skanuj0027

niosłam. Napisał: «Jan I, władca Joanny.» Powiedział: «Ma przyjechać mój kolega, muszę już iść». Zapytałam go, który, czy ten Emil? Nie odpowiedział i poszedł.

Ja w ogóle nie wiem, co on robi, jak żyje. Pewno kłamał. Nie wiem, co zrobić. Zabić go, czy co? Spytam małego k., w jaki sposób jest możliwe, żeby się iskry sypały z człowieka.

Komentarz: Mały k. to jest ojciec Emila. Dlatego nazywa się mały k., bo Joanna uważa, że jest podobny do kota.

UNIYERSITE PERYERSE

—    Wtedy, kiedy ja przyjechałem, to było?

—    Tak.

Emil czuł, że się dusi.

—    I dlatego spóźniłeś się wtedy?

Janek patrzył niebieskimi, niewinnymi oczami. Milczenie pod ciśnieniem. Emil musiał głęboko oddychać co parę minut.

Powiedziano mu o tym, o czym już dawno wiedział; ale był oszołomiony, że tak było na pewno; a przepaść dzieli te dwa stopnie pewności.

—    To musiało się tak skończyć.

—    Wiem.

To było powiedziane głosem, który nie powstał w krtani; głosem brzuchomówcy. Myślał zawsze, że on „to” skończy, nie Janek.

—    Ale dlaczego musiało być właśnie wtedy?

—    Nie martwisz się, że było wtedy. Z całkiem innego powodu.

—    Z jakiego?

—    Nie gniewaj się, że będę przykry.

—    Mów.

61