BUW 1 (221) [1024x768]

niczki i kamizelki przeświecała wieczność, i Julia zobaczyła ludzi tragicznie zmierzających ku destrukcji. Ale, na wszystkie świętości, Julia nic była wariatką". W łagodnej depresji ma się świadomość tymczasowości życia i licznych ograniczeń. Przez wiele lat leczenie łagodnej depresji polegało na minimalizowaniu objawów. Teraz coraz częściej lekarze leczą ją z uwzględnieniem całej złożoności problemu.

Ciężka depresja to cała seria załamań. Gdyby wyobrazić sobie duszę jako budowlę z żelaza, można by powiedzieć, że łagodna depresja stopniowo pokrywa ją rdzą i niszczy, natomiast duża depresja jest gwałtownym upadkiem całej konstrukcji. Znamy dwa modele depresji: wymiarowy i kategoryczny. W modelu wymiarowym depresja jest odcinkiem na linii smutku i ekstremalną postacią uczuć, które wszyscy znamy i przeżywamy. Model kategoryczny opisuje depresję jako chorobę, w której odczuwamy emocje tak różne od emocji człowieka zdrowego, jak różne jest trawienie pacjenta z chorobą wrzodową żołądka od trawienia osoby zdrowej. Oba poglądy są słuszne. Kiedy wejdzie się na ścieżkę wiodącą ku depresji, można nią iść coraz dalej albo może się zdarzyć coś, co tak wpłynie na uczucia, że nagle znajdziemy się w całkiem obcym święcie. Zanim rdza pizeżre żelazną konstrukcję budynku, osłabiając ją stopniowo i zamieniając w pył, mija sporo czasu. Może się wydawać, że upadek jest nagły, ale dochodzi do niego na skutek powolnego niszczenia. Samo wydarzenie jest jednak dramatyczne i różnicy nie sposób nie zauważyć. Od chwili, kiedy spadł pierwszy deszcz, do dnia, gdy rdza przeżre żelazny dźwigar, upływa dużo czasu. Czasem rdza niszczy punkty tak ważne, że upadek wydaje się całkowity, ale częściej zawala się jeden fragment, rujnując swoim upadkiem inny i zaburzając równowagę.

Doświadczanie rozpadu własnej osoby, świadomość narastania słabości, bycia narażonym na niemal codzienne deszcze i bezradność wobec faktu, że silne wiatry odrywają z nas kawałek po kawałku, tak że zostaje nam coraz mniej, nie należą do przyjemności. Niektórzy ludzie mają na sobie znacznie więcej emocjonalnej rdzy niż inni. Na początku depresja jest przezroczysta; otula kolejne dni życia niczym mgła, zacierając kolory i osłabiając codzienne przeżycia, Wyraźne dotąd kształty zaczynają się rozmywać pod wpływem świadomego wysiłku, który trzeba wkładać w każdą czynność. Człowiek odczuwa zmęczenie, znudzenie, zaczyna się obsesyjnie zajmować sobą. To wszystko można jednak pokonać. Bez uczucia radości, ale można. Nikomu nie udało się zdefiniować upadku, charakterystycznego dla dużej depresji, ale kiedy człowiek go doświadczy, nie ma żadnych wątpliwości — to się stało.

15