Eklezjastes13

880 A po ulicach płaczących z żałości

I na głos ptaszy z miejsc swoich powstaną, I głuche córki śpiewania się staną;

Miejsc się wysokich lękać będą srodze 1 bać się muszą zostający w drodze.

Migdał zakwitnie, szarańcza utyje,

Kapar się wniwecz rozprószy i zgnije;

Bo pójdzie człowiek do domu wieczności,

Przechodzących się ludzi widzieć będzie I pełno żalu, troski, płaczu wszędzie;

Póki się srebrny sznórek nie rozerwie,

Złoty nie skurczy czepek, i nie zerwie 885 Wiadro nad zdrojem lub (to, co więc snadnie Da czerpać studnią) koło nie rozpadnie,

1 proch się do swej ziemie nie obróci,

A duch do Boga, co go dał, nie wróci. Marność marności, wszystko jest na świećie' 890 Marne, i marą, co jedno świat plecie.

Eklezyjastes w mądrość doskonały, Którego nauk pospólstwa słuchały,

Umiał i uczył, i to pokazywał Ludziom, co czynił i czego używał;

895 A własnej w rzeczach dosiągając treści. Wielkie tajemnic złożył przypowieści.

Słów pożytecznych szukał i swe mowy Pełnymi prawdy opisował słowy.

Rozmowy mądrych ludzi znamienite 900 Są jak ościenie i głęboko wbite

Gwoździe, co radą mistrzów zgotowane,

Są od Jednego Pasterza podane.

Nad to, synu mój, nie pytaj się dalej;

Choćby najwięcej ludzie ksiąg spisali,

905 Więcej się nad to nie będzie wiedziało I zbytnie myśli strapią tylko ciało.

Więc dalej mówić cale zaniechajmy,

A końca mowy wszyscy posłuchajmy:

Bo to człowieka samo człekiem czyni.

A wszystko, co się dzieje lub zawini Z każdym występkiem, Bóg na sąd przywiedzie, Lub dobre, lub złe, i wraz sądzić będzie.

Bój się wprzód Boga, a niech nje przestanie /    910 Umysł twój pełnić Jego przykazanie,