Choroby cywilizacyjne i społeczne, STUDIA, Zdrowie publiczne, ogólne


Choroby cywilizacyjne i społeczne-sposoby im zapobiegania

Świat w którym żyjemy nieustannie się zmienia a lista wyzwań cywilizacyjnych i społecznych jest coraz dłuższa. Świadomi jesteśmy, że na całym świecie wskutek stałego rozwoju cywilizacyjnego oraz postępującego uprzemysłowienia i urbanizacji gwałtownie wzrasta liczba czynników powodujących bezpośrednie zagrożenie życia i zdrowia ludzkiego.

Największą grupę stanowią zagrożenia związane z chorobami cywilizacyjnymi. Zaliczamy do nich schorzenia układu oddechowego, krążeniowego, uczulenia, nowotwory, AIDS, chorobę Alzheimera, a także „zespoły ucieczki” (narkomanię, lekomanię, alkoholizm, ostre zaburzenia psychiczne). Dodatkowo narastające od lat skażenie środowiska spowodowało, że powietrze, którym oddychamy, znacznie odbiega od normy, na jakie jesteśmy genetycznie „zaprogramowani”. Opisanym wyżej przypadkom towarzyszy ostatnio jeszcze jedna grupa zdarzeń kardiologicznych - nagłe zaburzenia rytmu. Zjawisko to uderza w starych i młodych mężczyzn i kobiety. Dodatkowy problem stanowi fakt, że są to w dużej części przypadki niespodziewane. Rażony takim zdarzeniem traci przytomność i pada jak kłoda na ziemię.

Choroby cywilizacyjne są wywołane nie tylko wykorzystywaniem tzw. zdobyczy cywilizacji. Te zdobycze pozwalają człowiekowi na maksymalne ograniczenie ruchu fizycznego, angażując tylko niektóre mięśnie, ale również eliminują naturalne czynniki środowiska, warunkujące dobry stan zdrowia człowieka. Stanowią one u nas ok. 80% wszystkich przyczyn zgonów. Są to głównie choroby krążenia, układu oddechowego (np. astma - silne napady duszności wywołane skurczami oskrzelików itd.), alergie, nowotwory (nieprawidłowy nadmierny rozrost tkanki ustrojowej, nieskoordynowany, trwający mimo ustąpienia czynnika, który go wywołał i nie reagujący na naturalne mechanizmy regulacyjne organizmu) i choroby o podłożu psychicznym (nerwice, depresje, stres, schizofrenie, manie itp.).


CHOROBY CYWILIZACYJNE :

Choroby cywilizacyjne to schorzenia związane z ujemnymi skutkami życia w warunkach wysoko rozwiniętej cywilizacji (sytuacjach stresowych, napięciu nerwowym, małej ruchliwości mięśniowej, oddziaływaniu skażeń środowiska i hałasu, nieracjonalnym odżywianiu). Są to głównie: nadciśnienie tętnicze, otyłość, choroba wieńcowa i wrzodowa, schorzenia alergiczne, zaburzenia psychiczne.

NADCIŚNIENIE TĘTNICZE :

Nadciśnienie tętnicze inaczej hipertensja to wzrost ciśnienia tętniczego krwi ponad wartości uznane za graniczne (wg WHO 150/90 mm Hg). Stały lub napadowy objaw chorobowy w pierwotnych schorzeniach nerek, tętnic, nadnerczy, przysadki i in. narządów lub schorzenie samoistne, tzw. choroba nadciśnieniowa, stanowiąca ponad 90% przypadków nadciśnienia tętniczego. W jej rozwoju duże znaczenie mają bodźce psychiczne, związane zwłaszcza z nerwowym, konfliktowym życiem we współczesnym świecie, powodujące wyzwalanie przez ośrodkowy i autonomiczny układ nerwowy substancji podwyższających ciśnienie krwi (gł. adrenalina i noradrenalina). Choroba nasila się stopniowo. Bóle i zawroty głowy, zaburzenia widzenia, szum w uszach. Napadowe nadciśnienie tętnicze jest wywoływane przez chromochłonny gruczolak nadnercza, wyzwalający falowo duże ilości noradrenaliny. Nadciśnienie tętnicze utrwalone (niezależnie od przyczyn) wywołuje zmiany miażdżycowe w tętnicach, prowadzi do przerostu serca i do niewydolności mięśnia sercowego. Groźnym powikłaniem jest udar mózgowy i zawał serca. Leczenie przyczynowe lub objawowe.

OTYŁOŚĆ :

Otyłość to zaburzenie przemiany materii, nadmierne odkładanie się tłuszczu, głównie w tkance podskórnej, niekiedy też otłuszczenie serca, jelit i innych narządów. Za otyłość bezwzględną uważa się przekroczenie o 25% wagi należnej dla wieku, płci i wzrostu. Otyłość sprzyja powstawaniu wielu chorób, m.in. miażdżycy tętnic, niewydolności krążenia. W leczeniu otyłość uwzględnia się dietę, tryb życia i hormonoterapię.

