skanuj0028

do baz danych itp. następuje wstępny opis, lecz w dalszych etapach może być on pogłębiany i uzupełniany. Zgromadzone dane podlegają porządkowaniu formalnemu (różne formy klasyfikacji, w tym wykorzystywanie morfometrii). W dotychczasowej praktyce archeologicznej znaczący nacisk położony jest na ustalanie chronologii zjawisk (metody datowania wypracowane w archeologii oraz metody wykorzystujące zjawiska fizyczno-chemiczne) oraz ich rozkład przestrzennych (metoda kartograficzna, site catchment, poligony Thiessena itp.). Inna grupa metod pozwalających na bardziej szczegółowy opis (a nie tylko opis morfometryczny) to metody fizyko-chemiczne dostarczające wieloaspektowych danych na temat surowcowa, techniki wytwarzania, czy sposobów użytkowania poszczególnych wytworów kulturowych i przyrodniczych (np. metody spektrometryczne, izotopowe, traseologia, metoda przyrodnicze, antropologiczne itp.) Wszelkie dane pozyskane lub wygenerowane przy pomocy wspomnianych metod mogą zostać poddane rozmaitym analizom statystycznym (seriacje, analizy czynnikowe, testowanie statystyczne itp.).

Niezależnie od tego ile i jakie metody zastosujemy w procedurze badawczej musimy sobie zdawać sprawę, że każda z nich skonstruowana została w oparciu o ściśle określone założenia badawcze i w specyficznym kontekście kulturowym. Efektywność ich zależy więc od tych założeń i archeolog korzystający z nich musi sobie zdawać sprawę z wynikających z tego ograniczeń. Zarówno sposób aplikacji metody, jak i interpretowanie wyników uzależnione są od kontekstu archeologa (i współpracujących z nim specjalistów) oraz paradygmatu w jaki sformułowane zostały pytania badawcze.