gleby432

Rys. 149. Gleba bielicowa właściwa (oryg.) Pod poziomem A₂ widoczny rudawiec doczny, a niekiedy tylko jasne plamy i zacieki świadczą o bielicowym pochodzeniu tych gleb. Odróżnienie bielicowych .gleb. ornych od gleb brunatnych kwaśnych jest o tyle jeszcze trudne, że w glebach bielicowych poziom iluwialny nie jest zbyt wyraźnie rozwinięty. Dlatego też wielu gleboznawców gleby te określa jako „pobielicowe”, a w klasyfikacji gruntów gleby bielicowe i brunatne wytworzone z piasków wyróżniane są razem, i na mapach oznaczane jako typ AB (A bielicowe, B — brunatne). Pewnym wskaźnikiem może tu być jeszcze skład mechaniczny. Gleby brunatne powstają zwykle z utworów nieco cięższych (od piasków słabogliniastych wzwyż), gleby bielicowe tworzą się zazwyczaj z piasków luźnych i słabogliniastych.

Bardzo często jednak proces bielicowy obejmuje także i głębsze partie profilu i wówczas określanie gleb bielicowych nie nasuwa większych trudności. Poziom A₂ może być wykształcony bądź jako jednolita jasnoszara warstwa, bądź w postaci jasnych plam i smug (często po ko-

rzeniach drzew). Podobnie poziom B nie zawsze jest jednolity ty, ale może się wykształcać w postaci rdzawych plam.

Gleby bielicowe często wykazują w. środkowej i dolnej części profilu plamy oglejenia pokorzeniowego, a w dolnej części profilu — ogle-jenia gruntowego.

Omawiane gleby charakteryzują się niską zawartością próchnicy w poziomie Ap (około 0,5—1,0%), silnym zakwaszeniem całego profilu (pHc 4,5—5,0, pHw 3,5—4,0, poziom Ap jest często mniej zakwaszony wskutek wapnowania gleby).. Gleby te mają małą pojemność sorpcyjną i .bardzo -niski, stopień nasycenia zasadami (V=10—15%). Zaopatrzę-