CHOROBA WIEŃCOWA :

Choroba wieńcowa to schorzenie spowodowane niedostatecznym, w stosunku do potrzeb, zaopatrzeniem mięśnia sercowego w krew tętniczą przez naczynia wieńcowe. Najczęstszą przyczyną choroby wieńcowej jest miażdżyca tętnic wieńcowych, powodująca zwężenie ich światła i usztywnienie ścian utrudniające regulację światła naczyń. Czynnikami sprzyjającymi powstawaniu i rozwojowi choroby wieńcowej są: nadciśnienie tętnicze, otyłość oraz stany zwiększonego napięcia układu nerwowego (charakterystyczne dla trybu życia w środowiskach o wysokiej cywilizacji), z nadmiernym uwalnianiem związków hormonalnych zwanych katecholaminami (adrenalina i noradrenalina). Objawami choroby wieńcowej (dławica piersiowa) są napadowe bóle zamostkowe, promieniujące często do lewej ręki, uczucie lęku, czasem nudności i zaburzenia oddechowe. Napady bólowe są wywołane wysiłkiem, emocjami, często związane także ze zmianami meteorologicznymi. Bóle trwają kilka minut i mogą ustępować w warunkach spokoju samoistnie lub po podaniu leków rozszerzających naczynia wieńcowe, np. nitrogliceryny. Przedłużające się niedokrwienie mięśnia sercowego może prowadzić do martwicy pewnego obszaru, zawału serca.

CHOROBA WRZODOWA :

Choroba wrzodowa to przewlekłe schorzenie polegające na powstawaniu owrzodzeń żołądka lub dwunastnicy. Owrzodzenie w postaci niszy wrzodowej drążącej w głąb ściany żołądka lub dwunastnicy może grozić przebiciem do jamy otrzewnej lub sąsiadującego narządu (np. do trzustki) albo uszkodzeniem naczynia krwionośnego i krwotokiem. Powstawanie wrzodowej choroby nie jest w pełni wyjaśnione, wiąże się je ze skłonnościami dziedzicznymi, typem konstytucjonalnym, zaburzeniami autoregulacji wydzielania żołądkowego, czynnikami emocjonalnymi (stresy), paleniem tytoniu. Objawy: bóle w nadbrzuszu (zwykle 1/4-2 godz. po jedzeniu), bóle nocne i na czczo, krwawienia (czarny smolisty stolec). Wrzodową chorobę cechuje wieloletni przebieg, nasilający się zwykle wiosną i jesienią, z długotrwałymi okresami remisji, często samoistnej. Leczenie farmakologiczne i dietetyczne, niekiedy operacyjne.

ALERGIA :

Alergia [gr.], termin wprowadzony 1906 przez K. von Pirqueta na określenie stanu zmienionej i nadmiernej odpowiedzi immunologicznej organizmu. Obecnie używany zwyczajowo jako synonim nadwrażliwości. W praktyce alergię uważa się za zjawisko chorobowe, niekorzystne, polegające na zbyt łatwym wytworzeniu przeciwciał i zbyt burzliwej reakcji na ponowny kontakt z alergenem. Pojęcie alergia ma dwojakie znaczenie: jako objaw naturalnego lub sztucznego (szczepienia ochronne) kontaktu z alergenem, co jest na ogół związane z odpornością, oraz jako stan chorobowy (np. dychawica oskrzelowa, katar sienny, choroba posurowicza), czasem nawet groźny dla życia (np. wstrząs anafilaktyczny).

ZABURZENIA PSYCHICZNE :

Zaburzenia psychiczne to zakłócenia czynności organizmu uniemożliwiające człowiekowi utrzymanie równowagi wewnętrznej lub zrównoważonej wymiany z otoczeniem, manifestujące się w zakresie czynności psychicznych (przeżyć, zachowań). Mogą polegać na zmianie natężenia, tempa lub kolorytu prawidłowych czynności lub na pojawieniu się czynności zniekształconych bądź nowych, niespotykanych w zwykłych warunkach. Często towarzyszą temu: kryzys uznawanego dotąd systemu wartości, zakłócenia w pełnieniu należnych ról społecznych i niezdolność do realistycznej oceny rzeczywistości. Zaburzenia psychiczne wiążą się z cierpieniem, którego czasem chory nie odczuwa. Przyczyną zaburzeń psychicznych mogą być pierwotne lub wtórne deficyty i dysfunkcje mózgu (zaburzenia psychiczne somatogenne), wadliwie ukształtowana osobowość bądź urazy psychiczne (zaburzenia psychiczne psychogenne). W wielu zaburzeniach psychicznych przyczyny nie są dostatecznie poznane, choć prawdopodobnie wiążą się z cechami dziedzicznymi i hipotetyczną dysfunkcją układu nerwowego (zaburzenia psychiczne endogenne). Zaburzenia psychiczne wymagają pomocy, opieki lub leczenia. Mogą stanowić przedmiot orzecznictwa ubezpieczeniowego (niezdolność do pracy, inwalidztwo) lub sądowego (niezdolność do czynności prawnych, niepoczytalność).



