Obraz0041 2

41

Część skrawająca i wykańczająca tworzą tzw. ostrze narzędzia, które ograniczone jest powierzchniami (rys. 3.3):

A_y - natarcia, na którą naciera i po której przesuwa się wiór,

A_a - przyłożenia, znajdującą się od strony powierzchni obrabianej i powierzchni stycznej do niej w czasie skrawania.

Rys. 3.3. Powierzchnie i krawędzie różnych narzędzi skrawających: a) noża tokarskiego, b) freza walcowo-czołowego, c) freza kątowego, d) wiertła krętego; A_a — główna powierzchnia przyłożenia, A_al - pierwsza główna powierzchnia przyłożenia (pierwszy ścin głównej powierzchni przyłożenia), A_a2 — druga główna powierzchnia przyłożenia, A’_a - pomocnicza powierzchnia przyłożenia, A’_al - pierwsza pomocnicza powierzchnia przyłożenia (pierwszy ścin pomocniczej powierzchni przyłożenia), A^!a2 - druga pomocnicza powierzchnia przyłożenia, A_y - powierzchnia natarcia, - pierwsza powierzchnia natarcia (pierwszy ścin powierzchni natarcia), A_y2 - druga powierzchnia natarcia, S - główna krawędź skrawająca, S’ - pomocnicza krawędź skrawająca

Zarówno powierzchnia natarcia, jak i przyłożenia (główna i pomocnicza) mogą składać się ze zbioru przecinających się powierzchni cząstkowych (A_yb Ay2, ... i Aai, A_a2, -..), które w przypadku powierzchni ścinowych nazywane są ścinami powierzchni natarcia i analogicznie powierzchni przyłożenia.

Linię przecięcia powierzchni natarcia i przyłożenia nazywa się krawędzią skrawającą (główną S i pomocniczą S’). Krawędź skrawająca może być prostoliniowa lub krzywoliniowa. W przypadku narzędzi niemających naroży (np.