DSC07180

Strategie autoprezentacji:

3) Promowanie siebie

• dążenie aktora do przypisania mu cechy „bycia kompetentnym poprzez prezentowanie wysokiego poziomu uzdolnień ogólnych, np. inteligencji, specyficznych, np. szybkiego pisania.

łączy w sobie cechy 2 pierwszych form autoprezentacji,    ;^v; ^7|1

posługujemy się nią niemal zawsze, niezależnie od kontekstu sytuacyjnego, dotyczy centralnych składników „Ja”, dlatego ma charakter selektywny, a nie totalny. Ludzie nie mają problemów z przyznaniem się do swoich braków zajmujących peryferyczne miejsce w strukturze Ja Zawsze staramy się utrzymać wizerunek os. sprawnej i kompetentnej na wymiarach centralnych dla poczucia wf. wartości.

.,Paradoks autopromotora"- bierze się stąd że silne, autoprezentacyjne roszczenia do wysokiego poziomu kompetencji podejmujemy w sytuacji wątpliwych kompetencji, zazwyczaj prowadzi to u odbiorcy do uruchomienia „poprawki zmniejszającej”

zależnie od kontekstu kulturowego i sytuacyjnego eksponujemy bądź łatwość, z jaką

przychodzi nam uzyskiwanie sukcesów (sugerując w ten sposób, że mamy wybitne

uzdolnienia), bądź tez ogrom wkładu pracy ( wskazujący partnerowi, że jesteśmy zdolni od dużego wysiłku).