Choroby cywilizacyjne występują najczęściej z zanieczyszczenia powietrza lub innych zakaźnych zjawisk. Powietrze nad wieloma miastami jest żółtobrunatne a horyzont ginie za mgłą nazywaną smogiem. Ten przerażający widok spowodowany jest zanieczyszczeniami powietrza. Współcześnie do atmosfery ziemskiej masowo dostają się gazy i mikroskopijne pyły. Tylko czasem pochodzą one ze źródeł naturalnych, jak np. wybuchy wulkanów lub pożary buszu. Powietrze w mieście zawiera mieszaninę szkodliwych gazów. Toksyczne gazy z zakładów przemysłowych mieszają się z sadzą, tlenkami azotu, tlenkami węgla i ołowiem ze spalin samochodowych.

Choroby cywilizacyjne nierozłącznie wiążą się z pojęciem chorób społecznych. Granica między nimi jest dość niewyraźna. Choroby cywilizacyjne przez swą powszechność stają się chorobami społecznymi. Ich przyczyną jest postęp techniczny, rozwój przemysłu, urbanizacji, motoryzacji oraz chemizacja środowiska. Wiele z tych schorzeń jest następstwem wypadków, zatruć przemysłowych, hałasu, zanieczyszczeń środowiska, a zwłaszcza skażenia gleb, wody, powietrza i żywności.


Choroby społeczne to różnego typu schorzenia przewlekłe, szeroko rozpowszechnione w społeczności. Jedną z podstawowych cech tych chorób jest możliwość ich zwalczania w sposób kompleksowy. Indywidualne zabiegi nie są w stanie opanować choroby społeczne, mogą być co najwyżej cennym uzupełnieniem masowych, zorganizowanych i systematycznie prowadzonych kuracji obejmujących całe społeczeństwo lub ich określone grupy.

DO CHORÓB SPOŁECZNYCH ZALICZAMY :

- alkoholizm (nałogowe nadużywanie alkoholu etylowego, rodzaj toksykomanii z uzależnieniem psychicznym; prowadzi do poważnych zmian w organizmie i psychice człowieka; choroba powstająca wskutek nadużywania alkoholu),
- nikotynizm (nałóg palenia lub żucia tytoniu albo zażywania tabaki; może doprowadzić do zatrucia nikotyną), otyłość (masa przekraczająca o 20% górną granicę prawidłowej masy ciała; przyczyny: czynniki genetyczne, niewłaściwe odżywianie, niezdrowy tryb życia-brak ruchu, tempo życia, stresy i inne uwarunkowania psychiczne i społeczne; skutki: skłonność do cukrzycy, miażdżycy, nadciśnienia, chorób serca, nowotworów, bezpłodności, reumatyzmu; powoduje skrócenie życia),
- choroby serca i naczyń krwionośnych (np. miażdżyca - choroba zwyrodnieniowa naczyń krwionośnych wywołana nadmiarem cholesterolu i wapnia; nadciśnienie-stan podwyższonego ciśnienia tętniczego; zawały - ograniczona martwica mięśnia sercowego spowodowana ustaniem dopływu krwi poprzez niedrożność naczynia wieńcowego; itd.),
- AIDS (choroba wywołana przez zakażenie wirusem HIV, które następuje 3 drogami: płciową, przez krew-strzykawka, transfuzja, przeszczepy, łożyskową z chorej matki na płód),
choroby weneryczne (inaczej choroby przenoszone drogą płciową: ogólna nazwa chorób przenoszonych z partnera na partnera w czasie stosunku płciowego. Np. kiła, rzęsistkowica, rzeżączka, wrzód miękki, świerzb itd.),
- choroby reumatyczne (zmiany zapalne lub zwyrodnieniowe, dotyczące głównie narządów ruchu; mogą dotyczyć: stawów, tkanek okołostawowych, mięśni ścięgien; osteoporoza - zanik kości itp.),
- cukrzycę (choroba przemiany materii dotycząca pierwotnie metabolizmu węglowodanów, a wtórnie tłuszczów i białek, przy obniżonej tolerancji na wprowadzone do ustroju węglowodanowe składniki pokarmowe i niezdolności do prawidłowego przetwarzania glukozy; przyczyny: niedobór lub brak aktywności insuliny),
- niektóre choroby psychiczne,
- Polsce w ostatnim czasie znów gruźlicę (zakażenie prątkami gruźlicy, które wyzwalają w organizmie reakcje prowadzące do uszkodzenia tkanek).


