DSC06245

Teoretyczne podstawy stosowania profilaktyki

poekspozycyjnej

1.    Wirus HIV nie rozprzestrzenia się w organizmie natychmiast po wniknięciu, lecz zakaża komórki stopniowo, równocześnie się namnażając.

2.    Sprawna odporność komórkowa może zwalczyć niewielką ilość wirusa.

3.    Wczesne zastosowanie leków antyretrowirusowych (do 24 godz. po ekspozycji) blokuje zakażenie komórek CD4 przez komórki dendrytyczne i zmniejsza podatność limfocytów CD4 na apoptozę, co zarazem może spowodować tzw. wczesne wyleczenie.

4.    Podanie leków w ciągu 48-72 godzin po ekspozycji i skrócenie podawania profilaktyki do 3-10 dni- znacznie zmniejsza skuteczność.

5.    Rekomendacje schematu postępowania poekspozycyjnego, 2 lub 3 lekowego ordynuje lekarz chorób zakaźnych.

6.    Profilaktyka poekspozycyjna znacznie zmniejsza ryzyko transmisji wirusa HIV.

7.    Warunkiem skuteczności PEP jest jej wczesne rozpoczęcie - w ciągu 24 godzin, a najlepiej w ciągu pierwszej godziny po ekspozycji.

8.    Po upływie 72 godzin od ekspozycji postępowanie jest nieskuteczne i niecelowe.

9.    Nawet prawidłowo stosowana profilaktyka poekspozycyjna nie daje gwarancji uniknięcia transmisji wirusa HIV.

Leki antyretrowirusowe mają szereg działań niepożądanych, a ich toksyczność- z przyczyn dotąd nie poznanych - jest większa dia , niż zakażonych wirusem i wymagających leczenia.