•nimunorr
w okresie przeszczen “ Wywota"i« "ieZrn'ry, > ym,X'>',i'n’H' |csl „ komórkowej ep'an,a- co pmw^i, d^)™°dporno4ti 11 P**mów (2) Jeżeli wstrzyknięcie odpow,cd„
U) To stanowiło podstąp a
(Rh/iAM), zapobiegającej t^ST'0,, immuno«l<*ullny My Di
Rh) opsonizuje erytrocyty RModay pracciwko ™munogenowi (antygen mu ptk-z śledzionT w H ^T' “ U,atw,a ich usu"'Vne ' «*»»" wana. ę' W ten sposob “Wiedź immunologiczna jest zahamo-
(3> mi°Ią byĆ Wy,war?anc Preeciwciala, które s, swoiście skierowane przeciwko lejscom wiążącym antygen, znajdującym się na cząsteczce przeciwciała tparaiopie). Jeżeli te antyidiotypowe przeciwciała zostaną wstrzyknięte, mogą zahamować reakcję pierwotnego przeciwciała z jego homologicznym epi topem.
(a) Antyidiotyp imituje pod względem strukturalnym pierwotny determinant antygenowy (epitop); stąd też może reagować z IgM związaną / powierzchnią komórki B. Blokuje to aktywację komórek B prze/ pierwotny determinant antygenowy (epitop), obecny na komórce prezentującej antygen i związany z cząsteczkami MHC klasy II.
(b) Antyidiotyp może podobnie reagować z receptorami komórek T i w ten sposób blokować aktywność tych komórek.
(c) Ponadto przeciwciała antyidiotypowe mogą zniszczyć komórki B i ! przez, reagowanie z pierwotnym miejscem wiążącym przeciwciała (id.oiypem) i uwrażliwianie komórek na uszkadzające działanie dopełń,acza „raz Itak eytotoksycznyeh komórek efekiorowu-h z.dc/.nyeh od przeć,we,al
(ADCC). „...„nklnnalne skierowane przeciwko antygenom Cl)
(4) fn°pna CDfj^nym na p<nvicrzchn, limfocytów ,„ogą również wywierać
działanie immunosupresyjne.
. ,hnm i innym stanom patologicznym. Zmniej-Immunosupresja towarzysząca i towarzyszyć różnym sianom chorobowym
szenie immunologicznej kompetenij . bezpośredniego wpływu na aparat m
(patrz rozdz. 11). Zazwyczaj uboCzny wpływ pierwotnego schorzenia
munologiczny. lecz może tez wysęi
1. Wrodzone niedobory Bru.ona od^mo^
b. W przebiegu zespołui U g niepruw<dłow > J l> lów charakteryzuje
fagocyiów bakteryjne-
nawracające