NERWICA:

Nerwica, często określana jako nadmierna nerwowość, charakteryzuje się obecnością uczucia przejmującego lęku. Uczucie lęku może występować przejściowo i być powodowane strachem przed zbliżającym się istotnym dla danej osoby zdarzeniem, takim jak egzaminy szkolne czy badanie lekarskie. Lęk występujący w takich sytuacjach jest reakcją normalną. Natomiast u chorych z nerwicą uczucie lęku występuje właściwie we wszystkich sytuacjach związanych z pewną dozą niepewności, a nawet bez jakiejkolwiek przyczyny. W skrajnych przypadkach w ciężkiej nerwicy, pacjent doprowadzony jest do całkowitego emocjonalnego wyczerpania i bezsenności. Chorzy ci są również bardziej podatni na występowanie dolegliwości, których przyczyny są związane ze stresem.
Lęk przyjmuje niekiedy postać napadu panicznego lęku. Napad ten charakteryzuje się bardzo silnym lękiem połączonym z obecnością objawów somatycznych, takich jak ból w klatce piersiowej, trudności w oddychaniu, uczucie zagrażającej śmierci. W ostatnich latach stwierdzono, że napady lękowe często występują rodzinnie i nierzadko rozpoczynają się w okresie dojrzewania. Podczas napadu lęku często występuje hiperwentylacja, to znaczy zwiększona częstotliwość płytkich oddechów. Powoduje to zaburzenie równowagi między stężeniem tlenu i dwutlenku węgla we krwi, co z kolei prowadzi do zawrotów głowy, uczucia bicia serca oraz innych dolegliwości. Objawy te mogą być tak nasilone, że same stają się przyczyną narastania lęku, powodując zwiększenie częstotliwości i nasilenia napadów. Osoby z nerwicą starają się za wszelką cenę unikać sytuacji, które, ich zdaniem, powodują wystąpienie lęku. Niektórzy nawet boją się wychodzić z własnych domów. Określane to jest jako agorafobia.

OBJAWY :

· Uczucie duszności
· Niepewność, zawroty głowy, omdlenia
· Kołatanie serca
· Drżenie
· Obfite poty
· Ból lub uczucie rozpierania w klatce piersiowej
· Nudności, bóle brzucha
· Odbijanie, uczucie dławienia
· Uderzenia ciepła i zimna
· Drętwienie i mrowienie dłoni lub stóp
· Strach przed utratą równowagi
· Uczucie obawy przed śmiercią

LECZENIE :

Zazwyczaj stosuje się łącznie psychoterapię oraz leczenie farmakologiczne.
Leczenie farmakologiczne Tak w leczeniu nerwic, jak i napadów lęku podstawowym lekiem są środki przeciw lękowe i uspokajające. Leki te działają poprzez blokowanie przewodzenia impulsów nerwowych, co prowadzi do zmniejszenia uczucia zdenerwowania lub niepokoju. Niekiedy w leczeniu nerwic zamiast leków uspokajających podaje się leki, które nie powodują uzależnienia. Są one skuteczne w leczeniu niektórych rodzajów nerwic, szczególnie tych z przeważającymi napadami lękowymi. Leki te zmniejszają uczucie lęku poprzez hamowanie działania noradrenaliny i adrenaliny, neuroprzekaźnków wydzielanych w reakcji na stres. W przeszłości w leczeniu nerwic stosowano meprobamat, będący lekiem uspokajającym, oraz fenobarbital. Zwykle poza lekami uspokajającymi psychiatrzy zalecają chorym psychoterapię. Stosowane są różne rodzaje terapii, od długotrwałej psychoterapii indywidualnej po krótkotrwałą terapię poznawczą. Podczas tej ostatniej pomaga się pacjentom właściwie oceniać własną osobę i występujące lęki. Przykładem może być osoba z lękiem napadowym, która uczy się, jak sobie radzić z niepokojącymi ją objawami. Innym podejściem terapeutycznym jest włączenie się w terapię grupową.

CUKRZYCA:

Cukrzyca jest przewlekłą chorobą metaboliczną, w której ustrój albo nie wytwarza insuliny, albo nie w pełni ją zużytkowuje. Wskutek tego nie może prawidłowo przyswajać węglowodanów, a w mniejszym stopniu również białek i tłuszczów. Stężenie cukru (glukozy) we krwi rośnie i nerki wydalają jego nadmiar z moczem. Pomimo nadwyżki glukozy w organizmie mózg i inne tkanki potrzebujące paliwa nie są w stanie jej zużyć. Następuje więc rozpad białek i tłuszczów, jako zastępczego źródła energii, co w konsekwencji prowadzi do ciężkich zaburzeń biochemicznych. W dalszym przebiegu choroby duże stężenie glukozy we krwi uszkadza tkanki, zwiększając ryzyko wystąpienia takich powikłań, jak: niewydolność serca i nerek, ślepota, udar, zaburzenia neurologiczne. Chociaż istnieją skuteczne metody leczenia, cukrzyca należy do bardzo poważnych chorób (np. w Stanach Zjednoczonych jest jedną z głównych przyczyn zgonów). Rozróżnia się dwa jej rodzaje: typ I, charakteryzujący się całkowitym ustaniem wytwarzania insuliny, oraz typ II, w którym organizm bądź wytwarza niewystarczające ilości tego hormonu, bądź nie w pełni go zużytkowuje. Typ I nazywa się również cukrzycą insulinozależną lub młodzieńczą. Zwykle ujawnia się on w pierwszych 20 latach życia i polega na zniszczeniu komórek tzw. Wysp trzustkowych, wskutek czego zanika możliwość wytwarzania insuliny. Jego objawami są: częste oddawanie moczu, utrata masy ciała, nadmierne pragnienie, osłabienie, senność i zwiększone uczucie głodu. Typ II, zwany także insulinoniezależnym lub cukrzycą dorosłych, ujawnia się głównie u osób otyłych i starszych, chociaż zdarza się również u ludzi szczupłych. Rozwija się znacznie wolniej; u wielu chorych bywa rozpoznany dopiero po upływie lat. Oprócz objawów opisanych w typie I, charakterystyczne dla niego są: częste zakażenia, kurcze i mrowienie, zaburzenia w gojeniu, impotencja u mężczyzn oraz przewlekłe zapalenie pochwy u kobiet. Przyczyna cukrzycy nie jest znana, przypuszcza się jednak, że w trybie I układ odpornościowy niszczy własne komórki wysp trzustkowych wytwarzające insulinę. Fakt iż choroba występuje rodzinnie, może wskazywać także na czynnik genetyczny.



LECZENIE :

Jak dotychczas, nie ma skutecznego sposobu wyleczenia obu typów cukrzycy, ale chorobę można kontrolować skojarzonym leczeniem. Chorym na cukrzycę typu I trzeba regularnie wstrzykiwać insulinę. Jest również konieczne stosowanie specjalnej diety i ćwiczeń fizycznych. Muszą również sami mierzyć sobie poziom cukru we krwi. W przypadku typu II często wystarczy schudnąć, przestrzegać diety i wykonywać odpowiednie ćwiczenia. Badania wykazały, że w cukrzycy tego typu 80% otyłych chorych samo zmniejszenie masy ciała normalizuje poziom glukozy we krwi. Inni mogą potrzebować doustnych leków przeciwcukrzycowych, które zwiększają wytwarzanie i skuteczność działania własnej insuliny. Coraz więcej lekarzy zachęca więc chorych do narzucenia sobie reżimu, pozwalającego na osiąganie poziomu glukozy możliwie najbardziej zbliżonego do wartości prawidłowych. W praktyce oznacza to częste, co najmniej czterokrotne, sprawdzanie poziomu cukru w ciągu dnia i dostosowywanie do niego dawek insuliny lub innych leków. Istotne znaczenie mają też ćwiczenia fizyczne oraz przestrzeganie wskazówek dietetycznych dotyczących rodzaju i częstotliwości spożywanych posiłków. Podawanie insuliny ułatwiają specjalne wstrzykiwacze. Nosi się je w kieszeni lub przytwierdzone do paska. Można je odpowiednio zaprogramować, aby wstrzykiwały niewielkie dawki insuliny w określonym czasie.

AIDS :

Terminem AIDS ( Acquired, Immune, Deficiency, Syndrome ) oznacza się chorobę określaną jako zespół nabytego upośledzenia odporności. Nazwa choroby jest długa, lecz łatwo zrozumiała, jeśli przeanalizujemy każdy wyraz oddzielnie.
Słowo zespół oznacza w medycynie zestaw objawów, które wskazują na jakąś chorobę. Słowo nabyty mówi nam, że AIDS jest czymś otrzymywanym, czyli nabywanym, w tym przypadku od kogoś. Pomimo to, że AIDS może być przekazywany przez zakażoną kobietę jej nienarodzonemu dziecku, nie jest to cecha odziedziczona po rodzicach, tak jak wzrost lub kolor oczu albo włosów. AIDS nie jest także chorobą pojawiającą się jak gdyby bez żadnej uchwytnej przyczyny, jak na przykład nowotwór. Nie jest także związany z procesem starzenia się organizmu, tak jak to się dzieje w chorobie Alzheimera. AIDS jest chorobą wywoływaną przez wirusa zwanego w skrócie HIV ( Human, Immunodeficiency, Virus), czyli ludzkiego wirusa upośledzenia odporności.

