Podstawą wprowadzenia teorii plastyczności do obliczeń belek i ram jest stwierdzenie, że konstrukcja obciążona obciążeniem granicznym (w sensie przesil bu plastycznego), a następnie odciążona — przy ponownym zwiększaniu obciążeń do wartości granicznej, pracuje sprężyście.
W rozważaniach przyjmuje się wyidealizowany wykres złożony z dwóch
odcinków prostych charakteryzujących fazy sprężystą i plastyczną.
Przejście z jednej fazy do drugiej odpowiada odkształceniom £=0.1°o dla stali węglowych (St3S) i £=0.16% dla stali stopowych (18G2).