1 (159) 2

Biogramy polskich prozaików

SJl

i miłość (NK 1959), Niewiarygodne przygody Markh Piegusa (NK 1959, 1965, 1967), Awantura w AHekłaju (NK 1962, 1966, WŁ 1969), Fałszywy trop (Ruch 1962), Wielka heca (Ruch 1962), Nikodem, czyli tajemnica gabinetu (NK 1963, 1970), Sposób na Alcybiadesa (NK 1964, 1966, 1969), Jutro klasówka (Śląsk 1966, 1970), Równy chłopak i Rezus{NK 1969), Siódme wtajemniczenie (Śląsk 1969), Trzech pancernych i pól (WH 1970), Klub włóczykijów, czyli trzynaście przygód stryja Dionizego i jego ekipy (Śląsk 1970). Proza Niziur-^kiego wyróżnia się doskonałą znajomością psychiki dziecięcej, specyficznym humorem oraz zręcznie konstruowaną przygoda.

OŻOGOWSKA Hanna, ur. 20 VII 1904 w Warszawie. W 1914 roku wraz t rodzicami wyjechała do Petersburga. Do kraju powróciła w 1918 roku. W 1926 roku ukończyła Instytut Pedagogiki Specjalnej w Warszawie, a następnie przeniosła się do Łodzi. Tutaj uzyskała posadę nauczycielki W szkolnictwie specjalnym i aktywnie włączyła się do pracy w Związku [slauczycielstwa Polskiego. Swoje doświadczenia pedagogiczne wykorzystała i pogłębiła podczas rocznej praktyki odbytej w zakładzie dr O. Decroly w Brukseli, dokąd wyjechała w 1929 roku. Po powrocie do kraju, począwszy od 1931 roku, nawiązała współpracę z „Płomyczkiem”. W późniejszym okresie kontakty literackie z tym pismem przerodziły się w trwałą pasję, która zaprowadziała ją na drogę twórczości dla młodego pokolenia. Po debiucie literackim, który przypadł na rok 1932, publikowała wiersze i opowiadania dla dzieci w „Płomyczku” i „Płomyku”. W latach 1934—1939 studiowała Wolnej Wszechnicy Polskiej w Warszawie, którą ukończyła z tytułem inagistra filozofii w zakresie nauk pedagogicznych. Podczas okupacji hitlerowskiej była ekspedientką sklepową we wsi Białynin w powiecie skierniewickim. W tym trudnym okresie nie przerwała pracy twórczej. Po wyzwoleniu publikuje wiersze i opowiadania w „Dzienniku Łódzkim” (1945), „Głosie Robotniczym” (1946), w „Przygodzie”, „Świerszczyku” i innych pismach. W tym czasie mieszka w Łodzi, gdzie pracuje jako dyrektorka Liceum pedagogicznego dla Wychowawczyń Przedszkoli. W szkolnictwie średnim jest zatrudniona do 1951 roku. W 1952 roku obejmuje stanowisko redaktora naczelnego „Płomyka”. Funkcję tę sprawuje do 1969 roku. W 1959 roku otrzymała nagrodę Prezesa Rady Ministrów za całokształt twórczości dla dzieci i młodzieży. Prócz tego uzyskała nagrody na konkursach organizowanych przez wydawnictwa za powieści: Złota kula i Dziewczyna i chłopak, czyli heca na 14 fajerek. Prozaik, poótka, tłumacz literatury radzieckiej (m. in. jyfichałkowa), autorka wypisów i czytanek. Wydała szereg powieści o współ-

czesnej tematyce obyczajowej, które poświęciła problemom życia młodzieży w środowisku szkolnym i rodzinnym. Proza jej, nasycona humorem i pogodną atmosferą, obfituje w atrakcyjne wątki przygodowe. Świadczą o tym następujące utwory: Uczniowie 111 klasy (NK 1950, 1953,) Na Karolewskiej (NK 1951, 1953, 1956), Złota kula (NK 1957, 1959, 1962, 1966, 1969), Tajemnica zielonej pieczęci (NK 1959, 1961, 1964, 1969), Chłopak na opak, czyli z pamiętnika pechowego Jacka (NK 1960, 1963), Scyzoryk i koledzy (NK 1960), Dziewczyna i chłopak, czyli heca na 14 fajerek (NK 1961, 1963, 1964, 1966, 1970), Raz, gdy chciałem być szlachetny (NK 1963), Ucho od śledzia (NK 1964, 1966, 1968), Głowa na tranzystorach (NK 1968). Jako poetka wydala m. in.:Malowany wózek. Wiersze dla dzieci (Cz 1957) i Marcinkowe wierszyki (NK 1957).

PAUKSZTA Eugeniusz, ur. 4 VIII 1916 w Wilnie, zm. 20 V 1979. Studiował na Wydziale Prawa Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie oraz filologię polską i historię na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. Debiutował w 1938 roku na łamach prasy wileńskiej jako reportażysta. W okresie okupacji (w latach 1942:—1944) był więźniem hitlerowskich obozów koncentracyjnych. Po wyzwoleniu początkowo przebywał w Gliwicach, a następnie (od