LECZENIE :

W tej chwili nie ma szczepionki przeciwko AIDS. To znaczy nie można się zaszczepić, aby uchronić się przed wirusem AIDS, tak jak to się dzieje w przypadku odry czy polio.
Ponieważ AIDS jest różny u różnych osób. Z tego względu trudno jest wyprodukować szczepionkę skuteczną dla każdego. Nawet u jednej osoby wirus z upływem czasu potrafi zmienić swoją budowę. Dlatego szczepionka, która może pomóc jednego dnia, drugiego może być już bezużyteczna. Naukowcy prowadzą badania nad wynalezieniem szczepionki przeciwko HIV, ale wątpliwe jest, czy będzie ona dostępna przed upływem pięciu, dziesięciu lat.

Choroby cywilizacyjne stają się co raz bardziej powszechne i dotykają nie tylko ludzi starszych czy dorosłych, ale także młodzież, a nawet dzieci. Niektóre są łatwe do wyleczenia, ale niektóre wiążą się z powikłaniami oraz długotrwałymi, kosztownymi i skomplikowanymi kuracjami, a jeszcze niektóre są wręcz nieuleczalne. Aby uniknąć wszystkich należy prowadzić zdrowy, aktywny tryb życia, uprawiać sporty, zdrowo się odżywiać, unikać stresów, zapobiegać nałogom lub rzucać je, jeżeli takowe istnieją, unikać przypadkowych stosunków płciowych z wieloma partnerami (w przypadku chorób wenerycznych). W ten sposób zapobiegniemy chorobom cywilizacyjnym również przyszłych pokoleń.

Obowiązki pracodawcy w zakresie bezpieczeństwa, higieny pracy i ochrony zdrowia
- część II

Część i jest na stronie http://www.edukacjaprawnicza.pl/index.php?mod=m_artykuly&cid=6&id=880

Ale niestety trzeba zapłacić sms-em.

Karina Leszczyńska*

Tekst pochodzi z numeru: 5 (107) maj 2009

Bezpieczeństwo i higiena pracy to terminy przywoływane powszechnie w przepisach prawa pracy. Mają rangę konstytucyjną1, są jedną z podstawowych zasad prawa pracy - art. 15 KP (tzw. zasada prawa pracy w znaczeniu normatywnym) oraz elementarnym obowiązkiem pracodawcy art. 94 pkt 4 KP. Ustawodawca poświęcił im także Dział X KP.

Celem opracowania będzie zatem przybliżenie czytelnikom obowiązków pracodawcy w zakresie BHP, omówienie zasad dotyczących bezpieczeństwa pracy i ochrony zdrowia pracowników, a także wykazanie powszechności oraz złożoności problemu. Analizie poddane zostaną zarówno odpowiednie przepisy KP, jak i podstawowe w tym zakresie ustawy i rozporządzenia.

Obowiązek przeprowadzenia badań lekarskich

Pracodawca nie może dopuścić pracownika do pracy bez aktualnego orzeczenia lekarskiego stwierdzającego brak przeciwwskazań do pracy na określonym stanowisku (art. 229 § 4 KP). Naruszenie powyższego obowiązku, może zostać uznane za zewnętrzną przyczynę wypadku przy pracy. W wyroku z 17.11.2000 r.2 SN wyraził zdanie, że: „dopuszczenie do pracy pracownika bez aktualnego orzeczenia lekarskiego stwierdzającego brak przeciwwskazań do pracy na określonych stanowiskach może stanowić przyczynę zewnętrzną wypadku przy pracy”. Z kolei, w wyroku z 2.12.2003 r.3 SN stwierdził, że: „przyczyną zewnętrzną wypadku przy pracy nie jest sam fakt dopuszczenia do pracy pracownika niezdolnego do jej wykonywania, ale przyczynę współistniejącą z wewnętrznymi schorzeniami, stanowi zadziałanie czynnika zewnętrznego na niepełnosprawny organizm pracownika (uraz)”.

Ustawodawca w art. 229 KP, wyróżnia trzy rodzaje badań lekarskich:
1. Badania wstępne - Przeprowadzane zawsze przed podjęciem przez pracownika pracy i w przypadku przeniesienia:

  • pracownika młodocianego na inne stanowisko pracy oraz

  • innych pracowników na stanowiska, na których występują zagrożenia w postaci czynników szkodliwych dla zdrowia lub uciążliwe warunki pracy.

Badaniom tym nie podlegają osoby przyjmowane ponownie do pracy na to samo stanowisko (np. sądowe przywrócenie do pracy) lub stanowisko o takich samych warunkach pracy, na podstawie kolejnej umowy o pracę zawartej bezpośrednio po rozwiązaniu lub wygaśnięciu poprzedniej umowy o pracę z tym samym pracodawcą.
2. Badania okresowe - Wykonywane są w trakcie trwania zatrudnienia, w terminach wyznaczonych przez lekarza, w miarę możliwości w godzinach pracy.
3. Badania kontrolne - Podlega im każdy pracownik po chorobie trwającej dłużej niż 30 dni (bez znaczenia jest przyczyna niezdolności do pracy).
Powyższe rodzaje badań lekarskich pracowników, zwane są również badaniami profilaktycznymi.

