polski2

Jeśli rozpadanie się czasu jest jego gaśnięciem, zamarzaniem, zastyganiem, to rozpadanie się przestrzeni przybiera postać dokładnie przeciwną: świat eksploduje jak pocisk, przestrzeń rozpęka się i rozlatuje na drobne kawałki, bądź - w postaci łagodniejszej - rozpływa się, tracąc kontury i kształty. W ten sposób wszystko zmienia swoje miejsce w przestrzeni, aż nic nie ma w niej żadnego miejsca, nic nie stanowi już punktu odniesienia; nie ma więc jej samej. O niezwykłości poezji pokolenia wojennego świadczy w dużej mierze to właśnie ścieranie się ze sobą przeciwstawnych, niszczycielskich sił: siły lodowego podmuchu powodującej zamieranie wszystkiego i siły wybuchu rozrywającej wszystko na strzępy, trawiącej mocy potopu i tratującej mocy płomienia, niszczącej potęgi ognia i wody.

('Wizje kultury pokolenia wojennego, 2000)

Postaraj się odpowiadać zwięźle, unikając cytowania.

1.    Dlaczego wyobraźnia poetycka Baczyńskiego i Gajcego jest zarazem kosmiczna i apokaliptyczna?

2.    Co autor rozumie przez określenie: „wyobraźnia materialna” (2. akapit)?

3.    Czego dotyczy doświadczenie apokalipsy w twórczości Baczyńskiego, Gajcego i Borowskiego (2. akapit)?

4.    Jak autor interpretuje obrazy: zamierania (zastygania) świata i jego rozpadania się (rozpływania) (3. akapit)?