DSC04177

194 Oli! i (V w TUI •(,W A NI A I MTHATYOKAri

194 Oli! i (V w TUI •(,W A NI A I MTHATYOKAri

I bruk oMtuli

/. r,

₍,Un-uu trnn»KreHii lądolodu

^w Za

,    \t/w. ii^.o rvjłiLf ' iuiii' i K^#,,,y «*vvdinu/r»ł »

.stoiskowych (1 ni. w na dość równym poziomie glaejalu mazowieckiego (mu

aa m).    mazurskich wyróżnia .się dwa poziomy gli_n ^

za mterstadiaine (W. Słowański, 19/5,

..... ,m'uk    ^Vi.. _il<m cienkiej warstwy il6\

CharaUtfryslyi-^y ^„^0, /• vvyJM    doint j gHny zwałowej \_n

dowacoma Aroiiuow‘1    Wy*Ka>)*    ^ _wpiost na osadach im,./.

•13    ₁₍.i\ jeziornych miążazoki ,j,.

Ikach i P^{iaHkaL J}

Na północ od jezior 1

’l vm '^..^onir^adów 2‘transgresji lądolodu Osady glacfclnT* to \vvlączoie gliny zwałowe, osiągające 130 m (Slawkowo, Koilak). Sp$ tvch ‘osadów leży'około 20 m poniżej poziomo morza (Kozlak) Poziomi) obn zwałowych są rozdzielone według W. Slowanskiego (U7o) osadami rzecznymi lub jeziornymi miąższości 20—55 m (np. Sztynort, Węgorze-

Jeden z pełniejszych profilów osadów zlodowacenia środkowopolskiego w północnej Polsce pochodzi z okolic Suwałk i Sejn (A. Ber, 1974« oraz mat. arch. z okolic Jeleniewa). Stwierdzono^ tam wyraźną dwudziel-ność zlodowacenia, a prawdopodobną rozdzielność na trzy stadiały. We-dług A. Bera miąższość osadów jest zmienna, dochodzi do kilkudziesi^-ciuTa nawet znacznie przekracza 100 m. W spągu osadów glacjalnych występują osady zastoiskowe, które wypełniły interglacjalne ooniżenia erozyjne. Są to' mułki z wkładkami iłu przewarstwione deluwialnymi glinami oraz piaski drobnoziarniste. Miąższość osadów zastoiskowych wynosi 80,5 m (Krzemianka i Krasnopol). Wyżej występują piaski wo-dnolodowcowe, miejscami z domieszką żwiru i otoczaków (około 10 m miąższości, Hańcza), a na nich leży glina zwałowa stadialu maksymalnego (14 m miąższości, okolice Krzemianki). Na powierzchni rozmytej w okresie interstadialnym powstały osady dwu cyklów sedymentacji wod-nolodowcowej, przedzielone utworami zastoiskowymi (Szurpiły i Krzemianka). Piaski dolnego cyklu, z domieszką materiału grubszego, osiągają do 13 m miąższości. Utwory zastoiskowe, mułki, piaski pylaste i drobnoziarniste mają miąższość 10,5 m. Osady górnego cyklu wodno-lodowcowego, na który składają się piaski różnoziarniste z przewar-stwieniami żwirów, osiągają 32,3 m miąższości. Glina zwałowa stadiału mazowiecko-podlaskiego występująca w Krasnopolu, Hańczy i Szwajcarii, osiąga miąższość do 15 m i w stropie jest nieznacznie zerodowana, prawdopodobnie w interstadiale. Jest ona niezbyt wyraźnie oddzielona od gliny zwałowej stadiału pólnocnomazowieckiego, będącej najmłodszym poziomem lodowcowym tego zlodowacenia. Gliny zwałowe zlodowacenia środkowopolskiego rejonu suwalskiego wykazują zaburzenia glacitektoniczne oraz bardzo zróżnicowane położenie stropu w stosunku do Doziomu morza.

Szczególnie wysokie położenie hipsometryczne glin zwałowych dowacenia środkowopolskiego i występowanie ich w regionie suwalskim na powierzchni terenu jest dokumentowane stanowiskami osadów ziornych interglacjału eemskiego w wychodniach w Szwajcarii °^ra^ ^ Błaskowiznie (Z. Borówko-Dłużakowa, B. Halicki, 1957; A. Ber, 1⁹'tj

w

Nad dolną Wisłą/ reperowy dla stratygrafii czwartorzędu jest P^r0 * Tychnowach (J. Samsonowicz, 1951; B. Halicki, 1951a; A. Makowska*

^w Mapy geologiczne 1 : 200 000 okolic Suwałk i Sejn.