I. Obliczenia wytrzymałościowe w przypadku obciążeń stałych
mentu MA określonego wzorem (a) przy założeniu, że w obu przypadkach naprężenia maksymalne nie przekroczą granicy plastyczności Re.
W budowie maszyn, jak również w obliczeniach konstrukcji stalowych dźwignic, zbiorników itp. nie stosuje się w zasadzie metody nośności granicznej. Podobny skutek uzyskuje się stosunkowo prostszą drogą, przyjmując odpowiednie wartości wymaganych współczynników bezpieczeństwa xw. Znalazło to wyraz również w tabl. 1.1, gdzie wartość cząstkowego współczynnika bezpieczeństwa x2 jest uzależniona od stopnia ważności przedmiotu. Tak więc dla belki statycznie mewyznaczalnej można przyjąć małą wartość współczynnika x2 (np. x2 = 1,0+1,1), gdyż utworzenie się przegubu plastycznego nie spowoduje żadnego zagrożenia w normalnej pracy belki, natomiast w przypadku belki statycznie wyznaczalnej utworzenie się przegubu plastycznego spowodowałoby naruszenie stanu równowagi, prowadzące np. do złamania belki, w związku z czym - zgodnie z danymi zamieszczonymi w tabl. 1.1 - współczynnik cząstkowy x2 należałoby przyjąć w granicach x2 = 1,3+1,5.
Omówione wyżej metody obliczeń wytrzymałościowych można określić jako klasyczne, obejmujące wszelkie maszyny i urządzenia, konstrukcje i mechanizmy, pojazdy, silniki itp., wykonane z różnych materiałów, jak stale, staliwa, żeliwa, stopy miedzi, aluminium itp.
W dążeniu do maksymalnego wykorzystania materiału i ujednolicenia metod obliczeniowych wydawane ostatnio normy nakazują przeprowadzenie obliczeń wytrzymałościowych konstrukcji stalowych tzw. metodą stanów granicznych [38],
Istotną cechą tej metody jest wprowadzenie tzw. wytrzymałości obliczeniowej fd (zamiast naprężeń dopuszczalnych k), przy czym fd jest z zasady znacznie wyższe od k, w przybliżeniu równe 0,85+0,90 granicy plastyczności Re. Pociąga to za sobą znaczne sformalizowanie metod obliczeniowych, wprowadzenie kilkunastu współczynników bezpieczeństwa, które każdorazowo należy ustalić dla danego typu rozwiązań konstrukcyjnych itp.
Jako zalecenie praktyczne można więc polecić stosowanie klasycznych metod obliczeniowych - podanych m in. w niniejszej pracy - przy opracowywaniu projektów wstępnych, a następnie sprawdzanie tak obliczonego projektu według metod podanych w aktualnie obowiązujących Polskich Normach, przepisach Urzędu Dozoru Technicznego, normach branżowych itp.