gleby168

180---Ł Ł* l-r / l -L L_--: __i---—N    --- -L_

45 30 15    0    15 30 45    75 60 45 30 15 0    15 30 45 60 75

odległość od środka bruzdy

Rys. 75. Szybkość przesiąkania wody^w glinie lekkiej (a) i ciężkiej (b),

(wg Buckmana i Brady’ego)

powietrza. Gleby przesuszone stają^> się przepuszczalne w miarę wypierania z nich cząstek powietrza przez dipole pary wodnej, a następnie wodę.

Szybkość przesiąkania może być zakłócona przez obecność w glebie przewarstwień o odmiennym składzie mechanicznym, np. w glebach piaszczystych przesiąkanie utrudniają warstwy utworów cięższych. W glebach lżejszych przewarstwionych utworami cięższymi zmianie ulega też pojemność połowa (gdyż brak tu swobodnego odciekania wody). Gdy pod warstwą drobnoziarnistą leży warstwa gruboziarnista, to przesiąkanie wody do warstwy gruboziarnistej może nastąpić dopiero po zupełnym wysyceniu warstwy drobnoziarnistej, od której to chwili siły ssące w tej warstwie obniżają się o 0,5 atmosfery, są zatem słabsze od sił grawitacji (Buckman, Brady). Jak więc widać, warstwy lżejsze mogą hamować przesiąkanie wody,w podobny sposób jak utwory pyłowe i iłowe.

Parowanie

Woda może poruszać się w glebie także w postaci pary. Przejście wody ze stanu ciekłego w gazowy odbywa się w wyniku pobierania z zewnątrz ciepła (0,6 cal na 1 g wody). Energia promienista słońca przenikająca w głąb gleby przechodzi w energię cieplną i częściowo zużywana jest na parowanie wody, częściowo wpływa na nagrzewanie się gleby, a częściowo uchodzi do atmosfery. Para tworząca się wewnątrz gleby nasyca powietrze glebowe do momentu obniżenia się wilgotności gleby