 | Pobierz cały dokument memo.sowa.p.omykowka.fizjologia.doc Rozmiar 447 KB |
„Sowa Płomykówka” - tyto alba
Katarzyna Pietkun, Maciej Nowacki kierunek: lekarski II rok grupa: 8
Wstęp:
Wiele rodzajów drapieżników wykształciło u siebie cechę oceny odległości do celu, polegającą na specyficznych ruchach głowy (z powiązaniem kontroli wzroku i słuchu) przed rozpoczęciem ataku. Te ruchy określa się jako "paralaksa ruchu". W tym mechanizmie ruchy głowy drapieżnika powodują sztuczne zmiany w przekaźnictwie informacji o ofierze, zapewniając w ten sposób lepszy, trójwymiarowy obraz, który jest niezbędny do dokładnego zlokalizowania zdobyczy. Odpowiadać za to mogą: widzenie obuoczne (oszacowanie odległości i ruchów poziomych), fiksacja wzroku, bodźce słuchowe, translacja i obrót głowy. Przez wiele lat wysnuwano różne teorie dotyczące zjawiska lokalizacji potencjalnej ofiary przez sowę płomykówkę, między innymi najczęściej cytowanym było stwierdzenie Vanderplanka (1934) który, zaproponował koncepcję, w której stwierdził iż sowy widzą swoje ofiary (zwierzęta stałocieplne) na drodze podczerwieni ze względu na emitowane przez nie ciepło. Jednak teoria ta została szybko obalona ze względu na badania anatomiczne i morfologiczne ciała szklistego oka płomykówki, które pokazały iż jest ono praktycznie nieprzezroczyste dla promieniowania podczerwonego i tylko niewielka ilość promieniowania podczerwonego pochodzącego z obiektu jakim jest nornik czy mysz hipotetycznie może być analizowana przez sowę. Co wskazuje, iż wartości te dla temperatur fizjologicznych byłyby znacznie poniżej użytecznego poziomu analizy i odbioru przez siatkówki (Matthews & Matthews, 1939). Hecht i Pirenne (1940).
Płomykówka należy do rzędu Sów Strigiformes dzielonego na dwie rodziny: Płomykówkowate Tytonidae i Puszczykowate Strigidae. W klasyfikacji Königa (1999) rodzina Tytonidae dzielona jest na dwa rodzaje: Płomykówki Tyto obejmujący 17 gatunków, Puchówki Phodilus z 1 gatunkiem - puchówką indyjską Phodilus badius. Obecnie płomykówka uważana jest za gatunek kosmopolityczny obecny na wszystkich kontynentach, gdzie opisano jej ok. 37 podgatunków (4 w Europie, 7 w Afryce i na Bliskim Wschodzie, 11 w południowo- wschodniej Azji i Australii, 14 w Ameryce Pn. i Pd.).
Jej zasięg jest wyraźnie ograniczony na północy: w Europie do obszarów ze średnią roczną izotermą 6°C i 8°C w Ameryce Północnej (Schneider 1964). Mroźne zimy i długi czas zalegania pokrywy śnieżnej są tu głównymi czynnikami ograniczającymi. Płomykówki unikają również obszarów pustynnych i tropikalnych lasów deszczowych dorzecza Kongo i ujścia Amazonki. Nie występują także na dużych obszarach Azji (Chinach, Korei, Mongolii, Japonii, Borneo, Filipinach, czy Iranie i Afganistanie). Na terenie Rosji można ją spotkać tylko w jej europejskiej części.
 | Pobierz cały dokument memo.sowa.p.omykowka.fizjologia.doc rozmiar 447 KB |