Zdj�cie1879

lintiwiidcwnie prxifmin«i.Miilii «i«; w/dltiż

i > , ,__.. . _. . -____. L..IM.HMM jednyrli •yniltoli /.mii zcnitrm crn<Jtj'ni«l-

nauii'hn nftttłnw intrflMnnytn, huK*w«•«**<* . r

■ . __■ .. . _ <OtlUna, 2004* 44) NnhiiWt* rytutly maja

uyrtt i nmtnnnM innym na aacjM.ie w ctcn ■ *

___ . , ■ ... HiinitY ucjentiiiknińi i iftnnruli ohct nn^ widow-

• harnkter prywatny, dokonują się tylko mię«*7 *

, . . _ _ _:.,niu mi i cixixiennymi (nr/.yklad: wyini;ni:i ukłoni, llemhnru (•men nazywa je pncywcnimnn ^v"~ '

___,, , ._ ... ,M|ih fntecich", sa do nich admowane, podcj-

nrtw), inne man ww tytko w otoczeniu ’ ¹

mmvnne «ą -n* pokaz". C .iesen określa je jak.. estetyczne (przykład: modny Mróf, arylo-

w, Iryaa.rm, kultowa samochód) Wreszcie ^si! ryttuiły ekskluzywne. /..rezrrw.WHne rylko

dla niektórych. atu.cmn.uo.mh, wspólnie wyrmyących pewną symbolikę czy styl i eli-

tninująie mny h. W terminologii Gie*cru» mą f« rytuały sakmlnc (przykład to oczywiście

nalinrrńMwn w k«r-. ielc. ale także kom ert muzyki techno itp.t Ciicacn, 2006: 344).

1\> dziesiąte. tak- sytuacje ipnkctne ulegają często udramatyzownniu, tcatralizacji. Horwyając kom epc,_v I ninm G..tTm*na, który pierwszy wnikliwie analizował „teatr życia i-odficniK-uo’. |e»lo y Aleaamier stawia w centrum swojej teorii „pragmatyki kul-tunmej” pojęcie „spektaklu % polce z nego* <-««W performance), w obrębie którego wi.iępuH .mUi _p e r fo r m a t > w n c" „Spektakl kulturowy to proces społeczny, poprzez który i. .i.««rki d/.- indywidualnie lub zbiorowo prezentują innym rum. renie -mium p . /nn. w kn^ej działają" < Alcxandcr, 2006: 32). Jest to najbar

dziej złożona kairificu -.₇~ ~r . h. kt.mr ..mawialiśmy wcześniej. Autor wskazuje na klika jci aspektów i rk-mrnt<n> I tak. u |»»II.«m spektaklu leżą kulturowe scenariusze: od najprostszych mitos. ust OK- ja-aekar ywanyc h tradycji do tekstów pisanych. Scenariusze aa wykonywane przez aki>ci>« spotem znycli. którzy działają wobec audytorium, starając w przekazać mu tekst i przck« -r.a. . ze są prawdomówni i autentyczni. „Nawet w relatywnie homogenicznych (hkmiwukuch spektakle będą sytuować się na szerokiej skali od tych. które wydaią się w pełm autenty czne, do tych, które wydają się całkowicie fał-szvwc. z takimi odmianami jak -dość przekonujące-, -możliwe-, -nieprawdopodobne, ale me niemożliwe— — pomiędzy tymi biegunami’' (Aleaander, 2006: 78). Pewien stopień autentyczności jest konieczny, aby spektakl społeczny toczył się płynnie i był udany W przeciwnym razie dochodzi do załamania porządku interakcyjnego. Jak trafnie za uważa Giescn: „Jeśli wszystko, włącznie z ramami, w których toczy się akcja, okazuje s zafałszowane i musi być traktowane jako nieautentyczne, wówczas rzeczywistość sp leczna rozpada się i strumień komunikacji ulega zatrzymaniu” (Gicsen, 2006: 348). ■ anoy audytorium oczekuje się psychologicznej identyfikacji z aktorami, która jest n zbędna, aby znaczenie płynęło ze sceny do audytorium. Akcja odbywa aę na jak •Denar, a aktorzy posługują się „atrybutami ikonicznynu", które mają unaocznić i oży