OrganizacjaA

5.8. Organizacja robót wykończeniowych

Organizacja robót tynkowych. W budownictwie mieszkaniowym koszt i tynkowych wynosi 5-s-ll% ogólnych kosztów wszystkich robót budowlaiy Pracochłonność robót tynkowych zależy od stopnia ich zmechanizowania i wyr 15-5-25% ogólnej pracochłonności robót, obejmujących wykonanie całego budyń Dlatego mechanizacją objęto: przygotowanie zapraw, transport zaprawy na sta; wisko robocze, narzut zaprawy na powierzchnie tynków, narzut gładzi na wypi wionę powierzchnie oraz zacieranie gładzi.

Do wykonania robót tynkowych należy przystąpić dopiero po:

a)    zakończeniu wszystkich robót stanu surowego,

b)    wykonaniu pokrycia dachu,

c)    wykonaniu ścianek działowych,

d)    osadzeniu stolarki (okiennej, drzwiowej, mebli wbudowanych), przy czyn powinna ona być należycie zabezpieczona,

e)    założeniu przewodów instalacji podtynkowych,

f)    zamurowaniu otworów oraz bruzd dla instalacji sanitarnych itp.

Proces technologiczny tynkowania, niezależnie od rodzaju tynku, obejmuje:

•    przygotowanie podłoża (wyrównanie, oczyszczenie, skropienie wodą itp.),

•    wyznaczenie powierzchni tynku na sufitach i ścianach z wykonaniem pas# kierunkowych,

•    zabezpieczenie stolarki (zakrywanie drzwi, okien),

Rys. 5-38. Tynkowanie z pomocą agregatu pompowego do zapraw

Rys. 5-39. Mechaniczne zacieranie tynku

| wykonanie obrzutki sufitów i ścian (rys. 5-38),

I wykonanie narzutu na powierzchnie sufitów i ścian,

•    wykonanie narzutu odpowiedniej faktury na ostatniej warstwie tynku lub gładzi,

z mechanicznym (rys. 5-39), względnie ręcznym zatarciem,

•    ręczne wykańczanie tynków przy ościeżnicach, uskokach itp.

Taki podział procesu technologicznego wymaga ustalenia prawidłowej i racjonalnej organizacji robót, w celu pełnego zsynchronizowania czynności mechanicznych (narzucanie zaprawy) z pracochłonnymi czynnościami ręcznymi (wyrówny-I wanie narzutu, narzucanie i zacieranie gładzi, wyprawianie powierzchni przyoś-cieżnicowych itp.).

Przy mechanizacji robót tynkowych w większych obiektach, podstawową zasadą organizacji jest podział pomieszczeń na równe (lub zbliżone co do wielkości powierzchni) działki. Podział powinien być pionowy, w granicach klatek schodowych, gdyż daje to możliwość tynkowania na wszystkich kondygnacjach z jednego punktu ustawienia maszyn tynkarskich. Taki równy podział umożliwia odpowiednim zespołom roboczym przechodzenie z jednej działki na drugą w niezmienionym składzie, należycie przygotowując front robót. Przy określeniu wielkości powierzchni działek należy uwzględniać: wydajność agregatu tynkarskiego oraz niezbędny czas na przeschnięcie każdej warstwy tynku, aby możliwe było narzucanie następnej warstwy. Skład zespołów roboczych brygady oraz harmonogram robót tynkowych należy ustalić w zależności od rodzaju tynku, techniki wykonania, mechanizacji robót i innych warunków.

Zaleca się rozpoczynać roboty tynkowe od najwyższych kondygnacji i od powierzchni najbardziej odległych od klatki schodowej. Przygotowanie podłoża pod tynk jest czynnością pomocniczą (wykonywaną najczęściej przez pomocników), natomiast wyznaczanie powierzchni tynku należy już do czynności tynkarza. Od dokładnego wyznaczenia tej powierzchni zależy w dużym stopniu wygląd i jakość tynków. Tynki są wykonywane kolejno w pomieszczeniach i na klatce schodowej z rusztowań na kozłach (rys. 5-40). Sufit tynkuje się od okna w głąb pomieszczenia, a ściany — od drzwi wokół pomieszczenia. Na stropie wzdłuż tynkowanych ścian powinny być ułożone deski do zbierania spadającej zaprawy.

Bal

fys. 5-40. Kozły (kobyłki): a) z drewna, b) z metalu (zaciskowe)