnych, danych dotyczących systemu dostępu warunkowego lub usług dodatkowych. (Za założeniami projektu ustawy o wdrożeniu naziemnej telewizji cyfrowej.)

Rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 17 lipca 2009 r. w sprawie przetargu oraz konkursu na rezerwację częstotliwości lub zasobów orbitalnych, Dz. U. 2009 Nr 118 poz. 990.

Ibidem.

Rozporządzenie Ministra Transportu z dnia 3 lipca 2007 r. w sprawie urządzeń radiowych nadawczych lub nadawczo- odbiorczych, które mogą być używane bez pozwolenia radiowego. Dz. U. 2007 Nr 138 poz. 972

Ibidem.

Art. 146 ust. 1 Pt.

Art. 146 ust. 2 Pt.

Opis przesłanek w części 3.4 niniejszej pracy.

Ustawa z dnia 13 kwietnia 2007 r. o kompatybilności elektromagnetycznej, Dz.U. 2007 Nr 82 poz. 556

O świadectwach operatora radiowego w części 3.6 niniejszej pracy.

Art. 148 Pt.

Art. 148 ust. 3 Pt.

Rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 5 grudnia 2008 r. w sprawie pozwoleń dla służby radiokomunikacyjnej amatorskiej, Dz. U. 2008 Nr 223 poz. 1472.

Ibidem.

Ibidem.

Ibidem.

Art. 149 ust. 1 Pt.

Art. 149 ust. 2 Pt.

Rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 4 listopada 2008 r. w sprawie świadectw operatora urządzeń radiowych Dz. U. 2008 Nr 206 poz. 1290

Ibidem.

Uprawniające do obsługi wszystkich urządzeń radiotelefonicznych w stacjach lotniskowych oraz na stanowisku operacyjnym w ośrodkach kontroli ruchu lotniczego.

Uprawniające do obsługi wszystkich urządzeń radiotelefonicznych na pokładzie statków powietrznych.

Uprawniające do obsługi urządzeń GMDSS na wszystkich statkach morskich, wykonywania przeglądów, konserwacji, diagnostyki i napraw sprzętu elektronicznego na statku oraz pełnienia funkcji operatora urządzeń radiowych w stacjach nadbrzeżnych.

Uprawniające do obsługi urządzeń GMDSS na wszystkich statkach morskich, wykonywania przeglądów, konserwacji i napraw sprzętu elektronicznego na statku oraz pełnienia funkcji operatora urządzeń radiowych w stacjach nadbrzeżnych

Uprawniające do obsługi urządzeń GMDSS na wszystkich statkach morskich oraz do pełnienia funkcji operatora urządzeń radiowych w stacjach nadbrzeżnych.

Uprawniające do obsługi urządzeń GMDSS na wszystkich statkach morskich, na obszarze morza A1.

Uprawniające do pełnienia funkcji operatora urządzeń radiowych w stacjach nadbrzeżnych i morskich ratowniczych centrach koordynacyjnych.

Uprawniające do obsługi urządzeń radiotelefonicznych oraz DSC w służbie śródlądowej pracujących w zakresach morskich VHF i UHF.

Uprawniające do obsługi urządzeń radiowych stosowanych w GMDSS na statkach morskich niepodlegających przepisom Konwencji SOLAS, pływających na wszystkich obszarach żeglugi.

Uprawniające do obsługi urządzeń radiowych wykorzystujących częstotliwości i techniki stosowane w GMDSS na statkach morskich niepodlegających przepisom Konwencji SOLAS, na obszarze morza A1.

Uprawniające do obsługi urządzeń radiotelefonicznych pracujących w zakresie morskim VHF.

Uprawniające do obsługi urządzeń radiowych pracujących we wszystkich zakresach częstotliwości. przeznaczonych dla służby radiokomunikacyjnej amatorskiej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Uprawniające do obsługi urządzeń radiowych pracujących w zakresach częstotliwości 1810—2000 kHz, 3500—3800 kHz, 21000—21450 kHz, 28000—29700 kHz, 144—146 MHz, 430—440 MHz i 10—10,5 GHz przeznaczonych dla służby radiokomunikacyjnej amatorskiej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 4 listopada 2008 r. w sprawie świadectw operatora urządzeń radiowych Dz. U. 2008 Nr 206 poz. 1290.

Ibidem.

Ibidem.

Ibidem.

Ibidem.

Załącznik nr 5 do Rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 4 listopada 2008 r. w sprawie świadectw operatora urządzeń radiowych Dz. U. 2008 Nr 206 poz. 1290.

Rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 4 listopada 2008 r. w sprawie świadectw operatora urządzeń radiowych Dz. U. 2008 Nr 206 poz. 1290.

Ibidem.

Zgodnie z definicją z §2 pkt 7 rozporządzenia z przypisu 46: obszar morza A1 — obszar radiotelefonicznego zasięgu co najmniej jednej stacji nadbrzeżnej VHF, w którym zapewniona jest ciągła łączność alarmowa za pomocą DSC.

Rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 4 listopada 2008 r. w sprawie świadectw operatora urządzeń radiowych Dz. U. 2008 Nr 206 poz. 1290.

Ibidem.

Ibidem.

Ibidem.

Ibidem.

Ibidem.

Załącznik nr 5 do Rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 4 listopada 2008 r. w sprawie świadectw operatora urządzeń radiowych Dz. U. 2008 Nr 206 poz. 1290.

Rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 4 listopada 2008 r. w sprawie świadectw operatora urządzeń radiowych Dz. U. 2008 Nr 206 poz. 1290.

Załącznik nr 5 do Rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 4 listopada 2008 r. w sprawie świadectw operatora urządzeń radiowych Dz. U. 2008 Nr 206 poz. 1290.

Rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 4 listopada 2008 r. w sprawie świadectw operatora urządzeń radiowych Dz. U. 2008 Nr 206 poz. 1290.

Ibidem.

S. Piątek, Prawo telekomunikacyjne Wspólnoty…, s. 230.

Konstytucja i Konwencja Międzynarodowego Związku Telekomunikacyjnego, sporządzone w Genewie dnia 22 grudnia 1992 r., Dz.U. 1998 Nr 35 poz. 196.

Ibidem.

S. Piątek, Prawo telekomunikacyjne Wspólnoty…, s. 231.

Ibidem.

Ibidem, s. 231-232.

Ibidem, s. 232.

Aktualna wersja to Europejska Tablica Przeznaczeń Częstotliwości i Wykorzystania Zakresów 9 kHz- 3000 GHz (Lizbona 02- Dublin 03- Kusadasi 04- Kopenhaga 05- Nicea 07- Baku 08- Kijów 09)

S. Piątek, Prawo telekomunikacyjne Wspólnoty…, s. 232.

Green paper on radio spectrum policy in the context of European Community policies such as telecommunications, broadcasting, transport, and R&D, COM (1998) 596.

Ibidem.

Ibidem, s. 1.

Ibidem.

Ibidem.

Ibidem.

Ibidem, s. 1.

Ibidem, s. 2.

Decyzja NR 616/2002/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 marca 2002 r. w sprawie ram regulacyjnych dotyczących polityki spektrum radiowego we Wspólnocie Europejskiej (decyzja o spektrum radiowym)Dz. Urz. L108/1 z 24.4.2002r.

S. Piątek, Prawo telekomunikacyjne Wspólnoty…, s. 233-234.

S. Piątek, Prawo telekomunikacyjne Wspólnoty..., s. 237.

Decyzja NR 616/2002/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 marca 2002 r. w sprawie ram regulacyjnych dotyczących polityki spektrum radiowego we Wspólnocie Europejskiej (decyzja o spektrum radiowym)Dz. Urz. L108/1 z 24.4.2002r.

http://ec.europa.eu/information_society/policy/ecomm/current/index_en.htm, 2010-12-01.

Dyrektywa 2002/21/WE parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 marca 2002 r. w sprawie wspólnych ram regulacyjnych sieci i usług łączności elektronicznej, Dz.Urz. 2002 L 108/33.

S. Piątek, Prawo telekomunikacyjne Wspólnoty..., s. 234.

Ibidem, s. 234- 235.

Dyrektywa Komisji 2002/77/WE z dnia 16 września 2002 r. w sprawie konkurencji na rynkach sieci i usług łączności elektronicznej, Dz.Urz. 2002 L 249.

S. Piątek, Prawo telekomunikacyjne Wspólnoty..., s. 235.

Dyrektywa 2002/20/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 marca 2002 r. w sprawie zezwoleń na udostępnianie sieci i usług łączności elektronicznej, Dz.Urz. 2002 L 108/21.

Art. 5 ust 2 DA.

Art. 5 ust. 3 DA.

Pkt. 13 preambuły do DA.

Załącznik do DA.

Część B załącznika do DA.

Art. 7 ust 1 DA.

Ch. Koenig, A. Neumann, The European Regulatory, s. 531, za S. Piątek, Prawo telekomunikacyjne Wspólnoty Europejskiej, Warszawa 2003, s. 243

Piątek S., Prawo telekomunikacyjne Wspólnoty…,s. 243.

Piątek S., Prawo telekomunikacyjne Wspólnoty…, s. 243.

Zalety i wady procedur opisane są w pozycji z przypisu nr 64 na s. 532-541.

Art. 7 ust. 4 DA.

Art. 5 ust 2 DA.

Art. 9 ust. 4 DA.

Piątek S., Prawo telekomunikacyjne Wspólnoty…,s. 245- 246.

Ibidem, s. 246.

http://ec.europa.eu/information_society/policy/ecomm/tomorrow/index_en.htm, 2010-12-01.

Ibidem.

Ibidem.

http://www.uke.gov.pl/uke/index.jsp?place=Lead24&news_cat_id=380&news_id=5074&layout=9&page=text, 2010-12-01.

4

5

---