Tablica 12.1
|
Lampy |
Filtry | |||||||
|
Materia |
anody |
Naprę' zenie KV |
Materiał |
j./j 0 « |
=1/100 |
J 0/J = 1/ 1000 P <* | ||
|
Li c z b a atomu |
Symbo1 | |||||||
|
Licz-b a ato“ mowa |
Symboi |
Gru bość U ta |
Gęstość tag / c m |
Gru bość Uta |
Gęa -8 t o Ś Ć mg/cn | |||
|
24 |
Cr |
35 |
23 |
V |
9 * 2 |
S , 5 |
1 5 |
3,9 |
|
26 |
Fe |
40 |
25 |
M n |
9,9 |
6 , B |
i e |
1 1 |
|
27 |
Co |
45 |
26 |
Fe |
11,1 |
9,6 |
1 8 |
14 |
|
26 |
N i |
50 |
27 |
Co |
11,1 |
0 , 2 |
1 8 |
15 |
|
29 |
Cu |
50 |
28 |
N i |
1 3 |
11,8 |
2 1 |
19 |
|
4 2 |
Mo |
BO |
40 |
Z r |
67 |
4 3 |
i o e |
69 |
|
47 |
A g |
90 |
4 6 |
P d |
A 9 |
59 |
1 S 9 |
96 |
Filtry promieniowania stosowane są prawie we wszystkich metodach badawczych.
Najlepsze efekty obniżenia tła na rentgenogramie i wyeliminowanie promieniowania i Ka2 daje użycie monochromatora. Mo-nochromatory stosuje się w metodach specjalistycznych, gdy wymagana jest bardzo duża zdolność rozdzielcza.
W celu zmniejszenia rozbieżności wiązki promieniowania stosuje się odpowiednie układy szczelin, które w zastosowaniach do kamer nazywane są kollmatorami, zaś w metodach dyfraktometrycz-nych przysłonami lub szczelinami. W metodach dyfraktometrycz-nych wywierają one istotny wpływ na kształt linii dyfrakcyjnych* co posiada zasadnicze znaczenie przy analizie profilu linii dyfrakcyjnych.
12.2.2. Apratura do rentgenowskiej analizy fazowej
Aparatura do badań jest specjalistyczna i różnorodna zarówno pod względem rozwiązań konstrukcyjnych, jak też możliwości badawczych i precyzji rejestracji odpowiednich efektów strukturalnych. Obecnie stosowaną aparaturę można sklasyfikować w różny sposób, zależnie od obranych kryteriów. Ogólnie można wyróżnić następujący podział funkcjonalny:
1 - kamery z rejestracją fotograficzną,
2 - dyfraktometry z rejestracją za pomocą czujników jonizacyj
nych.
Kamery umożliwiają rejestrację natężenia promieniowania ugiętego za pomocą gęstości zaczernienia kliszy fotograficznej.
W niektórych rozwiązaniach do pomiaru natężenia stosowane są mierniki jonizacyjne. Kamery ze względu na sposób ogniskowania wiązki można podzielić na dwie grupy:
- kamery, w których promieniowanie pada na wąski obszar prepa
ratu i ulega dyfrakcji, przy czym poszczególne refleksy skupiają się w różnych punktach kliszy fotograficznej, np. kamery płaskie Debye'a - Scherrera;
- kamery, w których promienie dyfrakcyjne pochodzące od dużego obszaru preparatu skupiają się w jednym punkcie na błonie fotograficznej. Konstrukcje kamer tego rodzaju opierają się na własności, że kąty wpisane oparte na tym samym łuku są równe i odpowiadają połowie kąta środkowego opartego na tymże łuku. Do tej grupy zaliczamy kamery: Seemanna - Bohlina, Prestone'a i Guinera.
Cechą kamery jest jej zdolność rozdzielcza, przez którą rozumie się zdolność do rozdzielania linii dyfrakcyjnych, pochodzących od rodzin płaszczyzn, mających zbliżone odległości mię-dzypłaszczyznowe. Można je określić zależnością:
gdzie: d - średnia odległość międzypłaszczyznowa dwóch rodzin płaszczyzn,
Ad - różnica odległości międzypłasczyznowych,
AS - odległość sąsiednich prążków na dyfraktogramie,
S - promień kamery,
0 - kąt ugięcia wiązki dyfrakcyjnej.
219