145 4

284

284

a)

bi

13.14

F-/s. 7.29. Sieć działań (przykład 7.3) z segmentami Zespołu 2 B*' (a)

oraz przykład nieoptymalnej numeracji stanów wewnętrznych (b)

popi

rzedzone węzłem operacyjnym Y, wówczas mikroinstrukcja (7.41 b)

x_c) •

jednocześnie wykonuje obsługę Y i podstawienie p:= Xę: execute (Y; p: = _x ), jeśli zaś badanie Xę nie jest poprzedzone węzłem operacyjnym, wówczas trzeba wprowadzić dodatkową mikroinstrukcję execute (Y_Q; p:= gdzie Y_q to mikrooperacja pusta. Aby nie rozbudowywać sieci

działań z rys. 7.29 a, parom mikroinstrukcji typu:

(7.61)

(7.82)

execute (Y_Q; p: = Xę); if p then go to Ay

(rozejście) albo

execute (Y; p; = Xq);

if p then go to A.;

J

(operacja Y oraz skok bezwarunkowy do A.; ^xn ⁼ przypisano na rys. 7.29 a pojedyncze stany wewnętrzne opisane dwoma numerami mikroinstrukcji.

Podobnie jak w przykładzie 7.2, realizacja układowa z rys. 7.9b dla Zespołu 2 B¹* musi tutaj współpracować z układem wyjściowym z rys. 7.13 umożliwiającym sterowanie potencjałowe.

Odpowiedni mikroprogram przedstawiono na rys. 7.30 a, zaś odpowiadającą mu zawartość pamięci ROM - na rys. 7.30 b; potrzeba dwudziestu jeden słów siedmiobitowych, gdyż

(7.63)

HK) + max [ 1(0 + 1 + 1 (Y). 1(B) 1 = 1 + max (6, 5) =

= 7 bitów.

Przykład 7.4

Ponownie rozważymy układ sterowania windą towarową z przykładu 6.8 (rozdz. 6). Opisującą go sieć działań z rys. 6.40 b powtórzono na rys. ⁷-31 a, dokonując jednocześnie jej segmentacji dla Zespołu 3* mikroinstrukcji podstawowych (7.49). W celu minimalizacji długości mikroprogramu wprowadzono niezbędne modyfikacje sieci działań (por. rys. 7.31 b).

Przyjęto również nowe - w stosunku do pierwotnej sieci działań z ''ys. D 40 b - oznaczenia: