292 3

trowej jeżdzie może dać wskazówki nie tylko co do stanu samej świecy lecz również odnośnie stanu innych zespołów silnika, a mianowicie:

a)    świeca jest sucha, zakończenie izolatora elektrody wewnętrznej ma barwę brązowo-kawową, elektrody są czyste, a metalowy korpus świecy jest równomiernie ciemno zakopcony — oznacza to, że świeca pracowała prawidłowo, a stan i nastawy silnika są właściwe;

b)    świeca jest sucha, zakończenie izolatora, obydwie elektrody i metalowy korpus świecy pokryte są jasno-brązowym kruszącym się osadem przypominającym rdzę oraz drobnymi perełkami — oznacza to, że świeca ma za niską wartość cieplną albo że silnik pracował przy zbyt ubogiej mieszance (objawy te są często potęgowane osadzeniem się związków ołowiu przy pracy silnika na benzynie etylizowa-nej);

c)    świeca jest sucha lecz zakończenie izolatora, elektrody oraz metalowy korpus świecy pokryte są czarnym, węglowym osadem — oznacza to, że świeca ma za wysoką wartość cieplną, lub silnik pracował na zbyt bogatej mieszance (w silnikach dwusuwowych również zbyt dużo oleju w paliwie);

d)    świeca jest wilgotna, elektrody i metalowy korpus pokryte osadami węglowymi zwilżonymi olejem — oznacza co w p-kcie c, a ponadto może świadczyć o uszkodzeniu świecy lub w silnikach czterosuwowych — o nadmiernym zużyciu pierścieni tłokowych i cylindra.

Świece zanieczyszczone czyści się najlepiej przez piaskowanie, które można jednak przeprowadzać tylko w zakładach wyposażonych w odpowiedni przyrząd. W razie jego braku, myje się świecę w benzynie i drewnianą drzazgą usuwa nagromadzone wewnątrz osady. Elektrody i oprawę czyści się szczotką drucianą z miękkiego drutu stalowego, natomiast izolator z zewnątrz przeciera się czystą szmatką umoczoną w nieetylinowanej benzynie.

Przestrzega się przed skrobaniem izolatora w okolicy elektrody środkowej twardymi przedmiotami, np. szpilką lub kawałkiem drutu. Porysowany izolator znacznie łatwiej ulega pęknięciu, a ponadto w rysach gromadzi się osad.

Po obejrzeniu i oczyszczeniu świecy sprawdza się odstęp elektrod. Odstęp ten powinien być utrzymany w granicach zalecanych przez fabryczną instrukcję obsługi. Zwykle wynosi on 0,5—0,6 mm przy zapłonie iskrownikowym i 0,6—0,7 mm przy zapłonie bateryjnym. Do sprawdzania odstępu służą szczelinomierze drucikowe. Stosuje się często szczelinomierze drucikowe składające się z dwóch kawałków drutu o grubościach różniących się od siebie o 0,1 mm. Jeden z nich służy jako sprawdzian przechodni, a drugi jako nieprzechodni. Nie należy oceniać odstępu elektrod „na oko”, gdyż daje to z reguły fałszywe wyniki.

Do regulacji szczeliny używa się specjalnego przyrządu dźwigniowego lub szczypiec o cienkich szczękach. Natomiast nie wskazane jest przyginanie elektrody uderzeniami młotka lub klucza.

W miarę zużycia elektrody świecy wypalają się i odstęp między nimi rośnie. Dlatego trzeba sprawdzać odstęp elektrod co 5000 km i w razić potrzeby regulować, jednocześnie usuwając nagromadzone na świecy osady.

Po oczyszczeniu i wyregulowaniu odstępu elektrod, sprawdza się świecę na specjalnym przyrządzie, pozwalającym obserwować iskrzenie między elektrodami świecy pod ciśnieniem kilku atmosfer (zwykle 8—10 at). Wobec braku takiego przyrządu, orientacyjnie można sprawdzić świecę w sposób opisany w p. 10.2 — Niedomagania i ich objawy — lecz nie jest to sposób pewny, bowiem świeca dająca dobrą iskrę na wolnym powietrzu, może nie pracować w warunkach zwiększonego ciśnienia panującego w cylindrze.

Świeca nie dająca iskry, mająca pęknięty lub mocno porysowany izolator,

292