20131126 0912

obciążenie

Rys. 3.14. Zależność obciążenie - podniesienie dla pala wyciąganego [l l]

Według B. Kłosińskiego [13] „norma EN 1997-1 nie zawiera żadnych szczegółów i lak naprawdę nie wiadomo, jak należy obliczać nośność pali”. W książce K. Gwizdały [11] przedstawiono kilka metod ustalania oporów granicznych podstawy i pobocznicy pala.

Autor zaproponował jedną z możliwych procedur obliczania nośności granicznej pala w oparciu o publikację Meyerhofa [14]. Zastosowanie przedstawionej poniżej autorskiej metody, opracowanej przez światowej sławy uczonego, prowadzi do znacznego zawyżenia nośności pali w stosunku do notowanych w próbnych obciążeniach.

Opór pod podstawą pala możemy liczyć dla dwóch warunków pracy pala:

-    bez odpływu, w naprężeniach całkowitych, z uwzględnieniem charakteru i szybkości obciążenia,

-    z odpływem, z zastosowaniem parametrów efektywnych gruntu i uwzględnieniem charakteru i szybkości obciążenia,

Rc:k ” Ab Qb',k 't' 'y '_t    Q[s\k;j •    (3.35)

Opór graniczny pala w gruntach spoistych (gliny/iły/pyły; <p = 0°)

Pale wiercone i wbijane

-    opór graniczny podstawy

qb* = c_u-N_c    ■

c_u - wytrzymałość na ścinanie bez odpływu [kPa],

N_c - współczynnik nośności = 9,0 (nienaruszona struktura); 6,75 (naruszona struktura);

-    opór graniczny pobocznicy

(3.37)

<ls:k;j = c_a = a-c, c_a - adhezja,