El spaw do węzy

F

F

fKfe

¥

¥

¥

Powszechnie stosowana przez pszczelarzy metoda łączenia węzy ramką roztopionym woskiem nakładanym łyżeczką jest niezbyt wygodna ze względu na rozlewanie się wosku i związane z tym znaczne jego zużycie. Spawarka ułatwia łączenie węzy z ramką i zapewnia o połowę mniejsze zużycie wosku niż przy metodzie tradycjnej.

Elektryczna spawarka do węzy

Warsztat

ZS3’86

56

Ze względu na mały pobór prądu (ok. 3,5 A przy napięciu 12 V) można spawarkę zasilać z akumulatora samochodowego, co jest nie bez znaczenia dla posiadaczy pasiek w terenie nie zelektryfikowanym. Bez obawy uszkodzenia akumulatora można pracować spawarką ok. 8 godzin. Przy zasilaniu z sieci konieczne jest obniżenie napięcia zasilającego. Można w tym celu wykorzystać np. prostownik do ładowania akumulatorów (12...16 V) lub transformator bhp dostarczający napięcia 24 V. Zasada działania spawarki jest podobna do wykonywania pisanek wielkanocnych metodą druku woskowego, z tą różnicą, że topienie wosku odbywa się tutaj w zbiorniczku ogrzewanym grzałką elektryczną. Wosk jest dozowany zaworkiem iglicowym.

Wykonanie

Zbiornik wosku 1 najłatwiej zrobić z pustego opakowania aerozolowego o średnicy 35 mm (np. po dezodorancie czy oxycorcie). Ale u w a g a : przed przystąpieniem do przeróbki trzeba dokładnie opróżnić pojemnik z resztek aerozolu, a podczas przecinania go zachować dużą ostrożność (okulary, rękawice), nawet gdy jest się przekonanym, że opakowanie jest całkowicie opróżnione. Zawsze bowiem istnieje niebezpieczeństwo, że na skutek uszkodzenia lub zatkania zaworu pojemnik jest pod ciśnieniem.

Najpierw odcina się denko pojemnika (piłką do metali) w odległości 15 mm od krawędzi i wyrównuje brzegi pilnikiem. Następnie w miejscu zamocowania zaworu wierci się otwór 0 6,5 mm, starając się nie uszkodzić zewnętrznego wyoblenia pojemnika, które będzie pełniło funkcję tulejki dystansowej.

W odległości 3...4 mm od krawędzi cięcia wykonuje się prostokątny otwór 4x10 mm, przez który będzie przechodziła dźwignia zaworu iglicowego 12. Pokrywkę 2 robi się z odciętego denka, po wyrównaniu krawędzi i rozklepaniu ścianki bocznej tak, aby dość ciasno wchodziło na zbiornik. Wskazane jest wyrównanie dna przez wyklepanie i ewentualne zamocowanie na nim gałki z materiału nie przewodzącego ciepła, by można było zdejmować pokrywkę nawet wówczas, gdy zbiornik będzie gorący.

Obudowa zewnętrzna 3 jest zrobiona z pojemnika 0 50 mm po aerozolu (np. po płynie do rozmrażania szyb). Obudowę sporządza się podobnie jak zbiornik wosku, odpowiednio dobierając wymiary obu tych części. W odróżnieniu od zbiornika wewnętrznego nie pozostawia się wyoblenia zewnętrznego i wewnętrznego przy zaworku. W obudowie zewnętrznej trzeba wykonać dwa otwory 0 2 mm na przewód 10 i jeden otwór 0 4 mm na osi przymocowania rękojeści 27. Pokrywkę 4 obudowy robi się z odciętego denka w taki sam sposób, jak pokrywkę zbiornika wosku. Trzeba w niej jednak dodatkowo wykonać otwór 0 35 mm (odpowiadający średnicy zewnętrznej zbiornika wosku).

Do dozowania stopniowego wosku służy zawór iglicowy, składający się z dyszy 5 i iglicy 11 poruszanej dźwignią 12. Dysza zaworu jest zrobiona z igły do zastrzyków 0 3 mm, używanej w weterynarii. Po obcięciu końca igły w odległości 30...40 mm od nasady trzeba jej nadać kształt pokazany na rysunku. W tym celu zamocowuje się igłę w umieszczonej poziomo wiertarce ręcznej (pełniącej funkcję prowizorycznej tokarki) i nadaje części podgrzybkowej kształt walca o średnicy 6 mm. Następnie nacina się na niej gwint M6. Dyszę można oczywiście także zrobić z kawałka miedzi lub mosiądzu na tokarce, pamiętając że średnica otworu dyszy w odmianie pokazanej na rysunku jako wersja II powinna odpowiadać średnicy zewnętrznej elementu 20, wykonanego z mosiężnej rurki z wkładu do długopisu (najczęściej 0 2,3 mm).

Spawarka ma dwie grzałki: główną, służącą do topienia wosku w zbiorniku i pomocniczą, zapobiegającą krzepnięciu wosku i zatykaniu dyszy. Element grzejny grzałki głównej w wersji wykonanej przez autora został zrobiony z kawałka drutu oporowego 0 0,4 mm, uzyskanego z rozwinięcia spirali grzejnej 1000 W. W wersji zasilanej ze źródła 24 V wykorzystano odcinek drutu długości 108 cm (rezystancja ok. 16 Q), a w wersji zasilanej z akumulatora 12 V - drut długości 75 en (rezystancja całkowita ok. 4 O). Dobie-jąc odpowiednią długość drutu oporowego trzeba pamiętać o tym, że grzałka spawarki nie może pobierać większego prądu niż pobierałaby spirala, z której uzyskano drut oporowy.

Przed nawinięciem grzałki głównej na zbiorniku wosku trzeba zapewnić odpowiednią izolację elektryczną między ścianką zbiornika a spiralą. Najlepiej nadaje się do tego celu folia teflonowa (stosowana np. do okładania prasowalnic elektrycznych lub jako materiał izolacyjny w elektrotechnice). Zewnętrzną powierzchnię zbiornika owija się taśmą teflonową na zakładkę, a następnie nawija na tej powłoce drut oporowy, zwracając uwagę, by poszczególne zwoje nigdzie się ze sobą nie stykały. Aby taśma teflonowa nie odwijała się podczas układania uzwojenia grzejnego można ją na czas wykonywania tej operacji zabezpieczyć taśmą samoprzylepną (po zrobieniu grzałki trzeba