Podstawowe badania lekarskie wymienione w KP, wykonuje się na podstawie umowy zawartej pomiędzy zakładem pracy a odpowiednią placówką medyczną4. Wyboru placówki, z którą podpisana zostanie umowa o świadczenie usług medycznych, dokonuje pracodawca w porozumieniu z przedstawicielami załogi.

Badania lekarskie mają zastosowanie do wszystkich pracowników bez względu na zajmowane stanowisko i rodzaj wykonywanej pracy. Powinny być przeprowadzane na podstawie skierowania wydanego przez pracodawcę, a wykonane przez lekarza medycyny pracy, na koszt pracodawcy i w miarę możliwości w godzinach pracy. Pracodawca ponosi także inne koszty profilaktycznej opieki zdrowotnej nad pracownikami, konieczne ze względu na warunki pracy. W skierowaniu na badania powinno się określić rodzaj badania profilaktycznego, rodzaj stanowiska na którym pracownik jest lub ma być zatrudniony oraz podać informacje: 1) nt. czynników szkodliwych dla zdrowia lub warunków uciążliwych, występujących na danym stanowisku pracy oraz 2) przedłożyć aktualne wyniki badań i pomiarów czynników szkodliwych dla zdrowia wykonanych na stanowisku badanego pracownika.

Jeżeli pracodawca zatrudnia pracowników w warunkach narażających na działanie substancji rakotwórczych lub pyłów zwłókniających, jest obowiązany zapewnić tym pracownikom okresowe badania lekarskie również po zaprzestaniu pracy w kontakcie z tymi substancjami, czynnikami i pyłami oraz po rozwiązaniu stosunku pracy, jeżeli zainteresowany były pracownik zgłosi wniosek o objęcie takimi badaniami. Kwestie dotyczące zakresu badań lekarskich pracowników, ich częstotliwości i profilaktyki zdrowotnej regulują szczegółowo przepisy odrębne, w tym rozporządzenie Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej z 30.5.1996 r.5

Zakres profilaktycznej opieki zdrowotnej nad pracownikami obejmuje m.in.:
1) obowiązek przeprowadzenia badań lekarskich także poza terminami naznaczonych badań okresowych w przypadkach:

  • stwierdzenia szkodliwego wpływu wykonywanej pracy na zdrowie pracownika i związanej z tym konieczności przeniesienia go do innej pracy,

  • ciąży pracownicy, jeżeli stan ten uniemożliwia jej wykonywanie dotychczasowej pracy,

  • stwierdzenia objawów choroby zawodowej,

  • stwierdzenia u pracownika niezdolności do wykonywania dotychczasowej pracy na skutek wypadku przy pracy, gdy jednocześnie pracownik nie został uznany za niezdolnego do pracy w rozumieniu przepisów o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (§ 6 BadLekR w zw. z art. 231 KP).

2) w razie stwierdzenia u pracownika objawów choroby zawodowej - wykonanie badań u pracowników zatrudnionych na stanowiskach o podobnych zagrożeniach,
3) przy pracach w warunkach występowania przekroczeń najwyższych dopuszczalnych stężeń czynników szkodliwych dla zdrowia - wprowadzenie monitorowania stanu zdrowia pracowników oraz organizowanie szkoleń dotyczących ochrony przed zagrożeniami występującymi w środowisku pracy,
4) włączenie lekarza sprawujące profilaktyczną opiekę zdrowotną nad pracownikami w prace komisji BHP.
Skierowanie wydaje wówczas pracodawca na wniosek i po zgłoszeniu przez pracownika niemożności wykonania dotychczasowej pracy.

Jeżeli pracodawca (lub pracownik) kwestionuje treść wydanego zaświadczenia lekarskiego, to może wystąpić w terminie 7 dni od dnia wydania zaświadczenia z wnioskiem o ponowienie badania. Strona zainteresowana występuje za pośrednictwem lekarza, który wydał to zaświadczenie. Badanie jest wówczas przeprowadzane w wojewódzkim ośrodku medycyny pracy właściwym ze względu na miejsce świadczenia pracy lub siedzibę jednostki organizacyjnej, w której jest zatrudniony pracownik. W przypadku wydania zaświadczenia przez lekarza zatrudnionego w wojewódzkim ośrodku medycyny pracy, powtórne badanie będzie wykonane w najbliższej jednostce badawczo-rozwojowej specjalizującej się w medycynie pracy (§ 5 BadLekR).

