mech003

m_pw - masa próbki gruntu pokrytej parafiną i zanurzonej w wodzie [g], p_p - gęstość parafiny - przyjmujemy 0,93 g/cm³,’ p_w - gęstość wody w porach [g/cm³].

Sposób ustalenia wyników ostatecznych, jak w punkcie a.

Ad d. Oznaczenie gęstości objętościowej gruntu w rtęci. Z gruntu o nienaruszonej strukturze przeznaczonego do badań należy bez naruszenia naturalnej struktury wyciąć nożem dwie próbki gruntu o objętości po około 10 cm³ i nadać im kształt bryłek o gładkich powierzchniach. Naczynie pomiarowe ustawione na talerzu należy całkowicie wypełnić rtęcią, nadmiar rtęci wycisnąć z naczynia przez przyłożenie płytki z kołeczkami skierowanymi do wnętrza naczynia, a wypchniętą z naczynia rtęć usunąć z talerza.

Następnie, przygotowane próbki gruntu należy oddzielnie zważyć i zanurzyć w rtęci, wciskając je za pomocą płytki z kołeczkami. Rtęć wypchniętą podczas zanurzenia próbki gruntu należy przenieść do zważonej parowniczki zgarniając dokładnie pędzelkiem, a parowniczkę z rtęcią zważyć. Następnie należy próbkę wyjąć z naczynia pomiarowego i ponownie zważyć dla sprawdzenia, czy rtęć nie dostała się w jej szczeliny (ewentualny przyrost należy dodać do masy wypchniętej rtęci). Wszystkie wymienione wyżej czynności należy wykonywać w warunkach zgodnych z odpowiednimi przepisami BHP.

Gęstość objętościową gruntu należy obliczyć według wzoru

P =

Mm-Ph ' m_r

(2.6)

gdzie:

p - gęstość objętościowa gruntu [g/cm³], m_m - masa próbki gruntu w stanie wilgotnym [g],

Ph - gęstość właściwa rtęci, przyjmowana w zależności od temperatury [g/cm³], m_r - masa rtęci wypchniętej przez grunt [g].

Sposób ustalenia wyników ostatecznych, jak w punkcie a.

4. OBLICZANIE GĘSTOŚCI OBJĘTOŚCIOWEJ SZKIELETU GRUNTOWEGO

Gęstość objętościowa szkieletu gruntowego jest to stosunek masy szkieletu gruntu w danej próbce do jej objętości całkowitej (objętość szkieletu gruntowego wraz z objętością porów). Gęstości tej nie można wyznaczyć w badaniach bezpośrednich. Aby wyznaczyć tę wielkość, należy określić gęstość objętościową gruntu i wilgotność naturalną tego gruntu.

Gęstość objętościową szkieletu gruntowego p_d należy obliczyć według wzoru

(2.7)

m_s _ 100-p

~F~TÓ0Tw ’

gdzie:

m_s - masa szkieletu gruntowego [g],

V - objętość całkowita [cm³],

p_d - gęstość objętościowa szkieletu gruntowego [g/cm³], p - gęstość objętościowa gruntu [g/cm³],

W - wilgotność naturalna próbki [%].

5. WYZNACZANIE WILGOTNOŚCI NATURALNEJ GRUNTU

Wilgotność naturalna gruntu jest to stosunek masy wody zawartej w porach gruntu w stanie naturalnym do masy jej szkieletu gruntowego, wyrażony w procentach

ffl

W_n = —— • 100.    (2.8)

m_c

Wilgotność wyznacza się laboratoryjnie metodą suszenia w temperaturze 105 -h 110°C. Czas suszenia do stałej masy wynosi od kilku do kilkunastu godzin, w zależności od rodzaju grantu.

Do oznaczania wilgotności gruntu powinny być użyte dwie próbki o naturalnej wilgotności NW. Masa próbki zależy od rodzaju gruntu:

-    co najmniej 50 g - dla grantów gruboziarnistych po wydzieleniu z nich ziaren większych niż 25 mm,

-    co najmniej 50 g - dla piasków i pyłów,

-    co najmniej 30 g - dla pozostałych grantów drobnoziarnistych.

Bezpośrednio po pobraniu obu próbek gruntu należy umieścić je w parownicz-kach o znanych masach m_t, zważyć grant z parowniczką m„„, a następnie poddać suszeniu w temperaturze 105 -f 110°C do stałej masy. Po wysuszeniu należy ostudzić w eksykatorze nad bezwodnym CaCl? i ponownie zważyć m_st.

Jeżeli łączna masa badanej części grantu wraz z parowniczką wynosi więcej niż 250 g, lecz nie jest większa od 750 g, ważymy ją z dokładnością do 0,1 g, a gdy wynosi mniej niż 250 g - ważymy z dokładnością do 0,01 g.

Wilgotność grantu w % należy obliczyć według wzoru

W =

■100,

(2.9)

gdzie:

in_mt - masa parowniczki z grantem przed wysuszeniem [g], m_st - masa parowniczki z grantem po wysuszeniu [g], m, - masa parowniczki [g].

Sposób ustalenia wyników ostatecznych, jak w punkcie a.