DSC01855

Stosunek promienia podstawy stożka wyrzutu do zabioru ^r

to I

nazywa się wskaźnikiem działania wybuchu n. W zależności ,„| wskaźnika działania, czyli od kształtu stożka, jaki powstaje priy wybuchu przez różne usytuowanie jednakowego ładunku w ..i,.' I sunku do powierzchni obnażenia, ładunki można podzielić nu

—    normalnego wyrzutu, gdy n = — == tg a 1, dające slo/i-k

w

normalnego wyrzutu (rys. 7.3a);

—    zmniejszonego wyrzutu, gdy n =    dające sto/.ri_;

osłabionego wyrzutu (rys. 7.3b);

ji

- zwiększonego wyrzutu, gdy n =—> 1, dające stua-k

wzmożonego wyrzutu (rys. 7.3c);

— ■' 9

- rozluzowujące, gdy n    — 0,75, dające tylko rozkrune*

nie skały i wybrzuszenie powierzchni obnażenia; przy wybuchu takiego ładunku nie tworzy się stożek wyrzutu,

— kamufletowe, gdy n =    0,75, nie wykazujące żadnego

wpływu na powierzchnię, tworzące pod ziemią pustkę wskutek uszczelnienia i rozcLrobienia otaczającego ośrodka

7.3.    Obliczenie wielkości ładunków MW

Wielkość ładunków MW można określić [85]:

—    teoretycznie, przy ustaleniu pewnych założeń,

—    empirycznie,

—    praktycznie, na podstawie strzelań doświadczalnych (wzorcowych), które służą do określenia przyjętego zużyciu MW.

Najczęściej stosowany wzór do obliczenia wielkości ładunku sk upionego normalnego wyrzutu ma postać

I = qV kg    (7.1)

gdzie

q — jednostkowe zużycie MW dla rozsadzanej skały zależne od własności rozsadzanego ośrodka, określane na podstawie długotrwałych doświadczeń, kg/m^s,

V — objętość skały stożka wyrzutu, m*.

Gdy odstrzeliwuje się ośrodek skalny złożony z różnych warstw skalnych grubości H_lt H_s> H_j, dla których jednostkowo zużycie

146