IMGG81 (2)

fnr>pomuum te jah» trarcią i4M%iuK romantycznego twonenU wy* mktulrm iwnwir dl* «vy«Ukk.

Ptvci««awlMi «au: twmur dl* dwunastu lub dla dwu dwunastek,

t lun dóbr* psr«)* jest trudno mumialą. Jest Mcacfólnie trudno mnńk. kiedy jn nową. Moje określenia pocxjt i poematu tłumaczą to.

kmifkiakm jui budniot A esy jakieś Cnie powinny tłoczyć się w zda-wr, jak pijacy w oyd, kaes uchodzić w nie praca lekko uchylone drzwi, Mr uidką caąii pnybyuśw zatrzymają aa progiem. a kogo wpuszczą, smie-tus da aazpsaaaaia. Do nkpoznania ? Zwrot ten oznacza tu przeważnie to. ca aM jego otarte anonir: trudne rozpoznanie. Ekwiwaleńtymując na* taywii«otc. pi(iat ańonir prsrk—ukz jej twarz. Trzeba głębokiego wzroku, obi* twaiat lidrT) łhimsć A ke wwój poeaji polega na coraz większym cdcUUmu df od iańrasa tarczy, ten kto nic umie iść za nią krok w krok, mato pozwać mą npnód jut tylko wleczony jej spopularyzowanym zwycięstwem A więc |ai w tkance poematu, w zdaniu, nadymają alą mroki, które wywodzą aią s istoty poezji.

Trudne^ raazznrm* potęgują aę. kiedy chodzi o związek zdań poc-nuiiirnli Łaśńy przełom poetycki wprowadza tu reformy, które w każdym kraju eyizawa i laaanur drobna ilość ludzi, a które dla ogółu czytelników uras a na przykryn mtacfóieas krytyków dri tunik inł ich aą tak długo nie* nmdlp. jak długo od nadmiaru popularnej jasności nie gaszą juk latarń donck    Najn. ■■ poezja dokonuje w dziedzinie związku zdań

jnmtu sf#ąo dębin niż zmysł kit dotychczasowe. Następstwo zdań «|Ńra eę ra as gąrkif nawyck prawach. Rodzi się nowa «iirzzrozumiałość, tak umo wo, jak pamja, taka ją wydala; ale zarówno jej oskarżyciele, jak i jq wśmnkań posługują ńę w wzloe o nią zardzewiałą dubeltówką starej tiommusalBśri. Układ —ujiaiwr i zai)i układ logiczny bez logikulstwa, ukU4 foskwitsma iśttaą się tak bardzo od powszechnie cenionego poematu

„Wlazł kotek na plotek*", Ift trzeba znawstwa, prawdziwego znawstwa, ażeby je zrozumieć i odczuć. Okład skojarzeniowy, któremu hołdują prawie wazyacy nowi poeci polscy, jest głównym sprawcą skarg na niejasność. Skrytykowałem go poprzednio z powodu jego niear ty styczności, ale muszę stanąć w jego obronie, kiedy zwalcza się ro aa jego nitmanmiainić, upatrując ją w odstępstwie od starej zrozumiałości, opartej na ustalonym trickami następstwie — i ustępów. Takie zarzuty należałoby jak najrychlej zarzucić. Jeśli czytelnik, przyzwyczajony do następstwa zdaó w szeregu a4 c d-s/-, szuka tego samego następstwa w wierszach skojarzeniowych o szeregu c^-y-ś, to oczywiście wiersze takie muszą wydać mu ssę nieczytelne. Niech znawca alfabetu łacińskiego salo skarży się os ołoca ytelnońć alfabetu grac Ir lago. Niech •tara się nowe znaki rozumieć. Trudności zrozumienia nie znikną; zamgloną przełęcz między a i ft przebyć można przy pomocy mapy, którą rozumie jeszcze niewielu.

Często poemat nie da się zrozumieć    ; ale czyż nar ifcmwlii

to tylko tego, że powinien cm być takim, ażeby każde przydane mu marzenie zawierało piękno. Często poemat jest niezrozumiały dla tych. którzy nie umieją widzieć naj ważniejzzej jego treści w jego kroju; dowodzi to tylko tego, żr wiele skarg nie może być branych w rachubę.    Chciałbym, ażeby z ttgo

wynikało, że niejasność ma tylko wtedy prawo bytu, kłady jeat plaaz-czem ooweRo piękna. Wypad* mieć nadzieję, że w każdym kraju znajdzie się kilkadziesiąt oczu widzących. Ola tego mówię o poezji dla dwunastu

Przypominam, że jako czwartą właściwość romantycznego tworzenia wymieniłem dążenie do odrębnej sztuki polskiej poprzez ludowość.

Przeciwstawiam mu: dążenie do tego samego celu poprzez teraźniejszość.

Jeśli kreski, którymi nasze dna znaczą wynik swej pracy, spłyną się w linię ciągłą i wyraźną, wówczas stanie się jasnym, że teraźniejszość odgrywa dla nas tę samą rolę, jaką w XIX w. odgrywała ludowość. U nas, w kraju płodnej