rfłłl
3.3,2.2. PARARĘDZINY* WŁAŚCIWE
Gleby te stanowią przejście do pararędzin czarnoziemnych, a także di brunatnych. Są to w terenach młodomorenowych najpospolitsze z pa^ rarędzin. Charakteryzuje je profil o budowie. Ap—C (rys. 126b). Pol ziomy akumulacyjne (przeważnie słabo próchniczne) są średnio głębokie (do około 25 cm) i składają się ze żwiru piaszczystego lub gliniastego Pod poziomem Ap występuje żwir barwy szarobrunatnej, z węglanamii Gleby te są na Pojezierzu Mazurskim i Suwalskim pospolite i występują tam w kompleksie z glebami piaszczystymi i gliniastymi innych
Zbocze morenowe Kleszczówek (zawiła mozaika z innymi typami gleb). Póle uprawne. H. Uggla i inni.
Ap 0—20 cm — żwir piaszczysty barwy ciemnoszarej, przejście wyraźne.
C 20—120 cm — żwir piaszczysty barwy jasnobrunatnej, z ciemnymi wkładkami.
D 120—200 cm — glina lekka barwy brunatnej, z konkrecjami wapiennymi.
Gleba ta zawiera w poziomie Ap 0,95% próchnicy. Odczyn jej jest zasadowy* pHc 7,9, pHw 7,4 — w poziomie Ap, a głębiej pHc ponad 8, zaś pHw ponad 7 Zaopatrzenie w P2O5 przyswajalny jest bardzo słabe 1 w poziomie *Ap wynosi 2,2 a w głębszych poniżej 1 mg/100 g gleby. Zawartość przyswajalnego KzO jest wyższa i wynosi w profilu 10—15 mg/100 g gleby. Zawartość CaC03 w poziomie Ap wynosi 2,5%, głębiej 12—21%. Jest to gleba klasy VI, kompleksu żytniego bardzo słabego (7). Ze względu na duże spadki (ponad 18%) winna być trwale za-darniona.
3.3.2.3. PARARĘDZINY BRUNATNE
Stopniowe odwapnienie pararędzin właściwych prowadzi do zjawisk brunatnienia gleby i pewnego ich zakwaszenia. Pararędziny brunatne nie są jeszcze w Polsce dobrze rozpoznane i przebadane. Mają one budowę profilową: Ai—(B)C—C (rys. 127a). Odczyn tych gleb jest w poziomie Ai słabo kwaśny lub obojętny i wzrasta w głąb profilu. Gleby te występują pod lasem liściastym.
Daleko lepiej poznane są pararędziny powstałe w wyniku denudacji wierzchnich poziomów przez erozję wodną. Z odsłoniętych utworów węglanowych tworzą się wtórnie pararędziny brunatne, o następującej bu--dowie profilowej: