a9 (2)

Motoryczność starcza odznacza się stereotypowością.

■ Utrwalony szablon postępowania ruchowego jest trudny do przełamania, wprowadzenie zmian wymaga systematycznej i długotrwałej pracy z pacjentem.

■ Znacznie ograniczona jest u pacjentów starych plastyczność procesów nerwowych, co wydatnie zmniejsza zdolność motorycznego dostosowania się do sytuacji oraz tworzenia kombinacji ruchowych o normalnej strukturze fazowej i dynamicznej.

Wyraźny regres motoryczności uwidaczniają się niepewnością ruchów i niezaradnością starego człowieka.

Procesy starzenia wpływają również na sferę psychospołeczną człowieka.

Można wyodrębnić pewne zmiany sfery psychospołecznej, charakterystyczne dla większości starzejących się ludzi

I obniżenie poziomu aktywności i sprawności psychicznej,

9 obniżenie poziomu aktywności społecznej

9 zmniejszenie poczucia zabezpieczenia w sferze psychicznej i fizycznej, ■ obniżenie poziomu zdolności adaptacyjnych i ich tempa,

9 wycofanie się ze spraw innych ludzi i otoczenia,

9 ograniczenie planów do obszaru własnej osoby i codziennej egzystencji, 9 kostnienie systemu wartości,

9 trudność w zaspokojeniu potrzeby własnej wartości, aprobaty i uznania, 9 odsuwanie realizacji zamierzeń,

9 apoteoza przeszłości,

9 ograniczenie samokrytycyzmu i egocentryzm.

Rozwijające się równolegle zmiany inwolucyjne i patologiczne, zarówno w sferze fizycznej, jak i psychospołecznej sprawności osób w wieku podeszłym, są zasadniczym powodem specyficznego postępowania rehabilitacyjnego w geriatrii.