Apteczki znajdujące się na terenie zakładu pracy powinny być zaopatrzone w sprzęt i lekarstwa niewymagające szczególnych umiejętności przy ich użyciu, tak aby mogła z nich skorzystać każda osoba udzielająca pierwszej pomocy. Obudowa apteczki powinna być oznaczona zgodnie z Polską Normą (czerwony napis „Apteczka pierwszej pomocy” lub symbol czerwonego krzyża na białym tle) i odporna na uszkodzenia mechaniczne6.

Szkolenia BHP

Pracodawca jest także zobligowany do organizowania szkoleń w zakresie BHP. Obowiązek ten dotyczy wszystkich zatrudnionych, bez względu na rodzaj wykonywanej pracy. W szkoleniu uczestniczą także osoby zatrudnione na podstawie umów prawa cywilnego, pracownicy zatrudnieni w celu przyuczenia do wykonywania określonej pracy, praktykanci. Pracodawca nie może dopuścić pracownika do pracy bez aktualnego szkolenia w zakresie bhp (art. 237³ KP)7.

Przepisy przewidują 2 rodzaje szkoleń:

Pracodawca ma także obowiązek zaznajomienia pracowników z przepisami i zasadami BHP oraz wydawania w tym względzie instrukcji odnoszących się do poszczególnych stanowisk pracy.

Zasady przeprowadzenia szkoleń bhp, ich częstotliwość i wymiar godzin zostały określone w rozporządzeniu Ministra Gospodarki i Pracy z 27.5.2004 r.8 Szkolenie BHP musi odpowiadać rodzajowi pracy, którą wykonuje pracownik i przekazywać szczegółowe instrukcje dotyczące konkretnego stanowiska pracy (tzw. instruktaż stanowiskowy). Szkolenie może przeprowadzać sam pracodawca (upoważniony przez niego odpowiednio przeszkolony pracownik) lub pracodawca może zlecić wykonanie tego zadania jednostkom wyspecjalizowanym w działalności szkoleniowej w zakresie BHP.

Celem szkolenia jest:

Podkreślić także należy, że sam pracodawca również musi odbyć szkolenie BHP i uaktualniać wiedzę w zakresie niezbędnym do wypełnienia ciążących na nim obowiązków.

Rozróżniamy dwa rodzaje szkoleń:

- tzw. ogólny - zapewnia uczestnikom szkolenia możliwość poznania podstawowych przepisów zawartych w KP a odnoszących się do spraw związanych z BHP, pozwala zapoznać się z przepisami wewnątrzzakładowymi, które dotyczą miejscowych warunków i zasad BHP (układy zbiorowe, regulaminy, statuty), a także podstawowymi zasadami postępowania w razie wypadku przy pracy i konieczności udzielania pierwszej pomocy. Instruktaż ogólny odbywają: nowo zatrudnieni pracownicy, studenci odbywający u pracodawcy praktykę zawodową, a także uczniowie szkół zawodowych, którzy zatrudnieni są w celu praktycznej nauki zawodu. Ten rodzaj szkolenia może prowadzić pracownik służby BHP, osoba wykonująca u pracodawcy zadania służby BHP, sam pracodawca lub też pracownik wyznaczony przez pracodawcę, a posiadający aktualne zaświadczenie o ukończeniu wymaganego szkolenia w dziedzinie BHP.

- stanowiskowy - obejmuje bardziej specjalistyczną wiedzę, odnoszącą się do konkretnego stanowiska pracy i występujących tam zagrożeń środowiskowych oraz ryzyka zawodowego. Instruktaż ten ma zapoznać uczestnika szkolenia z metodami bezpiecznego wykonania pracy na danym stanowisku i jest przeprowadzany przed dopuszczeniem do wykonywania pracy na danym stanowisku. Instruktaż stanowiskowy przechodzą: pracownicy zatrudnieni na stanowiskach robotniczych, pracownicy przenoszeni na takie stanowisko oraz uczniowie odbywający praktyczną naukę zawodu i studenci podczas praktyk. Jeżeli pracownik jest zatrudniony na kilku stanowiskach pracy to powinien odbyć instruktaż stanowiskowy na każdym z tych stanowisk. Czas trwania instruktażu jest uzależniony od stażu pracy pracownika, rodzaju pracy, zagrożeń występujących w środowisku pracy oraz przygotowania zawodowego pracownika. Instruktaż stanowiskowy przeprowadza osoba kierująca pracownikami wyznaczona przez pracodawcę lub sam pracodawca, jeżeli posiada stosowne kwalifikacje. Ten etap szkolenia kończy się sprawdzeniem wiedzy pracownika na temat stanu BHP w środowisku pracy i dopiero po sprawdzeniu nabytych umiejętności pracownik może przystąpić do wykonywania pracy na określonym stanowisku. Odbycie powyższych instruktaży potwierdzane jest przez pracownika na piśmie w karcie szkolenia wstępnego, która przechowywana jest przez pracodawcę w aktach osobowych pracownika.