36

0

§17

Wybór wysokości fotografowania

1.    Wysokość fotografowania oblicza się dla ustalonej zaprojektowanej skali zdjęć i wybranego obiektywu wg zależności

W-fM,

2.    Wysokość lotu określa się względem średniej płaszczyzny obszaru fotografowania H».

1)    Dla terenów płaskich średnią płaszczyznę określa się dla całego rejonu:

H* = 1/2- (H_+H-)

t

0

0

gdzie u__Hń - ekstremalne wysokości w terenie odczytane z map.

2)    Dla terenów pofałdowanych wysokość lotu określa się oddzielnie dla każdego szeregu zdjęć. Średnią płaszczyznę obszaru określa się wg. wzoru: H. - H„, - 1/3- (tL,.- H„)

3.    W projekcie lotu podaje się wysokość fotografowania W. wysokość absolutną lotu W„ odniesioną do poziomu morza oraz wysokość lotu odniesioną do wysokości lotniska W_M:

-    wysokość absolutna lotu:    4, = W + H„

—    wysokość lotu odniesiona do wysokości lotniska: W_w « W + H„ - H_w

¥

¥

§18

Wybór pokrycia podłużnego zdjęć

1.    Pokrycie podłużne określa pokrycie między sąsiednimi zdjęciami w szeregu i wyrażane jest w procentach. Projektowane zasadnicze pokrycie podtużne zdjęć lotniczych dla opracowań stereoskopowych wynosi standardowo p„ = 60%.

2.    Przy fotografowaniu terenów pofałdowanych pokrycie podłużne należy zwiększyć o wfiływ rzeźby terenu. Projektowane pokrycie wyniesie:

p[%] = P„[%] + 50^[%]

gdzie: p₀ - zasadnicze pokrycie i(p₀ = 60 %) ?

iH - maksymalne deniwelacjewystępujące w szeregu liczone względem średniej płaszczyzny danego szeregu.

3.    W przypadku fotografowania kamerą na podwieszeniu bez stabilizacji, projektowane pokrycie podłużne należy zwiększyć o:

1) 2% dla kamer szerokokątnych,

2)    4 % dla kamer normalnokątnych.

4. W szczególnych przypadkach pokrycie podłużne zdjęć może odbiegać od standardowego. Może to mieć miejsce w przypadkach:

1) zwiększonego pokrycia do około 70% w przypadku fotografowania miast

36