AnalizaFinansowaTeoriaPrakty25

Analiza struktury i kosztu kapitału

Analiza struktury i kosztu kapitału

C°vKn^R,n)

Var[R_m]

beta =

gd/ie:

Cov[k_w., RJ - kowariancja między kosztem kapitału własnego firmy (stopą zwrotu z danego papieru wartościowego) a oczekiwaną rentownością portfela rynkowego,

Var\RJ - wariancja oczekiwanej rentowności portfela rynkowego.

Ze względu na fakt, że zarówno kowariancja jak i wariancja mogą być wyznaczone na kilka sposobów, osiągnięte wielkości parametru beta mogą się znacznie różnić. Na wielkość współczynnika beta, jak wykazują badania empiryczne, mogą mieć wpływ m.in. horyzont czasowy próby (stabilność współczynnika rośnie wraz z wydłużaniem przedziału czasowego próby), czy też przyjęty indeks (np. WIG20). W praktyce często jednak korzysta się z wyliczonych już przez wyspecjalizowane podmioty współczynników beta, publikowanych np. w „Roczniku Statystyki Giełdowej”.

Współczynniki beta ustala się jednak dla wąskiej grupy przedsiębiorstw. Pozostałe podmioty mogą wykorzystywać inne metody. Proponuje się zastosowanie wskaźnika beta sektorowego lub też odwołanie się do firm notowanych na giełdzie. Pierwsza z propozycji oceniana jest krytycznie.¹²⁷ Dobry współczynnik beta uzyskuje się natomiast przez odwołanie się do firm notowanych na giełdzie, których działalność jest porównywalna i których współczynnik beta może określać podobne ryzyko systematyczne. Przy tym sposobie określania współczynnika beta należy jednak zwracać uwagę na poziom zadłużenia. Współczynnik beta mierzy ryzyko systematyczne kapitału własnego porównywalnego przedsiębiorstwa, którego poziom zadłużenia może być różny od tego, jaki występuje w wycenianej firmie. Z tego powodu poprawne określenie ryzyka działalności wymaga w pierwszej kolejności wyeliminowania wpływu struktury kapitału ze współczynnika beta przedsiębiorstwa porównywalnego, a następnie ustalenia współczynnika beta przy założonym w analizowanej firmie poziomie zadłużenia. Dla obliczenia współczynnika beta firmy bez zadłużenia można wykorzystać następującą formułę:

^L’^! E. Unzcitig, D. Kotliner, op. cit., s. 78.

325