(Lycopodium armotinum), oraz gatunki z ncidofllnych dąbrów: orp (Pteridium aquilinum), jastrzębiec gładki (Hieracium faevigatWn) ka pospolita (.Monotropa hypopityś). '
Przydatność kwaśnej buczyny niżowej dla gospodarki leśnej j re, \ zbliżona do przydatności kwaśnej buczyny górskiej. .■ Illsp
Orupa buczyn żyznych
żyzna buczyna karpacka — Dentarto glandulosae-Fagetum Kilka 1927 emend im
syn. Fagetum carpatlcum Kilka 1927 'Mat- k
gat. charakterystyczne dla zespołu (ChAss.) Polystichum brauni—paprotnik Brauna Demana glandulosa — żywiec gruczolowaty Symphytum cordatuni — żywokost sercowaty
Eupborbia titnygdaloides — wilczomlec-j^ daiolistny
Glechoma hirsuta - bluszczyk kosmaty Salria glutinosa — szałwia lepka Symphytum tuberosum — żywokost bulwi^
Najlepiej rozwinięte płaty żyznej buczyny karpackiej znajdują się w fi; czadach, Beskidach, Pieninach i Tatrach, gdzie panują w piętrze „bukow^ -jodłowym” regla dolnego. Na oderwanych powierzchniach buczyny I występują ponadto na Wyżynie Małopolskiej oraz w Górach Świętokrzyskiej, Siedlisko opisywanego zbiorowiska jest świeże z tendencją do wilgotnego o odczynie zasadowym lub lekko kwaśnym, malejącym wraz z głębokości^ zawsze jednak mniej kwaśne od sąsiadujących z nim buczyn kwaśnych. Gięty |są tam średnio głębokie, lub głębokie zasobne w składniki odżywcze.
Wysokopienny drzewostan (A) w ijj szych piętrach gór tworzą buk zwyczajny (Fagus syhatied) i jodła pospolita alba), w wyższych zaś sam buk z domieszką świerka pospolitego (.Picea abies), a w ty. niej szych powierzchniach także jaworu (Acer pseudoplatanus), jesionu wyniosłego (Frań. nus excelsior) i wiązu górskiego (Ulmus^k bra) (ryc. 30). Bliskie jest pokrewieństwo siedliska opisywanego zespołu do grądów, o czym świadczy w niższych położeniach,na pogórzu i wyżynach, udział takich gatunków, jak lipa drobnolistna (Tilia cordatĄ dąb szypułkowy (Quercus robur) i grab zwyczajny Ryc| 30. Struktura drzewostanu (Carpinus betulus). Pod względem struktury