1tom132

5. MATERIAŁOZNAWSTWO ELEKTROTECHNICZNE

266

5.197.    IEC Publ. 404-8-5 (1989) Specyfikacja poszczególnych materiałów. Spccyfikaga blach magnetycznych ze stali o gwarantowanych właściwościach mechanicznych i gwarantowanej przenikalności magnetycznej.

5.198.    IEC Publ. 404-8-6 (1986) Specyfikacja poszczególnych materiałów. Metaliczne materiały magnetycznie miękkie

5.199.    TEC Publ. 404-8-7 (1988) Specyfikacja poszczególnych materiałów. Specyfikacja blach magnetycznych ze stali o ziarnach orientowanych.

5.200.    IEC Publ. 404-8-8 (1991) Specyfikacje poszczególnych materiałów. Specyfikacja blach magnetycznych ekstracien-kich ze stali do stosowania przy średniej częstotliwości.

Metody badań

5.201.    IEC Publ. 404-2 (1978) Metody pomiaru właściwości magnetycznych i elektrycznych blach i taśm magnetycznych.

5.202.    TF.C Publ. 404-3 (1992) Metody pomiaru stratności magnetycznej blach i taśm przy użyciu pojedynczej blachy (taśmy).

5.203.    IEC Publ. 404-4 (1982) Metody pomiaru właściwości magnetycznych przy prądzie stałym magnesów^ litych ze stali.

5.204.    IEC Publ. 404-5 (1993) Metody pomiaru właściwości magnetycznych materiałów magnetycznie twardych.

5.205.    IEC Publ. 404-6 (1986) Metody pomiaru właściwości magnetycznych stopów magnetycznie miękkich FcNi, izotropowych typu El, E2, E3 i E4.

5.206.    IEC Publ. 404-7 (1982) Metody pomiaru natężenia koercji materiałów magnetycznych w obwodzie magnetycznym otwartym.

5.207.    IEC Publ. 404-9 (1987) Metody określania właściwości geometrycznych stalowych blach magnetycznych.

5.208.    IEC Publ. 404-10 (1988) Metody pomiaru właściwości magnetycznych przy średniej częstotliwości stalowych blach i taśm magnetycznych.

5.209.    IEC Publ. 404-11 (1991) Metody określania rezystancji izolacji blach i taśm magnetycznych.

Literatura uzupełniająca

5.210.    Uzunow E.: Luminofory do źródeł światła. Światło i środowisko. Nr 2. 1993.

5.211.    TEC Publ. 371-3-5 (1992) Papier mikowy wzmocniony włóknem szklanym z lepiszczem z żywicy epoksydowej do impregnacji końcowej (VPI).

5.212.    IEC Publ. 371-3-6 (1992) Papier mikowy wzmocniony włóknem szklanym z lepiszczem z rezolitu epoksydowego.

5.213.    IEC Publ. 371-3-7 (1995) Papier mikowy na bazie folii poliestrowej z lepiszczem z żywicy epoksydowej do izolowania pojedynczych przewodów.

5.214.    IEC Publ. 371-3-8 (1995) Taśmy z papieru mikowego do niepalnych przewodów.

5.215.    IF.C Publ. 371-3-9 (1995) Mikanit do formowania.

5.216.    IEC Publ. 674-3-4-i-6 (1993) Folie poliimidowe elektroizolacyjne.

5.217.    IEC    Publ.    893-3-2    (1993)    Sztywne    laminowane arkusze na    bazie żywic epoksydowych.

5.218.    IEC    Publ.    893-3-3    (1993)    Sztywne    laminowane arkusze na    ba2ie żywic melaminowych.

5.219.    IEC    Publ.    893-3-4    (1993)    Sztywne    laminowane arkusze na    bazie żywic fenolowych.

5.220.    IEC    Publ.    893-3-5    (1993)    Sztywne    laminowane arkusze na    bazie żywic poliestrowych.

5.221.    IEC    Publ.    893-3-6    (1993)    Sztywne    laminowane arkusze na    bazie żywic silikonowych.

5.222.    IEC    Publ.    893-3-7    (1994)    Sztywne    laminowane arkusze na    bazie żywic poliimidowych.

5.223.    IEC Publ. 216-3-2 (1993) Obliczenia dla danych niepełnych: wyniki próby odporności w czasie krótszym lub równym czasowi średniemu do punktu końcowego (badania w grupach równych).

5.224.    IEC Publ. 404-8-9 (1994) Specyfikacja poszczególnych materiałów. Wyszczególnienie materiałów' magnetycznie miękkich spiekanych.

5.225.    IEC Publ. 404-8-10 (1994) Specyfikacja poszczególnych materiałów. Wyszczególnienie materiałów magnetycznych (żelazo i stal) stosowanych na przekaźniki.

5.226.    IEC Publ. 404-8-12 (1992) Metody wyznaczania wytrzymałości termicznej nanoszonych warstw izolacyjnych.

Elektrotechnika teoretyczna

prof. dr inż. Stanisław Bolkowski (p. 6.1+63) prof dr inż. Ryszard Sikora (p. 6.6 + 6.12)

6.1.    Obwody elektryczne

6.1.1.    Elementy obwodów elektrycznych

Obwód elektryczny tworzą odpowiednio połączone ze sobą elementy.

Odwzorowaniem graficznym obwodu jest schemat, na którym jest podany sposób połączenia elementów, a same elementy są przedstawione za pomcą znormalizowanych symboli graficznych.

Elementem obwodu elektrycznego nazywa się część składową tego obwodu, niepodzielną pod względem funkcjonalnym bez utraty swych właściwości charakterystycznych.

Elementy mające zdolność rozpraszania energii lub jej akumulacji tworzą klasę elementów pasywnych. Element jest pasywny wtedy i tylko wtedy, gdy spełnia dwa następujące warunki:

1.    Całkowita energia elektryczna pobrana przez element w czasie od — oo do i

l

W = | u(T)i(')dt    (6.1)

— 00

jest nieujemna 0), przy dowolnym charakterze napięcia na jego zaciskach i prądu w tym elemencie.

2.    Do chwili doprowadzenia napięcia do zacisków elementu prąd w nim nie płynie. Elementy, które nie spełniają wymienionych warunków są nazywane elementami

aktywnymi; są to źródła energii oraz elementy półprzewodnikowe.

Jeśli element obwodu elektrycznego może być opisany równaniem algebraicznym liniowym lub równaniem różniczkowym liniowym, to taki element należy do elementów liniowych. Element opisany równaniem algebraicznym nieliniowym lub równaniem różniczkowym nieliniowym należy do elementów nieliniowych.

W zależności od liczby zacisków wyprowadzonych z elementu rozróżniamy dwójniki (dwa zaciski), czwórniki (dwie pary uporządkowanych zacisków) i ogólnie wielobiegun-niki.

Współcztuniki wiążące napięcie i prąd lub pochodne tych wielkości nazywamy parametrami elementów obwodu.

W tablicy 6.1 zestawiono elementy pasywne i ich charakterystyki.

Elementy aktywne źródłowe dzielimy na: źródła niesterowane oraz źródła sterowane. Źródło niesterowane może być przedstawione za pomocą schematu szeregowego (źródło napięcia) lub schematu równoległego (źródło prądu) (tabl. 6.2), przy czym E nazywamy