Eklezjastes9

298 Eklezjami

540

545

550

560

565

570

575

Aby nie zgrzeszył, chociaż sprawiedliwy?

Nie wszystkim mowom wierz ani pletliwe Wpuszczaj do serca słowa i kłamliwe,

Plotek i baśni nie mając na pieczy,

Abyś nie słyszał sługi, gdyć złorzeczy;

Bo też sumnienie wie twoje, żeś i ty

Na cudze hańby język miał obfity.    ___    tu

Mądrościm szukał i w najmniejszej rzeczy\

Rzekłem: „Dowcipem mym rozum człowieczy Zwyciężę”. Lecz cóż? Tak mię opuściła Mądrość, że nie wiem, jeśli kiedy była.

Myśl zaś głęboka, gdy sama w się zajdzie,

Kto jej dosięże albo kto ją znajdzie?

Ciekałem wszędy i umysł głęboki W służbę mądrości oddałem wysokiej,

Abym był dociekł i wymacał wszędy Niezbożność głupich i nikczemnych błędy.

I nad śmierć sarnę znalazłem, straszliwą,

.Gorszą niewiastę — obłudną, fałszywą,

Co jest do wielkiej gorzkości powodem;

Sama jest sidłem, serce jej niewodem^

Więzy jej ręce, które wiążą męże.

Kogo Bóg kocha, ten się jej rad strzeże,

Ten zaś, co grzeszy, a Bogu nie luby,

W^sTdTach jej więźnie i spieszy do zguby.

I to jest, czego doszedłem, oboje;

Na tom obrócił wszystkie myśli moje,

Abym wynalazł przyczynę tych rzeczy,

Które po dziś dzień ma zmysł mój na pieczy,

Alem nie dociekł (przyznam się) niczego.

Z tysiąca mężów znalazłem jednego,

Co zaś na świecie białych głów się zmieści,

Żadnejm nie znalazł w całej płci niewieściej.

A legom tylko doszedł, że w prostocie Stworzył człowieka Bóg i w szczerej cnocie;

Lecz on mniej baczny i nazbyt ciekawy W wątpliwych węzłach zwńkłał swe zabawy.

A któż tak mądry i kto jest, co snadnie Zrozumie słowo i treść jego zgadnie?

i t

ROZDZIAŁ VIII

Sapientia hominis lucet in vultu eius

Mądrość człowieczą oblicze wydaje, A jaką Bóg chce, taką mu twarz daje.

585

590

595

600

605

610

V

615

Słowa królewskie poważać i praw⁽a Boskiej przysięgi — to moja zabawa.

Od Boskiej twarzy nie spiesz się odchodzić

Ani złą sprawą długo myśl zawodzić.

Bóg, co chce — sprawi, co mówi — tym władnie; Ani go o to spytać możesz snadnie:

„Czemu tak czynisz?” Kto rad przykazania Słucha, ten nie zna troski ni karania.

Czas każdej rzeczy i czas odpowiedzi W mądrego sercu na swym miejscu siedzi.

Czas w każdej sprawie okazyją rodzi,

A utrapienie za człowiekiem chodzi,

Bo ani przeszłych rzeczy się nie dowie,

Ani mu przyszłych żaden nie opowie.

Nie jest człowiecza zakazać duchowi I gdy śmierć przyjdzie, trudno człowiekowi Zażyć swej władzy ani być spokojny Może, gdy nagłej przystąpi czas wojny;

I nic złość swoja nie ratuje złego Ani niezbożność zbawi niezbożnego.

Wszystkom to zważył i przeniknął wszędy, Co się pod słońcem trafić mogło kędy.

Czasem na swe złe człowiek człowiekowi Panuje i król króluje ludowi.

Widziałem i to, że niezbożnych ciała Chowano, których — kiedy żyli — chwała Kwitnęła, aż ich wpół świętymi zwano I ich uczynki w mieście wysławiano,

I za patronów prawdę miano żywych,

I szanowano jako sprawiedliwych.

Lecz i to wielka marność, moim zdaniem.

Bo że nierychło niezbożnych karaniem Niebo dotyka, przeto ludzi wiele,

Nic się nie bojąc, zwykło grzeszyć śmiele.

I stąd jest grzesznik, że się Bóg nie spieszy Z karą cierpliwy, choć sto razy zgrzeszy.

Jam doznał, jako wielkie dobro czeka Tego, co Boga boi się, człowieka I co oblicza szanuje Boskiego.

A niech niezbożny nic nie ma dobrego;

Niech się dni krócą i jak cień mijają Tych, co się twarzy Boskiej nie lękają.

Ale też druga jest między innemi Marność, co często dzieje się na ziemi:

iJO'

' *

|3 00^.0..

ję

V

620