pasach Hitziga i okolica brodawek sutkowych, zewnętrzne powierzchnie podudzi oraz łokciowe powierzchnie przedramion);
8) wybitne zaburzenia czucia głębokiego zarówno w kończynach dolnych. jak i górnych, nieraz nawet w dużych stawach;
9) podrażnienia czucia fparestezjc, nadwrażliwość na zimno);
10) przełomy (kryzy): żołądkowe (silne bóle brzucha napadowe z wymiotami uporczywymi, brakiem łaknienia, ogólnym złym samopoczuciem. wychudzeniem znacznego stopnia); gardlane bolesne kurcze połykowe ; kiszkowe i pęcherzowe tenezmy); leehtaczkowe bóle połączone z uczuciem przyjemnym ;
11 i zaburzenia zwieraczy (ściany pęcherza moczowego są wiotkie, odruchowe czynności mięśnia wypierającego mocz są osłabione, pęcherz jest atoniczny);
12) impotencja płciowa;
13) zaburzenia troficzne (wrzód drążący stopy tzw. mai perforant);
14) artropatie przeważnie w stawach kolanowych (ryc. 132, 133; w obrębie kręgosłupa, prawie wyłącznie w okolicę lędźwiowej;
15) nieraz porażenia nn. czaszkowych, zwłaszcza ruchowych oczu lub nerwów usznych;
16) porażenia mięśni kończyn z zanikami 'bardzo rzadko);
17) zaburzenia psychiczne (bardzo rzadko);
18) zmiany w płynie mózgowo-rdzeniowym (nieznaczna pleocytoza limfocytowa, nieco zwiększona zawartość białka, dodatni odczyn Bor-det-Wassermanna, niestale; dodatnie odczyny koloidowe); w krwi często ujemny odczyn Bordet-Wassermanna.
Odróżniamy różne postacie wiądu rdzenia, spośród których wymienić należy następujące:
1) tabes stationaris;
2) tabes cewicalis s. superior;
3) tabes sacralis;
4} tabes amyotrophica:
5) tabes acutissima;
6) taboparalysis progresswa.
W rozpoznaniu różnicowym pewne trudności nastręczać może tzw. ftseu-dotabes peripheńca alcoholica oraz zespól Adiego (pupillotonia). Szeroka źrenica, często lewa, wydatny odczyn źrenic na środki rozszerzające (atropina) i zwężające źrenice (pilokarpina i fizostygmina) w zespole Adiego w przeciwieństwie do słabego oddziaływania na te środki źrenicy w wiądzie rdzenia, młody wiek Chorych — przemawiają za zespołem Adiego.
344