104350

ncvm

«AlV

nctonuKirm

XXIX

y^4 rnrnem W* n Micfacmca

a* fi f^rtw^si j*j**^mm 35®

!7r i ■mmkk n d/iiiw • ryciu f ■ko mitowi

yL',4^' pi

U XMB1 I

y^ifle eieeni Hanowi i« pr/cuc wwyjutmn eto n»*crd«ć mano polbdów ..daotoctwa" « » n*n vj *>ta»e^,?

togr - prócz uniesienia i stylu Schilk jM przed chwil,i tonu cncrectyczneg _f ooMtod jaka wyczuwamy na ogół w Oa nowsuwiony Maranu „światu rzeczy V Mr ..ogniem" wydobyć z zamętu nosy i rzt nfcń udoch jak „rozumni szałem"? Pogarc j’*7 Bunt przeciw przyzkmnośd otaczają „i _w wysoka sferę ideału⁰ Ale najpewniej ch\ umjl anhjicy Odę w intonacyjną jedno całą wypowiedź I wszystko, co w ilca: lakoniczna zwartość gnotrocznych wy rczwjń. napięnr praccmuwień. retoryka

Ob jest wą/fakmT - pyta Kleiner⁰.

Jol ń T

Ptouki Mktfawhy Wszystkie związane są gBctom- Smoowią jakby uprzystępnienie ideolog jednym dokumentem ze współżycia kołeżerislóci nnych s sobą me tylko rapótaą pracą orgamza fcmobłiwą radością ałodnrtc7rj zabawy To grabów", przeksTułconych aestyfoagi na rzekc

f. <*.. 145—47

p pez} jakby

:e icsE przemówienia wygłaszane z żartobliwie odmą powagą — na lekkie, swobodne, anakreontyczne nawet piosenki, śpiewane wspólnie z gromadą bawiącej toę młodzieży. Ale ta uśniachniąw śpiewność jeb wystroju wierszowanego jest w swej wesołej lekkości także — do pewnego stopnia — udawana, stanowi jakby cdowe „przybranie" podkreślające ich polityczną mewimość. Cały wdwąk poetycki tych wierszy sprowadza się przede do zręcmcj i dowcipnej zarazem metaforyki przdcsztakającej — stopniowo coraz wyraźniej — ¹¹ anakreontyczny ton wezwaó w poważny, ideowo zaangażowany zesaw ^r70*J haseł fiiomaddch znanych już nam z Ody i z przemówień młodego Mickiewicza.

Spójrany wpierw na piosenkę przystaną pracz poetę z Kowna ¹ na imieniny Malewskiego, obchodzone uroczyście pracz fi*"—*^ 1/13 XI1819 r. Miała właśnie zstąpić gamby", oa które lor w odosobnieniu kowieńskim nie mógł się zdobyć: „Same wrotki — pine ^ł do przyjaciół — Madę choć lichą piosnkę"¹*. W połowie jej pada dwuwiersz wyrażający styl współżycia towarzyskiego

Tu wspólne koją cierpienia:

Przyjaźń, wesołość i paw.

[H4. radością oczy błymą...]

A przed tym dwuwierszem i po nim przepływają rytmiczne zwrotki z hasłami fikmaekimi: „Ojczyzna, nauka, cnota", „I męstwo, praca i zgoda”.

Jeszcze wyraźniej zarysowuje się to w tzw. Pieto F1krttó*\ napisanej zapewne równocześnie niemal z Odą, pod koniec 1820 r. Drukowano ją w warszawskim piśmie «Motyt» pod znamiennym tytułem | Anakreontyk. Rzeczywiście, u samego jej wstępu figuruje zwrotka wprowadzająca od razu w atmosferę wesołej abawy:

>.in

Hej idjjmy żywota! Wszak źyjem tylko raz Niechaj ta czara dou Nie próżno wabi nas.

» Wyd. jubil., XIV 49.