gleby111

mm

d — średnia odległość między warstwami jonów,

D — stała dielektryczna, r    promień jądra cząstki.

■niewaz

rzą stosunkowo grube warstwy kompensujących jonów, cząstki koloidal ne wykazują wysoki potencjał elektrokinetyczny i tworzą trwałe ukła dy dyspersyjne.

Wielkość elektrokinetycznego potencjału cząstki koloidalnej zależy więc od ładunku i średniej odległości między powłokami jonów oraz od promienia jądra cząstki. Im wyższy jest elektrokinetyczny potencjał cząstek koloidowych, tym układ dyspersyjny jest bardziej trwały. Po-kationy sodu mają silną zdolność do oddysoc jo wy wania i two-

Układy koloidalne pozostając w stanie dynamicznej równowagi, podlegają działaniu sił stabilizujących te układy (tj. zabezpieczających im trwałość) oraz sił koagulujących, dążących do naruszenia równowagi tych układów przez strącenie cząsteczek z ośrodka dyspersyjnego. O trwałości układu koloidalnego decyduje: a) elektrokinetyczny potencjał cząstek koloidalnych, b) stopień hydratacji tych cząstek. Im wyższy jest potencjał elektrokinetyczny, a zarazem silniejszy stopień hydratacji cząstek, tym układy dyspersyjne są trwalsze i trudniej ulegają strąceniu (koagulacji).

Hydratacja cząstek koloidalnych polega na przyciąganiu z ośrodka dyspersyjnego molekuł wody, które wokół cząstek tworzą warstewki tzw. wody hydratacyjnej — różnej grubości. Przyciągane cząstki wody zachowują się w polu elektrycznym jak dipole indukowane (rys. 55).

wv<

Rys. 55. Dipole indukowane

Gleboznawstwo