0316 jpeg

Księga 4 • Słownik terminów

(Dan 7:9,13,22). SanatKumara (sanskr. “wieczny młodzian”) jest jednym z Siedmiu Świętych Kumarów. Dawno temu przybył na Ziemię w jej najczarniejszej godzinie, gdy tutejsze ewolucje utraciły całe światło, gdyż nie było ani jednej osoby na planecie, która by oddawała cześć Boskiej Obecności. Sanat Kumara i grupa 144 000 dusz Światłości, które mu towarzyszyły, zgodzili się strzec płomienia Życia w imieniu ludów Ziemi. Ślubowali to czynić dopóty, dopóki dzieci Boże nie odpowiedzą na miłość Boga i nie zaczną ponownie służyć swej Potężnej Obecności JAM JEST. Ustronie Sanat Kumary, Szambala, zostało zbudowane na wyspie na morzu Gobi, które dziś jest pustynią Gobi. Pierwszym, który odpowiedział na jego płomień, był Gautama Budda, a potem Pan Maitreja i Jezus.

W hinduizmie Sanat Kumara czczony jest jako jeden z czterech lub siedmiu synów Brahmy, którzy przedstawiani są jako zawsze czyści młodzieńcy. Uważa się go za jednego z najstarszych przodków ludzkości. Sanat Kumara ujawnił swą poczwórną tożsamość jako orędownik Chrystusa Kosmicznego w czterech ćwiartkach Materii i w jego własnych ludziach Światła jako: (1) Karttikeya, bóg wojny i głównodowodzący wojsk bogów. Legendy powiadają, że Karttikeya urodził się specjalnie po to, by pokonać demona Tarakę, który symbolizuje niższy umysł, czyli niewiedzę. (2) Kumara, “święty młodzian”. (3) Skanda, syn Śiwy. (4) Guha, “jaskinia”, bo przebywa w jaskini serca.

Sanat Kumara zajmował pozycję Władcy Świata, dopóki jego student Gautama Budda nie osiągnął wystarczającego poziomu mistrzostwa, by objąć ten urząd. Dnia 1 stycznia 1956 r. Gautama Budda został koronowany na Władcę Świata, a Sanat Kumara, jako Regent Władca Świata, powrócił na Wenus i do swego bliźniaczego płomienia, Mistrzyni Wenus. Tam, w innym wymiarze oktawy “fizycznej i eterycznej” -

wraz z innymi Świętymi Kumarami, potężnym Yictory i jego legionami, wieloma Wniebowstąpionymi Mistrzami i ludźmi Światła z Wenus - kontynuuje swą służbę z Wielkim Białym Braterstwem na rzecz planety Ziemia. Dnia 25 maja 1975 r. Mistrzyni Wenus oznajmiła, że “zostanie trochę na Ziemi”, by poświęcić na nowo ognie Matki, gdy Sanat Kumara będzie strzegł płomienia na Wenus. Sanat Kumara przekazuje często dyktanda przez swą Wyslanniczkę i otacza Ziemię swym polem aurycznym. Zob. Władca Świata.

Serafiny. Znane także jako zastępy serafinów. Zakon aniołów oddanych ogniskowaniu płomienia czystości i świadomości czystości przed tronem Boga w elektronicznych pierścieniach ognia Wielkiego Centralnego Słońca i w kosmosie na planach Duchai Materii. Kapitanem zastępów serafinówjestJustyniusz. Pod jego kierunkiem służą one przy ołtarzu Boga w Wielkim Centralnym Słońcu oraz służą płomieniowi wniebowstąpienia i Świątyni Wniebowstąpienia w Luksorze. Z zakonu serafinów wywodzi się Serapis Bey, Władca Świątyni Wniebowstąpienia i Czohan Czwartego Promienia. Izajasz widział serafiny (hebr. “palący się”, “płonący”), stojące ponad tronem Boga i mające po sześć skrzydeł: “dwoma zakrywał swą twarz (przed chwałą Pana), dwoma okrywał swoje nogi (w czci przed świętością Pana), a na dwóch latał (podnosił swe wibracje do planów Wielkiego Centralnego Słońca i obniżał, gdy zstępował na plany fizyczności i przejawienia)”. Serafiny inicjują sługi Pana na ziemi, by zgładzić grzechy Jego wybrańców i oczyścić ich na ścieżce pokornych sług - kapłanów, proroków, wysłanników itd. Sam Izajasz otrzymał seraficzną inicjację, którą barwnie opisał: “Wówczas przyleciał do mnie jeden z serafinów, trzymając w ręce węgiel, który kleszczami wziął z ołtarza. Dotknął nim ust moich i rzekł: «Oto dotknęło to twoich warg: twoja wina jest zmazana, zgładzony twój grzech»”.

Serapis Bey opisuje wizję serafinów w swym Dossier on the

317