0000011702 000005

WACHMISTRZ DOROSZ NA LITWIE    "i"29

I trzinę, panie, bez pardonu Po ułańsku swoją sztukę!

¹⁰⁵ Ale ledwo bój ustanie,

Zaraz tracę na -walorze. ^:—

Wówczas nikt już starych, panie,

Za stworzenie nie ma boże —

Wówczas na nas pełno kwasu,

¹¹⁰ Że my starzy nic nie czujem I jakiegoś ducha czasu Wyschłym mózgiem nie pojmujem!

Co to znaczy — wiedzą kaci?

Bo to odkąd w świecie żyję,

¹¹⁵ U mnie duch — co dobrze bije!

A czas to — co dobrze płaci!

Ale u nich to ten tęgi,

Co gardłuje całą siłą,

A kto schlebia, ten wart wstęgi —

¹²⁰ Nie tak, nie tak dawniej było!

Ot, niedawno, gdyśmy stali Z całym pułkiem w przedniej straży,

Tak się, panie, krucho zdarzy,

Że nas omal nie zabrali;

¹²⁵ Moskal prawie nas otoczył,

w. 103—104 w DD:

„I rznę sobie po dawnemu Moją, panie, starą sztukę!”

* * 39

109 w DD — brak.

111, 115, 116 w DD — bez wyróżnień w tekście. 121—24 w DD:

„Raz, pamiętam, tak się zdarzy, Gdyśmy stali w przedniej straży, Każdy się jak w matni kręci,

Bo widzieli, co się święci”'