CCF20091008013

w obrębie wydzielonych genetycznie typów, podziały w zależności od wiodących cech (zawartości substancji organicznej, wilgotności czy innych). Najbliższa tym wymaganiom jest klasyfikacja zaproponowana w 1988 r. przez W. Wolskiego (Embankments on Organie Soils, 1996). Stosunkowo pełne klasyfikacje gruntów organicznych są stosowane w gleboznawstwie. Kryteria tych podziałów nie odpowiadają jednak celom inżyniersko-geologicznym.

Szersze omówienie różnych klasyfikacji gruntów organicznych przedstawiono w rozdziale XVI.

3. Klasyfikacje gruntów stosowane w innych krajach

Prawie w całej Europie Zachodniej są stosowane klasyfikacje gruntów oparte na amerykańskiej klasyfikacji zaproponowanej w 1947 r. przez A. Casagrande’a i opracowanej w latach 1952-1957 przez A. A. Wagnera jako tzw. Ujednolicony System Klasyfikacji Gruntów. Klasyfikacja ta w zbliżonej formie jest uwzględniana przez normy amerykańskie — ASTM D 2487-93, brytyjskie — BS 5930: 1981, francuskie, niemieckie — DIN 18196 (10.88) i inne oraz uwzględniona w klasyfikacji opracowanej w 1981 r. przez Komisję Kartowania Inżyniersko-Geologicz-nego Międzynarodowej Asocjacji Geologii Inżynierskiej. Głównym kryterium tej klasyfikacji jest uziarnienic gruntu (oznaczane metodami sitową i sedymentacyjną) oraz w przypadku gruntów spoistych plastyczność wyrażona wskaźnikiem plastyczności i granicą płynności oznaczonymi metodą Casagrande’a.

We wszystkich klasyfikacjach grunty dzieli się na sypkie i spoiste, przy czym za sypkie uznaje się grunty gruboziarniste — żwiry i piaski o różnym wysorto-waniu i z różnymi domieszkami pyłu i iłu. Za grunty spoiste uznaje się grunty drobnoziarniste o zmiennej zawartości frakcji iłowej i pyłowej, domieszek żwiru i piasku oraz zmiennej plastyczności. Charakterystyczną cechą tych klasyfikacji jest połączenie w jedną grupę frakcji najdrobniejszych (o wymiarach mniejszych niż 0,075 mm), tzn. pyłu i iłu i określenie ich nazwą fines, która nie ma odpowiednika w języku polskim. Ilościowa zawartość frakcji tej grupy stanowi dodatkowe kryterium podziału gruntów.

Różnice między klasyfikacjami polegają przede wszystkim na stosowaniu odmiennych podziałów na frakcje granulometryczne (ryc. 1); różnych przedziałach zawartości frakcji dla wydzielonych grup gruntów oraz modyfikacji wykresu plastyczności wg Casagrande’a, polegającej na wyróżnieniu odmiennych przedziałów plastyczności (na podstawie wartości granicy plastyczności).

Zdecydowanie odmienny jest natomiast sposób wyróżniania i podziału gruntów organicznych.

Symbole stosowane dla opisu gruntów sypkich w języku angielskim są podobne we wszystkich klasyfikacjach.

Klasyfikacja gruntów dla celów inżynierskich wg norm amerykańskich — ASTM D 2487-93 (tab. 5). Została ustalona na podstawie tzw. „ujednoliconej klasyfikacji gruntów” zaproponowanej przez A. Casagrande’a (1947) i w szczegółach opracowanej przez A.A. Wagnera (1957). W takiej formie została przyjęta