DSC00281

144 Mit

144 Mit

— -nut)

.„M_onv ............. . ,„isjc potrafili odcrytać Wiesiowie (daw-

'"I'',"    , s,m l_nirwu-r«-iiK-sivi«-|^s|>row_lul/al„_nil

N„rwid. wyNntoioc w dramacie Zi«W₀n ;,^k „.Kvią«k». pi.^1: .OdnKtacmu n,^

L-,«.la»    i\ j_lit. „aprzód koronę R/.ec/.yposp«luc| *n,.

Tradycjaw    Dawidowym mistyczną ptcsn zaczątków

/umienie* - kluczem sprawy narodu'

sprawy nwowti.    .    .

£ misji ipiniBtowImT* sic ^Klrkor P^rzcz zaniechanie (zrezygnował ze zdobnej korom ), a Balladyna przez mordy polityczne, które realizowała u sojuszu z obcym narodowi despotyzmem, reprezentowanym przez vun Kostryna.

Ke.ili/utorem narodowej misji, przekazanej przez Wajdelotę, byl Konrad Wallenrod, a takie tajemniczy „Mąż 44" (-> „Czterdzieści i cztery”) 7 Widzenia księdza Piotra.

W historiozoficznej koncepcji Juliusza Słowackiego prehistoryczne dzieli Polski przedstawione w -► Lilii Weneckie kształtowały się pod znakiem walki dwóch antagonistycznych pierwiastków, symbolizowanych z jednej strony przez Piasta i Wenedów oraz przez Popiela i Lechitów z drugiej Po Lechitach Polacy odziedziczyli zamiłowanie do wojen i krwi - po Wenedach - umiłowanie harmonii i pokoju. Tragiczny konflikt tych pierwiastków symbolizują w dramacie czerwień i bici, kolory dwóch sióstr, Lilii i Rozy. Inaczej niż w Lilii Weneckie wyjaśnił mit o świętej koronie Utrha Norwid, który połączy! go z chrześcijańską misją ewangelizacyjną. Według jego onomastycznych spekulacji określenie „Słowianie” oznaczało Judzi Słowa", czyli lud, którego powołaniem jest głoszenie f wangelii. Swój zamysł przedstawił obrazowo w dramacie Wanda. Śmierć tytułowej bohaterki została tam porównana z ofiarą Chrystusa. Kolejnym kreowanym przez romantyków mitem był mit Kresów U Nchodnich. Romantyzm przypominał wydarzenia z okresu wspólnych w.ilk Polaków i ♦ Kozaków, gloryfikował potęgę Polski Jagiellonów, rozciągającej się aż po Kijów. Mit Kresów' pełnił funkcję terapeutyczną, był pokrzepieniem i pociechą dla żyjących w czasach niewoli.

W utworach powstałych w XIX wieku wieczna, która stanowiU przedmur,* P^“^{nu Po}>W<; przed Ittkl „barbarzyńców”.    "‘P* ''-“chodnic, i ,-hr T"”

'w epoce -» romantyzmu rcinterp_mowanc    “ *

tyczne. Niezwykle popularny hyl _mi,    mity _an.

korzystany w takich utworach, jak . jwJfct ’ J’^TOm«etzm) _wv. (Wielka lmprowtzacja) Mickiewicza. W^N<,rwida ' t>t.n,iv <- tyrteizm*! dramaty o Tyrtcju pisał m.in "    ™ cyrtejski

prian Norwid.    *    ¹ cotU Lenartowicz i Cy.

Mochnacki Maurycy

Ur. 13 września 1803 albo 1804 roku w    n .

kvviq

i% *«■ 20 grania 1834 roku w Auzcrre wc ŁjHw ** “c «*• romantycznej działacz polityczny, publicysta, kvv,'yk litcmS zyczny, pianista. Syn właściciela ziemskiego i prawnika, po przeni niu się rodziców w roku 1819 do Warszawy ukończył Uceum Undego i wstąpił na wydział prawa Uniwersytetu Warszawskiego (1821). w roku 1822 został usunięty z uczelni za obrazę inspektora policji.

W roku 1821 przystąpił do tajnego Związku Wolnych Polaków; tam pozna! m.in. -> Seweryna Goszczyńskiego. Aresztowany w grudniu 1823, po ośmiu miesiącach więzienia zgodził się na podpisanie deklaracji oskarżającej system oświaty o szerzenie zgubnych dla młodzieży idei demokratycznych i dzięki temu został zwolniony. Pracował w urzędzie cenzury, a następnie w Komisji Rządowej Spraw Wewnętrznych. Podpisanie „świadectwa lojalności” i praca w represyjnych resortach były faktami wykorzystywanymi przez jego oponentów do kompromitacji działacza.

W roku 1825 uczestniczył w założeniu „Dziennika Warszawskiego” - organu młodej krytyki literackiej. Współredagował „Gazetę Polską i „Kuriera Polskiego”, a w czasie powstania był redaktorem „Nowej Polski oraz „Dziennika Powszechnego Krajowego”. Walczył w powstaniu listopadowym, gdzie dosłużył się stopnia oficerskiego i w uznaniu zaslugod-

znaczono go Złotym Krzyżem Virtuti Militari.

Po upadku powstania udał się do Francji. Początkowo

powaniami demokratycznymi, m.in. z Komitetem Na^ »

Joachima Lelewela, ale pod koniec życia opow.edz.al się za obozem • cia Adama Czartoryskiego.