057 7

• ilicnh ; >i■ ttł,

111 m 11* |i ilu i 11 Wc*sl yc 11 01,1/ struktury konsumpi |i) I Im.iIiiiu Komisji dotyc/ij« w \ mienionych kwestii s:| uważane za wyra/, wspolnyi li poglądów i/;}du, zv\ i.p Iow zawodowych i organizacji pracodawców. Odpowiedni dokument, /n»-l dag,owany w 1'ormic porozumienia, komunikatu bądź ustidenia tralia do Ur/i/dMf Rady Ministrów i ma charakter informacyjny dla prac rządu. Najistotniej¹./\m rezultatem spotkań Komisji Trójstronnej są porozumienia dotyczące wsi .o ników maksymalnego wzrostu płac. Parametry wzrostu płac wywierają jednał ograniczony wpływ na reguły podziału zasobów w skali makro, przede ws/.ynt kim dlatego, że dla pracowników zatrudnionych w przedsiębiorstwach sektom prywatnego mają one jedynie charakter informacyjny.

Podsumowanie

Sytuacja na transformujących się środkowo- oraz wschodnioeuropejskich ;m nach przemysłowych nie jest jeszcze na tyle klarowna, aby formułować sąd\ o charakterze generalnym. Z całą pewnością można jedynie stwierdzić, iż tu»| stronne procedury przetargu interesów są narzędziem rozwoju kooperacyjny! li form rozwiązywania konfliktów przemysłowych, a ich funkcjonowanie nui przede wszystkim wartość pedagogiczną, tzn. pozwala partnerom społecznym, w tym również administracji publicznej, uczyć się mechanizmów negocja cyjnych. Trudno wyrokować, na jakim poziomie przetargu efekty wspomniani-j nauki znajdą najlepsze zastosowanie. Doświadczenia te mogą być wyko rzystywane z równym powodzeniem w przetargach na poziomie makro-, me/.o czy mikroprzemysłowym.

Od dalszego kierunku rozwoju stosunków przemysłowych zależy przyszła rola administracji publicznej wobec interesu publicznego w sferze stosunków pracy. Dotychczasowe obserwacje pozwalają stwierdzić, iż ze zdecydowanie bardziej klarowną sytuacją mamy do czynienia w sprywatyzowanych przed siębiorstwach i branżach. Tam natomiast, gdzie organem założycielskim po zostają ministerstwa, uwidaczniają się patologiczne formy intermediacji inte resów. Na przykład zjawisku tzw. spontanicznej prywatyzacji, w której wyniku akumuluje się kapitał określany mianem nomenklaturowego, towarzyszą częsio poważne zakłócenia procesu przetargu interesów. Przybierają one m.in. postni asymetrycznej gry, w której dyrekcje wraz z załogami spółek skarbu państwu zdają się „grać do jednej bramki”, której obrońcą jest odpowiedni admi nistracyjny organ założycielski (Frieske, 1997b).

Patologia ta zdaje się przemawiać za trafnością tezy sformułowanej prze/ L. Calmforsa i D.J. Driffila, którzy w konkluzji projektu sprzed dziesięciu laty stwierdzili, że zarówno konsekwentnie pluralistyczne, jak i konsekwentnie korporatywistyczne procedury przetargu interesów lepiej aniżeli jakiekolwiek rozwiązania pośrednie sprzyjają kontroli płac i ograniczaniu bezrobocia (CaIm fors, Driffil, 1988). Nawiązując do rozważań dotyczących kategorii interesu

|hiMu/nego, można zafy/.yk«»W;u lun nl/imc, 1/ analogic/nie wspominana 1 i< . kwrnrja rozwiązań proc nim ulnyc li sprzyja publicznej kontroli poczynań • i h uh administracyjnego i w len sposób przyczynia się do ochrony interesu piibla zucgo. Biorąc pod uwagę dotychczasowe trendy rozwoju stosunków 1 • myślowych w krajach naszego regionu, możemy spodziewać się dalszego 1 u pu w sferze procedur przetargu interesów. Inną natomiast sprawą jest 1 di dotąd — ich stosunkowo niska efektywność. Trzeba zarazem pamiętać, że iiii/ymaiiie tempa procesów prywatyzacyjnych (szczególnie w Czechach, na W., j'i/cch i w Polsce) przyczyni się prawdopodobnie do dalszego obniżenia .1.1 lywności procedur trójstronnych w tym sensie, że wobec przyszłej przewagi 1 . . ih.iębiorstw sektora prywatnego, ustalenia tych gremiów mogą mieć cha ml 1. 1 głównie informacyjny. W takiej sytuacji wzrosłoby znaczenie zdeeen u di/owanych administracyjnych procedur regulacji w obrębie standardów piuwa pracy. Zanim jednak do tego ewentualnie dojdzie, przedmiotem for m iluych i nieformalnych negocjacji trójstronnych są i nadal będą zagadnienia pi y walyzacyjne, czyli co i w jakim tempie prywatyzować. Problem jednak w tym. /■ w negocjacjach tych partnerem relatywnie słabych organizacji pracodawców 1 ilne centrale związkowe, należące zwykle (oprócz Czech) do pr/.cci vn\ • h oho/ów politycznych. Ich aktywność przyjmuje niekiedy postać agresywne 1 aii\

1 nlaeji interesów pracowniczych. W tej sytuacji wzrasta znaczenie adminr.tiai |i i'iibheznej w procesie przetargu interesów. Państwo jest więc zawsze n pn . u iowane przy stole negocjacyjnym jako „niewidzialny” partner lub pi/n iwml Kończąc, można sformułować twierdzenie, że w Polsce w ciągu najbli/./ \. li lai wzrośnie znaczenie ustaleń dotyczących dalszej roli adminislrai u w .>1.1, bi. |ii/ys/,łego „ustroju pracy”. Decyzje w tej mierze będą miały zasadna /y w plyu na kształt relacji łączących aparat administracyjny z interesem pnblh /nvm Niewykluczone jest współistnienie dwóch równoległych tendeiu p: / |i • ln< 1 nony centralizacji dialogu dotyczącego zasadniczych parametrów /ainulmema \\ obrębie ciał zbliżonych do polskiej Komisji Trójstronnej, a / <hiigie| dec entralizacji i regionalizacji przetargu, które to procesy stwarzałyby s/an -urealnienia” interesu publicznego poprzez wzmocnienie jego lokalnyi b skład ników, tzn. interesów w konkretnych województwach, branżach, gminaeh 1 /a kładach. Wspomniane rozwiązania powstają dzięki możliwości uks/lallowania bardziej niezależnych, regionalnych i lokalnych aren przemysłowyc h siwa i/ających pole dla aktywności lokalnych partnerów społecznych, w tym lak/e odpowiednich struktur administracji publicznej.

Bibliografia

Antoszewski Ą., Herbut R., 1995, Socjaldemokracja w Europie Zachodniej, Wrocław. Hilndings fur Arbeit und Standoiisichemng, 1996, Brussels.

Ucctham D., 1993, Legitymizacja władzy, [w:] J. Szczupaczyński (red.), Elity, demobili/u wyboiy, Warszawa.