26,27

Teraz jedna osoba zostaje wybrana na prowadzącego pierwszej rundy. Wchodzi ona do środka koła, a jej krzesło zostaje odsunięte na bok.

Następnie wywołuje dwa gatunki owoców, na przykład: „jabłka" i „gruszki". Uczestnicy, którzy należą do tych gatunków, muszą zamienić się miejscami. Prowadzący również próbuje znaleźć dla siebie jakieś miejsce. Ten uczestnik, który pozostanie na zakończenie bez krzesła, wchodzi do środka kota i wywołuje ponownie dwa gatunki owoców, które tym razem muszą się zamienić miejscami. Jeżeli zawoła on: „Kosz pełen owoców", wszyscy uczestnicy zamieniają się miejscami.

Owoce mogą zastać zastąpione przez inne przedmioty albo żywe istoty, na przykład: zwierzęta z ogrodu zoologicznego, narzędzia ze skrzyni rzemieślnika, monety z portfela, kwiaty z ogrodu itd.

Wół u stóp góry

Jeden z uczestników, „wół", odwraca się twarzą do ściany. Za jego plecami, pod przeciwległą ścianą pomieszczenia, ustawiają się w rzędzie pozostali członkowie grupy. Ósoba stojąca przy ścianie woła teraz: „Wół u stóp góry". Tak długo, jak wypowiada ona to zdanie, pozostali uczestnicy mogą się poruszać w jej kierunku. Ale muszą być bardzo ostrożni: skoro tylko „wór wypowie do końca to zdanie, błyskawicznie odwraca się. Ten uczestnik, który zostanie zaskoczony przy tym, jak się jeszcze porusza, musi wrócić na linię startu. Uczestnik, który niezauważony przez „wołu" pierwszy dotknie góry, zostaje nowym „wołem".

Zabawa ta przeprowadzana jest najczęściej na świeżym powietrzu, stwarza możliwość odreagowania niepokoju ruchowego w niezbyt dużych grupach, również w pomieszczeniu. Trzeba ją tylko najpierw jeden raz wypróbować.

Próba orkiestry

Każdy uczestnik wydaje jakiś dźwięk, który wyraźnie odróżnia się od pozostałych odgłosów. Kiedy wszyscy znajdą już „swój" dźwięk, n.i /nak prowadzącego zaczynają go cicho nucić. Za pomocą ustalonych wcześniej komend prowadzący może w trakcie zabawy ste-mwać głośnością i tempem wszystkich „instrumentów", „grup muzyków" albo tylko poszczególnych „muzyków". Kiedy prowadzący podniesie do góry ręce, oznacza to „głośniej", kiedy je opuści, ozna-i /a to „ciszej". Jeśli pomacha uniesionymi do góry rękoma ozna-i /u to „głośniej" i „szybciej", a jeśli wykona ramionami takie ruchy, pikby chciał uspokoić, oznacza to „ciszej" i „wolniej" itd. Jeżeli roz-lo/y oba ramiona i zatrzyma je w bezruchu, oznacza to „przerwa". Wszystkie instrumenty muszą wtedy natychmiast zamilknąć.

Jest to zabawa przynosząca uspokojenie, szczególnie w przypadku werbalnego niepokoju albo ogólnego „gadulstwa".

Wyścigi konne

Uczestnicy, wraz z prowadzącym, siedzą w kole. Naśladują oni uilgtosy i nastrój wyścigów konnych. Zaczyna się od tego, że wszyscy uderzają w uda i wołają przy tym: „tarab, tarab, tarab, tarab..." li/ynią tak przez cały czas trwania zabawy. Oprócz tego prowadzący kizyczy i demonstruje, co trzeba za każdym razem zrobić:

./akręt w prawo" - wszyscy pochylają się na prawą stronę.

Zakręt w lewo" - wszyscy pochylają się w lewą stronę.

Skok" - uczestnicy pokazują poprzez uniesienie ramion i krótkie wstanie z miejsc ruch wykonywany w czasie skoku.

Podwójny skok" - wszyscy pokazują dwa razy poprzedni ruch. Potrójny skok" - trzy razy ten samy ruch.

.Widownia" - wszyscy krzyczą z radości.

Zamieszanie wśród koni" - uczestnicy głośno wyją.

Hów z wodą" - wszyscy przesuwają palcami po wargach.

Zgubiona podkowa" - wszyscy wkładają palce do ust i zahaczając u policzek od wewnątrz wyciągają go jednym ruchem, wydając specyficzny odgłos przypominający otwieranie butelki, l istę tę można uzupełniać o inne, wymyślone przez siebie odgłosy i mchy.

27