201411183258

Prredsi.i wionę niżej definicje polityki społecznej są pochodną definicji wcjJ śrnej sformułowanych przez polskich klasyków, przedstawicieli tzw. polskiej » szkoły polityki społecznej, między innymi przez Zofię Daszynską-Golińską, Sta»3R nisława Rychlińskiego czy Konstantego Krzeczkowskiego. W 1933 r. Z. Daszy^U ska-Golińska pisała: „Postawić należy sprawiedliwy i celowy rozkład praw, ob*9 wiązków i dochodu społecznego jako cel, do którego polityka społeczna dąży^9 powinna” (Czym jest polityka społeczna, w: Polityka społeczna. Warszawa 1933 ■ przytoczono za: J. Supińska 1996a, s. 33). S. Rychliński przedstawia z kolei poti!9 tykę społeczną jako naukę, choć z definicji wywieść można wprost wnioski dląfl polityki społecznej jako praktyki. Pisze mianowicie: „[...] polityka społeczna jest tofl więc naukowo usystematyzowany zbiór wskazówek, jak usuwać, a choćby łagodzić® niesprawiedliwości i szkody płynące dla jednostki i społeczeństwa z ustroju pracy® najemnej oraz jak przeciwdziałać dalszemu narastaniu tych niesprawiedliwości® w powstawaniu nowych szkód" (Polityka społeczna, w: „Wiedza i Życie” z. 4 1 z 1938 r., definicja przytoczona za: J. Supińska, op. cit., s. 33). Połączenie celóWfl ^ polityki społecznej jako nauki polega na ustaleniu, że „bada ona zmiany w struk-® jfe turze społecznej zachodzące pod wpływem celowej działalności grup społecznych® ■ oraz ciał publicznych i szuka sposobów najbardziej celowego przeprowadzanymi tych zmian" (Polityka społeczna, Wybór pism, Łódź 1947, za: J. Supińska, op.

I s. 33). Podobnie cele naukowe i praktyczne polityki społecznej postrzegał Włady-® I sław Zawadzki.

Antoni Rajkiewicz określa politykę społeczną jako „[...] sfery działania pań- ■ I stwa oraz innych ciał publicznych i sił społecznych, która zajmuje się kształtowa- 1 1 niem warunków życia ludności oraz stosunków międzyludzkich (zwłaszcza w śro- I g dowisku zamieszkania i pracy)” (Rajkiewicz 1996, s. 24). Kształtowanie tychże® i?: warunków odbywa się poprzez świadczenia społeczne oraz zapewnianie pracy za-I robkowej, dającej podstawę egzystencji oraz poczucia bezpieczeństwa socjalnego ■ i pokoju społecznego.

t Wacław Szubert przez politykę społeczną rozumiał „[...] celowe oddziaływa- J I nie państwa, związków zawodowych i innych organizacji na istniejący układ sto- 1 I sunków społecznych, zmierzające do poprawy warunków bytu i pracy szerokich® I warstw ludności, usuwania nierówności społecznych oraz podnoszenia kultury i I życia” (Szubert 1979, s. 30). Wśród podmiotów realizujących cele polityki spo- j T tocznej, obok państwa, W. Szubert wymienia związki zawodowe i inne organizacje 1 społeczne (tamże 1979, s. 30). Już w końcu lat 70. autor ten pisał, że „poważnym i ■ problemem jest właściwe określenie roli organizacji społecznych [w polityce społecznej], które powinny mieć szerokie możliwości uczestniczenia w podejmowaniu ważnych decyzji oraz w sprawowaniu kontroli nad wcieleniem ich w życie (a także rozwijania samorzutnej działalności w zakresie samopomocy, organizowania wy-1 poczynku, podnoszenia kultury pracy i życia itd.)” (tamże, s. 53). Zaznaczam ten problem ze względu na cel niniejszego opracowania i próbę określenia roli różnych podmiotów w realizacji polityki społecznej na rzecz osób niepełnosprawnych w dzisiejszej Polsce.

3al i B. K by. {.

Rener Na zi spole pińsl

i

dzer do (

stw ś żer

| ^iy< | nej

na

: sp I *^e

n

34 ■