gleby490

łwVWW,v»;

szale przewarstwienia torfowe (rys. 175). Gleby mułowo-murszowe ujawniają wyraźną tendencję do rozpylania, co stoi w związku z . amorficzną strukturą samego mułu organicznego, szczególnie przy głębszym obniżeniu się poziomu wody gruntowej. Gleby mułowo-murszowe pochodzenia limnetycznego osiągają niekiedy dużą głębokość, telmatyczne są płytsze. Gleby mułowo-murszowe występują w Polsce na przykład

Rys. 175. Gleba mulowonnurszowa (oryg.)

fS V.K! »* (1	im	m
•*•**"• ''j^1 ’ /'^J''	$	fff
: *V: ‘ fiY&fyh•	. V
i.'W f • i

w dolinie Biebrzy, Noteci i w wielu innych terenach. Często gleby mułowo-murszowe (głównie limnetyczne) porośnięte są olszyną: pod próchnicą typu muli zalega warstwa ciemno zabarwiona, drobnoziarnista, gru-zełkowata lub płytkowa. Ku dołowi agregaty stają się coraz większe (do głębokości 40—-50 cm). Niżej występuje jednolita, czarna, bezpostaciowa, wilgotna (a głębiej mokra) masa mułu organicznego. Poziom wody gruntowej waha się w dość szerokich granicach: 80—100 cm.

Mś cichy, dolina dolnej Biebrzy. Zbiorowisko manny mielec. H. Okruszko, J. Oświt.

0—20 cm — warstwa związana korzeniami roślin. „Zapiaszczony” muł, luźny, pulchny; pHc 5,1, N og. 0,46°/o, popiołu 88,2%, ciężar objętościowy 0,90 jj/cm³, pojemność wodna maksymalna 65,8%, pojemność powietrzna 12,7.

20—40 cm— piasek aluwialny drobnoziarnisty; pHc 5,7, N og. 0,12%. popiołu 96,3%, ciężar objętościowy 0,95—1,39 g/cm³, pojemność wodna maksymalna 46,7—63,7%, pojemność powietrzna 2,4—9,4%.