Rozdział IV. Bankowe rozliczenia pieniężne
Zasady akredytywy dokumentowej określają Jednolite zwyczaje I praktyka dla akredytyw dokumentowych wydane przez Międzynarodową Izbę Handlową w Paryżu (ang. ICC Uniform Customs and Practice for Documentary Credit). Izba przygotowuje kolejne publikacje tego dokumentu - ostatnia ukazała się w 2007 r. - w skrócie UCP 600 i do niej odwołują się najczęściej instytucje dokonujące płatności w formie akredytywy.
Inkaso - istota
Inkaso jest usługą świadczoną przez banki, która polega na tym, że prowadzący rachunek klienta bank pobiera, na podstawie przedstawionych mu dokumentów, od innego podmiotu (płatnika wymienioną w dokumentach należność albo z tytułu już dokonanej transakcji, albo na poczet przyszłej zapłaty. W relacjach międz. kontrahentami bank spełnia funkcję typowego pośrednika, działa tylko na zlecenie określonego podmiotu, nieponoszącego żadne odpowiedzialności za realizowaną transakcję.
Najistotniejszy podział inkasa bankowego jest oparty na kryterium rodzaju dokumentów, które są przedkładane bankowi realizującemu inkaso, według niego wyróżnia się inkaso:
Inkaso
finansowe
Inkaso
dokumentowe
a) finansowe (proste, bezdokumentowe) - w którym przedmiotem inkasa są dokumenty finansowe, np. czek1, weksel,
b) dokumentowe - w którym oprócz dokumentów finansowych przedmiotem inkasa są dokumenty handlowe, np faktura handlowa, dokumenty przewozowe, dokument, ubezpieczeniowe, świadectwo pochodzenia, certyfikat. =-kości.
W inkasie dokumentowym bank wydaje dokumenty płatnikc* (kupującemu) w zamian za zapłatę lub zabezpieczenie tej zapłat, w przyszłości (np. przez akcept weksla).
W operacji inkasa dokumentowego biorą udział:
- wierzyciel (eksporter, podawca) - powierzający banko* dokumenty dotyczące transakcji,
- bank przekazujący (bank eksportera),
- bank inkasujący (bank importera),
- dłużnik (importer).
Procedura
rozliczeń
Stroną inicjującą operację jest eksporter, który po wysłaniu trwam składa w swoim banku dokumenty handlowe oraz zleceń
106
Scharakteryzowane na s. 87-88.