gleby428

^;p^®sp

uwilgotnienie. Dlatego też, pomimo kwaśnego odczynu ściółki (złożonej zazwyczaj z igieł sosny z domieszką liści) związkijelaza, tworz^cę z kwa-sami fulwowymi łatwo rozpuszczalne w

na ogół większemu przemieszczeniu w gląb profilu glebowego.

"Profil gleb rdzawych ma bidowę: Ao—Aj—Br—BC—C. poziom _ściółki leśnej A poskłada się z podpoziomów Li F, jest zazwyczaj"cienki ^r i zawiera słabo^rozłożone szczątki igieł z domieszką liści. Poziom Ai jest barwy jasnoszarej, ma grubość około 15 cni, jest słabo- lub bez-strukturalny i przechodzi wyraźnie w poziom Br. Poziom rdzawy Br posiada w wyższej części profilu barwę wyraźnie rdzawą, która ku dołowi jaśnieje i przechodzi w poziom BC niewyraźnie. Skała macierzysta sldada się przeważnie „(na Niżu Polskimi z warstwowanego jasnego piasku_sandrowego, piasku ozów, kemów, lub rzecznych piasków tara

•wy a,

Uiłośclą

—30). Niektóre odmiany'tych gleb Stanowią wyraźne przejście do gleb bielicowych.

Od gleb brunatnych, do których gleby rdzawe morfologicznie są podobne, odróżniają się wyraźnie rdzawym zabarwieniem. Ten, zdawałoby się, mało znaczący szczegół ma jednak duże znaczenie. W glebach rdzawych, występujących zazwyczaj w położeniach wyższych, panują niękor7.y.ctnA> warunki wndno-powietrzne. .W ciągu lata i jesieni gleba jęst przeważnie sucha, a rozwój organizmów gTebowych ogramcżgPśic głównie do cienkiej warstwy butwiny. Stąd też działalność nomogemzu-j ą ca"ór ga ni zmów glebo w^ch^stwpoziomachpo^rÓchniCznychbardzo słaba i- związki organiczne z^poziomów,* wierzchnich nie śą ,’,wTecźone^M w głąbj^pfilm__Stąd _też barwa tych poziomow pozostaje rdzawa, podczas gdy w typie" gleb^runatnycH," ^ó‘l^fdziej'WrTyśtnyćh''stosunkach biologicznych, tworzą się tak charakterystyczne barwy szarobrunatne.

.•ałego

które

micz-

obnie

jzcze-

łzawą

sów akumfflaćyjhych. Pomimo braku 'występowania wyraźnych cech gleb bielicowych, gleby rdzawe wykazują niewątpliwe do nich podobieństwo, głównie we^łaściwościach chemicznych i fizycznych: kwaśny odczyn, wahający się w profilu gleb leśnych w granicach pH 4,5—5,0, jsnaczna przepuszczalność, ^erokistosunek C: N (w poziomie Ai zu—

W piaszczystych terenach falistych (często zwydmione utwory sandrowe) gleby rdzawe okupują miejsca najwyższe, ustępując glebom bielicowym (i bielicom) niższe, bardziej wilgotne partie pagórków. Gleby rdzawe rozpowszechnione są na terenie równin sandrowych, np. w Puszczy Piskiej, w Puszczy Augusto^KIeJ^w JtsoracTi Tucholskich.

Glejpy rdzawe wzięte pdd“ uprawę przyjmufą prpfil: Ap—Br—BC—C (rys. 14*7). Z punktu widzenia rolniczego są to słabe gleby żytnie kompleksów 6 i 7, wymagającel^te^ywnegojiawozenia oborniklerfrT~na"-wozami mineralnymi i zielonymi. W celu obniżenia~kwasowości wymagają one wapnowania (tylko w'formie .ĆaĆOs). Gorsze odmiany tych gleb, "żwłaszeza -w Lemrauh i'alistych7~wiuny bye~zaIesione sosną z domieszką mało wymagających drzew liściastych.

28 — Gleboznawstwo