g(a+h) - g(«) « F [f©♦h) , 1. . t fp(a-fh)F [f ^a) ,. .., fp(a) ] «
n ' (5.2
•Y' O rf.(a4.h) - f4(a)] ♦ e(Af) . lAfl , li® £(4f) - O
1-1 P M»lp-10
fp(aeh)-fp(»)).
gdzie: Af ■ (f^a+h) - fj(a)
Z ciągłości funkcji (k ■ l,...,p) w punkcie a wynika, że
Wykorzystując teraz związki (6.1) w równości (6.2), otrzymujemy p n p
g(e1h) - g(a) - Dt £°ijhj 1 H°1 ei(h) 1,hln ♦ e< 1‘‘
• E L° 1o1^hJ ♦ lhln £ ot ^(h) + e(Af) i A f lp
Z ostatniej równości oraz z (6.1) wynika, że
[9(81h). „<.>]. U'1-<„(£>! 1i(ioi 1
0, więc
g(a1h) - g(a)
(6.3)
gdzie: limac(h) - 0 co kończy dowód twierdzenia 6.2.
Uwaga. Ze wzoru (6.3) wynika, że pochodne cząstkowe funkcji g w punkcie a można obliczać z następującego wzoru:
1 i-l ł 3 (6.4)
lub krócej, ale mniej dokładnie
le(Af)| £(£>„, | ♦lVh>|)|
k-l\j-l /J
Pon lenaż £ A(h) —O (i - 1, ... ,p) 1 £( A f) — O, gdy 1 h I n przyrost g(a1h) - g(a) możemy przedstawić w postaci